![Doraemon Nobita no BIOHAZARD [โดราเอม่อนกับโนบิตะตะลุยโลกไบโอฮาซาร์ด]](http://2.bp.blogspot.com/-aHiQd-gBlhY/USWyhJFqrzI/AAAAAAAABxQ/YEjaEhgJjVI/s1600/nobitabiobanner.png)
บทความที่ผ่านมาได้กล่าวถึงเนื้อเรื่องทางฝั่งของพวก UBCS ไปแล้วใน
ตอนนี้เรื่องราวก็จะวกกลับมาทางฝั่งของพวกโนบิตะที่อยู่ในเมืองร้างบ้านเกิดของพวกเขากันบ้าง ซึ่งสมาชิกที่มีอยู่ในตอนนีัประกอบด้วย โดราเอม่อน, โนบิตะ, เซย์นะ, ไจแอนท์, ซูเนโอะ และเดคิสุงิ 6 คน
เนื้อเรื่องของพวกเขาต่อจากบทความก่อน >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 9]
พวกเขาทั้ง 6 คนถูกลอบโจมตีโดย เจ้าหน้าที่สาวผมสีชมพูคนหนึ่งจากทีม USS ของอัมเบรล่าภายในเมืองร้าง เธอมีชื่อว่า "ซาช่า"
และด้วยพลังแห่งความสามัคคีของพวกโนบิตะ ทำให้พวกเขาสามารถจับตัวซาช่าไว้ได้ในที่สุด
สิ่งต่อไปที่พวกเขาจะทำก็คือ....
เค้นข้อมูลข่าวสารสำคัญจากสาวน้อยคนนี้
ไม่ว่าจะใช้วิธีการที่รุนแรงแค่ไหนก็ตาม..
บทที่ 12
รีดเค้นข้อมูล
ทุกครั้งก่อนเริ่มต้น Event ก็มีตัวเลือกแบบเดิมคือ ข้ามหรือไม่ข้าม (ไม่ต้องสืบว่าต้องตอบข้อไหน)
อธิบายเสริมเล็กน้อย : ทางเราจะขอแปลภาษาที่ออกมาจากปากของซาช่าแบบกึ่งวิบัติเล็กน้อยให้เข้ากับสำเนียงคนต่างชาติที่พยายามพูดญี่ปุ่น ซึ่งคำพูดที่ออกจากปากของซาช่าในเกมส์จะเขียนด้วยตัวคาตาคานะที่ยากต่อการทำความเข้าใจความหมาย ดังนั้น คลิปที่นักแคสต์เกมส์ท่านนี้ทำจึงได้มีการใส่คันจิอธิบายความหมายเติมลงไปเพิ่มเติมด้วย
**เนื้อหาในบทความนี้ส่วนใหญ่เป็นฉากดำ จะโผล่มาแค่บทสนทนากับเสียงบางอย่างเท่านั้น**
ณ ตึกชั้น 3 แห่งหนึ่ง
ในเมืองบ้านเกิดของพวกโนบิตะ
(แถวๆที่ราบซุซุกิ)
กล่าวถึงสมาชิกในกลุ่มโนบิตะจำนวน 6 คน ได้แก่
โนบิตะ เดคิสุงิ โดราเอม่อน
เซย์นะ ทาเคชิ (ไจแอนท์) และซูเนโอะ
เดคิสุงิเริ่มการไต่สวนเอาข้อมูลจากเชลยสาวที่ถูกพวกเขาจับมัดไว้กับเชือกบนเก้าอี้ หลังจากที่พวกเขาถอดเสื้อนอกของเธอเพื่อค้นตัวหาอาวุธที่ซ่อนอยู่ทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว
"ทำไมคุณถึงลอบเล่นงานพวกเราที่เข้ามาในเมืองนี้ด้วยล่ะ?"
ซาช่าทำหน้านิ่งแล้วหันหน้าไปทางหน้าต่างพร้อมกับพูดออกมา
"ม่ายลู้จิ ช้านก็คิกว่า พวกเธอเป็นพวกอันตาลาย ม่ายน่าไว้จายแค่นั้นเอง"
ด้วยคำตอบที่ดูดวนโอ้ยของซาช่าทำให้เดคิสุงิรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็พยายามสะกดมันไว้
"ถ้างั้น....คุณมาทำอะไรในที่แบบนี้กัน?"
"บอกไม่ล่าย"
"ได้โปรด บอกพวกเล่าเถอะครับ"
โนบิตะเริ่มขอร้องให้เธอบอก
"บอกไม่ล่าย"
คนในกลุ่มโนบิตะเริ่มรู้สึกรำคาญท่าทีของตัวประกันสาวคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
"ทำไมกันล่ะ!?"
"ก็บอกแล้วงาย ว่าบอกม่าย...."
พูดยังไม่ทันขาดคำ สาวน้อยตัวประกันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามากระแทกหน้า
ของตนอย่างรุนแรง และสิ่งนั้นถูกอัดแน่นไปด้วยความแค้น...
อั่กกกก!
ร่างของเธอที่นั่งมัดติดอยู่บนเก้าอี้ถึงกระเด็นกลิ้งลงไปกระแทกพื้น พร้อมกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง จนเลือดออกจากใบหน้าที่ถูกใครบางคนถีบเข้าไปเต็มแรง
คนที่ถีบเธอคนนั้นก็คือ...
"อีเหี้ย!!!!"
ทุกคนในห้องนั้นต่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น...
"จะ..ไจแอนท์!!!"
"ทาเคชิคุง!!!"
พวกเขาไม่นึกเลยว่า ไจแอนท์จะกล้าถีบหน้าผู้หญิงคนนี้...
"อึก......"
เขาค่อยๆสาวเท้าเข้ามาใกล้กับร่างของซาช่า...
"อย่ามาล้อเล่นนะ!!!!"
"อย่านะ ไจแอนท์!!!!"
ซูเนโอะเห็นท่าไม่ดี จึงพยายามเข้าไปห้าม แต่ว่า..
"หุบปาก!! อย่ามาขวางนะเว้ย!!!!"
"อั่กกก"
"เพราะคนอย่างพวกแกนั่นแหละ!!!"
เขาเตะซ้ำเข้าไปอีกครั้ง (ถ้าเป็นในเกมส์ตรงนี้เราจะได้ยินเสียงไจแอนท์กระทืบซาช่าทุกครั้งที่พูดประมาณกะเอาให้เธอตายเลยทีเดียว)
"อั่กกกก"
"ทั้งบ้านของฉัน"
เขายังคงกระทืบเธอต่อไปพร้อมกับพูดออกมาเรื่อยๆ เท้าของไจแอนท์เหยียบเข้าไปที่ลำตัวของซาช่าอย่างเต็มแรง
"อั่กกกก"
"ทั้งแม่ของฉัน!!!"
เขายังเตะเธอไม่หยุด โดราเอม่อน ซูเนโอะ และเดคิสุงิไม่อาจห้ามเขาได้ ทุกครั้งที่เข้าไปห้าม พวกเขาจะถูกไจแอนท์ซัดกระเด็นกลับมาหมด
"อั่กกกก"
"ทั้งเพื่อนๆที่โรงเรียนก็ด้วย!!!!"
ไจแอนท์เตะซาช่าต่อไป!!!!
"อ้ากกกกกกกก"
"ทุกคนต่างก็ตายกันหมด มันเพราะความผิดของพวกแก!!"
แล้วไจแอนท์ก็ยกเท้าขึ้นมาหมายจะกระทืบซาช่าต่อ
"ทาเคชิคง!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ไม่งั้นเธอคนนั้นจะ..."
คราวนี้เดคิสุงิเป็นคนห้ามไจแอนท์โดยการจับเขาไว้ แต่แน่นอนว่า เขาถูกไจแอนท์สะบัดปลิวกระเด็นหลุดออกมาเช่นเคย จนไม่อาจหยุดเท้าของไจแอนท์ที่กระทืบลงบนร่างที่บอบช้ำของซาช่าได้ เท้าของเข้าพุ่งกระแทกท้องเธออย่างแรง
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก"
"หนวกหู!!! อย่ามาห้ามนะเว้ย!!!! ยัยนี่ก็เป็นคนของไอ้พวกองค์กรนั้น
ฉันจะฆ่าพวกมัน....ให้หมด!!! พวกมันจะต้องชดใช้ในสิ่งที่มันทำ!!!"
และคราวนี้ไจแอนท์ก็ได้เงื้อเท้าสุดแรงหมายจะกระทืบซาช่าอีกครั้ง ซึ่งในคราวนี้ดูเหมือนว่า ถ้าหากโดนครั้งนี้เข้าไปเธออาจจะตายได้แน่ๆ และดูท่าว่าทุกคนก็ไม่สามารถหยุดความบ้าคลั่งของเขาได้ด้วย!!!
"!!!"
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!"
ในตอนนั้นโนบิตะได้ใช้ร่างกายพุ่งกระแทกไจแอนท์อย่างแรงจนเขากระเด็นออกไป.. ท่ามกลางความตกใจของคนอื่นๆ ที่ไม่สามารถห้ามไจแอนท์ไว้ได้
"นะ โนบิตะ...."
ไจแอนท์ที่ถูกผลักกระเด็นรู้สึกงงๆเล็กน้อย(ที่ว่าทำไมจู่ๆโนบิตะคนเดียวก็มีแรงเยอะจนผลักเขากระเด็นได้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นยังไม่สามารถห้ามเขาเหมือนกับคนอื่นๆได้เลย) และลืมโกรธไปชั่วขณะหนึ่ง
โนบิตะจ้องมองไจแอนท์กลับไปด้วยดวงตาที่แดงฉาน
"ไจแอนท์...ฉันเข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดของนายดีนะ...
แต่ว่า..ทำแบบนี้มันไม่ถูกต้องนะ!!"
โนบิตะพยายามคุยเกลี้ยกล่อมไจแอนท์ต่อไปเรื่อย โดยที่เขาไม่ทันสังเกตเห็นว่าในตอนนั้นซาช่าในตอนนั้นก็แอบมองเขาเช่นกัน
(เด็กสวมแว่นนั่น.....)
แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา..
(อึก.....นึกว่าจะตายซะแล้วสิ
ท่าทางกระดูกจะหักไปหลายซี่เลย แฮะ)
หลังจากที่เหตุการณ์สงบลงสักพัก เซย์นะก็วิ่งหน้าตาตื่นมาหาพวกโนบิตะ และพบว่า เธอถืออะไรบางอย่างติดมือมาด้วย
"ทุกคน!! ดูนี่สิ"
เธอวางของที่เธอถือมาลงบนโต๊ะ ซึ่งมันเป็นแผ่นเอกสารบางอย่าง และสิ่งที่กระจายอยู่ในซองเอกสารนั้นก็คือ...
กองรูปถ่ายที่มีใบหน้าของพวกเขาทุกคน
(เหมือนในบทความนี้ >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [ปฐมบท])
"ระ...รูปถ่าย!? นี่มันรูปถ่ายหน้าพวกเราทั้งนั้นเลยนี่!!?"
"ใช่แล้ว รูปถ่ายของพวกเราที่ ฉันไปพบเจอในห้องที่เธอผู้หญิงคนนี้เคยอยู่
แถมมีข้อมูลเขียนเป็นภาษาอังกฤษเอาไว้ด้วย"
"นี่มันหมายความว่ายังไงเนี่ย..?"
ในตอนนั้นเอง ซาช่าที่นอนหมดสภาพเละเทะติดอยู่กับพื้นจู่ๆก็หัวเราะในลำคอขึ้น พร้อมกับพยายามบอกอะไรบางอย่าง...
"พรวก...แก...น่ะ....ถูก..หมาย...หัว..."
"ถูกหมายหัว...? หมายความว่ายังไงกันแน่เนี่ย!?"
"ฮึ...มา..ถึง..ขั้นนี้แบ้ว....จะเร่าความจริงให้ฟัง ... ก็ล่าย..."
ในที่สุด ซาช่าก็ยอมเปิดปากเล่าความจริงให้ฟังแบบสั้นๆว่า... ทางอัมเบรล่า หมายหัวพวกโนบิตะไว้ เพราะว่า พวกโนบิตะมีแผนที่จะทำลายอัมเบรล่า แถมยังมีรางวัลนำจับให้เจ้าหน้าที่ทุกคนเพิ่มด้วยหากใครจัดการพวกโนบิตะได้
ทุกคนแทบไม่เชื่อสิ่งที่ซาช่าเล่ามา เพราะดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้ตัวแล้วว่า ตลอด 2 ปีที่ผ่านมานั้น ทางอัมเบรล่าก็ได้หาวิธีการไล่จับพวกเขาอยู่ด้วย
"อะ ไอ้เรื่องแบบนี้นี่มัน.."
"หนี...ไม่...ป้น...หยอก...น่า...
ยอม...แป้...ดีกว่า..."
"หุบปาก!!!!!"
อั่กกกก!!!!
คราวนี้ไจแอนท์ได้เหวี่ยงเท้าเตะเข้าไปเต็มขมับซาช่าซึ่งมีผลทำให้เธอสลบเหมือดคาเก้าอี้ที่ล้มอยู่ไปเลย... ทุกอย่างเกิดขึ้นไวเกินกว่าที่พวกเขาทุกคนจะห้ามทัน
เดคิสุงิรีบสำรวจอาการดู โชคดีที่เธอยังไม่ตาย เธอแค่สลบไปเท่านั้น
และแล้วโนบิตะก็นึกถึงคำพูดที่ซาช่าทิ้งท้ายไว้ ตอนที่เธอพูดว่า พวกเขาจะต้องหนีไม่พ้นการตามล่าของพวกอัมเบรล่า จึงพูดขึ้นมาว่า..
"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ต้องรีบหนีแล้วสิ!!"
"หนีงั้นเหรอ จะหนีไปที่ไหนล่ะ!?"
จากนั้นเดคิสุงิก็อธิบายว่าจนถึงป่านนี้รูปถ่ายคงจะถูกส่งไปตามหน่วยงานของพวกอัมเบรล่าที่ต่างๆไปเรียบร้อยแล้ว แถมบริษัทของอัมเบรล่ายังมีอิทธิพลเกือบทั่วทุกมุมโลกด้วย แถมความเป็นไปได้ที่เลวร้ายกว่านั้นคือพวกมันอาจจะรู้แล้วว่าพวกเราอยู่ที่นี่ก็ได้ ถ้าหากหญิงสาวหัวชมพูคนนี้ขาดการติดต่อพวกพ้องหรือองค์กรไปเป็นเวลานาน พวกมันอาจจะเริ่มปฏิบัติการตามหาเธอแล้ว
"ระ เรื่องนั้นน่ะ ไว้ก่อนเถอะ แต่ตอนนี้เราต้องรีบออกไปจากเมืองนี้ซะแล้วสิ!!"
"นะ นั่นสิ พวกพ้องของยัยนี่อาจจะกำลังมาที่นี่แล้วก็ได้"
ซูเนโอะพูดเสริม
"ละ แล้วจะไม่เป็นอะไรแน่เหรอ!?
เพราะตอนนี้มันก็เริ่มมืดด้วย หากเริ่มเดินทางตอนนี้ล่ะก็อันตรายแน่"
เซย์นะประเมินสถานการณ์รอบข้าง เพราะถ้าหากคิดจะหนีตอนนี้ ก็คงจะเสี่ยงหน้าดูเพราะว่าตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว แถมเมืองนี้ยังเป็นเมืองร้าง มันคงไม่มีแสงไฟแน่ๆ
"ละ แล้ว ผู้หญิงคนนี้ล่ะจะเอายังไง..."
"ทิ้งมันไว้ที่นี่แหละ!! เราต้องหนีไปก่อนที่ยัยนี่จะตามพวกพ้องมา"
ถึงแม้ว่าพวกโนบิตะจะไม่เห็นด้วยเท่าไหร่กับการที่ต้องทิ้งซาช่าไว้ที่นี่ แต่นั่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในหลายๆอย่าง ได้แก่
- เธอเป็นพวกเดียวกับศัตรูแถมเป็นมือสังหารที่เกือบจะฆ่าพวกเขามาแล้ว พวกเขายังคงไม่สามารถไว้ใจเธอได้
- ตอนนี้เธอสลบอยู่ พาตัวไปด้วยจะเป็นตัวถ่วงเวลาเปล่าๆ เพราะพวกเขาอาจจะต้องสู้กับอาวุธชีวภาพตามทาง
- ถูกขังไว้ในห้องที่ล็อกไว้จะปลอดภัยกว่า แถมดูท่าว่าถ้าหากเธอหายไปก็คงจะมีคนตามมาช่วยอยู่ดีเพราะว่า เธอเป็นคนที่รวบรวมข้อมูลสำคัญของอัมเบรล่าไว้
และด้วยเหตุนี้ พวกโนบิตะจึงได้ตัดสินใจขังซาช่าไว้ในห้อง...ส่วนพวกตนก็ตัดสินใจหนีออกไปจากตึกแห่งนี้
ในตอนที่คิดหาทางออกอยู่นั้น เดคิสุงิก็เสนอขึ้นมาว่า...
"จริงสิ....ยังมีทางออกทางนั้นอยู่นี่นา..."
"เอ๋ ทางไหนเหรอ...."
ท่อระบายน้ำชั้นใต้ดิน
ในกลุ่มประกอบด้วยโนบิตะ เดคิสุงิ โดราเอม่อน
เซย์นะ ซูเนโอะ และไจแอนท์
ทางเดินถนนข้างบนว่ามืดแล้ว ทางเดินในท่อระบายน้ำนี่ มืดยิ่งกว่า...
"ทะ..ที่นี่มืดชะมัด.. มองไม่เห็นอะไรเลย
ละ แล้วก็หวังว่าคงจะไม่มี..นะ..."
"ช่วยไม่ได้นี่นา ถ้าหากใช้เส้นทางข้างบนล่ะก็อันตรายแน่ๆ
เจ้าพวกนั้นอยู่กันเยอะแยะเต็มไปหมด และยิ่งตอนมืดล่ะก็ยิ่งอันตราย..."
เดคิสุงิพยายามอธิบายเหตุผลที่เขาต้องใช้เส้นทางนี้ แต่โดยหลักแล้วอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ...มันอาจจะไม่ปลอดภัยที่ต้องต่อสู้กับคนที่บุกเข้ามาช่วยเหลือหญิงสาวคนนั้น ซึ่งเขาคาดว่า พวกเขาคงจะออกตามหาโดยใช้เส้นทางข้างบนแน่ๆ
แต่แล้ว พวกโนบิตะก็ได้เสียงร้องครางของสัตว์ประหลาดดังระงมในท่อระบายน้ำแห่งนี้
"สะ เสียงแบบนี้มัน..."
และเป็นเสียงที่พวกเขาคุ้นเคยอย่างดี
"ดะ..เดี๋ยวสิ เสียงแบบนี้!!
มันจะต้องเป็นเจ้าพวกฮันเตอร์นั่นแน่ๆ!!"
ซูเนโอะพูดอย่างมั่นใจ ต้องมีฮันเตอร์อยู่ในเส้นทางท่อระบายน้ำนี่แน่นอน
"อะไรกันเนี่ย!? แม้แต่ในที่แบบนี้ยังมีพวกมันอีกเหรอ!!?"
เวลาผ่านไประยะหนึ่ง...
ย้อนกลับไปที่บนตึกชั้น 3
(อึก.....)
ซาช่าเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง.... เธอยังคงรู้สึกเจ็บระบมไปทั่วทั้งตัว...
เธอฝืนมองไปรอบห้องทั้งๆที่ยังถูกมัดอยู่กับเก้าอี้ ดูเหมือนว่า เธอจะได้รับการรักษาและถูกห่มตัวด้วยเสื้อนอก
"เอ๋... ไม่มีใครอยู่เลยงั้นเหรอ?"
แล้วเธอก็มองออกไปทางหน้าต่าง ซึ่งดูแล้วเป็นเวลากลางคืนพอดี...
เธอพูดออกมาเบาๆอย่างโล่งอก...
"ตอนกลางคืนพวกฮันเตอร์คงจะหนีลงไปอยู่ใต้ดินกันหมด
เพื่อรักษาอุณหภูมิในเวลาอากาศหนาว พวกมันคงไม่บุกมาที่นี่แน่ๆ"
นั่นคือข้อมูลที่พวกโนบิตะไม่รู้...
โปรดติดตามตอนต่อไป....
>>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 13]
มันพะยพค่ะ
ตอบลบเอิ้วววว
ลบ