โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Sword Series : Sword 1 [ตอนที่ 1]

ห่างหายกันมานาน มาเขียนเนื้อเรื่องภาคซอร์ดกันต่อเลยดีกว่า ซึ่งตรงนี้จะเริ่มเข้าเนื้อเรื่องหลักๆของการผจญภัยสักที ซึ่งแน่นอน กรุณาย้อนกลับไปอ่านตอนที่แล้วก่อน
>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Sword Series : Sword 1 [ปฐมบท]

ก็มาเริ่มดูเนื้อเรื่องภาคนี้กันเลยดีกว่า

=======================================================================

ความเดิมตอนที่แล้ว....

โนบิตะได้บุกเข้ามาช่วยตำรวจได้ทันเวลาก่อนที่จะถูกฮันเตอร์ฆ่า 

แต่แล้วก็เกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝันขึ้นเมื่อรถยนต์ที่อยู่ใกล้ๆเกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง

จนทำให้โนบิตะสลบไป...

"โน........ตะ..........คุง"

ใครบางคนกำลังเรียกชื่อเด็กหนุ่มชื่อของเด็กหนุ่ม...

"โน....บิ...........................ตะ.......คุง"

โนบิตะพยายามลืมตาขึ้นมา

และเขาก็พบว่าในตอนนี้...เขาถูกพาตัวมายังห้องสี่เหลี่ยมหนึ่ง 

แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ

เขาพบว่า..มีเพื่อนๆของเขากำลังเฝ้ามองดูอยู่ด้วยความเป็นห่วง

"โนบิตะคุง... ไม่เป็นอะไรใช่ไหม!!"

"โดราเอม่อน!!! "

โนบิตะรีบลุกขึ้นมาด้วยความดีใจที่เห็นโดราเอม่อน เพื่อนที่สนิทที่สุดของเขา

ถึงกับโดเข้าไปกอดเลยทีเดียว

"ดีใจจริงๆที่นายปลอดภัย"

"อื้อ...ฉันก็ดีใจที่ได้เจอนายอีกครั้ง"

หลังจากที่ทั้งคู่ทักทายกันมาพอสมควรแล้ว...

"จะว่าไปแล้ว ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?"

คนที่ตอบคำถามโนบิตะนั้นคือ สาวน้อยผมดำที่คาดผมสีเหลืองที่อยู่ด้านหลัง.... ชื่อของเธอคือ มิโดริคาว่า เซย์นะ...

"ที่นี่คืออาคารลี้ภัย (เชลเตอร์ = Shelter 避難所) ประจำเมืองน่ะ"

นอกจากนี้เธอยังอธิบายเพิ่มเติมด้วยว่า ตึกนี้ถูกออกแบบมาพิเศษเพื่อรับมือกับวิกฤติการณ์ต่างๆในเมืองที่มีระบบรักษาความปลอดภัยเป็นเลิศ ซึ่งเป็นที่ที่ตำรวจจะพาผู้อพยพทที่ยังมีชีวิตรอดทุกคนมาไว้ที่นี่

พวกเธอเองก็เกาะกลุ่มผู้อพยพนี้มาเช่นกัน

คราวนี้ก็มีชายหนุ่มร่างยักษ์ชุดสีส้มเดินเข้ามาหาโนบิตะด้วยท่าทางโมโห... ชื่อของเขาคือโกดะ ทาเคชิ หรือที่รู้จักในชื่อ... ไจแอนท์

"ให้ตายสิ....อย่าทำให้เป็นห่วงจะได้ไหมฟะ"

นอกจากนี้โนบิตะยังถูกไจแอนท์ต่อว่าอีกว่า ไม่ยอมติดต่อกลับมาที่กลุ่มบ้างเลย

แถมยังไม่ยอมเอาอาวุธปืนไปอีก...ถ้าเกิดอันตรายขึ้นมามันจะรับมือไม่ทันนะ...

อา.... เข้าใจแล้ว ขอโทษนะ

และในตอนนั้นเอง สายตาของโนบิตะก็หยุดลงที่ตำรวจนายหนึ่งที่ยืนอยู่ข้าง บุรุษในชุดทหารสีเขียวภายในห้อง และโนบิตะก็จำได้ว่า นายตำรวจคนนั้นคือคนที่โนบิตะพุ่งเข้าไปช่วยเหลือให้รอดพ้นจากเฝื้อมมือของฮันเตอร์และอยู่ด้วยกันตอนที่เกิดการระเบิดนั่นเอง

"คุณน้าตำรวจ!!!"

นายตำรวจคนนั้นก็หันมาทักทายโนบิตะพร้อมกับบอกว่าตัวเองสบายดี

นอกจากนี้ เขายังพูดเพิ่มเติมด้วยว่า... หลังจากที่เขากับโนบิตะสลบไปเพราะแรงระเบิดแล้ว

พวกเขาก็ได้รับการช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ในชุดสีเขียวทั้งสองคนนี้ไว้

===============================================================

ย้อนกลับไปในเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น

ภายในเมืองที่เต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดและฝูงซอมบี้

เสียงอาวุธสงครามดังขึ้นออกมาอย่างไม่ขาดสาย

ซึ่งเป็นอาวุธที่อยู่ในมือของชายในชุดสีเขียวคนหนึ่ง

เขากราดปืนยิงพวกสัตว์ประหลาดจนล้มตายกันเป็นจำนวนมาก

พร้อมกับบรรจุกระสุนชึดต่อไป

"หึ...เจ้าพวกนี้ก็ไม่เท่าไหร่หรอกน่า..."

เขาพูดอย่างดีใจขณะที่มองผลงานของตัวเองเบื้องหน้า แต่แล้วก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมาจากด้านหลัง

"เฮ้ย!! อย่าประมาทดีกว่า...

แล้วก็ใช้กระสุนประหยัดหน่อยสิฟะ"

เสียงนั้นดังมาจากชายในชุดเขียวอีกคนซึ่งเป็นคู่หูของเขา

"เฮอะ... ไม่ต้องไปสนเรื่องหยุมหยิมแบบนั้นเลย...

อันที่จริงแล้วนายเองก็ท่าทางจะสนุกไม่น้อยกว่าฉันนักหรอก..."

"เงียบน่า...."

ด้วยฝีมือการต่อสู้ด้วยอาวุธปืนของชายทั้งสอง ทำให้พวกเขาทั้งสองสามารถจัดการพวกซอมบี้และสัตว์ประหลาดที่อยู่เบื้องหน้าได้อย่างง่ายดาย และในที่สุดพวกเขาก็เดินมาถึงจุดที่มีไฟลุกท่วมเต็มไปหมด...

ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า... ไฟตอนนี้ก็ยังไม่รุนแรงเท่าไหร่ ยังพอเดินฝ่าไปได้.... ดีไม่ดี อาจจะเจอคนที่ยังติดอยู่ด้านในก็ได้นะ

เพื่อนคู่หูก็บอกว่า ให้ตายสิ...ถ้าจะต้องมาคอยช่วยคนไปด้วย สู้กับสัตว์ประหลาดไปด้วย มันลำบากชะมัดเลย... แต่ทำไงได้ มันเป็นหน้าที่ที่พวกเขาได้รับมอบหมายมานี่นา...

เพื่อนอีกคนก็หัวเราะกลบเกลื่อน พร้อมกับบอกว่า ถ้ากลัวนักจะรออยู่ตรงนี้ก็ได้นะ

ว่าแล้ว ชายในชุดเขียวคนหนึ่งก็เดินนำเข้าไปในกองไฟ

ในตอนนี้เราสามารถบังคับชายในชุดเขียวอีกคนให้เดินตามไปได้ ซึ่งแน่นอน มีเหรอ ที่พวกเขาจะกลัว...

และในตอนนั้นเอง ชายในชุดเขียวก็ได้ยินเสียงระเบิดดังสนั่นมาจากด้านใน...

"เฮ้ย!! อะไรฟระ!?"

เขาจึงรีบเดินเข้าไปยังจุดเกิดเหตุอย่างรวดเร็ว ก็พบว่าเพื่อนของเขากำลังยืนอยู่แถวนั้น

"นี่มัน....."

และตอนนั้นเอง... พวกเขาทั้งสองก็สังเกตเห็น โนบิตะและตำรวจนายหนึ่งที่อยู่ด้านหลังรถที่กำลังไฟลุกท่วมเข้าพอดี....  พวกเขาจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยทั้งคู่ออกมาได้ทันเวลา

=====================================================

ตัดกลับมายังปัจจุบันอีกครั้ง

เด็กหนุ่มอัจฉริยะประจำกลุ่มของโนบิตะก็พูดขึ้นมาว่า...

"ขอบคุณที่ช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้นะครับ

เอ่อ....พวกคุณ....."

นายทหารที่สวมหมวกเกราะเดินเข้ามาด้านหน้าพร้อมกับแนะนำตัวเองว่า..."ฉันชื่อ บลัด [Blood]"

จากนั้นนายทหารสวมหมวกผ้าอีกคนก็เดินก้าวเข้ามาด้านหน้า "ส่วนฉันชื่อ วอลซ์ [Waltz]"

ทั้งคู่แนะนำเพียงแค่ว่า...เป็นเจ้าหน้าที่พิเศษที่ถูกส่งมาช่วยเหลือชาวเมืองแห่งนี้เท่านั้น...และต่อจากนี้พวกเขายังมีภารกิจบางอย่างที่ต้องสะสางอีก....

จากนั้นคนที่เ้ป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจก็บอกว่าให้ทุกคนดูแลกันเองไปก่อน ส่วนเขามีภาระนิดหน่อยที่ต้องจัดการ

จากนั้นตำรวจและเจ้าหน้าที่ชุดเขียวทั้งสองก็เดินออกไปจากห้อง......

แต่ก่อนหน้านั้น.....ชายที่ชื่อบลัดก็หันกลับมามองด้านหลัง...

"อ่า... เซย์นะจังใช่ไหม?

คราวหลังไปกินข้าวด้วยกันกับน้า...."

ยังไม่ทันที่บลัดพูดจบ มือลึกลับของวอลซ์เพื่อนคู่หูก็ทำการล็อกคอและลากออกไปหลังประตูราวกับหนังสยองขวัญ ก็ไม่ปาน ตามมาด้วยเสียงโหยหวนของบลัดที่ดังขึ้นมาว่า....

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!"

ทุกคนที่อยู่ในห้องถึงกับ........  โดยเฉพาะเจ้าตัวคนที่ถูกพูดถึง..........

...........................................

ในตอนนั้นเอง ไจแอนท์ก็พูดตัดบทขึ้นมาว่า.....

"อา...ใช่ๆ ตอนนี้ฉันได้รับการติดต่อจากทางซูเนโอะมาน่ะ

พวกเราหลายคนไม่ว่าจะเป็นชิสุกะ ยาสุโอะ หรือเคนจิ ต่างก็อยู่นอกเมืองปลอดภัยดี"

ทีนี้ก็เหลือแต่พวกเรา...ที่ติดอยู่ในเมืองนี้เท่านั้น ซึ่งถ้าเราหนีออกไปสมทบกับพวกนั้นได้ก็เรียบร้อย

เมื่อได้ยินข่าวนั้น ทุกคนก็ดีใจกันยกใหญ่...

"ดีจริงๆที่ได้ข่าวว่าทุกคนปลอดภัยดี"

"งั้นฉันขอตัวไปหาข้าวกลางวันกินก่อนนะ

ชักหิวซะแล้วสิ ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย"

"ถ้างั้นฉันเองก็ขอตัวก่อนนะ"

"อื้อ... แล้วทางด้านพวกนายล่ะ

โนบิตะคุง? เดคิสุงิคุง?"

...........

"ทางฉันยังไงก็ได้..."

"ฉันก็เหมือนกัน.."

"งั้นตามใจพวกนายละกัน

ฉันขอตัวก่อนนะ"

หลังจากที่ทุกคนออกจากห้องไปหมดแล้ว..... โนบิตะเองก็อยากจะออกไปจากห้องด้วย แต่ก่อนหน้านั้นเดคิสุงิก็ทำสีหน้าเคร่งเครียดพร้อมกับพูดออกมาว่า...

"นี่โนบิตะคุง..... หลังจากที่พวกเราจัดการธุระเรียบร้อยแล้ว

ช่วยไปเจอที่ห้องฟากตะวันออกของตึกนี้ได้ไหม...

ฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับทุกคนสักหน่อยน่ะ..."

"เรื่องอะไรเหรอ?"

"ก็...นิดหน่อยน่ะ..

เอาเป็นว่าเมื่อถึงตอนนั้นจะเล่าให้ฟังละกัน"

จากนั้นเดคิสุงิก็ออกจากห้องไป ปล่อยให้โนบิตะยังคงยืนสงสัยอยู่ว่า..

(มีเรื่องอะไรนะ... รู้สึกใจคอไม่ดีเลยแฮะ...)

จากนั้น โนบิตะจะเดินออกมาจากห้องมายังห้องโถง ซึ่งก็พบกับผู้คนมากมายที่ลี้ภัยมายังตึกแห่งนี้จำนวนมาก

(มีจุดเซฟอยู่ข้างห้องด้วยนะ)

โนบิตะเดินไปดูรอบด้านก็พบว่า บริเวณทางเข้าออกหลายจุดมีชัตเตอร์ที่แข็งแรงพอที่จะกันพวกสัตว์ประหลาดด้านนอกได้..

บริเวณห้องมุมซ้ายบนนั้นเป็นห้องพยาบาล ที่เต็มไปด้วยผู้บาดเจ็บจากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในเมืองเป็นจำนวนมาก... เสียงร้องโหยหวนของผู้บาดเจ็บดังระงม และบรรยากาศภายในห้องอบอวลไปด้วยกลื่นคาวเลือด....ซึ่งไม่น่าพิศมัยเลยแม้แต่น้อย แต่ว่าโนบิตะเริ่มชินกับบรรยากาศพวกนี้แล้ว

เพื่อนผู้บาดเจ็บบางรายถึงกับสวดอ้อนวอนพระเจ้า..

ผู้บาดเจ็บหลายคนร้องครวญครางอย่างทรมาน...

เด็กสาวตัวน้อยที่เป็นผู้บาดเจ็บก็ได้แต่ร้องเรียกหาแม่

และในตอนนั้นเองที่ หมอหันมาตวาดใส่โนบิตะว่า ถ้าไม่คิดจะช่วยอะไรพวกเขาก็ให้รีบออกไปได้แล้ว เกะกะ!!

"ขะ...ขอโทษนะครับ!!!"

ส่วนทางด้านห้องทิศตะวันออกมุมขวาบนจะพบไจแอนท์ที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยไม่สนใจโลก

"งั่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถึงจะเป็นที่หลบ

งั่มๆๆๆๆๆๆ ก็...งั้มๆๆ

อย่อยดีแฮะ.....งั่มๆๆๆ"

โนบิตะก็คิดในใจว่า

พูดไม่รู้เรื่องเลยแฮะ...กินให้เสร็จก่อนค่อยพูดสิเฟ้ยยย

ส่วนทางด้านเซย์นะ...

"ถ้าเป็นที่นี่ล่ะก็ต้องปลอดภัยหายห่วงแน่นอน

เพราะมีเจ้าหน้าที่คอยดูแลเป็นจำนวนมากเลยล่ะ"

จากนั้นโนบิตะก็เดินออกมาจากห้อง และพบว่า บริเวณใกล้เคียงนั้น มีเด็กสาวคนนึงกำลังร้องเพลง..อยู่ซึ่งเธอพยายามร้องเพลงเพื่อให้ลืมความทุกข์ที่เกิดขึ้นรอบด้าน..

"จับมันที่มือคู่นี้...แล้ว เหนี่ยวไกยิงออกไป..."

"ฮะๆๆๆๆ หนูยูโกะจังร้องเพลงเพราะมากเลยจ้ะ..."

และคนที่กำลังเอ่ยชมเด็กสาวอย่างดีใจคนนั้นคือ....นายบลัด....นั่นเอง

..................................

(หมอนี่มัน.....โลลิค่อนนี่หว่า.....)

โนบิตะก็ได้ไปคุยกับวอลซ์ที่อยู่ใกล้ทางออก ซึ่งเขาบอกว่าเขากำลังตามหาตัวบลัดอยู่ โนบิตะจึงบอกเรื่องของบลัดไป จนทำให้วอลซ์เกิดอาการตาลุกเป็นไฟ พร้อมกับกำหมัดขึ้นมาและพูดว่า...

"เอาอีกแล้วเหรอ!? ไอ้เจ้าบ้านั่น!!! เผลอเป็นไม่ได้เลยนะเว้ย

ต้องดัดนิสัยไอ้ที่ชอบเข้าหาเด็กผู้หญิงนี่อย่างจริงจังซะแล้ว... เจ้าหมีเฮนไต...บลัด!!"

จากนั้นโนบิตะก็เห็นวอลซ์เดินไปลากคอบลัดออกไปให้ไกลจากเด็กผู้หญิง..

โนบิตะลองเดินออกไปดูบรรยากาศข้างนอกก็พบว่า

สถานที่แห่งนี้ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาตามที่เซย์นะบอกไว้เลยทีเดียว

ซึ่งคงเป็นไปได้ยากที่พวกสัตว์ประหลาดนั่นจะมาบุกถล่มที่นี่

หลังจากที่ทำธุระทุกอย่างจนเสร็จ โนบิตะจึงมุ่งหน้าไปยังห้องที่เดคิสุงินัดเอาไว้...

ห้องตะวันออกด้านในสุด

ที่ซึ่งเดคิสุงิกำลังรอเขาอยู่ที่นั่น...

"เดคิสุงิ นายมีเรื่องอะไรจะบอกพวกเรางั้นเหรอ?"

"เดี๋ยวฉันจะเล่าให้นายและทุกคนฟังเอง"

และไม่นานนัก ทุกคนก็มารวมตัวกันตามนัด....
[ขออนุญาตไม่ทำอีโมชั่นเพื่อความเร็ว]

"มีเรื่องอะไรจะพูดฟระ..?

ตรูยังทานเข้าไม่อิ่มเลยนะเฟ้ย!?"

"ไจแอนท์นายกินไป 5 จานแล้วยังไม่อิ่มอีกเรอะ"

"มีเรื่องอะไรเหรอจ้ะ"

"อืมม ก็มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ"

จากนั้นเดคิสุงิจึงเริ่มต้นเล่าเรื่องถึงความผิดปกติบางอย่างในเมืองนี้ อีกทั้งการมีสถานที่สำคัญอย่างอาคารหลบภัยที่นี่อีก ซึ่งมันไม่น่าจะเป็นเรื่องบังเอิญที่จะมีการตั้งสถานที่ที่โคตรปลอดภัยแบบนี้ในใจกลางเมืองอีก ราวกับว่า สถานที่นี้ถูกสร้างมาเพื่อรับมือกับอะไรบางอย่าง.... ใครสักคนที่เป็นผู้อยู่เบื้องหลัง.... เดคิสุงิยังได้ข้อมูลจากการสำรวจตึกนี้เพิ่มอีกและก็พบกับสิ่งที่เขากังวลอยู่ในใจมาตลอด

ใช่แล้ว...มันเป็นอย่างที่เขาคิด...สถานที่แห่งนี้ถูกสร้างขึ้นได้ไม่นานโดยมีองค์กรหนึ่งที่ให้การสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง...

"ตึกหลบภัยแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นโดยบริษัทเวชภัณฑ์ที่พวกเรารู้จักกันดี

อัมเบรล่า คอเปอเรชั่น ยังไงล่ะ"

"อัมเบรล่างั้นเหรอ!!!! ทำไมกันล่ะ...ก็เจ้าบริษัทนี้มัน..."

ทุกคนต่างไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะกลับมาได้ยินชื่อของบริษัทมหันตภัยร้ายแรงแบบนี้อีกครั้ง ทั้งๆที่พวกเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่ทำลายถอนรากถอนโคนออกไปแล้วเมื่อหลายเดือนก่อน

เดคิสุงิบอกว่า ที่เขาเรียกมาในห้องนี้ก็เพราะว่า ท่อตะแกรงด้านหลังเขานั้นเป็นเส้นทางลับ ที่สามารถเข้าไปสำรวจเขตหวงห้ามส่วนลึกของตึกได้อีก ซึ่งอาจจะเจออะไรบางอย่างก็ได้ เลยถามทุกคนว่าต้องการจะร่วมสำรวจที่นี่ไหม

เซย์นะลังเลเล็กน้อย แต่ก็ตอบตกลง

โนบิตะเองก็ตอบตกลงเช่นกัน

เมื่อได้ยินเรื่องนั้น ตาของไจแอนท์ก็กลับมาลุกโชนพร้อมบอกว่า ก็จัดไปเลยเซ่!

โดราเอม่อนเตือนว่า แต่มันอาจจะมีอันตรายรออยู่ด้านในเป็นจำนวนมากก็ได้นะ รอให้ออกจากที่นี่ไปก่อนแล้วค่อยส่งเรื่องนี้ไปให้ทางคนที่ไว้ใจได้และชำนาญการมาจัดเการดีกว่า

เดคิสุงิก็บอกว่า มันก็ได้อยู่หรอก ซึ่งเขาเองก็ไม่คิดที่จะบังคับใครอยู่แล้ว แต่กว่าจะถึงตอนนั้น ถ้่ามีเจ้าพวกตัวใหญ่ที่อยู่ด้านหลังท่อนี้จริง มันอาจจะชิ่งหนีไปก่อนแล้วก็ได้ แล้วใครจะเป็นคนหยุดมันล่ะ...

ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนก็เห็นพ้องต้องกันว่า มาถึงขั้นนี้ก็มีแต่ต้องลุยล่ะนะ พวกเขาเองก็ผ่านประสบการณ์เฉียดตายเพราะเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกันมากหรอก

ไจแอนท์เลยพูดเสริมขึ้นมาว่า... เออ ไม่เป็นไรอยู่แล้วน่า

เซย์นะก็บอกว่า ฉันเองก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน

โนบิตะพูดสั้นๆว่า โอเค....

"ถ้างั้นก็ดี....

เอาล่ะ ถ้าทุกคนพร้อมกันแล้วก็...."

โครก.....

ทันใดนั้นก็มีเสียงประหลาดดังขึ้นมา

"....ขอโทษนะ.... ขอไปขี้ก่อนได้ไหม......"

.............................

.......................................

โนบิตะคุง........  นายเนี่ยน้า........

"เอ็งรีบไปขี้เลยไป!!!!!"

และแน่นอนว่า โนบิตะก็รีบวิ่งไปห้องน้ำชายที่อยู่ด้านข้าง

พอกลับมาห้องก็พบว่าทุกคนนั้นล่วงหน้าไปก่อนแล้ว....

โนบิตะจะต้องเผชิญกับสิ่งที่อยู่ด้านหลังท่อตะแกรงเหล็กนี้

และสิ่งนั้นจะเป็นอะไร โปรดติดตามตอนต่อไป...

แสดงความเห็นบน Facebook!