โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 12]

บทความที่ผ่านมาได้กล่าวถึงเนื้อเรื่องทางฝั่งของพวก UBCS ไปแล้วใน

>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 11]

ตอนนี้เรื่องราวก็จะวกกลับมาทางฝั่งของพวกโนบิตะที่อยู่ในเมืองร้างบ้านเกิดของพวกเขากันบ้าง ซึ่งสมาชิกที่มีอยู่ในตอนนีัประกอบด้วย โดราเอม่อน, โนบิตะ, เซย์นะ, ไจแอนท์, ซูเนโอะ และเดคิสุงิ 6 คน

เนื้อเรื่องของพวกเขาต่อจากบทความก่อน >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 9]

พวกเขาทั้ง 6 คนถูกลอบโจมตีโดย เจ้าหน้าที่สาวผมสีชมพูคนหนึ่งจากทีม USS ของอัมเบรล่าภายในเมืองร้าง เธอมีชื่อว่า "ซาช่า"

และด้วยพลังแห่งความสามัคคีของพวกโนบิตะ ทำให้พวกเขาสามารถจับตัวซาช่าไว้ได้ในที่สุด

สิ่งต่อไปที่พวกเขาจะทำก็คือ....

เค้นข้อมูลข่าวสารสำคัญจากสาวน้อยคนนี้

ไม่ว่าจะใช้วิธีการที่รุนแรงแค่ไหนก็ตาม..

บทที่ 12
รีดเค้นข้อมูล

ทุกครั้งก่อนเริ่มต้น Event ก็มีตัวเลือกแบบเดิมคือ ข้ามหรือไม่ข้าม (ไม่ต้องสืบว่าต้องตอบข้อไหน)

อธิบายเสริมเล็กน้อย : ทางเราจะขอแปลภาษาที่ออกมาจากปากของซาช่าแบบกึ่งวิบัติเล็กน้อยให้เข้ากับสำเนียงคนต่างชาติที่พยายามพูดญี่ปุ่น ซึ่งคำพูดที่ออกจากปากของซาช่าในเกมส์จะเขียนด้วยตัวคาตาคานะที่ยากต่อการทำความเข้าใจความหมาย ดังนั้น คลิปที่นักแคสต์เกมส์ท่านนี้ทำจึงได้มีการใส่คันจิอธิบายความหมายเติมลงไปเพิ่มเติมด้วย

**เนื้อหาในบทความนี้ส่วนใหญ่เป็นฉากดำ จะโผล่มาแค่บทสนทนากับเสียงบางอย่างเท่านั้น**

ณ ตึกชั้น 3 แห่งหนึ่ง

ในเมืองบ้านเกิดของพวกโนบิตะ

(แถวๆที่ราบซุซุกิ)

กล่าวถึงสมาชิกในกลุ่มโนบิตะจำนวน 6 คน ได้แก่

โนบิตะ เดคิสุงิ โดราเอม่อน

เซย์นะ ทาเคชิ (ไจแอนท์) และซูเนโอะ

เดคิสุงิเริ่มการไต่สวนเอาข้อมูลจากเชลยสาวที่ถูกพวกเขาจับมัดไว้กับเชือกบนเก้าอี้ หลังจากที่พวกเขาถอดเสื้อนอกของเธอเพื่อค้นตัวหาอาวุธที่ซ่อนอยู่ทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว

"ทำไมคุณถึงลอบเล่นงานพวกเราที่เข้ามาในเมืองนี้ด้วยล่ะ?"

ซาช่าทำหน้านิ่งแล้วหันหน้าไปทางหน้าต่างพร้อมกับพูดออกมา

"ม่ายลู้จิ ช้านก็คิกว่า พวกเธอเป็นพวกอันตาลาย ม่ายน่าไว้จายแค่นั้นเอง"

ด้วยคำตอบที่ดูดวนโอ้ยของซาช่าทำให้เดคิสุงิรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็พยายามสะกดมันไว้

"ถ้างั้น....คุณมาทำอะไรในที่แบบนี้กัน?"

"บอกไม่ล่าย"

"ได้โปรด บอกพวกเล่าเถอะครับ"

โนบิตะเริ่มขอร้องให้เธอบอก

"บอกไม่ล่าย"

คนในกลุ่มโนบิตะเริ่มรู้สึกรำคาญท่าทีของตัวประกันสาวคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

"ทำไมกันล่ะ!?"

"ก็บอกแล้วงาย ว่าบอกม่าย...."

พูดยังไม่ทันขาดคำ สาวน้อยตัวประกันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามากระแทกหน้า

ของตนอย่างรุนแรง และสิ่งนั้นถูกอัดแน่นไปด้วยความแค้น...

อั่กกกก!

ร่างของเธอที่นั่งมัดติดอยู่บนเก้าอี้ถึงกระเด็นกลิ้งลงไปกระแทกพื้น พร้อมกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง จนเลือดออกจากใบหน้าที่ถูกใครบางคนถีบเข้าไปเต็มแรง

คนที่ถีบเธอคนนั้นก็คือ...

"อีเหี้ย!!!!"

ทุกคนในห้องนั้นต่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น...

 "จะ..ไจแอนท์!!!"

"ทาเคชิคุง!!!"

พวกเขาไม่นึกเลยว่า ไจแอนท์จะกล้าถีบหน้าผู้หญิงคนนี้...

"อึก......"

เขาค่อยๆสาวเท้าเข้ามาใกล้กับร่างของซาช่า...

"อย่ามาล้อเล่นนะ!!!!"

"อย่านะ ไจแอนท์!!!!"

ซูเนโอะเห็นท่าไม่ดี จึงพยายามเข้าไปห้าม แต่ว่า..

"หุบปาก!! อย่ามาขวางนะเว้ย!!!!"

ไจแอนท์ผลักซูเนโอะกระเด็นออกไปให้พ้นทาง เขาไม่สามารถห้ามไจแอนท์ไว้ได้  ว่าแล้วไจแอนท์ก็ใช้เท้า เตะเข้าใส่ท้องของซาช่าอย่างแรงอีกครั้ง

"อั่กกก"

"เพราะคนอย่างพวกแกนั่นแหละ!!!"

เขาเตะซ้ำเข้าไปอีกครั้ง (ถ้าเป็นในเกมส์ตรงนี้เราจะได้ยินเสียงไจแอนท์กระทืบซาช่าทุกครั้งที่พูดประมาณกะเอาให้เธอตายเลยทีเดียว)

"อั่กกกก"

"ทั้งบ้านของฉัน"

เขายังคงกระทืบเธอต่อไปพร้อมกับพูดออกมาเรื่อยๆ เท้าของไจแอนท์เหยียบเข้าไปที่ลำตัวของซาช่าอย่างเต็มแรง

"อั่กกกก"

"ทั้งแม่ของฉัน!!!"

เขายังเตะเธอไม่หยุด โดราเอม่อน ซูเนโอะ และเดคิสุงิไม่อาจห้ามเขาได้ ทุกครั้งที่เข้าไปห้าม พวกเขาจะถูกไจแอนท์ซัดกระเด็นกลับมาหมด

"อั่กกกก"

"ทั้งเพื่อนๆที่โรงเรียนก็ด้วย!!!!"

ไจแอนท์เตะซาช่าต่อไป!!!!

"อ้ากกกกกกกก"

"ทุกคนต่างก็ตายกันหมด มันเพราะความผิดของพวกแก!!"

แล้วไจแอนท์ก็ยกเท้าขึ้นมาหมายจะกระทืบซาช่าต่อ

"ทาเคชิคง!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ไม่งั้นเธอคนนั้นจะ..."

คราวนี้เดคิสุงิเป็นคนห้ามไจแอนท์โดยการจับเขาไว้ แต่แน่นอนว่า เขาถูกไจแอนท์สะบัดปลิวกระเด็นหลุดออกมาเช่นเคย  จนไม่อาจหยุดเท้าของไจแอนท์ที่กระทืบลงบนร่างที่บอบช้ำของซาช่าได้ เท้าของเข้าพุ่งกระแทกท้องเธออย่างแรง

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก"

"หนวกหู!!! อย่ามาห้ามนะเว้ย!!!!  ยัยนี่ก็เป็นคนของไอ้พวกองค์กรนั้น

ฉันจะฆ่าพวกมัน....ให้หมด!!! พวกมันจะต้องชดใช้ในสิ่งที่มันทำ!!!"

และคราวนี้ไจแอนท์ก็ได้เงื้อเท้าสุดแรงหมายจะกระทืบซาช่าอีกครั้ง ซึ่งในคราวนี้ดูเหมือนว่า ถ้าหากโดนครั้งนี้เข้าไปเธออาจจะตายได้แน่ๆ  และดูท่าว่าทุกคนก็ไม่สามารถหยุดความบ้าคลั่งของเขาได้ด้วย!!!

 "!!!"

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!"

ในตอนนั้นโนบิตะได้ใช้ร่างกายพุ่งกระแทกไจแอนท์อย่างแรงจนเขากระเด็นออกไป.. ท่ามกลางความตกใจของคนอื่นๆ ที่ไม่สามารถห้ามไจแอนท์ไว้ได้ 

"นะ โนบิตะ...."

ไจแอนท์ที่ถูกผลักกระเด็นรู้สึกงงๆเล็กน้อย(ที่ว่าทำไมจู่ๆโนบิตะคนเดียวก็มีแรงเยอะจนผลักเขากระเด็นได้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นยังไม่สามารถห้ามเขาเหมือนกับคนอื่นๆได้เลย) และลืมโกรธไปชั่วขณะหนึ่ง

โนบิตะจ้องมองไจแอนท์กลับไปด้วยดวงตาที่แดงฉาน

"ไจแอนท์...ฉันเข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดของนายดีนะ...

แต่ว่า..ทำแบบนี้มันไม่ถูกต้องนะ!!"

โนบิตะพยายามคุยเกลี้ยกล่อมไจแอนท์ต่อไปเรื่อย โดยที่เขาไม่ทันสังเกตเห็นว่าในตอนนั้นซาช่าในตอนนั้นก็แอบมองเขาเช่นกัน

(เด็กสวมแว่นนั่น.....)

แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา..

(อึก.....นึกว่าจะตายซะแล้วสิ

ท่าทางกระดูกจะหักไปหลายซี่เลย แฮะ)

หลังจากที่เหตุการณ์สงบลงสักพัก เซย์นะก็วิ่งหน้าตาตื่นมาหาพวกโนบิตะ และพบว่า เธอถืออะไรบางอย่างติดมือมาด้วย

"ทุกคน!! ดูนี่สิ"

เธอวางของที่เธอถือมาลงบนโต๊ะ ซึ่งมันเป็นแผ่นเอกสารบางอย่าง และสิ่งที่กระจายอยู่ในซองเอกสารนั้นก็คือ...

กองรูปถ่ายที่มีใบหน้าของพวกเขาทุกคน

(เหมือนในบทความนี้ >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [ปฐมบท])

"ระ...รูปถ่าย!?  นี่มันรูปถ่ายหน้าพวกเราทั้งนั้นเลยนี่!!?"

"ใช่แล้ว รูปถ่ายของพวกเราที่ ฉันไปพบเจอในห้องที่เธอผู้หญิงคนนี้เคยอยู่

แถมมีข้อมูลเขียนเป็นภาษาอังกฤษเอาไว้ด้วย"

"นี่มันหมายความว่ายังไงเนี่ย..?"

ในตอนนั้นเอง ซาช่าที่นอนหมดสภาพเละเทะติดอยู่กับพื้นจู่ๆก็หัวเราะในลำคอขึ้น พร้อมกับพยายามบอกอะไรบางอย่าง...

"พรวก...แก...น่ะ....ถูก..หมาย...หัว..."

"ถูกหมายหัว...? หมายความว่ายังไงกันแน่เนี่ย!?"

"ฮึ...มา..ถึง..ขั้นนี้แบ้ว....จะเร่าความจริงให้ฟัง ... ก็ล่าย..."

ในที่สุด ซาช่าก็ยอมเปิดปากเล่าความจริงให้ฟังแบบสั้นๆว่า... ทางอัมเบรล่า หมายหัวพวกโนบิตะไว้ เพราะว่า พวกโนบิตะมีแผนที่จะทำลายอัมเบรล่า แถมยังมีรางวัลนำจับให้เจ้าหน้าที่ทุกคนเพิ่มด้วยหากใครจัดการพวกโนบิตะได้

ทุกคนแทบไม่เชื่อสิ่งที่ซาช่าเล่ามา เพราะดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้ตัวแล้วว่า ตลอด 2 ปีที่ผ่านมานั้น ทางอัมเบรล่าก็ได้หาวิธีการไล่จับพวกเขาอยู่ด้วย

"อะ ไอ้เรื่องแบบนี้นี่มัน.."

"หนี...ไม่...ป้น...หยอก...น่า...

ยอม...แป้...ดีกว่า..."

"หุบปาก!!!!!"

อั่กกกก!!!!

คราวนี้ไจแอนท์ได้เหวี่ยงเท้าเตะเข้าไปเต็มขมับซาช่าซึ่งมีผลทำให้เธอสลบเหมือดคาเก้าอี้ที่ล้มอยู่ไปเลย... ทุกอย่างเกิดขึ้นไวเกินกว่าที่พวกเขาทุกคนจะห้ามทัน

เดคิสุงิรีบสำรวจอาการดู โชคดีที่เธอยังไม่ตาย เธอแค่สลบไปเท่านั้น

และแล้วโนบิตะก็นึกถึงคำพูดที่ซาช่าทิ้งท้ายไว้ ตอนที่เธอพูดว่า พวกเขาจะต้องหนีไม่พ้นการตามล่าของพวกอัมเบรล่า จึงพูดขึ้นมาว่า..

"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ต้องรีบหนีแล้วสิ!!"

"หนีงั้นเหรอ จะหนีไปที่ไหนล่ะ!?"

จากนั้นเดคิสุงิก็อธิบายว่าจนถึงป่านนี้รูปถ่ายคงจะถูกส่งไปตามหน่วยงานของพวกอัมเบรล่าที่ต่างๆไปเรียบร้อยแล้ว แถมบริษัทของอัมเบรล่ายังมีอิทธิพลเกือบทั่วทุกมุมโลกด้วย แถมความเป็นไปได้ที่เลวร้ายกว่านั้นคือพวกมันอาจจะรู้แล้วว่าพวกเราอยู่ที่นี่ก็ได้ ถ้าหากหญิงสาวหัวชมพูคนนี้ขาดการติดต่อพวกพ้องหรือองค์กรไปเป็นเวลานาน พวกมันอาจจะเริ่มปฏิบัติการตามหาเธอแล้ว

"ระ เรื่องนั้นน่ะ ไว้ก่อนเถอะ แต่ตอนนี้เราต้องรีบออกไปจากเมืองนี้ซะแล้วสิ!!"

"นะ นั่นสิ พวกพ้องของยัยนี่อาจจะกำลังมาที่นี่แล้วก็ได้"

ซูเนโอะพูดเสริม

"ละ แล้วจะไม่เป็นอะไรแน่เหรอ!? 

เพราะตอนนี้มันก็เริ่มมืดด้วย หากเริ่มเดินทางตอนนี้ล่ะก็อันตรายแน่"

เซย์นะประเมินสถานการณ์รอบข้าง เพราะถ้าหากคิดจะหนีตอนนี้ ก็คงจะเสี่ยงหน้าดูเพราะว่าตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว แถมเมืองนี้ยังเป็นเมืองร้าง มันคงไม่มีแสงไฟแน่ๆ

"ละ แล้ว ผู้หญิงคนนี้ล่ะจะเอายังไง..."

"ทิ้งมันไว้ที่นี่แหละ!! เราต้องหนีไปก่อนที่ยัยนี่จะตามพวกพ้องมา"

ถึงแม้ว่าพวกโนบิตะจะไม่เห็นด้วยเท่าไหร่กับการที่ต้องทิ้งซาช่าไว้ที่นี่ แต่นั่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในหลายๆอย่าง ได้แก่
- เธอเป็นพวกเดียวกับศัตรูแถมเป็นมือสังหารที่เกือบจะฆ่าพวกเขามาแล้ว พวกเขายังคงไม่สามารถไว้ใจเธอได้
- ตอนนี้เธอสลบอยู่ พาตัวไปด้วยจะเป็นตัวถ่วงเวลาเปล่าๆ เพราะพวกเขาอาจจะต้องสู้กับอาวุธชีวภาพตามทาง
- ถูกขังไว้ในห้องที่ล็อกไว้จะปลอดภัยกว่า แถมดูท่าว่าถ้าหากเธอหายไปก็คงจะมีคนตามมาช่วยอยู่ดีเพราะว่า เธอเป็นคนที่รวบรวมข้อมูลสำคัญของอัมเบรล่าไว้

และด้วยเหตุนี้ พวกโนบิตะจึงได้ตัดสินใจขังซาช่าไว้ในห้อง...ส่วนพวกตนก็ตัดสินใจหนีออกไปจากตึกแห่งนี้

ในตอนที่คิดหาทางออกอยู่นั้น เดคิสุงิก็เสนอขึ้นมาว่า...

"จริงสิ....ยังมีทางออกทางนั้นอยู่นี่นา..."

"เอ๋ ทางไหนเหรอ...."

และแล้วเดคิสุงิก็นำพวกโนบิตะเดินออกไปจากห้อง(โดยทิ้งซาช่าไว้ตามลำพัง) จนในที่สุดทุกคนก็มาอยู่ในที่ที่หนึ่ง นั่นคือ....

ท่อระบายน้ำชั้นใต้ดิน

ในกลุ่มประกอบด้วยโนบิตะ เดคิสุงิ โดราเอม่อน

เซย์นะ ซูเนโอะ และไจแอนท์

ทางเดินถนนข้างบนว่ามืดแล้ว ทางเดินในท่อระบายน้ำนี่ มืดยิ่งกว่า...

"ทะ..ที่นี่มืดชะมัด.. มองไม่เห็นอะไรเลย  

ละ แล้วก็หวังว่าคงจะไม่มี..นะ..."

"ช่วยไม่ได้นี่นา ถ้าหากใช้เส้นทางข้างบนล่ะก็อันตรายแน่ๆ

เจ้าพวกนั้นอยู่กันเยอะแยะเต็มไปหมด และยิ่งตอนมืดล่ะก็ยิ่งอันตราย..."

เดคิสุงิพยายามอธิบายเหตุผลที่เขาต้องใช้เส้นทางนี้ แต่โดยหลักแล้วอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ...มันอาจจะไม่ปลอดภัยที่ต้องต่อสู้กับคนที่บุกเข้ามาช่วยเหลือหญิงสาวคนนั้น ซึ่งเขาคาดว่า พวกเขาคงจะออกตามหาโดยใช้เส้นทางข้างบนแน่ๆ

แต่แล้ว พวกโนบิตะก็ได้เสียงร้องครางของสัตว์ประหลาดดังระงมในท่อระบายน้ำแห่งนี้

"สะ เสียงแบบนี้มัน..."

และเป็นเสียงที่พวกเขาคุ้นเคยอย่างดี

"ดะ..เดี๋ยวสิ เสียงแบบนี้!!

มันจะต้องเป็นเจ้าพวกฮันเตอร์นั่นแน่ๆ!!"

ซูเนโอะพูดอย่างมั่นใจ ต้องมีฮันเตอร์อยู่ในเส้นทางท่อระบายน้ำนี่แน่นอน

"อะไรกันเนี่ย!? แม้แต่ในที่แบบนี้ยังมีพวกมันอีกเหรอ!!?"

เวลาผ่านไประยะหนึ่ง...

ย้อนกลับไปที่บนตึกชั้น 3

(อึก.....)

ซาช่าเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง.... เธอยังคงรู้สึกเจ็บระบมไปทั่วทั้งตัว...

เธอฝืนมองไปรอบห้องทั้งๆที่ยังถูกมัดอยู่กับเก้าอี้ ดูเหมือนว่า เธอจะได้รับการรักษาและถูกห่มตัวด้วยเสื้อนอก

"เอ๋... ไม่มีใครอยู่เลยงั้นเหรอ?"

แล้วเธอก็มองออกไปทางหน้าต่าง ซึ่งดูแล้วเป็นเวลากลางคืนพอดี...

เธอพูดออกมาเบาๆอย่างโล่งอก...

"ตอนกลางคืนพวกฮันเตอร์คงจะหนีลงไปอยู่ใต้ดินกันหมด

เพื่อรักษาอุณหภูมิในเวลาอากาศหนาว พวกมันคงไม่บุกมาที่นี่แน่ๆ"

นั่นคือข้อมูลที่พวกโนบิตะไม่รู้...

โปรดติดตามตอนต่อไป....
>>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 13]

แสดงความเห็นบน Facebook!