โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Sword Series : Sword 1 [ตอนที่ 7] - ฉากจบที่ 2 [True End]

และแล้วก็มาถึงบทสรุปสุดท้ายของภาค Sword 1

ความเดิมตอนที่แล้ว >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Sword Series : Sword 1 [ตอนที่ 6]

=============================================

โนบิตะ เดคิสุงิ และเจ้าหน้าที่สายลับที่ชื่อ "บลัด (Blood)" ถูกสายลับของอัมเบรล่าที่ชื่อ "วอลซ์ (Waltz)" ซึ่งเป็นคู่หูของบลัดตลบหลัง  ทำให้พวกเขาทั้งสามติดอยู่ในห้องทดลองแหล่งกำเนิดอาวุธชีวภาพขนาดใหญ่ ที่เป็นลูกตาขนาดยักษ์ ที่มีชื่อว่า "อดัม (Adam)" ซึ่งถูกวอลซ์ทำให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาพร้อมเล่นงานพวกเขาทั้งสาม

เพื่อที่จะเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ บลัดที่กำลังโหลดข้อมูลอาวุธชีวภาพของการทดลองทั้งหมด จึงต้องทำหน้าที่หาวิธีปลดล็อกห้องนี้ด้วย โดยให้โนบิตะกับเดคิสุงิคอยถ่วงเวลาและหลอกล่ออดัมเอาไว้ 

***และที่สำคัญคืออดัมไม่สามารถถูกฆ่าตายได้ด้วยอาวุธที่ทั้ง 3 คนมีอยู่ตอนนี้ซะด้วย***

"พร้อมนะ เดคิสุงิ"

"อืม"

การต่อสู้จึงได้เริ่มต้นขึ้น

**การต่อสู้กับอดัม ให้ระวังหนวดของมันให้ดีเพราะถ้าหากถูกเสียบแค่ครั้งเดียวจะตายทันที**

โนบิตะกับเดคิสุงิพยายามใช้อาวุธโจมตีไปที่อดัมแล้ว แต่ดูเหมือนว่า มันจะถูกป้องกันด้วยแผ่นกระจกกันกระสุนอย่างดี ทำให้ทั้งคู่ไม่สามารถจัดการดวงตายักษ์ของมันได้

สิ่งที่ทั้งคู่ทำ คือการหลอกล่อและรับมือกับศัตรูที่เป็นตัวลูกน้องของมันกับหนวดสังหารของมันเท่านั้น

เวลาผ่านไป....

"คุณบลัดยังไม่เสร็จอีกเหรอครับ"

ไม่นานนักประตูก็เปิดออก!!!

พร้อมกับเสียงตะโกนของบลัด

"ก็อปปี้ข้อมูลการทดลองกับเปิดประตูได้แล้ว รีบหนีจากที่นี่เร็วเข้า!!"

หลังจากนั้น บลัดก็ถือกระเป๋าข้อมูลและรีบวิ่งออกไปยังประตูด้านหลังทันที

"รีบหนีไปซะ!!...ระบบทำลายตัวเองของที่นี่ทำงานแล้ว!!

ไม่ต้องห่วงเจ้าปีศาจนี่หรอก!!!"

"โนบิตะคุง!! รีบหนีกันเถอะ!!"

"เข้าใจแล้ว!!!"

บลัด เดคิสุงิ และโนบิตะก็รีบหนีออกมาจากห้องของอดัมสำเร็จ

พร้อมกับประตูที่ปิดลง

"เกือบไปแล้วนะนั่น..."

แต่เหตุการณ์มันยังไม่จบแค่นั้น เพราะหนวดรยางค์ของอดัมยังตามราวีพวกเขาทั้งสามไม่เลิก!! มันแทงทะลุพื้นขึ้นมาและพุ่งมาทางทั้ง 3 คน อย่างไว!!

"รีบหนีเร็วเข้า!!!!"

บลัดตะโกนพร้อมกับวิ่งนำโนบิตะกับเดคิสุงิไปทันที

**ตรงนี้ถ้าหากวิ่งหนีไม่ทันก็โดนหนวดเสียบตายทีเดียวเหมือนกัน**

หลังจากที่ทั้ง 3 คนวิ่งหนีกันอยู่สักพักใหญ่ การไล่ล่าของหนวดสีแดงก็หยุดลงไป...
พวกเขาทั้ง 3 คน เดินทางมาถึงลิฟต์ฉุกเฉิน และสิ่งที่ทำให้ทั้ง 3 ตกใจก็คือ....

การปรากฏตัวของศาสตราจารย์ที่น่าจะเสียเลือดจนตายไปแล้ว กลับยืนรอพวกเขาอยู่หน้าลิฟต์

"โอ้... พวกเธอมาช้าจังเลยนะ"

"นี่แก!? ยังมีชีวิตอยู่ได้ยังไงล่ะเนี่ย!!?"

ศาสตราจารย์ก็เล่าว่า เขาได้รับการช่วยเหลือจากวอลซ์ที่ตามมาทีหลัง โดยการฉีดไวรัสตัวใหม่ที่มีข้อมูลที่บลัดถืออยู่เข้าไปซึ่งมันทำหน้าที่ในการรักษาได้ดีมากแถมยังเพิ่มพลังให้เขาได้ด้วย และถ้าเป็นไปได้ ก็อยากให้บลัดส่งข้อมูลไวรัสตัวใหม่ที่อยู่ในกระเป๋าที่ถืออยู่ในมือของบลัดให้เขาซะ

แน่นอนว่าบลัดไม่ยอมยกให้ อีกทั้งยังเดินเข้าไปใกล้ศาสตราจารย์

เพื่อที่จะใช้ปืนยิงให้มันจบเรื่องแต่ทว่า...

โครม!!!

ในตอนนั้นเอง สัตว์ประหลาดหน้าคนที่เคยสู้กับโนบิตะและเดคิสุงิ

ก็พังเพดานลงมาในตำแหน่งที่บลัดยืนอยู่พอดีพร้อมกับใช้ฝ่ามือขนาดใหญ่

เหวี่ยงตบเข้าที่ศีรษะของบลัดอย่างแรงจนร่างลอยกระเด็นไปกระแทกผนังเลือดสาดกระจาย!!

"คุณบลัด!!!!!"

"ชิ!! ไอ้เวรนี่ยุ่งไม่เข้าเรื่องเลย!!"

ดูท่าว่าศาสตราจารย์เองก็คาดไม่ถึงกับการปรากฏตัวของเจ้าสัตว์ประหลาดเบื้องหน้าเหมือนกัน

แต่ไม่นานนักประตูลิฟต์ด้านหลังศาสตราจารย์ก็เปิดออกพร้อมกับชายในชุดเจ้าหน้าที่ภายในลิฟต์

คนๆนั้นก็คือ วอลซ์ นั่นเอง!!

"ไม่มีเวลาแล้ว! รีบหนีก่อนด็อค!!"

เมื่อได้ยินดังนั้น ศาสตราจารย์ก็รีบเข้าไปในลิฟต์ที่วอลซ์ยืนอยู่พร้อมกับหนีขึ้นไปข้างบนทั้งคู่

โดยทิ้งให้โนบิตะกับเดคิสุงิรับมือกับสัตว์ประหลาดหน้าคนตามลำพัง...

อีก 5 นาที ระบบทำลายตัวเองจะเริ่มทำงาน

เหตุการณ์ต่อสู้จะเหมือนกับใน >> ตอนก่อนหน้านั้น

โนบิตะกับเดคิสุงิสามารถเอาชนะสัตว์ประหลาดหน้าคนได้

แต่มันก็ยังคงกระโดดหนีออกไปได้อีกเช่นกัน...

หลังจากสู้เสร็จแล้วโนบิตะจึงรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของบลัดทันที

"คุณบลัด!!!"ทำใจดีๆไว้นะครับ!!

โนบิตะพยายามจะใช้อุปกรณ์รักษาบาดแผล แต่ว่าบลัดอาการหนักเกินกว่าที่จะรักษาได้

"เอา.....มัน...ไป.."

เขาคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน เขาพยายามชี้ไปที่กระเป๋าข้อมูลที่เขาเสี่ยงชีวิตเอามันมา

"ช่วย....ทุก...คน.....ด้วย"

และไม่นานนักบลัดก็จากไป

"แข็งใจไว้สิ...คุณบลัด..!! คุณบลัด!!!!!"

"โนบิตะคุง..... เขาตายแล้ว...."

หลายนาทีต่อมา...โนบิตะกับเดคิสุงิขึ้นลิฟต์มาเพียง 2 คนตามลำพัง...

.....................

โนบิตะได้แต่นิ่งเงียบอยู่ในลิฟต์

เดคิสุงิก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปดี

"โนบิตะคุง...."

สิ่งที่เขาทำได้คือแค่บอกว่า ลิฟต์ใกล้จะถึงที่หมายแล้วเท่านั้น

"คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์"

"สิ่งสำคัญที่สุด"

"ต้องช่วยทุกคนเอาไว้ให้ได้....

ตามที่คุณบลัดตั้งใจไว้"

"อืม....."

เดคิสุงิยังคงหันไปมองกระเป๋าข้อมูลที่บลัดสั่งเสีย

ซึ่งตนเป็นคนรับหน้าที่ถือมันไว้

พร้อมกับคิดอะไรบางอย่าง....

ไม่นานนัก...ตัดกลับมาที่ชั้นบน

ประตูทางลับได้เปิดออก

โนบิตะก็ออกมาจากห้องลับที่พาเขาเข้าไปสู่ห้องทดลองนรก

"ให้ตายสิ....กว่าจะออกมาจากห้องทดลองนั่นได้"

ถึงแม้ว่าลิฟต์ฉุกเฉินจะพาโนบิตะกับเดคิสุงิหนีมาได้ก่อนระบบทำลายตัวเองเริ่มทำงาน แต่ว่า ลิฟต์กลับหยุดชะงักกลางทาง อีกทั้งต้องหาทางออกใหม่นานหลายนาทีกว่าจะมาถึงตรงนี้ได้อีก

"รีบไปหาคนอื่นกันเถอะ รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้"

"อืม"

ทันทีที่โนบิตะกับเดคิสุงิออกมายังห้องโถงใหญ่ที่คาดว่าน่าจะมีผู้ลี้ภัย

หลายคนรวมถึงเพื่อนๆเขารออยู่

แต่สิ่งที่พวกเขาทั้งสองพบคือ...

สภาพห้องโถงหลักที่เต็มไปด้วยศพจำนวนมากทั้งคนและอาวุธชีวภาพ

(แต่ที่แตกต่างกับเคสแรกคือ..มีแต่ศพอย่างเดียว ไม่มีอาวุธชีวภาพเดินเพ่นพ่าน)

"นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้นวะเนี่ย!!!!?"

ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้คิดอะไร...

ในตอนนั้น

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!

ก็มีเสียงกรีดร้องของเด็กสาวดังออกมาจากผนังที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง

ชิสุกะจังนั่นเอง

เธอกำลังจะถูกต้อนโดยซอมบี้จนมุม

ปัง!!!

แล้วซอมบี้ตัวนั้นก็ถูกใครบางคนยิงปืนใส่จนหัวหลุดจากบ่า..

โดยที่กระสุนสังหารนั้นไม่โดนชิสุกะจัง

คนที่ยิงปืนก็คือเดคิสุงิ 

(เพราะโนบิตะไม่ได้ถือปืนพกมา)

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็รีบวิ่งเข้าไปดูอาการของชิสุกะทันที

"ชิสุกะจัง!!"

"โนบิตะคุง...เดคิสุงิคุง..."

จากนั้นชิสุกะก็เล่าสถานการณ์ให้ฟัง

เธอบอกว่าหลังจากที่โนบิตะกับเดคิสุงิหายตัวไปนาน ทุกคนก็ยุติการค้นหาตัวชั่วคราวและกลับมา

ขึ้นมาดูสถานการณ์ด้านบน ซึ่งมีการเตรียมลี้ภัยกันอยู่ แต่จำนวนเฮลิคอปเตอร์ฉุกเฉินไม่สามารถรองรับ

จำนวนผู้ประสบภัยทั้งหมดได้ จึงต้องรอบินไปอีกหลายรอบ แต่ว่าพอใกล้จะถึงกลุ่มสุดท้าย ทุกคนก็เริ่มต้านพวกซอมบี้ที่มีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆด้านนอกไม่ไหว ทำให้พวกซอมบี้สามารถบุกฝ่าเข้ามาถึงอาคารลี้ภัยได้ และฆ่าผู้ลี้ภัยไปจำนวนนึง

"ฉันรับมือไม่ไหว...พวกเขาถึงได้...."

"ไม่เป็นไรหรอก ชิสุกะจัง....เธอทำได้ดีแล้วล่ะ..."

"ตอนนี้พวกโดราจังกำลังรับมือกับพวกซอมบี้ที่อยู่ข้างนอกอยู่นะ..."

"พวกโดราเอม่อนน่ะเหรอ?"

"ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ รีบไปช่วยทุกคนดีกว่านะ"

"อืม เข้าใจแล้ว...ไปกันเถอะ โนบิตะคุง"

"อืม...."

โนบิตะกับเดคิสุงิจึงรีบวิ่งออกมาข้างนอกและสิ่งที่พวกเขาทั้งสองเห็น

"เหวอ!? นี่มันแย่กว่าที่คิดอีกนะเนี่ย!!?"

สภาพรั้วป้องกันหรือสิ่งกีดขวางพังทลาย หลายซอมบี้จำนวนมาบุกเข้ามาเรื่อยๆ 

เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายนายกำลังต่อสู้กับพวกซอมบี้อย่างดุเดือดท่ามกลางสายฝน

เสียงปืนยิงดังสนั่นลั่นไปทั่วบริเวณ จำนวนศพทั้งซอมบี้และตำรวจเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

และในตอนนั้นเองโนบิตะก็ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคย

"มาแล้วเหรอ โนบิตะคุง!!

นายมาช้ามากเลยนะ!!"

โดราเอม่อนหันมาเรียกโนบิตะขณะที่กำลังใช้ปืนอัดอากาศยิงใส่ฝูงซอมบี้

"โดราเอม่อน ระวังข้างหลังด้วยเซ่!!"

ไจแอนท์ที่สู้อยู่ตะโกนขึ้นมา

"โดราเอม่อน!! ไจแอนท์!!"

"โนบิตะคุง!! ดูข้างหลังสิ!!"

!!!

โนบิตะหันไปมองถนนฝั่งด้านตรงข้ามที่พวกโดราเอม่อนยืนอยู่ก็พบว่า...

สิ่งกีดขวางถูกทำลายจนหมดและเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ดูแลด่านฝั่งนั้นตายหมดแล้ว

ทำให้ฝูงซอมบี้แห่เข้ามาทางถนนเส้นนี้จำนวนมาก

"พวกมันพังเข้ามาแล้ว!!"

"โนบิตะ ฝากจัดการทางด้านนั้นทีนะ!!!

ถ้าเป็นนายล่ะก็...ฉันรู้ว่าต้องทำได้แน่...!!"

"จะ...พยายามละกันนะ"

แล้วก็เข้าสู่ในช่วงศึกสุดท้าย....

อาวุธที่มีเพียงหนึ่งเดียวของโนบิตะ...มีดสั้น 1 เล่ม

คราวนี้ถึงเวลาที่เขาจะได้แสดงฝีมือจากการฝึกฝนการใช้มีดมาเป็นเวลานานอีกครั้ง

"ไม่มีทางเลือกแล้วสินะ... งั้นเข้ามาเลย เจ้าพวกซอมบี้!!!"

ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย โนบิตะกวัดแกว่งมีดพร้อมหลบการโจมตีฝูงซอมบี้นับร้อย

โดยมีเดคิสุงิและพวกเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ยังมีชีวิตเหลือรอดอยู่บนดาดฟ้าคอยยิงสนับสนุน

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดและยาวนาน

จนกระทั่ง...

"ทุกคน..!! เตรียมถอยทัพได้แล้ว อีกไม่กี่สิบนาที

เฮลิคอปเตอร์กู้ภัยชุดสุดท้ายจะมาแล้ว!!"

เจ้าหน้าที่ตำรวจกลุ่มนึงได้เข้ามาตะโกนแจ้งพรรคพวกที่กำลังยันฝูงซอมบี้อยู่ด้านนอก

ทุกคนจึงค่อยๆรนถอยออกมารวมกลุ่มกันมากขึ้น

พวกตำรวจบอกว่า ตอนนี้พวกเขาซ่อมที่กำบังในตึกใหม่แล้ว

คงพอถ่วงเวลาให้เฮลิคอปเตอร์กู้ภัยรับทุกคนขึ้นไปได้หมดพอดี

ขอให้ทุกคนรีบเข้าตึกแล้วขึ้นไปบนดาดฟ้าเลย

พรรคพวกของโนบิตะทุกคนจึงรีบตามพวกตำรวจเข้าไปในตึก

มีเพียงโนบิตะคนเดียวที่ยังยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่เริ่มเบาบางลง

ศพซอมบี้จำนวนมากกองกันอยู่รอบตัวเขา...

"โนบิตะคุง? เป็นอะไรหรือเปล่า..?

รีบเข้าไปข้างในได้แล้ว..."

"อืม...จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ.."

เขากำ(ด้ามจับ)มีดไว้ในมือแน่น พร้อมกับเงยหน้ามองขึ้นไปด้านบน

พายุฝนเริ่มหายไป แสงอาทิตย์เริ่มสาดส่อง

เสียงเฮลิคอปเตอร์กำลังดังใกล้เข้ามา

"เมื่อไหร่การต่อสู้นี้จะสิ้นสุดลงนะ"

ถ้าเป็นในเกม ฉากจะมืดลงไป....

=======================================================

บทสรุปของภาคซอร์ด 1 : โนบิตะและกลุ่มผู้ที่มีชีวิตเหลือรอดกลุ่มสุดท้าย

ก็ได้อาศัยเฮลิคอปเตอร์ชุดสุดท้ายบินออกไปจากเมืองนี้ได้ในที่สุด....

ห้องทดลองที่อยู่ชั้นใต้ดินของตึกนั้นได้ระเบิดตัวเอง

ทำลายทุกอย่างจนหมดรวมไปถึงตัวอดัมด้วย

========================================================

หลายวันผ่านไป...

ฉากก็ตัดกลับมาที่...ชาย 2 คนกำลังคุยกันในบาร์ลับ

"ไม่อยากเชื่อเลยว่า แกจะทำข้อมูลที่ฉันอุตส่าห์รวบรวมมาทั้งหมดในแล็บนั่นหาย วอลซ์"

"ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ด็อค ตอนนั้นดันเกิดอุบัตเหตุขึ้นมาพอดี

....แค่หนีเอาตัวรอดมาจากที่นั่นได้ก็เต็มกลืนแล้ว"

"ฉันต้องการข้อมูลนั่นนะ วอลซ์... ไม่อย่างงั้น ... อึก..."

ท่าทางของศาสตราจารย์มีอาการแปลกๆ

ซึ่งวอลซ์เองก็ทำท่าทีระมัดระวังอาการแปลกๆนั่น

และในตอนนั้นเอง ก็มีคนสวมหมวกคนหนึ่ง เดินเข้ามานั่งข้างๆพวกเขาทั้งคู่

พร้อมกับเอ่ยข้อมูลบางอย่างที่ทำให้ทั้งสองตกตะลึง

"ไวรัสไทแรนท์เวอโรนิก้า (T-Veronica Virus)

....ตอนนี้ยังไม่สมบูรณ์สินะครับ..."

"แกเป็นใคร!? ทำไมถึงรู้ข้อมูลนี้ได้...!!!"

"ผมรู้สึกสนใจข้อมูลนั่นและคิดว่ากระเป๋าที่อยู่ข้างๆผมนี้

มีทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณต้องการนะครับ"

พูดไม่พูดเปล่า คนๆนั้นก็ได้ถอดหมวกให้เห็นใบหน้าที่ชัดเจน

ทำให้วอลซ์กับศาสตราจารย์ตกใจมาก

"เฮ้ย!! แกมัน...."

แต่ก่อนที่จะพูดไปมากกว่านั้น 

ศาสตราจารย์ก็ชิงถามก่อน...

"แล้วแกต้องการอะไร!?"

"สิ่งที่ผมต้องการก็คือ....."

================================================

จากนั้นเกมก็ขึ้นหน้าเครดิตและ(ตัด)จบอย่างสวยงาม

ปิดท้ายด้วยโลโก้เกม

=========================================================

เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป โปรดติดตามตอนต่อไปใน

Doraemon : Nobita no Biohazard Sword 2


=========================================================

ขอบพระคุณที่ติดตามมาโดยตลอด (แม้คนเขียนจะหายไป 2 ปี)

ขอขอบคุณคุณ โอตาคุ-เค ที่วาดภาพประกอบให้

แสดงความเห็นบน Facebook!