โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 9]

จากบทความที่แล้ว >>>  โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 8]  โนบิตะและเดคิสุงิร่วมมือกันไล่ตามจับมือสังหารของอัมเบรล่าจนมาถึงอพาร์ทเม้นต์ที่เธอซ่อนตัวอยู่ได้สำเร็จ

แต่ทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น เพราะมือสังหารคนนี้ได้ทำการวางกับระเบิดจำนวนมากตามทางเดินภายในอาคารทั้งหมด .... เดคิสุงิกับโนบิตะจะทำอย่างไรต่อไปถึงจะบุกประชิดไปยังมือสังหารคนนี้ได้  โปรดติดตามในบทความนี้ได้เลยจ้า...

.

บทที่ 9

บุกฝ่าผ่าดงระเบิด

หลังจากที่เกิดการระเบิดครั้งแรก เดคิสุงิได้โทรศัพท์รายงานสถานการณ์กับพวกโดราเอม่อนกับไจแอนท์ที่อยู่ด้านนอกให้รับรู้ว่าเขากับโนบิตะไม่เป็นอะไร....และอาจจะมีการระเบิดต่อกันหลายครั้ง ขอให้พวกโดราเอม่อนกับไจแอนท์ประจำที่ที่เขามอบหมายให้ต่อไปก่อน (เพราะว่าพวกเขาอาจจะพลาดเข้ามาช่วยจนโดนลูกหลงหรือปล่อยให้มือสังหารหนีไปได้)

"ละ แล้วเราจะทำยังไงกันต่อไปดีล่ะ? การเดินเข้าไปสำรวจแบบนี้มันอันตรายมากเลยนะ"

โนบิตะเริ่มกังวลมากขึ้นเมื่ออยู่ในสถานการณ์นี้ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าที่แห่งนี้จะมีกับระเบิดจำนวนมากซุกซ่อนอยู่

"ใจเย็นก่อนสิโนบิตะคุง!! เราจะมายอมแพ้ตรงนี้ไม่ได้นะ!!!"

เดคิสุงิพูดให้โนบิตะใจเย็นลงพร้อมกับอธิบายสถานการณ์ให้เขาฟัง ตอนนี้พวกเขาจะหนีไม่ได้แล้ว มีทางเดียวคือต้องเดินหน้าไปจัดการมือสังหารคนนั้นเท่านั้น ส่วนเรื่องกับระเบิดภายในอาคาร...ถ้าเป็นเขากับโนบิตะ จะต้องฝ่ามันออกไปได้แน่นอน

เดคิสุงิขอให้โนบิตะเตรียมตัวรับมือกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้พร้อม

(ถ้าเป็นในเกมส์จะมีจุดเซฟอยู่ด้านใน ขอให้ทำการเซฟไว้ด้วยเพราะการฝ่าดงระเบิดเป็นเรื่องที่อันตรายมากเพราะถ้าพลาด 1 ครั้งจะเท่ากับเกมส์โอเวอร์ทันที)

โนบิตะจึงขอคำปรึกษาต่างๆจากเดคิสุงิ

เดคิสุงิบอกว่าพวกเขาจำเป็นที่จะต้องตรวจห้องทุกห้องที่อยู่ในตึกนี้ แต่อาจจะมีกับดักซ่อนอยู่ในบางจุด เขาขอให้โนบิตะใช้สายตาสังเกตให้ดีและต้องระมัดระวังทางเดินทุกฝีก้าว เขาบอกว่ารูปแบบกับดักที่เขาเห็นตอนที่ระเบิดใส่ฮันเตอร์ก่อนหน้า ดูลักษณะแล้วจะเป็นเหมือนกับลวดเส้นบางๆที่มองเห็นได้ยากตามทางเดินที่คาดว่ามันถูกผูกติดกับสลักระเบิดที่ซ่อนอยู่ ถ้าหากไปโดนมันเข้าจะทำให้ตัวลวดถูกดึงจนสลักระเบิดหลุดออกแล้วตูมตามแน่....ดังนั้นวิธีการแก้ไข เดคิสุงิจึงบอกว่าให้ใช้กรรไกรที่เขามีอยู่ลองตัดดู

แต่การแก้ไขแบบนี้อาจจะใช้ได้แค่จุดที่เส้นลวดโผล่มาให้เห็นซึ่งๆหน้าตามทางเดินเท่านั้น เขายังกังวลเกี่ยวกับการเปิดประตูอยู่ เพราะลวดมันอาจจะถูกผูกกับประตูไว้ และถ้าหากเปิดประตูก็จะทำให้ระเบิดที่ซ่อนหลังประตูทำงานทันทีนี่สิ......

เขาจึงบอกให้โนบิตะตามหาอุปกรณ์ที่พอจะใช้เปิดประตูได้โดยไม่ถูกระเบิดซะก่อน....

"อะ..อืม..เข้าใจแล้ว..."

"แล้วก็อย่าประมาทนะ โนบิตะคุง..

มันอาจจะมีเส้นลวดถูกขึงอยู่ตรงไหนก็ได้"

 "ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดคิสุงิ...ฉันจะ..."

โนบิตะพูดพร้อมกับเดินไปที่ตู้เก็บของในชั้น 1 ที่อยู่ใกล้ๆ แต่ยังไม่ทันขาดคำ

"หยุดก่อน!! โนบิตะคุง!! ตรงนั้นมัน...!!"

เดคิสุงิรีบวิ่งเข้าไปคว้ามือโนบิตะให้หยุดอยู่กับที่จนโนบิตะสังเกตเห็นเส้นลวด (ไวร์ = ワイヤー = Wire) ที่ถูกขึงอยู่บนพื้นด้านล่างที่เขาเกือบจะเหยียบไป

(ถ้าเป็นในเกมส์จะต้องไล่กดปุ่มสำรวจปุ่ม z ไปเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เดินจะเห็นเอง)

"หวา!!! เกือบไปแล้ว!!!"

"บอกแล้วไงว่าอย่าประมาท!! เกือบไปแล้วไหมเล่า!!!"

"ขะ ขอโทษนะ เดคิสุงิคุง"

หลังจากที่เดคิสุงิต่อว่าโนบิตะเสร็จ โนบิตะก็ใจเย็นลงและระมัดระวังตัวขึ้น ต่อจากนั้นโนบิตะก็สงสัยว่าเขาควรจะจัดการกับลวดเส้นนี้อย่างไร

มีตัวเลือกทั้งหมด 4 ตัวเลือกได้แก่
- ดึงลวดเส้นนี้ทิ้งออกไปซะ
- ตัดลวดเส้นนี้ทิ้ง
- ปรึกษาเดคิสุงิก่อน
- ไม่ทำอะไรทั้งนั้น...แบบว่ากลัวอ่ะ...

แน่นอนว่าในสถานการณ์เช่นนี้เขาเลือกที่จะปรึกษากับเดคิสุงิก่อน

เดคิสุงิจึงเดินเข้ามาสำรวจการทำงานของกับดักนี้ เขาแนะนำว่า ควรจะกำจัดมันทิ้งโดยการตัดเส้นลวดออกก่อน เพราะมันเป็นเพียงลวดธรรมดาที่ถูกขึงไว้กับสลักระเบิดที่ติดบนกำแพงเท่านั้น มันไม่ได้มีวงจรอะไรพิเศษที่ตัดแล้วจะระเบิดทันที เขาจึงหยิบกรรไกรที่พกมากับตัวให้กับโนบิตะ ซึ่งมันเป็นกรรไกรที่คมมากพอที่จะตัดลวดบางๆเส้นนี้ได้

เขาอยากให้โนบิตะเป็นคนตัดลวดกับดักเส้นนี้ด้วยตัวเองเพราะจะได้เป็นการฝึกทักษะในด้านการเตรียมใจเอาไว้ เพราะต่อจากนี้พวกเขาจะต้องแยกกันสำรวจที่ด้านบน

"ถะ...ถึงจะรู้แบบนั้นก็เถอะ แต่มันก็น่ากลัวอยู่ดีนะ...

ถะ..ถ้าหากฉันพลาดขึ้นมาล่ะ..."

"ไม่เป็นไรหรอก....ถ้าเป็นโนบิตะคุงในตอนนี้ล่ะก็..ยังไงก็ไม่พลาดอยู่แล้ว 

เอางี้ ถ้านายกลัวล่ะก็ ฉันจะอยู่ข้างนายเอง"

"ตะ แต่ว่า......"

เดคิสุงิไม่พูดอะไรต่อพร้อมกับคอยดูความกล้าของโนบิตะอยู่ใกล้ๆ...

"ขะ เข้าใจแล้ว....."

โนบิตะจึงตัดสินใจจับกรรไกรตัดลวดในมือไว้ให้มั่น ทั้งๆที่ยังสั่นและชุ่มไปด้วยเหงื่อ...เขาจะต้อง..

ตัดลวด....ลวดที่ถูกขึงกับสลักระเบิดที่ติดกำแพง...

(ในเกมส์ให้เลือกข้อ 2)

เขาดันกรรไกรให้ตัวลวดถูกสอดไปอยู่ตรงกลาง ที่เหลือก็แค่....ตัดมันเท่านั้น

(พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกช้างด้วย!!!!)

ฉับ!!!!

...

...

...

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น....

"ฉะ...ฉันทำได้!!!!!!"

ตัวลวดที่ขึงเป็นแนวยาวถูกตัดออกไป....เดคิสุงิพยักหน้าอย่างดีใจพร้อมกับตบหลังโนบิตะเบาๆ พร้อมกับเดินออกไปสำรวจที่ด้านในต่อ

"ฉันทำได้แล้ว ฮะๆๆๆๆ"

โนบิตะจึงเดินเข้าไปในตู้เก็บของที่ดูน่าสงสัยด้านในสุด....
มันคือ ตู้เซฟที่ใช้เก็บเงิน....แน่นอนว่า ท่าทางมันจะต้องมีเงินจำนวนมากกองอยู่ข้างในแน่ๆ เขาอาจจะเอามันไปใช้ได้....

..แต่ตอนที่เขาเอื้อมมือไปจับที่ขอบตู้นั้นเอง... เขาก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลบางอย่าง ราวกับถูกบีบคั้นไม่ให้เขาเปิดตู้ใบนี้

((ระ รู้สึก สังหรณ์ไม่ดียังไงไม่รู้))

จากนั้นจะมีคำสั่งให้เลือกขึ้นมาว่า...
- เปิด
- ไม่เปิด
- ปรึกษาเดคิสุงิก่อน
- ค่อยมาตรวจสอบดูทีหลัง

เขาเลือกเปิด....

ตูมมมม!!!!

หัวของโนบิตะหลุดกระเด็นออกมาเนื่องจากแรงระเบิดหลังจากที่เปิดตู้ใบนั้น!!!  เขาโลภมากไปเพราะอยากได้เงินในตู้เซฟ...กรรมเลยตามทัน...

(เฮือกกกกกก!!!!!)

โนบิตะสะดุ้งรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง!!!

(มะ เมื่อกี้นี้มัน...ฝันหรอกหรือ?)

เขาพึ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้มือของเขากำลังจับขอบตู้เก็บเงินเบื้องหน้าอยู่ 

แสดงว่าเมื่อกี้สิ่งที่เขารู้สึกไปเมื่อครู่นี้มันคือจินตนาการที่เขาคิดฟุ้งซ่านไปเองอย่างงั้นหรือ? 

โนบิตะเริ่มหวั่นในใจแล้วว่า ถ้าหากเขาดึงมันออกมาจริงๆล่ะก็...และถ้าเป็นไปตามในภาพในฝันเมื่อสักครู่...... เขา...คง

เขา...คง....

"นี่ๆ โนบิตะคุง....

พวกเราไม่มีเวลามาสนใจกับไอ้ข้องแบบนั้นหรอกนะ..."

จู่ๆเดคิสุงิก็ชะโงกหน้ามาพูดกับโนบิตะคุงที่กำลังจะเปิดตู้เก็บเงินอยู่

"ระ รู้แล้วล่ะน่า!!!  ก็แค่อยากสำรวจอะไรนิดหน่อยแค่นั้นเอง!"

"ลืมมันไปซะ ฉันเอาของที่คิดว่าจะช่วยพวกเราในตอนนี้ได้มาแล้วล่ะ..."

เดคิสุงิวางเจ้าสิ่งนั้นลงบนโต๊ะพร้อมกับเดินไปข้างหน้า...

เมื่อเห็นดังนั้น ความลังเลในใจของโนบิตะก็หายไปจนหมด ในที่สุดเขาเลือกที่จะไม่เปิดตู้เก็บเงินนี้...

โนบิตะเดินเข้าไปสำรวจบางสิ่งบางที่เดคิสุงิวางไว้บนโต๊ะ...มันคือเชือก 1 เส้น...

โนบิตะคิดอยู่ว่าจะทำอะไรกับมันระหว่าง

- เอาไปด้วย

- ไม่เอาไปด้วย

- กำลังคิดอยู่ว่ามันใช้ทำอะไร

โนบิตะจึงหยิบเชือกออกไปก่อน...พร้อมกับเดินตามเดคิสุงิไป

เดคิสุงิตัดสินใจที่จะสอนวิธีการเปิดประตูแบบพิเศษให้กับโนบิตะ มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเปิดประตูโดยไม่ให้ระเบิดที่ซ่อนอยู่หลังประตูทำงาน.... 

"แล้วฉันจะทำยังไงกับประตูนี้ดีล่ะ..."

จากนั้นจะมีตัวเลือก 3 ข้อนั่นคือ
- เปิดประตู
- ไม่เปิดประตู
- เปิดประตูโดยใช้เชือก

แน่นอนว่าการเปิดประตูแบบพิเศษที่พูดถึงคือการเปิดประตูด้วยเชือกนั่นเอง (ต้องเก็บเชือกมาก่อนถึงจะมีคำสั่งนี้)

เดคิสุงิได้สำรวจลักษณะของประตูในตึกนี้มาก่อนล่วงหน้าและพบว่าประตูมีลักษณะเป็นที่จับดึงเปิดได้ทันที จึงคิดหาวิธีในการเปิดได้

เดคิสุงิอธิบายวิธีการเปิดประตูไปทีละขั้นตอน นั่นคือขั้นตอนแรกก็ต้องเอาปลายเชือกด้านหนึ่งไปคล้องกับที่จับประตูเสียก่อน

โนบิตะจึงเอาเชือกด้านหนึ่งมัดกับที่จับประตูตามเดคิสุงิบอก

"ได้แล้ว...ต่อไปล่ะ?"

จากนั้นเดคิสุงิก็บอกว่า ให้โนบิตะถอยห่างออกมาจากประตูให้ได้มากที่สุดพร้อมกับจับปลายเชือกอีกด้านไว้ และกระชากออกมาอย่างสุดแรง...

โนบิตะจึงทำตามที่บอกโดยการจับปลายเชือกข้างหนึ่งไว้พร้อมกับเดินออกมาให้ห่างประตู พร้อมกับดึง!!!

ตูมมมม!!!!

ประตูถูกเปิดออกได้ไม่นานก็ตามด้วยแรงระเบิดมหาศาลที่เกิดจากระเบิดที่ถูกซ่อนอยู่หลังประตูทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในด้านหน้า ประตูแหลกละเอียด พร้อมกับเชือกที่ขาดกระเด็นเป็นชิ้นๆ

"แค่กๆๆๆๆ"

"น่าตกใจชะมัดเลยแฮะ ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่ามีระเบิดซ่อนอยู่"

ในที่สุดโนบิตะก็รู้วิธีการเปิดประตูในตึกนี้ได้อย่างปลอดภัย... แต่ห้องที่เขาเปิดนั้นไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว เดคิสุงิจึงบอกให้ไปสำรวจชั้นต่อไปดีกว่า...

"อะ..อืม..นั่นสินะ"

ในตอนนั้นเองโนบิตะก็เริ่มคิดในใจว่า..

(อยากให้โดราเอม่อนมาทำหน้าที่นี้แทนจังเลย....)

แน่นอนว่า ในคราวนี้โนบิตะไม่ได้ประมาทเหมือนครั้งที่แล้ว... เขาสังเกตเห็น เส้นลวดที่ถูกขึงอยู่ที่หัวมุมบันได

"ฉันจะไม่ประมาทเป็นครั้งที่ 2 หรอกน่า..."

หลังจากนั้นเขาจึงหยิบกรรไกรขึ้นมาตัดลวดก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

โนบิตะและเดคิสุงิขึ้นไปบนชั้น 2 ด้วยความระมัดระวัง จนขึ้นมาได้อย่างปลอดภัย 

โนบิตะค่อยๆก้าวเดินไปอย่างระมัดไปยังบานประตูที่ใกล้ที่สุด หากสำรวจประตูตอนนี้จะมีเลือกแค่ว่า
- เปิดประตู
- ไม่เปิดประตู

อ้าว...แล้ว ใช้เชือกเปิดประตูหายไปไหน??

"ชะ เชือกมันขาดไปแล้ว!!!"

ตอนที่เปิดประตูครั้งแรกนั้นก่อให้เกิดระเบิดอย่างรุนแรงทำให้เชือกขาดจนใช้งานไม่ได้อีก และถ้าหากเขายังดันทุรังที่จะเปิดประตูต่อไปล่ะก็... ถ้าหากประตูมีระเบิดติดตั้งอยู่ล่ะก็.... สภาพศพหลังโดนระเบิดคงดูไม่จืดแน่

(หากเป็นในเกมส์ โนบิตะจะต้องสำรวจห้องทั้ง 2 ก่อนไม่อย่างงั้นจะไม่สามารถไปต่อได้เพราะเดคิสุงิจะทักท้วงไว้)

โนบิตะจึงบอกเดคิสุงิว่า..เขาไม่มีเชือกแล้ว

เดคิสุงิบอกไปว่า ทางเขาเองก็ได้มาแค่นั้น ถ้าต้องการเชือกมาเพิ่มอีกบางทีในตะกร้าใส่ของที่หน้าห้องอาจจะมีหลงเหลืออยู่บ้าง

โนบิตะไม่รอช้ารีบเดินไปที่ตะกร้าที่เดคิสุงิมองอยู่

เขามองไปยังด้านในตะกร้าและเห็นว่ามีเชือกอยู่จริงๆ

"มีจริงๆด้วยล่ะ..."

โนบิตะจึงหยิบเชือกขึ้นมาโดยไม่ลังเล

"เดี๋ยวก่อนโนบิตะคุง!!! บางทีข้างในนั้นอาจจะ......"

ยังไม่ทันขาดคำโนบิตะก็รีบยกตะกร้าขึ้นมาดู

ตูมมมม!!!!

ร่างของโนบิตะถูกแรงผลักจากระเบิดในตะกร้าฉีกกระเด็นเป็นชิ้นๆ

(เฮือกกกกกก!!!!!)

โนบิตะสะดุ้งรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง!!!

(อะไรกัน? ฝันอีกแล้วเหรอ??)

"เดี๋ยวก่อนโนบิตะคุง!!! บางทีข้างในนั้นอาจจะ..........มีระเบิดซ่อนอยู่ก็ได้"

(เดจาวู??)

ถึงเดคิสุงิจะเตือนโนบิตะแต่ว่าตัวของโนบิตะก็เข้าไปถึงตะกร้านั้นแล้ว.... เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลงมือค้นของในตะกร้าเท่านั้น..มีคำสั่ง 3 อย่าง

- ยกตะกร้าขึ้นมาทั้งหมด

- เลือกดูของที่อยู่ด้านในอย่างระมัดระวัง

- ไม่ทำอะไรเลย

แน่นอนว่าโนบิตะเลือกข้อ 2 ค่อยๆส่องดูอย่างระมัดระวัง...

ของที่อยู่ด้านในนั้นมี 2 อย่างคือ กล่องและเชือก
- หยิบกล่องออกมา
- หยิบเชือกออกมา
- ไม่ยิบทั้งคู่
- ไว้มาตรวจสอบดูทีหลัง

สิ่งที่โนบิตะต้องการมีเพียงเชือกเท่านั้น เขาจึงเลือกข้อ 2

"ตะ ต้องค่อยๆหยิบสินะ...."

โนบิตะค่อยๆล้วงมือหยิบเชือกขึ้นมาอย่างช้าๆ ด้วยใจที่เต้นแรงด้วยความตื่นเต้น ถ้ามันพลาดขึ้นมาล่ะก็...

(พระเจ้าช่วยลูกช้างด้วย!!!!)

หมับ!!!!

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
และโนบิตะได้รับเชือก 2 เส้น....

"ทะ...ทำได้แล้ว...!!!"

"ยอดเยี่ยมมากเลยโนบิตะคุง..."

หลังจากนั้นโนบิตะก็ส่งเชื่อกอีกเส้นให้เดคิสุงิ เพื่อให้เขาใช้สำรวจห้องอื่นๆต่อไป  เพียงเท่านี้โนบิตะก็สามารถใช้วิธีการเปิดประตูอย่างปลอดภัยได้แล้ว...

และเป็นไปตามคาด ห้องที่โนบิตะจะเข้าไปนั้นมีกับระเบิดจริงๆ...

เมื่อเข้าไปในห้องแล้ว เขาพบว่า ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย...

โนบิตะสังเกตเห็นกล่องใบหนึ่งที่น่าสงสัยวางอยู่ในห้องใบหนึ่ง

"ขะ ของพวกนี้มัน...."

ของที่อยู่ในกล่องที่โนบิตะพบคือ ข้อมูลของพวกสัตว์ประหลาดชนิดต่างๆที่เพ่นพ่านอยู่ในเมืองไม่ว่าจะเป็นฮันเตอร์หรือเคลเบรอส ทำให้เขาสงสัยว่าทำไมของแบบนี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้..!? หรืออ

โนบิตะพบว่ามันน่าสนใจมากและพยายามจะยกออกไปอย่างระมัดระวังแต่ว่า...

ของสิ่งนี้กลับยกออกไปไม่ได้ เหมือนกับถูกผูกติดกับอะไรสักอย่าง..

มันจึงมีทางเลือก 3 ทางคือ
- พยายามยกออกไปทั้งกล่องให้ได้
- เอาเฉพาะเอกสารออกไป
- ไม่ทำอะไร

"รู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ ถ้ายกออกไปล่ะก็..."

"ไม่เอาดีกว่า....."

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นโนบิตะจึงเดินออกมาจากห้อง..และมุ่งหน้าสำรวจห้องถัดไป...

หลังจากที่จัดการเรียบร้อย ก็เหลือห้องที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง เขาพยายามเดินผ่านทางเดินแคบอย่างระมัดระวัง แถมบางจุดยังพบกับดักเส้นลวดอีกด้วย...

แน่นอนว่าการตัดมันทิ้งก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆ

"โถ่เอ้ย! กับดักเส้นลวดน่ะ ของกล้วยๆ"

โนบิตะสอดส่องสายตามองหาเส้นลวดอย่างระมัดระวังและเมื่อพบว่าไม่มีอีก เขาจึงเดินต่อไป

กริ๊ก!!

แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงคือเสียงกลไกแปลกๆที่ดังขึ้นมาหลังจากที่เขาใช้เท้าเหยียบไปบนพื้น... เขาประมาทเกินไป... กับดักระเบิดมันไม่ได้มีเฉพาะรูปแบบเส้นลวดขึงหรือฝังอยู่หลังประตูเท่านั้น!!!

โนบิตะใจเต้นรัว ขาแข็ง มือไม้ขยับไม่ได้ ไม่เป็นอันทำอะไรต่อ เขาจึงตัดสินใจเรียกเดคิสุงิที่อยู่ด้านหลัง

"เด...เด...เดคิสุงิคุง...!!

ฉันเหยียบอะไรเข้าแล้วก็ไม่รู้"

เมื่อเดคิสุงิได้ยินดังนั้น เขาจึงรีบตะโกนขึ้นมา...

"อย่าพึ่งขยับไปไหนนะ โนบิตะคุง!!!  ฉันจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้!!"

ไม่นานนักเดคิสุงิก็วิ่งเข้ามาประชิดด้านหลังของโนบิตะ พร้อมกับสอบถามเรื่องต่างๆจากเขา

เดคิสุงิตัดสินใจมองดูที่เท้าของโนบิตะและพบว่าสิ่งที่เท้าของเขาเหยียบอยู่คือ...

(ไอ้เจ้านี่มัน...กับระเบิด.....แบบฝังพื้นนี่.... แต่ลักษระมันเหมือนกับว่า....)

"เดคิสุงิคุง?"

โนบิตะพูดเร่งเดคิสุงิ ซึ่งเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า เขาเจอกับอะไร...

จากนั้นเดคิสุงิจะมีอยู่ 2 ทางเลือกที่จะตอบโนบิตะไป นั่นคือ..
- กับระเบิดเก่าแบบนี้มันคงไม่ระเบิดหรอกมั้ง ไม่เป็นไรแล้วล่ะ โนบิตะคุง
- อย่าขยับดีกว่านะ โนบิตะคุง ระเบิดมันอาจจะทำงานได้...

แน่นอน หากคุณอยากฆ่าโนบิตะคงตอบข้อ 1 แต่เดคิสุงิเลือกที่จะตอบ...ว่า อย่าขยับดีกว่า..เพราะมันอาจจะระเบิดได้

"เอ๋? จะให้ยืนอยู่ตรงนี้ไปตลอดอย่างงั้นเหรอ?"

เดคิสุงิอธิบายไปว่า เขาอาจจะหาทางช่วยโนบิตะได้โดยการอะไรมาวางทับไว้แทน ซึ่งคงต้องใช้เวลาสักระยะนึง

โนบิตะก็บอกไปว่า..

"อ่ะ อืม... ถ้าทำได้ล่ะก็รีบทำเร็วๆเข้าซี่!!"

หลังจากนั้น เราจะสามารถสลับมาเล่นเป็นเดคิสุงิได้ ซึ่งถ้าหากไปชนกับโนบิตะตอนนี้จะได้ยินเสียงร้องโนบิตะ (จิ้นกันล่ะสิ)

เดคิสุงิรีบเดินลงไปข้างล่าง

ที่ชั้น 1 เขาก็หาของที่น่าสามารถใช้งานได้บนโต๊ะ นั่นคือ ตุ้มถ่วงสีเทาที่วางอยู่บนโต๊ะ

หลังจากที่หยิบมาแล้ว เขาก็ได้กลับไปหาโนบิตะอีกครั้ง เขาจึงรีบทำการสับเปลี่ยน ค่อยๆเอาตุ้มถ่วงสอดเข้าไปที่เท้าของโนบิตะเพื่อวางแทนที่อย่างระมัดระวัง...

จนในที่สุด เขาก็ทำสำเร็จ เดคิสุงิบอกให้โนบิตะเอาขาออกมาได้ โนบิตะรู้สึกดีใจมากที่ขาของเขากลับมาเป็นอิสระอีกครั้ง

"ขอบใจมากนะ เดคิสุงิคุง"

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันบอกแล้วว่าจะคอยระวังหลังให้นายเอง"

แล้วในที่สุด เราก็กลับมาเล่นโนบิตะอีกครั้ง และเขาก็ค่อยๆสำรวจห้องและทางเดินอย่างระมัดระวัง

ห้องนึงก็มีไม่มีใครอยู่ มีแต่ซากศพของเคลเบรอสที่บุกเข้ามาในนี้เท่านั้น และดูเหมือนพวกมันจะถูกใครบางคนฆ่าตายไปก่อน

อีกห้องนึงก็ไม่มีใครเช่นกัน...

เดคิสุงิได้มาคุยกับโนบิตะอีกครั้ง เขาบอกว่าตอนนี้ชั้น 2 ถูกสำรวจจนหมดแล้วเหลือเพียง ชั้น 3 ชั้นเดียวเท่านั้น....

ก่อนขึ้นไป ก็ให้ระวังกับดักลวดให้ดีด้วย....

ในที่สุดโนบิตะกับเดคิสุงิก็ขึ้นมาอยู่บนชั้น 3

เดคิสุงิบอกว่า ชั้นนี้เป็นชั้นสุดท้ายแล้ว... ถ้าหากเจ้ามือสังหารนั่นยังอยู่ที่ตึกนี้ล่ะก็ จะต้องอยู่ชั้นนี้แน่ๆ และในตอนสำรวจแต่ละห้องนั้น เขาจะเป็นคนลุยเข้าไปในห้องก่อน ส่วนโนบิตะก็รออยู่ด้านนอกเอาไว้

เดคิสุงิกับโนบิตะรีบวิ่งมาเตรียมบุกเข้าไปในห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด

"เอาล่ะเตรียมพร้อมนะ โนบิตะ....

ฉันจะนับถึง 3 แล้วเราค่อย....."

อ้าาด!!!!

ยังไม่ทันที่เดคิสุงิจะนับถึง 3 ประตูห้องบานที่ 2 ก็ถูกเปิดออก...

พร้อมกับมีหญิงสาวหัวชมพูถือปืนคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องโดยไม่ทันระมัดระวังตัวพร้อมกับหันหน้า มองลึกลงไปยังทางเดินด้านในโดยที่ไม่ทันได้สังเกตเห็นพวกโนบิตะที่อยู่ข้างหลัง

(ข้างล่างมีเสียงระเบิดตูมตามตั้งหลายครั้ง

บางทีพวกนั้นคงโดนระเบิดเละไม่เหลือกันแล้วล่ะมั้ง)

ซาช่ากำลังคิดในแง่ดีขณะที่ยินหันหลังให้พวกโนบิตะ ทำให้โนบิตะรู้สึกแปลกใจมากที่ว่าทำไมถึงยังมีผู้หญิงอยู่ในตึกแบบนี้

"อ...เอ่อ.....!"

เมื่อได้ยินเสียงทัก ซาช่าจึงหันหน้ากลับมามองอย่างตกใจ

 !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ตอนที่เธอหันมา โนบิตะได้สังเกตเห็นปืนกระบอกหนึ่งที่เธอถืออยู่ด้วย ทำให้เขามั่นใจได้เลยว่าคนที่อยู่เบื้องหน้าเขา..

"หรือว่าเธอคือ...!!"

เธอตกใจมากที่ได้เห็นพวกโนบิตะจนถึงกับตัวสั่น. หน้าแดง..พูดออกมาไม่เป็นภาษา

ไม่รอช้า เธอจึงรีบยกปืนที่เธอถือขึ้นมายิงใส่พวกโนบิตะทันที

ปัง!!!

 !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ชั่วพริบตา ทั้งโนบิตะและเดคิสุงิสามารถสไลด์หลบกระสุนที่พุ่งออกมาอย่างรวดเร็วได้อย่างฉิวเฉียด

และในตอนนั้นเองที่สาวน้อยผมสีชมพูคนนั้นก็วิ่งหนีไป....

"เดคิสุงิ!! เธอกำลังหนี!!!"

"รีบตามไปจับเธอ!! เร็วเข้า!!!!"

เดคิสุงิกับโนบิตะจึงเปิดฉากไล่ตามจับสาวน้อยผมสีชมพูคนนั้นทันที...

"(บ้าน่า เจ้าเด็กพวกนั้นตามขึ้นมาถึงที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย!??)"

ซาช่าวิ่งไปตามทางเดินชั้น 3 เรื่อยๆ พร้อมกับหันปืนไรเฟิลวนกลับมายิงพวกโนบิตะและเดคิสุงิที่วิ่งตามมาติดๆ....และก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า....

เด็กทั้งสองคนที่วิ่งตามเธอมานั้น ชั่ววินาทีที่พวกเขามีดวงตาสีแดง เขาก็สามารถวิ่งสไลด์หลบกระสุนได้อย่างรวดเร็ว

(หลบกระสุนได้!!! บ้าไปแล้ว!! ไอ้เจ้าพวกนี้!!!)

เธอรีบวิ่งมาจนถึงจุดๆหนึ่งก็พบว่ามันเป็นจุดที่เธอวางกับดักที่ฝังพื้นไว้พอดี ซึ่งดูจากสภาพพื้นแล้วเด็กพวกนั้นไม่มีทางสังเกตเห็นแน่....  เธอจึงเดินเลี่ยงไม่ให้ตัวเองถูกกับระเบิด พร้อมกับแอบหันไปมองดูเด็กพวกนั้น

(พวกนั้น...โดนแน่...)

อีกแค่ก้าวเดียว.... เดคิสุงิที่วิ่งนำมาก่อนก็คงจะก้าวเท้าเหยียบลงไปบนตำแหน่งกับระเบิดของเธอแน่ๆ 

!!!!!!!!!

แต่จู่ๆเขาก็เลือกที่จะก้าวเบี่ยงตำแหน่งจุดเหยียบลงไปทำให้รอดพ้นจากระเบิดมาได้อย่างหวุดหวิด

(บ้าน่า!! เจ้านั่น...!!! รู้ได้ยังไง...)

ซาช่ายังคงวิ่งหนีต่อด้วยความตกใจ ส่วนโนบิตะก็ได้ย่ำเท้าลงไปในตำแหน่งที่เดคิสุงิวิ่งไปข้างหน้าทำให้เขารอดพ้นจากกับระเบิดที่เธอทิ้งไว้เช่นกัน

(ตอนที่เดินอยู่ในตึกนี้ ฉันสังเกตรูปแบบสัญลักษณ์กับดักที่เธอทำไว้หมดแล้ว..

ฉันไม่มีทางพลาดไปเหยียบกับดักแบบนั้นแน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เธอหันมายิ้ม ฉันก็ยิ่งมั่นใจเลยว่าตรงนั้นต้องมีกับดักแน่ อีกอย่างหนึ่งช่วงที่วิ่งมานี้ฉันก็บอกให้โนบิตะวิ่งตามรอยเท้าฉันมาแล้ว หมอนั่นไม่มีทางพลาดไปเหยียบกับดักแน่นอน......)

และในที่สุด...ซาช่าก็ตัดสินใจหยิบสิ่งหนึ่งขึ้นมา...

(งั้นก็เอาไอ้นี่ไปกิน!!!)

เธอขว้างสิ่งนั้นมาทางเดคิสุงิและโนบิตะ...มันคือ..... 

"ลูกระเบิดงั้นเหรอ!!!!"

=====================================================================

ตัดภาพกลับไปยังด้านนอกเมื่อไม่กี่นาทีก่อน บริเวณทางเดินบันไดหนีไฟ...ที่ซึ่งไจแอนท์กับซูเนโอะได้รับมอบหมายให้มาดักรอด้านล่างนี้

ซูเนโอะพูดบ่นประมาณว่า ข้างในอาคารนั้นเกิดเสียงระเบิดตูมตามน่าดูเลย ท่าทางจะเกิดการต่อสู้อย่างรุนแรงแน่ๆ โชคดีจริงๆที่เขาไม่ได้รับหน้าที่ให้เข้าไปลุยข้างในนั้น

"นายก็คิดว่าอย่างนั้นใช่ไหมแอ้นท์"

แต่ไจแอนท์กลับไปตอบเขากลับ...

"ไจแอนท์?"

"ยกโทษให้ไม่ได้...ฉันจะยกโทษให้ไอ้เจ้าบ้านั่นไม่ได้..!"

ซูเนโอะยังรู้สึกเลยว่าไจแอนท์ยังโกรธเรื่องมือสังหารคนนั้นอยู่ เขาจึงพยายามเรียกทักไจแอนท์อยู่หลายครั้ง

."....มีอะไรเหรอ ซูเนโอะ?"

"ปละเปล่าหรอก..."

เมื่อเห็นท่าทีที่ยังไม่หายโกรธของไจแอนท์ ซูเนโอะก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก ที่เขาพูดออกมาก็คงจะเป็นเรื่องที่เป็นห่วงโนบิตะเท่านั้น

"...มันก็นะ..."

ตูม!!! ปังๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!

และในตอนนั้นเอง ไจแอนท์กับซูเนโอะก็ได้ยินเสียงปืนยิงต่อสู้และเสียงระเบิดอย่างรุนแรง ถึงแม้ว่าเขาจะได้ยินเสียงระเบิด (จากการที่โนบิตะและเดคิสุงิเปิดประตูที่เป็นกับดัก) เป็นระยะๆ แต่ในครั้งนี้ กลับส่งเสียงดังอย่างต่อเนื่อง และก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ 

"ไจแอนท์!!!!! " 

"อา... รู้แล้วล่ะ.."

ไจแอนท์ตอบรับทราบพร้อมกับยกปืนพกคู่กายของตนขึ้น ส่วนซูเนโอะก็หยิบปืนไรเฟิลขึ้นมาเตรียมพร้อมรับมือเช่นกัน...

ไม่นานนัก ประตูบันไดหนีไฟชั้น 3 ก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรงโดยหญิงสาวผมสีชมพูที่ถือปืนไรเฟิลคนหนึ่ง

(อย่ามาล้อเล่นนะ!!! ไอ้พวกนั้นมันเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย!!!!)

ซาช่ายังคงช็อกไม่หาย...เพราะเมื่อสักครู่ ลูกระเบิดที่เธอขว้างไปยังกลุ่มเด็กที่วิ่งไล่ล่าเธอและควรจะตกระเบิดตกนั้น ถูกเดคิสุงิหมุนตัวใช้มือเหวี่ยงลูกระเบิดกระเด็นปลิวไปด้านหลังเลยศีรษะของโนบิตะไปช่วงระยะหนึ่งก่อนที่มันจะระเบิดออกทำให้พวกเขาไม่ถูกพลังทำลายล้างของระเบิด...

เธอไม่อยากเชื่อเลยว่า สมาชิกหน่วยพิเศษรักษาความมั่นคงของอัมเบรล่าที่เชี่ยวชาญการต่อสู้อย่างเธอจะถูกเด็ก 2 คนไล่ล่าไม่หยุดเช่นนี้

เธอจึงวิ่งหนีลงบันไดหนีไฟไปเรื่อยๆ และพบว่า...

(อ้ะ!! เจ้าเด็กพวกนั้นนี่....!! )

เธอพยายามจะหันหลังวิ่งหนีกลับขึ้นไปบนบันไดแต่ก็ไม่อาจจะรอดสายตาของซูเนโอะและไจแอนท์ไปได้

"อย่าขยับนะเว้ย!!!"

"อ่ะ...เอ่อ..... หยุดนะ..!!!  สต็อป (Stop)!!!!! ฟ..ฟรีซ (Freeze)!!!

ด้อนท์มูฟ (Don't Move)!!!"

ซูเนโอะพยายามพูดภาษาอังกฤษให้เผื่อคนที่ถูกเรียกจะไม่เข้าใจ เพราะมองเห็นแว่บแรกพวกไจแอนท์ก็รู้ว่าเป็นชาวต่างชาติ

(รู้จักการวางแผนเป็นอย่างดี...เจ้าพวกนี้...ใช่เด็กจริงๆเหรอเนี่ย?)

หญิงสาวหัวชมพูได้แต่ยืนตัวแข็งตรงนั้น เธอกำลังหาวิธีเอาตัวรอดจากสถานการณ์ตรงนี้อยู่

"กรุณาอย่าขยับนะคะ!!!"

ในตอนนั้นเอง เซย์นะกับโดราเอม่อนก็วิ่งตามมาสมทบ...

"แล้วก็ทิ้งอาวุธนั่นด้วย!!"

โดราเอม่อนก็เข้ามาเสริมด้วย.... ซาช่ายิ่งคิดหนักมากขึ้น...ถ้าหากเธอทิ้งปืนไรเฟิลกระบอกนี้ไปล่ะก็ อาวุธที่เธอเหลืออยู่ก็จะมี....

"กูบอกให้ทิ้งเร็วๆไง!!!!  ทิ้งสิ!!! ทิ้งสิโว้ยยย!!!  ไม่งั้นกูยิงจริงนะๆ!!!"

ดูเหมือนไจแอนท์จะเริ่มคุมตัวเองไม่ได้แล้ว แถมยังทำท่าจะเหนี่ยวไกปืนด้วย ซูเนโอะเห็นดังนั้นจึงรีบห้ามทันที

"จะ ไจแอนท์!! ใจเย็นก่อน!!!"

 "หนวกหู!!!  ก็เพราะไอ้บ้านี่!!!"

"เป็นเพราะพวกมัน!!! ทุกคน...ทุกคนถึงได้ตาย...

ไอ้เรื่องแบบนี้น่ะ...ฉันยอมไม่ได้!!"

และในตอนนั้นเองเดคิสุงิก็เดินออกมาจากประตูอย่างรวดเร็วพร้อมกับหันปืนเล็งไปทางซาช่า

"ใจเย็นก่อนทาเคชิคุง..!! เราต้องสอบสวนผู้หญิงคนนี้นะ!!"

แล้วโนบิตะก็ตามออกมา

"ไจแอนท์ ฉันเองก็เข้าใจความรู้สึกของนายนะ แต่ว่าตอนนี้น่ะ...

ใจเย็นก่อนเถอะ ถ้านายฆ่าคนๆนี้ไป นายก็ไม่ต่างจากสิ่งที่พวกเขาทำหรอกนะ"

"ขะ....เข้าใจแล้ว...."

ในที่สุดไจแอนท์ก็ใจเย็นลง...ที่เหลือตอนนี้ก็คงจะเป็นปัญหาของมือสังหารสาวน้อยหัวสีชมพูคนนี้...

เธอเริ่มคิดอะไรไม่ออกแล้ว แถมถูกล้อมในทางปิดแบบนี้...ยังไงก็คงไม่รอด แต่ว่า...

บางที....ถ้าหากลองคุยกับเด็กพวกนี้ดูล่ะก็...

เธอจึงได้โยนปินไรเฟิลทิ้งลงกับพื้นพร้อมกับยกมือทั้ง 2 ข้างขึ้น ก่อนที่จะรวบรวมสมาธิ....และพยายาม พูดออกมา...

"แอ.....เอ...อ......

ยะ ยอม..แบ้ว...จ้า...

หย่า...ยิน....เรยยย....น้า...."

**เพื่อให้เกิดความเข้าถึงตัวละครซาช่าที่เป็นชาวต่างชาติพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ชัด (ในเกมส์ใช้ตัวคานะ ซึ่งตีความหมายยาก) จึงขออนุญาตพิมพ์ด้วยภาษากึ่งวิบัติ**

หลังจากที่ซาช่าพูดจบ เหล่าเด็กที่อยู่รอบข้างถึงกับตกใจ...

แต่คนที่ตกใจกว่าคงจะเป็นซาช่า..

(กูพูดถูกป่าวฟะ!!!)

"เดคิสุงิคุง...คนๆนี้...."

เดคิสุงิจึงเดินเข้าไปหาซาช่าอย่างระมัดระวัง

"คุณ...คงพอจะพูดภาษาญี่ปุ่นได้ใช้ไหมครับ. ถ้างั้นล่ะก็ดีเลย

ผมมีเรื่องอยากจะถามสักหน่อย ช่วยมาด้วยกันได้ไหมครับ?"

(คะ ค่อยยังชั่วยหน่อย ดูเหมือนจะฟังรู้เรื่อง....)

หลังจากนั้นก็เดคิสุงิก็จัดการดึงอาวุธ (มีด/ปืนพก) และอาวุธทั้งหมดออกจากตัวซาช่าพร้อมกับควบคุมตัวไปสอบสวนด้านใน...

ซาช่าได้แต่คิดหนักและกังวลมากว่าเธอจะถูกสอบสวนแบบไหน...แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร สิ่งที่เธอคิดหนักในตอนนี้ก็คือ...

(ถูกพวกเด็กๆจับกุมตัวได้แบบนี้....

ท่าทางจะเซ่อซ่างี่เง่าจริงๆเลยนะ  ฉันเนี่ย....)

ในที่สุดพวกโนบิตะก็สามารถจับกุมมือสังหารของอัมเบรล่ามาขึ้นเขียงได้สำเร็จ

ชะตากรรมของพวกเขาจะเป็นอย่างไร โปรดติดตามตอนต่อไป....
ได้ที่ >>  โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 10]

คลิปประกอบ

แสดงความเห็นบน Facebook!