โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 5]

หลังจากที่เจ้าของบล็อกห่างหายไปนานมาก หลังจากที่เขียนบทความที่แล้วไปเมื่อเดือนก่อน
>>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 4]
แล้วกลับไปดูแลบอร์ดแฟนเพจ PlayDN ชั่วคราว ตอนนี้ก็มีเวลาว่างกลับมาเขียนต่อแล้วจ้า

ความเดิมตอนที่แล้ว พวกโนบิตะเดินทางกลับมายังบ้านเกิดของพวกตนอีกครั้ง และพบว่าเมืองเดิมของตนได้กลายเป็นเมืองร้างที่เต็มไปด้วยอันตรายจากพวกสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์จำนวนมาก

และที่เลวร้ายกว่านั้น เขายังต้องเผชิญหน้ากับอาวุธชีวภาพหมาสามหัวที่มีนามว่า "ทินดาลอส (Tindalos)" ที่เคยไล่ล่าเขาเกือบแทบเอาชีวิตไม่รอดเมื่อ 2 ปีก่อนอีกครั้ง แต่ในคราวนี้ มันมีมากถึง 3 ตัวในเวลาเดียวกัน

โนบิตะกับเซย์นะถูกพวกมันล้อมเอาไว้ และจู่ๆก็มีทินดาลอสตัวที่ 4 กระโดดลงมาจากหลังคาเพื่อลอบโจมตีเซย์นะ!!!  ฝันร้ายที่เกิดขึ้นในเมือง R ในเหตุการณ์ภาค 2 จะหวนกลับมาอีกครั้งหรือไม่!?

บทที่ 5

Attack on B.O.W.

ทินดาลอสตัวที่ 4 ก็กระโดดออกมาจากหน้าต่างชั้นบนของตึกที่เซย์นะยืนพิงอยู่

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

มันพุ่งเข้าจู่โจมเซย์นะทันที!!

ฉัวะ!!!!

เลือดของเซย์นะสาดกระเซ็น.....เธอไม่อาจจะใช้ปืนจัดการมันได้ทัน

ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก เร็วเกินกว่าที่โนบิตะเข้าไปช่วยได้..

"คุณเซย์นะ!!!!!!!!!!!"

แต่ว่าก่อนที่มันจะพุ่งเข้างับไปที่ร่างของเซย์นะ เธอได้ยกแขนซ้ายขึ้นมาป้องกันไว้ได้อย่างฉิวเฉียด...คมเขี้ยวของมันฝังเข้าไปในแขนของเธออย่างรวดเร็ว

อึก......ถอยไปนะ ไอ้เจ้าบ้านี่!!!!

ชั่วพริบตานั้น เธอได้ใช้มือซ้ายที่ถูกกัดอยู่ เอื้อมหยิบมีดพกคู่กายพร้อมกับสะบัดฟาดฟันด้วยความแรงมหาศาลใส่ตรงดวงตากลางหน้าผากที่หัวด้านหน้าอย่างรวดเร็วจนตาของมันขาดกระเด็น เลือดไหลสาดกระจายไปทั่ว ทำให้มันต้องปล่อยแขนของเธอออกพร้อมกับดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวด

"คุณเซย์นะ!!!!!"

โนบิตะที่ยืนดูอยู่ห่างๆ พยายามจะเข้าไปช่วย

"ไม่ต้องห่วงฉันหรอก โนบิตะคุง!! รีบจัดการตัวที่อยู่รอบๆเถอะ!!"

เซย์นะกำมีดไว้ในมือแน่น พร้อมกับเตรียมตัวรับมือกับทินดาลอสเบื้องหน้าของตน มันพุ่งมาโจมตีใส่เธออีกครั้ง เธอจึงยกแขนขึ้นมาป้องกันไว้ ทำให้มันชะงักอยู่กับที่ และพยายามใช้มีดในมือที่มาอยู่ทางด้านขวาจ้วงแทงมันอย่างต่อเนื่อง 

(ไม่ได้การ!! แบบนี้ต้องช่วยคุณเซย์นะก่อน)

โนบิตะเห็นท่าไม่ดี เขาจึงหยิบปืนพกขึ้นมาเล็งยิงใส่หัวของทินดาลอสอย่างต่อเนื่อง

กระสุนปืนพกทุกนัดพุ่งเจาะทะลุสมองทั้งสามของทินดาลอสอย่างแม่นยำและต่อเนื่องจนในที่สุดมันก็สิ้นฤทธิ์ลง

"อุ๊บ..."

ทินดาลอสได้ถูกจัดการไปแล้ว ทำให้แรงกัดที่งับเข้าแขนของเซย์นะอ่อนแรงลง เธอจึงใช้มีดงัดปากที่งับเธออยู่จนมันหลุดอย่างง่ายดาย แต่บาดแผลจากการกัดของมันได้สร้างความเจ็บปวดให้เธอไม่น้อยเลยทีเดียว เธอจึงนั่งทรุดลงพร้อมกับพยายามเอื้อมมือ หยิบสเปรย์พยาบาลขึ้นมาฉีดรักษาบาดแผล

ทินดาลอสอีกตัวใช้โอกาสนั้นวิ่งพุ่งเข้ามาจู่โจมเซย์นะที่กำลังหมดสภาพอยู่ แต่ทันใดนั้น โนบิตะก็ปรากฏตัวออกมาขวางระหว่างทินดาลอสกับเซย์นะไว้ พร้อมกับลั่นไกปืนพกที่อยู่ในมือยิงใส่มัน

แต่มันกลับวิ่งหลบกระสุนไปด้านข้างได้อย่างว่องไวและหมายที่จะเข้ามาเล่นงานเซย์นะจากทางด้านข้าง

"โนบิตะคุง!!?"

ในตอนนี้โนบิตะคุงมีท่าทางแปลกไป ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดง อะดรีนาลีนในร่างกายกำลังสูบฉีดอย่างรวดเร็ว พลัง T-Virus ที่ผสานในร่างกายของโนบิตะได้สำแดงความสามารถอีกครั้ง

"ฉันไม่ยอมให้แกได้เข้าใกล้คุณเซย์นะเป็นอันขาด"

ทินดาลอสพยายามพุ่งเข้าจู่โจมเหยื่อที่อ่อนแอกว่าจากด้านข้าง แต่มันก็ทำไม่สำเร็จ และตกใจอย่างยิ่งที่จู่ๆเด็กชายชุดเหลืองสวมแว่นตากลับปรากฎตัวดักหน้ามันด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ

พร้อมกับโดดเตะเข้าใส่ลำตัวของทินดาลอสจนกระเด็นลอยไปกระแทกกับผนังตึกอีกฝั่ง หัวของมันถูกอัดกระแทกเข้ากับผนังตึกอย่างแรงจนมึน

โนบิตะปรากฏตัวด้านหน้าทินดาลอสตัวนั้นอย่างว่องไวพร้อมกับคว้าอาวุธปืนลูกซองมอสเบิร์กที่สะพายอยู่ด้านล่างต่อยิงศีรษะทินดาลอสในระยะประชิด

"ฉันบอกแล้วไงว่าแกจะไม่มีวันได้แตะต้องคุณเซย์นะได้แม้แต่นิดเดียว"

ปัง!!!

กระสุนปืนลูกซองถูกยิงเป่าศีรษะด้านหน้าของทินดาลอสในระยะประชิดขาดกระจุย จนทำให้มันล้มตายในทันที  ทินดาลอสอีก 2 ตัวที่อยู่ด้านหน้าเริ่มรู้สึกหวาดกลัวเด็กหนุ่มสวมแว่นตาคนนี้ไม่น้อยเมื่อมันเห็น พวกของตน 2 ตัวถูกฆ่าตายได้อย่างง่ายดาย แต่มันก็ยังคงบุกเข้ามาตามโปรแกรมที่ฝังไว้ในหัวของมัน

"สู้กันตรงนี้มันเสี่ยงเกินไป คุณเซย์นะอาจจะโดนลูกหลงไปด้วย ถ้างั้น...."

โนบิตะวิ่งผ่านร่างของทินดาลอสสวนออกไปยังถนนด้านหน้าอย่างว่องไวพร้อมกับโจมตีดึงดูดความสนใจของทินดาลอสอีกตัว ทำให้พวกมันหันความสนใจมาทางโนบิตะ 

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว โนบิตะในตอนนี้มีพละกำลังในร่างกายและความไวที่สูงผิดมนุษย์ในระดับที่ทินดาลอสทั้ง 2 ไม่อาจจะตามได้ทัน พวกมันพยายามไล่ตามโจมตีโนบิตะ แต่ว่า มันก็ถูกโนบิตะหลบพร้อมกับยิงกระสุนปืนลูกซองใส่นับครั้งไม่ถ้วน

ด้วยประสบการณ์กว่า 2 ปีที่ โนบิตะได้ร่วมต่อสู้พร้อมกับเพื่อนๆและเอาตัวรอดในการต่อสู้กับเหล่าอาวุธชีวภาพนับครั้งไม่ถ้วน ทำให้เขามีความสามารถในการต่อสู้มากขึ้น และเริ่มควบคุมความสามารถทางร่างกายที่เพิ่มสูงขึ้นมากกว่าแต่ก่อน ทั้งด้านพละกำลังและสติปัญญา รวมไปถึงความสามารถในการใช้อาวุธประเภทต่างๆ และแล้ว เขาก็สามารถใช้ปืนลูกซอง ปราบทินดาลอสลงไปได้อีกตัว

"เหลืออีกตัวนึง!!!"

โนบิตะวิ่งสไลด์ผ่านทินดาลอสพร้อมกับหันหลังให้มัน ทินดาลอสเห็นโอกาสนั้นจึงรีบพุ่งเข้าโจมตีใส่โนบิตะ

ปัง!!!

ทินดาลอสตัวนั้น รู้สึกได้ถึงความว่างเปล่าเมื่อมันใช้กรงเล็บฟาดใส่โนบิตะ มันเป็นเพียงภาพติดตาที่เกิดจากการเคลื่อนที่ความเร็วสูงของโนบิตะเท่านั้น และไม่นานนัก มันก็รู้สึกได้ถึงกระสุนที่พุ่งเจาะทะลุกลางสมองนับไม่ถ้วนเข้ากลางแสกหัวทั้ง 3 ของมัน  ก่อนที่จะทรุดตัวลงนอนจมกองเลือดตายไปอีกตัว

หลังจากที่จัดการพวกมันจนหมด โนบิตะเอามือก่ายหน้าผากเพราะรู้สึกถึงอาการปวดหัวอย่างแรง ดวงตาและร่างกายของเขาเริ่มกลับมาเป็นปกติ

"ยังไงก็ไม่รู้สึกชินสักทีแฮะ"

โนบิตะรีบวิ่งกลับเข้าไปที่มุมตึกเพื่อเข้าไปสอบถามอาการเซย์นะที่นั่งรักษาตัวเองอยู่ตรงนั้น

"คุณเซย์นะ!! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ..."

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกโนบิตะคุง แค่โดนกัดนิดหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"

อันที่จริงแล้วการที่ถูกอาวุธชีวภาพตัวนี้กัดย่อมทำให้เกิดการติดเชื้อไวรัสด้วย แต่ว่าเซย์นะเคยได้รับการฉีดวัคซีนต้านทานเชื้อไวรัสมาก่อนแล้ว ดังนั้นแค่ใช้สเปรย์สมานบาดแผลนิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับมาหายเป็นปกติ

"อา.... ค่อยยังชั่วหน่อยนะครับ..แต่แบบนี้มัน..."

โนบิตะกลับตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูหดหู่แทนที่จะดีใจทำให้เซย์นะเอะใจมาก

"โนบิตะคุง?"

โนบิตะเล่าให้ฟังว่า เหตุการณ์เมื่อครู่นี้มันทำให้เขาย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ในเมือง R เมื่อ 2 ปีก่อนที่ถูกทินดาลอสไล่ล่า แถมเซย์นะยังถูกทินดาลอสทำร้ายจนติดเชื้อไวรัสเกือบเอาชีวิตรอด

มันเป็นเหตุการณ์เลวร้ายที่เขาไม่อาจจะลืมได้ลง และย้ำเตือนสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นว่า เขาไม่สามารถปกป้องเซย์นะจากการจู่โจมของทินดาลอสได้

"ขอโทษนะครับ ผมยังลืมเหตุการณ์ตอนนั้นไม่ลงจริงๆ 

ผมช่วยคุณเซย์นะไว้ไม่ได้"

"แล้วทำไมถึงได้พูดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาล่ะคะ...."

เซย์นะกลับแสดงท่าทางเย็นชาใส่แทน

"ไม่รู้สิครับ"

"....ไม่เป็นไรหรอกน่า ... ฮึ้บ"

เซย์นะพูดพร้อมกับพยายามยืนขึ้น เธอบอกโนบิตะเป็นนัยๆว่าเรื่องแบบนั้นอย่าไปคิดถึงเลยเพราะว่ามันผ่านมานานมากแล้ว

เซย์นะลุกขึ้นยืนอย่างเข้มแข็งกลับเป็นปกติตามเดิม จะมีก็แต่เพียงรอยบาดแผลจากการถูกกกัดที่แขน ภายใต้แขนเสื้อที่เปื้อนเลือดและอาการบาดเจ็บเล็กๆน้อยๆเท่านั้น แต่บาดแผลแค่นี้ก็ไม่อาจจะหยุดยั้งความมุ่งมั่นของเธอได้หรอก

"รีบไปกันต่อเถอะ โนบิตะคุง มันยังเร็วไปที่จะล้มเลิกทุกอย่างนะ"

ท่าทางของเซย์นะช่วยให้โนบิตะรู้สึกดีขึ้นมาก

"อะ...อืม  นั่นสินะ"

ว่าแล้วเซย์นะก็วิ่งนำโนบิตะล่วงหน้าไป

เขาคิดทบทวนดูอีกครั้งแล้วว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่มัวแต่จะมานึกถึงอดีตที่เลวร้ายสักหน่อย เขายังมีหน้าที่ที่ต้องทำอีกไม่ใช่หรือไง?

"ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดถึงเรื่องแบบนั้นสักหน่อย ไปกันเถอะ!!"

โนบิตะได้เดินตามเซย์นะต่อไปจนกระทั่งถึงมุมถนนบริเวณหนึ่งที่ซึ่งพวกเพื่อนๆของเขาได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง และพบเจอกับสิ่งที่น่าสนใจเข้าให้ นั่นคือ...

"ไอ้เจ้าสิ่งนี้มันคืออะไรกันเนี่ย? ทำไมมันถึงมาตั้งไว้ที่นี่ได้ล่ะ?"

ยาสุโอะรู้สึกสงสัยกับสิ่งที่ดูเหมือนแคปซูลแก้วที่มีรอยกระจกแตกออกมา...ซึ่งแคปซูลเหล่านี้พวกเขาพบว่า มันกระจายอยู่ทั่วเมืองบ้านเกิดของเขาเต็มไปหมด

"อืมมม"

เดคิสุงิพยายามวิเคราะห์และอ่านข้อความจากแคปซูลพวกนั้น ทำให้เขาพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ว่า เขาเคยเห็นแคปซูลพวกนี้มาก่อนตอนที่อยู่ในห้องทดลองของอัมเบรล่า...ใช่แล้ว มันคือแคปซูลที่ใช้สร้างและเก็บอาวุธชีวภาพที่อัมเบรล่าสร้างขึ้น....และเมื่อดูจากสภาพแคปซูลแล้ว คาดว่า อาวุธชีวภาพที่เคยอยู่ด้านในคงจะหลุดออกมาวิ่งเพ่นพ่านอยู่ในเมืองเรียบร้อยแล้ว

"รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย?"

ถึงแม้พวกเขาจะรู้ว่ามันคืออะไร แต่สิ่งที่พวกเขายังไม่เข้าใจคือทำไมแคปซูลพวกนี้ถึงได้ถูกนำมาตั้งไว้เต็มเมืองของพวกเขา มันเกิดอะไรขึ้นกับเมืองนี้ตลอดในช่วง 2 ปีที่ผ่านมากันแน่....

ส่วนอีกฝั่งของหัวมุมถนน โนบิตะมองเห็น โดราเอม่อน ไจแอนท์ และซูเนโอะกำลังใช้ปืนยิงต่อสู้กับฝูงสัตว์ประหลาดสีเขียวบางอย่างที่กำลังพุ่งเข้ามาทางนี้เรื่อยๆ พวกมันคืออาวุธชีวภาพที่พวกโนบิตะรู้จักและเผชิญหน้ากับมันอยู่บ่อยครั้ง พวกมันคือ "ฮันเตอร์ (Hunter)"

"นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย..โนบิตะ.!!! ทำไมถึงมีไอ้ตัวแบบนี้เดินเพ่นพ่านไปมาในเมืองได้ล่ะเนี่ย!!"

ซูเนโอะบ่นให้โนบิตะฟังขณะที่เขาเล็งปืนไรเฟิลยิงไปทางฮันเตอร์ตัวหนึ่งที่กำลังวิ่งมาทางนี้อย่างแม่นยำ

"อย่างกับเป็นเมืองของพวกสัตว์ประหลาดเลยล่ะ ระวังตัวด้วยนะ โนบิตะ"

โดราเอม่อนกล่าวเตือนโนบิตะไว้

"ลองดูซะสิ โนบิตะ.....ไอ้พวกบ้านี่ คือ ฮันเตอร์ใช่มะ?  เข้ามาเลยเซ่ ฉันจะฆ่าแม่งให้หมดเลย"

ไจแอนท์เริ่มนึกถึงชื่อพวกมันได้ขณะที่ใช้ปืนยิงต่อสู้กับพวกมันด้วย...

"ทุกคน! รีบไปจากที่นี่กันเถอะ..."

โนบิตะคว้าปืนพกคู่กายพร้อมกับวิ่งนำพวกเพื่อนๆไปข้างหน้าและคอยใช้ปืนยิงพวกฮันเตอร์รอบข้างที่บุกเข้ามา

นอกจากฮันเตอร์อัลฟ่าตัวสีเขียวแล้ว เขายังเผชิญหน้ากับฮันเตอร์สีแดงที่มีชื่อว่า "ฮันเตอร์เบต้า"

รวมไปถึงฮันเตอร์หน้าตาแปลกๆที่คล้ายกับอย่างฮันเตอร์แกมม่าอีกด้วย

โนบิตะและเหล่าพวกพ้องได้ร่วมมือกันวิ่งฝ่าฝูงฮันเตอร์เข้ามาด้านในเมือง ผ่านตามตรอกเล็กๆ ที่ซึ่งฮันเตอร์ไล่ตามเข้าไปได้ยาก และในที่สุด

พวกเขาก็หนีรอดจากเงื้อมมือฝูงฮันเตอร์ในเมืองได้สำเร็จ พวกเพื่อนๆวิ่งเดินนำโนบิตะล่วงหน้าไป มีเพียงโดราเอม่อนเท่านั้นที่ยังคงหยุดยืนดูสถานที่บางอย่าง

"โนบิตะคุง.... ที่นี่มัน...โรงเรียนสินะ...."

โนบิตะมองดูสถานที่แห่งความทรงจำพร้อมกับโดราเอม่อน ที่ที่เขามาหยุดอยู่ตรงนี้คือ บริเวณหน้าโรงเรียนของพวกเขา....ซึ่งเป็นสถานที่เริ่มต้นการผจญภัยในฝันร้ายตอนแรก

"อืม...จริงด้วย"

"คิดถึงจังเลยนะ  แม้กระทั่งตอนที่ถูกคุณครูดุอยู่บ่อยๆ..."

"แถมยังถูกคุณแม่ทำโทษซ้ำตอนที่ได้ 0 คะแนนมาใช่ม้า...?"

"อืม....และหลังจากตอนนั้นก็เป็นเหตุการณ์ที่โดราเอม่อนโผล่มาจากลิ้นชักในบ้าน....."

พอเริ่มพูดถึงเรื่องตรงนั้น โนบิตะก็ชะงัก.....

"คุณแม่....คุณพ่อ..... ถ้าท่านยังอยู่ล่ะก็..."

แต่ก่อนที่โนบิตะจะแสดงอาการเสียใจออกไปมากกว่านี้ พวกเขาทั้งสองก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเซย์นะดังขึ้น

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!

หลังจากสิ้นเสียงกรีดร้องของเซย์นะก็ตามมาด้วยเสียงปืนดังขึ้นมานับไม่ถ้วนจากบริเวณนั้น ราวกับเกิดการต่อสู้ที่ดุเดือดกันอยู่

"มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ!?"

"รีบตามไปดูกันเถอะ!!!"

โนบิตะกับโดราเอม่อนจึงรีบวิ่งตามไปดูสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

จนมาถึงที่เกิดเหตุ ก็พบว่า เซย์นะได้รับบาดเจ็บสาหัสจนต้องนั่งพิงอยู่ข้างกำแพง ส่วนไจแอนท์ ซูเนโอะ และเดคิสุงิกำลังใช้ปืนยิงต่อสู้กับอะไรบางอย่าง

แต่สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือ....

ร่างของยาสุโอะที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นโดยมีบาดแผลฉกรรจ์อยู่เต็มใบหน้า และมีสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายเต่า มีกระดองสีเทา และขาสีน้ำเงินยืนอยู่ข้างหน้า

"นะ....นี่มัน..."

"ยะ..ยะ..ยะ....."

"ยาสุโอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

เสียงร้องเรียกชื่อเพื่อนของโนบิตะดังลั่นไปทั่วบริเวณ

โปรดติดตามตอนต่อไป >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 6]

คลิปประกอบเนื้อเรื่อง

แสดงความเห็นบน Facebook!