โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด G Series : G1 Rebirth [ตอนที่ 1]

ฉากการเปิดเรื่องในภาค G >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด G Series : G1 Rebirth [ปฐมบท]

ต่อจากนี้จะเริ่มทะยอยลงเนื้อหาที่เน้น Manga โดยอ้างอิงจากฉบับมังกะโดยย่อของคุณ เคเคมาก้อน けけまごん เป็นหลัก

คลิปภาค G ที่เหลือไม่กี่แห่ง 

(ไม่สามารถอัพขึ้น Youtube ได้แล้วเพราะตัวเกมโดจินมี BGM เพลงติดลิขสิทธิ์)
https://www.dailymotion.com/video/x6ccae8

บทเผชิญหน้า B.O.W. ครั้งใหม่

 

 กล่าวถึงเนื้อหาบทความในตอนที่แล้ว จะพบว่า กลุ่มเด็กๆได้มีการจัดกลุ่มออกสำรวจเป็นคู่ๆ ซึ่งได้แก่

- ไจแอนท์+ซูเนโอะ

- เคนจิ+ทาโร่

- ยาสุโอะ+เซย์นะ

- โนบิตะ+ซาคุยะ

 

สำหรับเนื้อหาของเกมภาค G นี้จะมีระบบคู่หูมาช่วย(หรือมาเป็นตัวถ่วง)เพิ่ม เหมือนกับ

การผจญภัยในเกม Resident Evil ภาค 5+6 โดยเป็น A.I. (ที่ไม่ค่อยจะฉลาดนัก)

ถ้าคู่หู HP หมดหลอด จะอยู่ในสถานะอันตราย และถ้าหากถูกโจมตีซ้ำในสถานะนี้จะเกมโอเวอร์ทันที

 

(สำหรับในเกม ถ้าเล่นโหมด Normal สามารถเก็บคู่หูได้นะ)

ในโดจินมังกะเริ่มจากตัดไปดูทางด้านคู่ของเซย์นะ+ยาสุโอะ ก่อนสำหรับภาคนี้จะพบว่า ยาสุโอะมีท่าทางปลาบปลื้ม(ปนคิดหื่น?)กับเซย์นะมากกว่าปกติ (จนเซย์นะรู้สึกสำรวจไป ขนลุกไป)

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังทำความกดดันประสาทใส่กัน

หารู้ไม่ว่ามีเงาดำๆบางอย่างเคลื่อนที่เข้ามาด้านหลังยาสุโอะ

ส่วนทางด้านคู่ของโนบิตะ+ซาคุยะ....

โนบิตะคอยเป็นเทรนเนอร์ฝึกสอนการใช้ปืนให้กับซาคุยะ โดยการปล่อยให้เธอจัดการซอมบี้ด้วยตัวเองดูบ้าง  เธอฝึกยิงพวกซอมบี้ตัวนึงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้....

"เล็งปืนแบบนี้ แล้วเหนี่ยวไก...."

ปัง! ปัง!

แต่กระสุนของซาคุยะก็ไม่อาจจะหยุดยั้งซอมบี้ได้ และมันก็เดินเข้ามาใกล้ซาคุยะ เรื่อยๆจนถึงระยะใกล้ ซาคุยะก็เปลี่ยนท่าเป็นถีบซอมบี้ตัวนั้นปลิวกระเด็นไปไกล....ด้วยความรุนแรงที่ผิดมนุษย์...

"(หวา...พลังขาของคุณซาคุยะ สุดยอดไปเลย)"

"พอใช้ได้ไหมคะ โนบิตะคุง"

"อืม....กะ..ก็โอเคครับ แต่..อย่าให้พวกมันเข้าใกล้ตัว

มากกว่านี้จะดีกว่านะ...มันเสี่ยงเกินไป"

"อ่า โทษจ้ะๆ** คราวหลังจะระวังกว่านี้"
**มุกเล่นคำ คำพูดของซาคุยะ "โทษนะๆ" (โกเมนไน)... คือคำผสมระหว่างคำว่า..
ขอโทษ [โกเมนนะไซ]『ごめんなさい』＋ ไม่มีปัญหา [มงไดไน]『問題ない』
ออกมาเป็นคำว่า = "โกเมนไน" (และกลายเป็นมุกเล่นคำติดปากของซาคุยะในตอนนั้น)

คำพูดที่ว่านั้น อารมณ์เหมือนกับแสดงความรู้สึก...
ไม่เคยคิดอะไรในสมองเท่าไหร่ ชอบใช้พลังกล้ามเนื้อล้วนๆ
ทำให้คนอื่นเป็นห่วงแต่ที่จริงก็ไม่ค่อยแคร์ในเวลาเดียวกัน

โนบิตะเมินคำอธิบายของซาคุยะ และได้รับการติดต่อคลื่นของใครบางคน
คนๆนั้นคือ "เคนจิ"

"ทางนี้โนบิตะพูด..."

"โนบิตะคุง...ระวังตัวด้วยนะ ตอนนี้ในโรงเรียนมีตัวประหลาดกำลังไล่ล่านายอยู่"

"ตัวประหลาด?"
เคนจิบรรยายลักษณะของสัตว์ประหลาดปริศนาให้ฟัง
โชคดีที่ เขากับทาโร่หลบสายตามันได้ทัน และเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ
จนมันรู้ว่า มันมีความรู้สึกนึกคิด แถมยังพูดออกมาว่า
"โน..บิส..สตาร์" ออกมาด้วย ทำให้เคนจิมั่นใจว่า มันคงต้อง
ออกตามหาโนบิตะอยู่แน่ๆ แม้จะไม่เข้าใจความหมายมันก็เถอะ

และในตอนนั้นเอง...วิทยุสื่อสารของซาคุยะก็ดังขึ้นและสิ่งที่ดังขึ้นมาปลายสายคือ..

"ซาคุยะซัง!! ช่วยด้วย!!"

"เซย์นะซัง!!? เกิดอะไรขึ้น!!?"

เซย์นะซังเรียกให้ซาคุยะรีบมาที่บริเวณห้องอาหารชั้น 1 ด่วน
เพราะว่ามีเหตุร้ายบางอย่างเกิดขึ้น จากนั้นสายจึงถูกตัดไป

หลังจากนั้นซาคุยะจึงรีบแจ้งโนบิตะและทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปยังห้องที่เซย์นะเรียกตัวทันที

สิ่งที่ทั้งคู่พบคือ... ยาสุโอะที่ถูกอะไรบางอย่างทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสอัดติดผนัง
โดยมีซาคุยะคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ข้างๆ

"โนบิตะคุง อันตราย!!!!?"

"เอ๋....!?"

ทันทีที่เซย์นะตะโกนเรียก โนบิตะก็สัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างพุ่งโจมตีเขาจากด้านหลัง
อย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตานั้น โนบิตะก็สามารถหลบการโจมตีปริศนาได้อย่างทันฉิวเฉียด...

และทันทีที่โนบิตะหันหลังกลับไปมองสิ่งที่โจมตีเขา
เขาก็พบกับ...

 กิ้งก่าสัตว์ประหลาดยักษ์ อาวุธชีวภาพ ไบโอเกลลัส

 
 "จะ....เจ้านี่มัน....."

 "อือ..."

โนบิตะรู้สึกปวดหัวขั้นรุนแรง

"อุ๊บ...!!!"

 "เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ..."

"หวา!!? ไม่เคยเห็นกิ้งก่าตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลย!!"

ความคิดบางอย่างของโนบิตะกำลังตีกันทั้งความรู้สึกประหลาดใจ

ความสับสน รวมถึงความรู้สึกบางอย่างที่เคยถูกปิดผนึกไว้

โนบิตะรู้สึกประหลาดใจมาก เพราะทั้งๆที่เขาสัมผัสได้ว่าสัตว์ประหลาดเบื้องหน้านี้ทั้งแข็งแกร่ง

และมีความเป็นอันตรายมาก แต่เขากลับรู้สึกว่าการเผชิญหน้าครั้งนี้ กลับมีความตื่นเต้นและท้าทาย

และทำให้ปฏิกิริยาบางอย่างในร่างกายของเขาเริ่มสูบฉีดกลับขึ้นมาอีกครั้ง

"อา....เจ้าสัตว์ประหลาดนี่น่ะ ฉันจัดการเองแล้วกัน"

จุดจบของไบโอเกลลัส?

พลังของโนบิตะกำลังตื่นขึ้น?

to be continue......

โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด G Series : G1 Rebirth [ปฐมบท]

จากที่เริ่มแนะนำเกม  โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด G Series : G1 Rebirth [แนะนำเกมเบื้องต้น]  ในตอนที่แล้ว .... บทนี้จะเข้าสู่การนำร่องเนื้อเรื่องกัน โดยอ้างอิงจากฉบับมังกะโดยย่อของคุณ เคเคมาก้อน けけまごん ที่เขียนเนื้อเรื่องราวฉบับนิยายภาค G เฉพาะส่วนแรกที่ระบุโดยเนื้อเรื่องสั้นๆ

คลิปภาค G ที่เหลือไม่กี่แห่ง 

(ไม่สามารถอัพขึ้น Youtube ได้แล้วเพราะตัวเกมโดจินมี BGM เพลงติดลิขสิทธิ์)
https://www.dailymotion.com/video/x6ccae8

ขอต้อนรับสู่ปฐมบทนองเลือดครั้งใหม่ของโนบิตะ

ที่ทั้งโหด ดุ มันส์ และเว่อร์ยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

 

  

ในตัวเกมตอนเริ่มต้นสามารถเลือกประระดับได้แค่ 2 ระดับว่าจะเอา Normal หรือ Hard (อีกตัวเลือกเป็นคำอธิบายว่า Normal กับ Hard ต่างกันยังไง ซึ่งจะเห็นว่าเกมนี้ไม่มีโหมด Easy เลยด้วยซ้ำ...คนเล่นไม่เป็นไม่เหมาะจะเล่นภาคนี้อย่างแรง เพราะยากมาก คนแคสต์ก็ตายบ่อยมากขนาด Normal น่ะนะ)

 

จุดเริ่มต้นของเกมนี้เริ่มมาจาก...

เหตุการณ์เดิมอีกครั้ง...

พวกโนบิตะไปที่กลับมาจากการพักร้อน

กับผองเพื่อน ซึ่งมีเฉพาะ...โนบิตะ

โดราเอม่อน ไจแอนท์ และซูเนโอะเท่านั้น!??

(ผิดกับภาคมุดะนิไคโซบังที่มีชิสุกะเข้ามาด้วยนะแปลกไหมล่ะ??)

พวกเขาทั้ง 4 คน ต่างก็รู้สึกสนุกสนานหลังจากที่กลับมาจากทริป

 

 โดยที่หารู้ไม่ว่า ทุกอย่างกำลังจะกลับเข้าสู่....วังวนแห่งฝันร้ายที่พวกเขา กำลังจะเผชิญอีกครั้ง...??

 

 ".......??"

 

โดราเอม่อนเก็บประตูวิเศษ...และกล่าวบอกลาทุกคน

พร้อมกับเดินออกจากห้องไปด้วยไทม์แมชชีน อย่างที่ควรจะเป็น...

"เย็นป่านนี้ คุณแม่เป็นห่วงแย่แล้วมั้ง"

"แล้วเจอกันนะ โนบิตะ"

"อื้ม บ๊ายบาย..."

ทั้งซูเนโอะและไจแอนท์ต่างก็แยกย้ายกันออกไป....

โนบิตะ ก็ลงไปหาแม่ข้างล่าง ก็ได้ยินเสียงบางอย่างแปลกๆ

โนบิตะจึงเดินเข้าไปทักแม่ในครัวที่อยู่มุมห้อง

ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกใจที่เลือดสาดกระเซ็นออกมา

แล้วก็พบว่ามีบางสิ่งกลิ้งลงมาบนพื้น ซึ่งมันก็คือ..หัวของพ่อเขาที่แหว่งครึ่งซีก

 แล้วทันใดนั้นแม่ของเขาก็หันมาด้วยใบหน้าที่มีเลือดเต็มปาก

"...นะ....นี่มัน....!!???"

"....!!!!"

"อุ๊บบบ!!!!!"

โนบิตะเกิดอาการปวดหัวขั้นรุนแรง....
 และทุกสิ่งที่อย่างเกิดขึ้นเร็วมาก....

...

โนบิตะคว้ามีดทำครัวด้านในขึ้นมาแล้ว ใช้มีดตวัดใส่คอของแม่ที่อยู่ตรงหน้าตายทันทีอย่างแม่นยำ

เมื่อโนบิตะก็เดินออกมา พร้อมกับพูดทั้งน้ำตาว่า....

"จริงสินะ.... ผม ไม่มีหมาม้าแล้วนี่"

โนบิตะเดินออกมาจากบ้านก็พบว่า เมืองด้านนอกนั้นเกิดความโกลาหลไปทั่ว

ชาวเมืองที่กลายสภาพเป็นฝูงซอมบี้อาละวาด ทำร้ายผู้คนไปทั่วเมือง

"!!!!"

โนบิตะยังคิดอะไรไม่ออกในตอนนี้ แต่ฝูงซอมบี้ที่อยู่รอบข้างต่างก็กรูกันเข้ามาหาโนบิตะจำนวนมาก เขาไม่มีทางเลือก จึงได้แต่วิ่งเอาตัวรอดไปตามเส้นทางที่คุ้นชิน?  เขาหนีไปเรื่อยๆจนกระทั่ง ถึงโรงเรียน

และมุ่งหน้าไปยัง ห้องพยาบาล!!?  ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าไปทำไม

แต่มันรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะตอนเข้าไปแล้วก็ถูกเอาปืนจ่อหัว

และสิ่งที่โนบิตะพบในห้องพยาบาลนั้นคือ....

"เดี๋ยวก่อน นั่นโนบิตะนี่!!"

"สะ เสียงนี้มัน... ไจแอนท์...!! ซูเนโอะ!!? ยาสุโอะ!!?"

"โย่ว ว่าไงโนบิตะ ยังไม่ตายสินะ ดีใจจริงๆ"

"ไอ้หมอนี่มันตายยากอยู่แล้วล่ะ"

หลังจากที่ทั้งสี่หนุ่มเพื่อนรักได้เจอกันแล้วก็เข้าไปแสดงความดีใจกันยกใหญ่ท่ามกลางสายตาของคนอื่นๆในห้อง จากนั้น แต่ละคนที่โนบิตะที่ยังนึกชื่อไม่ออกจึงเริ่มแนะนำตัว...

เด็กผู้ชายสวมหมวกแก็ปตัวเล็กๆ เริ่มแนะนำตัวเองก่อน ....

"ผมชื่อ ยามาดะทาโร่ ฮะ..."

"ฉันโอกะ เคนจิ... ส่วนตรงนั้น..."

และได้ความเพิ่มว่า เคนจิ เป็นคนช่วยเหลือทาโร่และพามาหลบในห้องนี้ได้อย่างปลอดภัย

"ฉันมิโดริคาว่า เซย์นะจ้ะ... ยินที่ได้รู้จักนะ"

(ซึ่งระหว่างนั้นเองก็จะเห็นท่าทางของยาสุโอะที่ชาบูในความมีเสน่ห์ของเซย์นะ)

 "ครับคุณเซย์นะ..."

(เหมือนจะคุ้นๆหน้ายังไงก็ไม่รู้นะ)

"ส่วนคุณลุงที่อยู่ตรงมุมห้องนั้นคือคาเนดะซัง"

.......

"ส่วนคุณก็คือ...."

แล้วโนบิตะก็หันหน้าไปถาม สาวผมดำชุดแดงที่อยู่ด้านหน้าของเขา

"ซากุระอิ ซาคุยะ....ยินดีที่ได้รู้จัก"

**ส่วนการแนะนำตัวของซาคุยะในมังกะเป็นการเล่นมุกของคนวาดการ์ตูน ที่ถูงชิ่งแนะนำตัวไปก่อน

ในขณะที่ในเกม ตัวเองจะเป็นคนทักทายขึ้นมาเอง**

และตอนนั้นเอง โนบิตะก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่า ในห้องนี้ยังขาดใครไปบ้าง

"เอ๋ แล้วชิสุกะจัง โดราเอม่อนไม่ได้มาที่นี่ด้วยเหรอ"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน....ก็หวังว่าทั้งคู่จะปลอดภัยนะ..."

หลังจากนั้นทั้งห้องก็เข้าสู่โหมดการหารือกันอีกครั้งว่าจะเอาไงต่อ... และได้ผลสรุปว่า... ไจแอนท์อยากให้เด็กๆทุกคนช่วยกันแยกย้ายรวบรวมข้าวของที่จำเป็นต่างๆในการตั้งรับ ป้องกัน และหาวิธีการแก้ไขวิกฤติที่เกิดขึ้น โดย อยากจะให้แบ่งการทำงานออกเป็นคู่ ยกเว้นลุงคาเนดะที่ขออยู่เฝ้าห้องส่วนกลาง

ผลการจับคู่...

 

 "ผมขอไปกับพี่เคนจิ นะฮะ..."

 "ช่วยไม่ได้แฮะ...ตกลง....อย่าอยู่ให้ห่างจากพี่ละกัน"

 "งั้นฉันไปกับเซย์นะละกัน แฮะๆๆ..."

 

"ฝากตัวด้วยนะ ยาสุโอะคุง.."

 

 "งั้น ฉันคงไปกะแอ้นท์สินะ"

 
"แหงอยู่แล้วเฟ้ย!!! ฉันจะพาแกไปถล่มพวกมันให้เละเลย..."

"แหง่ะ!!!!"

"ถ้ายังงั้นก็เหลือฉันกับคุณซาคุยะสินะ"

จากนั้นโนบิตะก็หันไปมองซาคุยะ

"ขอความกรุณาด้วยนะครับ คุณซาคุยะ"

"อือ ด้วยความยินดี..."

เอาล่ะครบคู่ลงตัวแล้ว ขอให้ทุกคนระวังตัวด้วยล่ะ"

"โอ้!!!!!!!!!!"

หลังจากนั้นทุกคู่ก็ออกจากห้องไปปฏิบัติภารกิจ

เวลาผ่านไปสักพัก

"............"

"คู่กับคุณเซย์นะมีความสุขจังโว้ย!!"

"......."

ส่วนทางด้านเคนจิ...
ก็มีความลำบากเล็กน้อยเวลาต่อสู้เพราะมีทาโร่มาเกาะแกะ

"อย่าเกาะตอนกำลังเหวี่ยงมีดสิเฮ้ย!!"

"ก็ผมกลัวนี่ครับ พี่เคนจิ..."

ระหว่างทางที่สำรวจโรงเรียนที่เต็มไปด้วยซอมบี้...ทางด้านโนบิตะกับซาคุยะ...

ที่พึ่งจัดการใช้ปืนเคลียร์ซอมบี้ตามทางเดินเสร็จ

"เอาล่ะ เท่านี้ตามทางเดินก็ปลอดภัยแล้วนะครับ คุณซาคุยะ...."

"......"

"คุณซาคุยะ?"

"นี่ โนบิตะคุง..."

"ครับ?"

หลังจากนั้น โนบิตะก็เห็นท่าทีที่ดูจิตตกของซาคุยะ.... ที่เงยหน้าขึ้นมาด้วยสิหน้าเหมือนกับแพ้อะไรสักอย่างก็เพราะว่า...

"ทำยังไงถึงยิงปืนได้เก่งขนาดนั้นน่ะ?" 

"เห??"

ตลอดเส้นทางที่มีซอมบี้ปรากฏตัว ยังไม่ทันที ซาคุยะจะได้ยกปืนขึ้นมายิงเลย โนบิตะก็ชักปืนออกมายิงพวกมันจนตายอย่างรวดเร็ว จนเธอแทบไม่ได้ยิงออกไปเลยสักนัด ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอไร้ประโยชน์ยังไงก็ไม่รู้ ในฐานะคู่หู

"เอ่อ... ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเท่าไหร่น่ะครับ

ผมรู้สึกว่า เหมือนเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน"

"เธอต้องสอนฉัน ยิงปืนให้เก่งแบบนั้นด้วยนะ"

ซาคุยะทำหน้าตาอ้อนวอนผิดกับบุคลิกที่โนบิตะจินตนาการไว้ทีแรก

"อ่า ครับ เดี๋ยวสอนให้ครับ"

และระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสำรวจทางเดินอยู่นั้นเอง ทั้งคู่หารู้ไม่ว่า... 

อะไรบางอย่างที่น่าสะพรึงกลัวและอันตราย กำลังไล่ตามพวกเขา...มาถึงหน้าประตูโรงเรียนแล้ว...

มันมีรูปร่างสูงใหญ่ สวมแจ็คเก็ตสีดำ ใบหน้าเละเทะ แต่เผยให้เห็นฝันที่แหลมคมและขาวจั๊วะ!!...

 

"โน..บิสส..ตาร์!!!"

to be continued....!!!


ปล. ถ้าเป็นภาคเกม จะเปิดฉากไล่ล่ากันตั้งแต่ตอนเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนเลยนะเออ...