Doraemon Nobita no BIOHAZARD [โดราเอม่อนกับโนบิตะตะลุยโลกไบโอฮาซาร์ด]: โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Sword Series : Sword 1 [ปฐมบท]

ปกติก่อนถึงหน้าปฐมบท เราจะเขียนหน้าข้อมูลตัวละครก่อน แต่ พอถึงภาคนี้ขี้เกียจเขียนแล้ว เพราะตัวละครออกมาก็โอเคมีเยอะ แต่บางคนก็ไร้บทและไม่รู้เขียนไปทำไม ไปดูเอาเองในเนื้อเรื่องเลยละกัน...

เนื้อเรื่องภาคนี้ก็ดำน้ำ + แปลมั่วเยอะมากขออภัย....

โอเค หลังจากที่อ่านบทที่แล้วในหน้านี้จบ...
>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Sword Series : Sword 1 [แนะนำเกมเบื้องต้น]

ก็มาเริ่มดูเนื้อเรื่องภาคนี้กันเลยดีกว่า

=======================================================================

Doraemon Nobita no Biohazard

Sword Series : Sword 1

หลังจากที่เริ่มเกมส์ภาคนี้ (NEW GAME) แล้วหน้าถัดไปจะเป็นตัวเลือกที่บอกว่าจะข้ามคัตซีนฉากเปิดเนื้อเรื่องไหม โดยให้เรื่องระหว่าง

- ข้ามๆไปเหอะ ขี้เกียจดู กูจะเล่นแม่มอย่างเดียว

- ในฐานะนักเสพเนื้อเรื่องที่ดี ควรเสพหน่อยดีกว่า

แน่นอน เรารู้ดีว่า นักแคสต์เกมส์ท่านนี้จะเลือกข้อไหน...

ตัดเข้าฉากคัตซีนเนื้อเรื่องในเมืองแห่งหนึ่งที่เกิดเหตุความวุ่นวาย เนื่องจากตำรวจกำลังล้อมจับฆาตกรโหดที่กัดกินศพผู้คน....ซึ่งแท้จริงแล้ว ฆาตกรก็คือ ซอมบี้นั่นเอง

จากนั้นก็เป็นเสียงของเด็กหนุ่ม (ที่คุณก็รู้ว่าใคร) บอกเล่าเรื่องราวประกอบฉาก...
"พวกเราคาดการณ์ไว้แล้วว่าสักวันเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้น"

เหตุการณ์เกิดขึ้นในปี 20XX ในฤดูร้อน ที่เมืองโตเกียว เขตเนริมะ [練馬区] (คนละเขตกับที่เกิดเรื่องในภาค 1-4)

ชาวเมือง 10 คนถูกฆาตกรรมอย่างต่อเนื่อง

โดยฝีมือของพวกซอมบี้.... เหล่าตำรวจจึงทำการล้อมสะกัดจับพวกเขาไว้แต่กสายเกินไป...

เมืองแห่งนั้นได้กลายสภาพเป็นนรกในพริบตา

เป็นเวลากว่า 4 เดือน แล้วที่ไม่ได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น....

และมันก็เกิดเรื่องขึ้นตอนที่ผมกำลังปักหลักเฝ้าดูสถานการณ์อยู่ในเมืองนี้....

===================================================================

หลังจากนั้น ก็มีเสียงไซเรน สัญญาณเตือนภัยดังระงมไปทั่วเมือง ตามด้วยเสียงประกาศจากเจ้าหน้าที่ตำรวจถึงคำสั่งอพยพให้ชาวเมืองในเขตหนีออกไปจากที่นี่โดยเร็ว....

นอกจากเสียงตำรวจแล้ว ยังมีเสียงกู่ร้องของสัตว์ประหลาดกินเนื้อขนาดใหญ่ (ถ้าเป็นในเกมส์ฟังดูก็รู้ว่าเป็นเสียงของฮันเตอร์) ร้องขึ้น ตามมาด้วยเสียงของเจ้าหน้าที่ตำรวจคนที่ประกาศสถานการณ์ฉุกเฉิน

"นะ นี่มันตัวบ้าอะไรวะ อะ อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!"

ตามด้วยเสียงเนื้อที่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

เสียงทั้งหมดที่เกิดขึ้นด้านนอกดังแว่วเข้ามาในโสตประสาทของเด็กหนุ่มในชุดสีเหลือง สวมแว่นตาที่พึ่งตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ภายในโกดังแห่งหนึ่งที่เขาใช้เป็นที่พัก หลังจากที่ฝึกฝนการต่อสู้เสร็จ

และในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในกระเป๋าของเขา เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เสียงปลายสายโทรศัพท์นั้นเป็นเสียงของเด็กหนุ่มที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันที่ เด็กหนุ่มสวมแว่นตาคนนี้รู้จักดี

"โย่ว... โนบิตะ ทางนั้นเป็นไงมั่ง? นายโอเคใช่ไหม?"

คำพูดนั้นดูสบายๆไม่ค่อยตึงเครียดกับสถานการณ์ด้านนอกเท่าไหร่เลย

"โอ้...ยาสุโอะเองเรอะ! ฉันไม่เป็นไรหรอก.."

โนบิตะเรียกชื่อของอีกฝ่ายกลับ....

"ตอนนี้ฉันกำลังคุ้มกันผู้คนกับพวกตำรวจที่อยู่ด้านนอกเมืองอยู่

นายรีบออกจากเมืองนั่นโดยเร็วดีกว่า"

โนบิตะเงียบไปสักครู่ก่อนที่จะตอบกลับมาว่า...

"อา ดูเหมือนว่าตอนนี้ยังไม่ได้น่ะ......"

ถ้าเป็นเมื่อสมัยหลายปีก่อน ยาสุโอะคงจะตะโกนร้องและตวาดกลับออกมาทางโทรศัพท์ด้วยเสียงดังแล้วว่า มันอันตราย ให้รีบออกมาซะ แต่เขาได้ใจเย็นแล้วพูดออกมาว่า...

"...งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว

ถ้างั้นอย่ารีบตายละกัน"

"งั้นแค่นี้น่ะ เดี๋ยวฉันจะตามไปทีหลังละกัน"

จากนั้นโนบิตะก็ตัดสายไป.... พร้อมกับพูดกับตัวเองว่า....

"เอาล่ะ...ไปกันเถอะ"

ทางด้านขวามือของโนบิตะเป็นหนังสือแปลกๆ ซึ่งมันคือหนังสือสอนการควบคุมโนบิตะ (บังคับในเกมส์) นั่นเอง

หลังจากที่อ่านจบ

"อะไรกันเนี่ย? ปุ่ม X? ปุ่ม Shift ยังกะควบคุมเกมส์ยังงั้นแหละ"

(เจ้าของบล็อก : แน่ะ... มีแอบแซวอีก...)

หลังจากนั้นโนบิตะจึงเดินออกมาจากห้องเก็บของ ซึ่งห้องนี้เป็นห้องโถงของร้านอาหาร

และสิ่งที่อยู่บนโต๊ะนั้นคือ... มีดพก ที่โนบิตะฝึกใช้งานมาตลอด 4 เดือนมานี้

"เหะๆๆๆ มีดธรรมดาๆแบบนั้นน่ะ ช่วยเจ้ารอดออกไปจากที่นี่ไม่ได้หรอก.."

หลังจากที่เขาเก็บมีดขึ้นมา ในตอนนั้นเอง จู่ๆโนบิตะก็ได้ยินเสียงหัวเราะประหลาดๆ ดังมาจากผนังด้านหนึ่งของห้อง เขาจึงรีบหันหน้าและจับมีดในมือไว้อย่างกระชับเพื่อเตรียมพร้อมต่อสู้

"คะ ใครกัน!???"

โนบิตะประหลาดใจมากเมื่อมองเห็นบุรุษปริศนาไว้ผมขาว และมีตาสีแดงเหมือนปีศาจยืนอยู่ตรงนั้น เขายิ้มหัวเราะออกมาพร้อมกับให้ข้อเสนอว่า...

"ขอถามครั้งเดียวเท่านั้นนะ โนบิตะคุง.... เธออยากแข็งแกร่งขึ้น (พาวเวอร์อัพอุปกรณ์) หรือเปล่าล่ะ.."

จากนั้นก็มีตัวเลือกขึ้นมาว่า
- ไม่จำเป็น
- อยากแข็งแกร่งขึ้น

"แน่นอน ผมอยากแข็งแกร่งขึ้น..."

โนบิตะก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม เขาถึงตอบกลับไปอย่างนั้น ทั้งๆที่เขาควรจะทำตัวให้รู้สึกกับการปรากฏตัวอย่างน่าประหลาดใจของชายคนนี้ อีกทั้งอีกฝ่ายยังรู้จักชื่อเขาอีก แต่ก่อนที่โนบิตะจะคิดอะไรได้ ชายคนนั้นกลับหายตัวไปแล้ว...

ส่วนโนบิตะ...ก็ลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่จนหมด... เหตุการณ์ที่เขาจำได้ มีเพียง เขาหยิบมีดเล่มหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาเท่านั้น

โนบิตะสำรวจมีดที่อยู่ในมืออีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ เขาพบว่าตัวมีดนั้นมีรอยสลักแปลกบนด้ามจับซึ่งเขียนไว้ว่า "ลีออน (Leon)"

"ลีออนไนฟ์...?? ฉันหยิบมีดธรรมดาขึ้นมาไม่ใช่เหรอ??"

โนบิตะสัมผัสได้ถึงความพิเศษบนมีดเล่มนั้น ราวกับว่า เขาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของผู้ที่เชี่ยวชาญการใช้มีดในตำนานอย่างน่าประหลาด.... เขาจึงลองควงมีดเล่นจนเริ่มคุ้นชินกับมีดในมือสักพัก....

<หากในเกมส์ไม่เลือกอัพเกรด เราจะต้องใช้มีดธรรมดาที่มีพลังโจมตีเหลือครึ่งนึงแทน>

เป็นเวลา 4 เดือนที่เขาเลิกจับอาวุธปืนและเปลี่ยนไปใช้อาวุธประเภทมีดแทน เพื่อฝึกฝนทักษะการต่อสู้ที่มากขึ้น....และเพื่อเป็นการตอกย้ำความรู้สึกประหลาดว่า เขาจะไม่มีวันเก่งขึ้น หากใช้แต่ปืนอย่างเดียว และปืนก็อาจจะนำไปสู่จุดจบที่เลวร้าย (เหมือนของภาค 4) ได้เหมือนกัน

"เอาล่ะ เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว ไปกันเลยดีกว่า"

โนบิตะพูดกับตัวเอง พร้อมกับเปิดประตูออกไปสู่โลกภายนอก ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายเหมือนที่เขาเคยสัมผัส....

บ้านเมืองที่ลุกท่วมด้วยเปลวเพลิง และฝูงซอมบี้ที่ร้องโหยหวนตามไล่ล่าเหล่าผู้รอดชีวิตบนท้องถนน... โนบิตะจับมีดที่อยู่ในมือไว้แน่น พร้อมกับมุ่งหน้าตามหาทางออกไปจากเมืองนี้ให้ได้ ตามที่สัญญาไว้กับยาสุโอะที่กำลังรออยู่ด้านนอกเมือง

โนบิตะไม่รู้สึกหวาดกลัวพวกซอมบี้เหมือนแต่ก่อนแล้ว เขาสามารถวิ่งผ่านหน้าและหลบการจู่โจมของพวกมันได้อย่างง่ายดาย

โนบิตะวิ่งหลบซ่อกแซ่กไปตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยสิ่งกีดขวางได้อย่างรวดเร็ว

แม้แต่สุนัขซอมบี้อย่างเคลเบรอสเองก็วิ่งไล่ตามโนบิตะไม่ทัน.....

ส่วนบริเวณไหนที่มีซอมบี้ขวางทางจนโนบิตะไม่สามารถลอดผ่านไปได้ เขาก็คว้ามีดที่อยู่ในมือตวัดใส่คอของซอมบี้อย่างรวดเร็วจนหัวของมันหลุดกระเด็นออกจากบ่า พร้อมกับวิ่งผ่านหน้าของมันไปอย่างง่ายดาย

เขาวิ่งฝ่ามาตามทางจนกระทั่งถึงสะพานข้ามลำคลอง ที่มีซากศพของตำรวจและสัตว์ประหลาดตัวอื่นๆอยู่เต็มไปหมด

ที่ศพของพวกตำรวจนั้นมีปืนพกตกอยู่จำนวนมาก แต่โนบิตะกลับยืนนิ่งเฉยทั้งๆที่มีปืนพกฟรีให้เก็บอยู่ตรงหน้า

ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่ฉันจะต้องใช้สิ่งเหล่านี้น่ะ.....

เขาบอกกับตัวเองเสมอว่า เพื่อการฝึกฝน เขาจะไม่จับปืนขึ้นมาอีก จนกว่าจะถึงเวลาที่จวนตัวสุดๆจริงๆ

ก่อนที่จะข้ามสะพานก็มีจุดเซฟ (ซึ่งสำหรับใครที่เป็นมือใหม่ ให้เซฟตรงนี้ซะ เพราะจุดต่อไปมีโอกาสตายสูงมาก)

จากนั้น โนบิตะจึงทำการเดินข้ามสะพานที่เต็มไปด้วยซากศพและเปลวเพลิงที่ลุกไหม้... และเมื่อมาถึงปลายสะพานอีกฝั่ง

"ว้าากกกกกกกกกกก!!

สต็อป!!! หยุดเดี๋ยวนะนี้!!! อย่าทำฉัน!! Help!! Help ME!!!!! "

โนบิตะได้ยินเสียงกรีดร้องของนายตำรวจคนหนึ่งที่อยู่ผนังอีกฝั่ง เขากรีดร้องออกมาแทบทุกภาษาเท่าที่เขาทำได้ เพื่อขอความช่วยเหลือ ขณะที่กำลังจะถูกสัตว์ประหลาดตัวสีเขียวน่ากลัว ย่างก้าวเข้ามาใกล้ๆเรื่อยๆ

"คร่อกๆๆๆๆๆ"

และแล้วเจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้นก็กลัวจนฉี่ราด น้ำลายฟูมปากสลบเหมือดไปโดยที่

สัตว์ประหลาดยังไม่ทันเดินเข้าไปถึงตัว

สัตว์ประหลาดตัวนั้นเอะใจเล็กน้อย จึงเป็นการเปิดโอกาสให้โนบิตะรีบวิ่งเข้าไปตะโกนว่า...

"เฮ้ย!!! ไอ้ตัวประหลาด!! ทางนี้โว้ยยยย!!!"

เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนั้น สัตว์ประหลาดตัวสีเขียวจึงเบนความสนใจจาก นายตำรวจที่คล้ายศพ (แต่แค่สลบ) หันหน้าไปทางโนบิตะทันที...

(ไอ้เจ้านี่มัน...ฮันเตอร์สินะ....

ให้ตายสิ นี่คงเป็นครั้งแรกเลยที่ฉันต้องสู้กับมันในสภาพนี้)

โนบิตะรู้จักสัตว์ประหลาดสีเขียวตัวนี้ดี เพราะเขาเคยต่อสู้กับพวกมันมาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องสู้กับมันด้วยอาวุธมีดเพียงเล่มเดียว ซึ่งทำให้เขาตื่นเต้นไม่น้อย

"แต่ว่า มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว... มาเลย!!

ฉันจะล้มแกด้วยมีดเล่มเดียวเอง....!!!"

โนบิตะกำชับลีออนไนฟ์หรือมีดที่อยู่ในมือไว้แน่น พร้อมตั้งท่าเตรียมต่อสู้ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ฮันเตอร์วิ่งพุ่งเข้ามาจู่โจมโนบิตะพอดี

[ตรงนี้ถือว่าเป็นสถานการณ์บอสบังคับสู้ของเกมส์ตัวแรก]

สายตาของโนบิตะจับจ้องไปยังฮันเตอร์โดยไม่คลาดสายตา เพราะเขารับรู้ถึงความร้ายกาจของมันดี สายตาเขาจึงต้องคอยจับการเคลื่อนไหวของมันให้ได้มากที่สุด.....

ทันทีที่ฮันเตอร์กระโจนพุ่งเข้าจู่โจมโนบิตะด้วยความเร็วสูง โนบิตะก็เคลื่อนที่ในการกระโจนหลบชั่วพริบตาพร้อมกับตวัดมีดสวนกลับไปยังฮันเตอร์

ฉัวะ!!!

คมมีดของลีออนไนฟ์กรีดหนังของฮันเตอร์เป็นทางยาวโดยที่ตัวมีดไม่สึกเลยแม้แต่น้อย แต่ว่าบาดแผลที่เกิดขึ้นกับมัน ก็ยังไม่แรงพอที่จะฆ่ามันได้

ฮันเตอร์ที่ได้รับบาดแผลจึงรู้สึกโกรธมาก พร้อมกับพุ่งไปทางโนบิตะพร้อมกับเงื้อมือตบอย่างบ้าคลั่ง ซึ่งมันแรงมากจนก่อให้เกิดช่องโหว่หลังจากที่โนบิตะหลบการตบของมันพ้นแล้ว เขาจึงพุ่งเข้าประชิดพร้อมกับใช้มีดมหาประลัยนามลีออนไนฟ์ซอยเข้าไปที่ท้องของฮันเตอร์รัวๆ เพื่อลอกเกราะหนังแข็งๆของมันออกมาจนเลือดสาดกระจายจนเหลือแต่เนื้อเยื้อ

"เอาล่ะ เหลืออีกทีเดียวเท่านั้น.... วัดใจกันไปเลย!!!"

โนบิตะสไลด์ถอยหลังกลับไปตั้งหลักโดยที่สายตายังจับจ้องฮันเตอร์อยู่ พร้อมกับง้างมีดในมือสุดแรงเกิด จนกระทั่งฮันเตอร์ตัวนั้นพุ่งตรงเข้ามาทางโนบิตะอย่างรวดเร็ว!!!!

ฉัวะ!!!!

โนบิตะพุ่งเข้าหาฮันเตอร์สวนกลับด้วยความเร็วสูงโดยเบี้ยงศีรษะหลบกรงเล็บของฮันเตอร์จนพ้นพร้อมกับกระแทกมือที่กำมีดปลายแหลมแทงตรงไปยังหน้าท้องที่ถูกลอกผิวหนังแข็งๆออกอย่างรุนแรงครั้งเดียว จนมีดแทงทะลุหัวใจของมันพุ่งกระเด็นทะลักออกปากอย่างรุนแรงและเลือดสีแดงสดที่สาดกระจายย้อมร่างที่ไร้วิญญาณจนสิ้นชีพไป....

โนบิตะหายใจแรงๆ พร้อมกับสูดอากาศหายใจลึกๆเพื่อผ่อนคลาย...

"สะ สำเร็จแล้ว..."

หลังจากที่จัดการฮันเตอร์ได้ โนบิตะจึงรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของนายตำรวจที่เป็นลมล้มหมดสติอยู่ด้านหลังพื้นถนนที่ไฟลุกท่วม

"คุณน้าตำรวจ!!! ทำใจดีๆไว้นะครับ!!!"

โนบิตะเขย่าร่างของเขาจนเขาเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา

"อื...อือออ........"

ทันทีที่เขาลืมตาขึ้น เขาก็สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจพร้อมกับพูดว่า..

"ทะ ที่นี่มัน... สวรรค์งั้นเหรอ...? นั่นสินะ...ฉันคงจะถูกไอ้สัตว์ประหลาดนั่นฆ่าตายแล้วสินะ ฮะๆๆๆ ส่วนเธอคงเป็นเทวดามารับฉันสินะ ฮะๆๆๆ"