โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 6]

กลับมาเล่าการผจญภัยของพวกโนบิตะกันต่อจากบทความเดิมตอนที่แล้ว
>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 5]

พวกโนบิตะเดินทางกลับมายังเมืองบ้านเกิดของเขาได้ไม่นานนัก พวกเขาก็พบว่าเมืองแห่งนี้ได้กลายเป็นเมืองร้างที่เต็มไปด้วยฝูงอาวุธชีวภาพจำนวนมาก  

จนกระทั่งถึงจุดหนึ่งก็ได้มีอาวุธชีวภาพชนิดใหม่ที่มีหน้าตาเหมือนเต่าปรากฏตัวขึ้น และมันก็ได้สร้างบาดแผลฉกรรจ์ให้กับยาสุโอะ

พวกเขาจะรับมือกับสัตว์ประหลาดตัวนี้ได้หรือไม่...โปรดติดตามในบทความนี้ได้เลย...

อ้อ..เกือบลืมบอกไป...เนื้อหาในบทนี่มีการปรับแต่งเนื้อเรื่องเล็กน้อยซึ่งจะเอามากล่าวถึงในตอนหลัง และในตอนนี้ต้องขอขอบคุณคุณ Helel Morningstar ที่รับหน้าที่แปลข้อมูลบทพูดทุกประโยคในเนื้อเรื่องตอนนี้ด้วยจ้า (ซึ่งจะขอกล่าวไว้ในตอนท้ายอีกครั้ง)

บทที่ 6

ความเจ็บปวด

"ยะ..ยะ..ยะ....."

"ยาสุโอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"หนอย แกนะแก! บังอาจทำกับยาสุโอะได้"

ไจแอนท์พูดจบก็ชักปืนพกคู่กายขึ้นมายิงใส่มันหลายนัด

เป้ง!!! เป้ง!!!

กระสุนปืนพกของไจแอนท์กระแทกเข้ากับกระดองส่วนหลังของมันกระเด็นออกไป โดยที่มันไม่สะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย

"บะ บ้าน่า..."

"ไอ้เจ้านี่...เกราะหนาถึงขนาดที่กระสุนปืนพกยิงไม่เข้าเลยเหรอเนี่ย...!"

มันไม่มีท่าทีสนใจพวกไจแอนท์เลยแม้แต่น้อย พร้อมกับเดินหันหลังกลับออกไปอย่างช้าๆ

"คิดจะหนีงั้นเรอะ! ไอ้บ้านี่!!"

เดคิสุงิได้ยกมือขวาขวางทางไจแอนท์ไว้ก่อนที่จะพูดบอกว่า..

"เดี๋ยวก่อนทาเคชิคุง!! เรายังไม่รู้ตัวจริงของศัตรู ตามไปมันอันตรายนะ"

"ไอ้เจ้านั่นมันตัวอะไรกันแน่เนี่ย.."

ในตอนที่กำลังชุลมุนกันอยู่นั้น โนบิตะกับโดราเอม่อนที่ตามมาทีหลังอยากทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับยาสุโอะกันแน่จึงตัดสินใจถามขึ้น

ซูเนโอะอธิบายไปว่า...ตอนแรกเจ้าตัวนั้นมันหดตัวอยู่ในกระดองท่าทางเหมือนเต่าธรรมดาๆ ยาสุโอะเลยบอกว่า "มันก็แค่เต่า คงไม่มีอะไรหรอก" แล้วก็เดินเข้าไปใกล้มัน

หลังจากนั้นไอ้เต่าบ้านั่นมันก็...

ซูเนโอะไม่กล้าเอ่ยปากต่อ เดคิสุงิจึงพูดขึ้นแทน

"มันพ่นของเหลวบางอย่างออกมาจากปากเข้าใส่หน้ายาสุโอะ.."

"เป็นแผลสาหัสน่าดูเลยนะ กินไปเกือบครึ่งหน้าแน่ะ"

โดราเอม่อนรีบเข้าไปเช็คสภาพของยาสุโอะทันที พร้อมกับหาอุปกรณ์ต่างๆที่พกมารักษาเขาอย่างเต็มความสามารถ...

"ดูเหมือนจะเป็นน้ำกรดนะ ไม่อย่างงั้นคงไม่บาดเจ็บขนาดนี้หรอก..."

"ไอ้เจ้าตัวนั้นมันยิงไม่เข้าเลย แถมตอนนี้มันก็วิ่งหนีไปแล้วด้วย"

ไจแอนท์พูดขึ้นด้วยความเจ็บใจ ที่ตนไม่สามารถจัดการศัตรูที่เล่นงานเพื่อนของตนได้

เดคิสุงิทำใจให้เย็นลงก่อนเริ่มวิเคราะห์สถานการณ์

เขาบอกผลจากการวิเคราะห์ส่วนตัวของเขาขึ้นมาว่า สัตว์ประหลาดรูปแบบเต่าตัวนั้นคงจะมีเกราะที่หนามาก กระสุนปืนพกธรรมดาอาจจะยิงไม่เข้าเลยก็ได้ แต่ถ้าเป็นอาวุธที่มีพลังทำลายสูงล่ะก็ ไม่แน่ว่าอาจจะ..

ระหว่างที่เดคิสุงิกำลังอธิบาย โนบิตะสังเกตเห็นท่าทางแปลกๆของเซย์นะที่ทำท่าเหมือนตกใจ และบาดเจ็บจนนั่งพิงอยู่ข้างกำแพง

"คะ คุณเซย์นะ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ...?"

"อะ.....อะ..."

ซูเนโอะพึ่งจะสังเกตเห็นท่าทางแปลกๆของเซย์นะ จึงเดินเข้าไปดู

"คุณเซย์นะ.? คุณเซย์นะเป็นอะไรงั้นเหรอ!!"

เดคิสุงิอธิบายไว้ว่า เธอเป็นคนที่อยู่ใกล้กับยาสุโอะมากที่สุดตอนที่เขาถูกเจ้าเต่าตัวนั้นทำร้าย ตอนที่มันพ่นน้ำกรดใส่ ดูเหมือนยาสุโอะจะเอาตัวเข้าแลกปกป้องเซย์นะไว้ได้โดยการผลักเธอกระเด็นออกไปอย่างแรง ทำให้เธอรอดออกมาอย่างหวุดหวิด และผลจากการกระแทกตอนถูกผลักคงจะไปโดยแผลเก่าที่ได้รับมาไม่นานมานี้ (ตอนสู้กับทินดาลอสพร้อมกับโนบิตะเมื่อสักครู่) จนแผลเปิดออก

"เธอคงบาดเจ็บและตกใจพอดู...ให้เธอพักที่นี่สักระยะนึงก็แล้วกัน"

ในตอนนั้นไจแอนท์ก็ใช้กำปั้นของตัวเองชกพื้นถนนอย่างแรงจนเลือดออกถนนแตกด้วยความโกรธ

"โถ่เว้ย!!!!!!!!! กูทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย!!!!!"

"ทาเคชิคุง..!!!!"

เดคิสุงิพยายามจะห้ามไว้ แต่ไจแอนท์ก็ปัดแขนเขาออกพร้อมกับตะโกนบอกไว้ว่า เขาจะเป็นคนตามฆ่าไอ้เจ้านั่นให้ได้!!!

ก่อนที่จะวิ่งออกไปด้วยความเร็วสูง!!! 

"จะ ไจแอนท์!!!"

ไจแอนท์ในตอนนี้ท่าทางจะโกรธจัดมากที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นทำความเสียหายให้หายให้กับเพื่อนของเขาไว้ถึง 2 คน....เขาจึงรีบวิ่งออกไปไล่ตามพวกมันโดยที่ไม่ฟังคนอื่น แม้แต่คู่หูอย่างซูเนโอะจะส่งเสียงร้องให้เขาหยุดก็ไม่ได้ยิน

"โนบิตะคุง! รีบตามทาเคชิไปเร็วเข้า!!

ขืนปล่อยให้อยู่คนเดียวล่ะก็อันตรายแน่!!!"

"ขะ เข้าใจแล้ว!!"

โนบิตะจึงเตรียมตัววิ่งตามไจแอนท์ไป แต่แล้วเดคิสุงิก็โยนของบางอย่างขนาดใหญ่มาให้กับโนบิตะ โนบิตะใช้มือทั้งสองรับไว้และตกใจเล็กน้อยกับน้ำหนักของมันเพราะมันหนักกว่าที่เขาคิดมากจนเกือบเผลอทำหลุดมือตกพื้น

"เอาอาวุธของยาสุโอะคุงไปด้วยสิ...บางทีเจ้านี่อาจจะใช้กำจัดมันได้"

สิ่งที่โนบิตะได้รับมานั้นคือปืนคู่กายของยาสุโอะ...ปืนยิงลูกระเบิด เกรเนดลันเชอร์ รุ่น M79 

ซึ่งยาสุโอะเป็นผู้ที่ชื่นชอบและเชี่ยวชาญในการใช้อาวุธประเภทระเบิดชนิดต่างๆ เขาจึงเลือกอาวุธชนิดนี้เป็นอาวุธคู่กายและร่วมต่อสู้พร้อมกับพวกโนบิตะมาตลอด 2 ปีที่ผ่านมา

เดคิสุงิได้พูดเสริมต่อว่า ถ้าหากกระสุนปืนเกรเนดลันเชอร์ของยาสุโอะหมด ก็ให้โนบิตะเปลี่ยนมาใช้ช็อตกันที่เขาสะพายอยู่เพราะมันน่าจะมีความแรงในระดับที่พอเจาะเกราะของมันได้ แล้วก็ฝากให้โนบิตะจัดการเรื่องไจแอนท์ด้วย..... ส่วนพวกตนจะหาทางพายาสุโอะที่บาดเจ็บสาหัสนี้ส่งกลับไปให้คุณโอทากะก่อน เพราะยาสุโอะในตอนนีต้องได้รับการรักษาโดยไว แล้วค่อยตามโนบิตะไปทีหลัง

ซูเนโอะที่อยู่ใกล้ๆหันมามองโนบิตะพร้อมกับบอกว่า..

"โทษทีนะ โนบิตะ...ฝากเรื่องไจแอนท์ด้วยนะ"

ทางด้านเดคิสุงิที่กำลังจะเคลื่อนย้ายยาสุโอะก็ยังพูดต่อไปอีกว่า

"พอมาเป็นแบบนี้แล้วก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก รีบตามหาทาเคชิคุงโดยเร็วเถอะ..."

"เข้าใจแล้วล่ะ..."

คลิปประกอบ

โนบิตะจึงเดินล่วงหน้าเข้าไปในซอยที่ไจแอนท์มุ่งหน้าไป เขาสังเกตเห็นว่า บริเวณใกล้เคียงนั้นมีซากศพของเต่าประหลาดที่ถูกฆ่าตายเป็นจำนวนมาก เขาเดาได้เลยว่าคงเป็นฝีมือของไจแอนท์ที่โกรธจัดจนบดขยี้สัตว์ประหลาดพวกนี้ทิ้งเพื่อแก้แค้นให้ยาสุโอะแน่นอน

แต่ดูเหมือนว่ามีเต่าประหลาดบางตัวที่รอดจากเงื้อมมือของไจแอนท์มาได้ และหันมายังโนบิตะแทน...

โนบิตะเห็นตัวของมันก่อนล่วงหน้า เขาจึงยกปืนเกรเนดลันเชอร์ M79 ของยาสุโอะ ขึ้นมายิงกระสุนระเบิดใส่ ดังตูม!!!! กระดองที่แข็งและหนาของมันถึงกับแตกละเอียดเหลือเพียงเศษซากศพที่นอนจมกองเลือดเท่านั้น

"ไจแอนท์...นายไปอยู่ที่ไหนกันนะ?"

เขาเดินถือปืนเกรเนดไล่สำรวจไปตามกำแพงอย่างระมัดระวัง จนเจอเต่าประหลาดอีกตัวที่ดูโกรธแค้น มันหดหัว เข้าไปในกระดองอย่างรวดเร็วพร้อมกับส่งเสียงบางอย่างที่ไม่น่าไว้ใจ

!!!

โนบิตะรีบวิ่งอ้อมหลบมันโดยสัญชาติญาณ และสักพัก มันก็ชูคอออกมาพร้อมกับพ่นน้ำกรดสีเขียวออกมาด้วย...

โนบิตะสังเกตเห็นว่าทันทีที่น้ำกรดน้ำตกลงสู่พื้น มันก็ได้กัดกร่อนพื้นถนนจนกลายเป็นฟองฟู่..

"จะ เจ้าของเหลวนี่สินะ ที่มันทำร้ายยาสุโอะ..."

โนบิตะไม่รอช้า หันกลับไปยิงกระสุนระเบิดใส่มัน

จนกระดองแตกตายไปอีกตัว ก่อนเดินออกไปยังถนนใหญ่ได้

(ถ้าเป็นในเกมส์จะมีคำสั่งบังคับว่าต้องกำจัดพวกมันให้หมดก่อนถึงจะออกไปยังถนนใหญ่ได้)

ที่ถนนใหญ่เองก็มีซากของศพเต่าประหลาดจำนวนมากเช่นกัน แต่ว่าก็มีบางตัวที่ยังมีชีวิตเหลือรอดอยู่ และมีตัวนึงที่กำลังวิ่งเข้ามาหาโนบิตะ โนบิตะจึงยกกระบอกปืนพร้อมกับลั่นไกและพบว่า...

"บ้าจริง...กระสุนหมดแล้วหรือเนี่ย.."

โนบิตะสำรวจกระสุนปืนของยาสุโอะก็พบว่ามันมีแค่ 2 นัดเท่านั้น เขาจึงเปลี่ยนไปเป็นปืนลูกซองมอสเบิร์กประจำตัว และยิงใส่มัน... เขาพบว่ากระสุนปืนลูกซองสามารถยิงเจาะทะลุกระดองหนาๆของมันได้...เพราะมันเจาะเข้าไปในเนื้อด้านในจนเลือดสีแดงสาดกระเซ็น มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

พร้อมกับพ่นน้ำกรดสีเขียวออกมา...พุ่งเข้าใส่หน้าโนบิตะ...

ชั่วพริบตานั้น นัยน์ตาของโนบิตะได้กลายเป็นสีแดง...

"เหวอ!!!!"

โนบิตะเอี้ยวตัวหลบน้ำกรดที่พุ่งผ่านเหนือศีรษะไปได้อย่างฉิวเฉียด พร้อมกับตกลงไปบนพื้นถนนด้านหลังของเขา

ก่อนที่จะวิ่งบุกประชิดอัดปากกระบอกปืนลูกซองเข้าไปในรูกระดองที่มันพึ่งหดหัวเข้าไป พร้อมกับลั่นไก...

ปัง!!!!

ร่างเนื้ออันบอบบางของเต่าประหลาดที่หลบซ่อนในกระดองถึงกับฉีกกระจายออกเป็นชิ้นๆจากภายในจนไม่เหลือซาก...

โนบิตะใจเย็นลงพร้อมกับกวาดมองสายตารอบข้างจนพบว่า บริเวณนี้ไม่มีเต่าประหลาดที่มีชีวิตเหลืออยู่อีกแล้ว เขาจึงเริ่มกวาดสายตามองหาไจแอนท์อีกครั้ง

"ไจแอนท์...นายไปอยู่ที่ไหนกันนะ?"

เขาเดินค้นหาไปตามทาง ที่เต็มไปด้วยซากศพของเต่าประหลาด ที่เป็นร่องรอยของไจแอนท์

จนไปถึงด้านหลังโกดังแห่งหนึ่ง เขาพบว่าประตูของมันถูกเปิดอยู่และมีรอยรองเท้าเปื้อนเลือดเดินเข้าไปข้างใน

โนบิตะค่อยๆก้าวเดินไปอย่างระมัดระวังในทางเดินของโกดัง เขาได้ยินเสียงใครบางคนกำลังเหนื่อยหอบบริเวณหัวมุมใกล้ๆนี้ เขารู้สึกว่ามีใครบางคนอยู่แถวนี้  และพอเลยหัวมุมไปนั้น...

โนบิตะก็เห็นคนที่เขาต้องการจะพบพอดี...

"ไจแอนท์!!!!"

ไจแอนท์เอามือดันผนังอยู่ในห้องนั้น ....เขามีอาการเหนื่อยหอบเล็กน้อย

"....โนบิตะ..?"

"พวกเราเป็นห่วงแทบแย่แน่ะ ไม่เป็นไรใช่ไหม..?"

"ไจแอนท์?...."

ในตอนนั้นไจแอนท์ได้กำหมัดที่เต็มไปด้วยเลือดของเขา.... พร้อมกับกัดฟันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่น

"โนบิตะ..... ฉันน่ะ...ฉันน่ะ.... ตอนที่เห็นยาสุโอะโดนไอ้เจ้านั่นทำร้าย

ฉันกลับช่วยหมอนั่นไม่ได้เลย..."

"ไจแอนท์...."

โนบิตะอยากจะพูดว่ามันไม่ได้เป็นความผิดของนายสักหน่อย

แต่ไจแอนท์กลับพูดทับต่อ

"ฉันรู้ว่ามันเสี่ยงเกินไป แถมไม่มีประโยชน์แล้ว แต่ฉัน...เจ็บใจ..."

ไจแอนท์ได้แต่คิดว่า ถ้าหากเขาแข็งแกร่งกว่านี้ หรือนึกเอะใจเร็วกว่านี้ล่ะก็...ยาสุโอะอาจจะไม่ต้องกลายเป็นแบบนั้นก็ได้

"อีกไม่นาน ทุกคนก็คงจะตามมาที่นี่แล้วล่ะ ฉันจะรออยู่ที่หน้าตึกนี้นะ"

โนบิตะพูดบอกเขาก่อนที่จะเดินออกไป เขาอยากให้ไจแอนท์อยู่ตัวคนเดียวสักพัก ในตอนที่โนบิตะกำลังเดินออกไปนั้น

เขาก็ได้ยินไจแอนท์ตะโกนร้องเสียงดังไล่หลัง

"ปัดโถ่ เว้ย!!"

การล้างแค้นของไจแอนท์ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงอดีตที่เขาไม่อาจจะช่วยเพื่อนไว้ได้ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย.... ...



หลายนาทีต่อมา..... พวกเขาทุกคนก็มารวมตัวกันที่ลานกว้างในโกดังอีกครั้ง ยาสุโอะถูกส่งตัวออกไปข้างนอกเมืองแล้ว...

"เอาล่ะ..พอผ่านถนนด้านหน้าไปก็จะถึงบ้านโนบิตะแล้ว... รีบไปกันเถอะ..!!"

โดราเอม่อนพูดขึ้น

"ดะ..เดี๋ยวสิโดราเอม่อน!! ทุกคนในตอนนี้น่ะ...."

ซูเนโอะในตอนนี้ได้ห้ามโดราเอม่อนไว้ก่อน เพราะเขามองดูสถานการณ์เพื่อนของเขารอบข้างแล้วว่ายังไม่ค่อยพร้อมเลย  เซย์นะเองก็เริ่มรู้สึกบาดเจ็บที่แขนจากการถูกกัดขึ้นมาอีกแล้ว ตอนที่ช่วยกันส่งตัวยาสุโอะออกไปด้านนอก พวกเขายังต้องปะทะกับฝูงอาวุธชีวภาพจำนวนหนึ่งด้วย...ส่วนไจแอนท์ก็อยากที่จะขอเวลาทำใจสักระยะนึง...ส่วนซูเนโอะ แน่นอน เขาก็อยากพักเช่นเดียวกัน

แม้แต่เดคิสุงิก็ยังเห็นด้วยกับสิ่งที่ซูเนโอะพูด

โนบิตะจึงได้บอกกับคนอื่นว่า ตนเองกับโดราเอม่อนจะขอออกไปดูสถานการณ์รอบนอกให้

เดคิสุงิคุงก็ถามย้ำอีกครั้งว่าโนบิตะต้องการแบบนั้นแน่หรือ เพราะมันออกจะเสี่ยงไปหน่อยในเวลานี้

แต่โดราเอม่อนก็บอกกับเดคิสุงิว่า เขากับโนบิตะน่ะไม่เป็นอะไรหรอก แล้วก็ฝากให้เดคิสุงิช่วยระวังหลังให้ด้วย

เดคิสุงิจึงบอกว่าไว้ใจได้เลย แล้วก็บอกให้โนบิตะกับโดราเอม่อนระวังตัวด้วย...

หลังจากตกลงกันเสร็จแล้ว โดราเอม่อนจึงเดินนำโนบิตะออกไปก่อน

เซย์นะได้บอกว่า เกิดเรื่องอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะเต็มไปหมดจากเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยมาก ถึงแม้ว่าเธอจะบอกว่าบาดแผลก็เริ่มสมานกันแล้ว แต่ก็อยากขอพักที่นี่สักระยะ

ตอนนั้นไจแอนท์ก็แซวโนบิตะขึ้นมาว่า โนบิตะในตอนนี้แข็งแกร่งขึ้นมากเลยนะ ขนาดตอนนี้เขายังรู้สึกเหนื่อยเลย

ส่วนซูเนโอะก็หันมาสะกิดทักโนบิตะ

"อีกนิดเดียวก็จะถึงบ้านโนบิตะแล้วสินะ ถ้ามีเวลามากพอก็อยากให้

แวะไปบ้านของฉั...ไม่ล่ะ ไม่มีอะไร"

ซูเนโอะกลับคำพูดเพราะไม่อยากให้โนบิตะรับภาระหนักไปกว่านี้

โนบิตะได้เตรียมข้าวของและอาวุธเรียบร้อยก่อนที่จะออกตามโดราเอม่อนไป เขาลองสำรวจหาของที่จำเป็นและใช้ได้ภายในโกดังแห่งนี้และพบว่า...

"เดี๋ยวนะ....โกดังแห่งนี้มัน..."

เขารู้สึกคุ้นเคยกับเส้นทางของโกดังเก็บของแห่งนี้อย่างบอกไม่ถูก...

แต่แล้วพอเขาสังเกตเห็นมุมชั้นวางของด้านในโกดังแห่งหนึ่ง เขาก็พบกับโครงกระดูกมนุษย์ที่ด้านใน

"โครงกระดูกนั่น!!!?  หรือว่าจะเป็น....."

ในที่สุดเขาก็เริ่มจำได้แล้ว...

โกดังแห่งนี้.....

ณ ที่แห่งนี้...

มันคือจุดเริ่มต้นการผจญภัยของเขาทั้งหมด....

ตั้งแต่เมื่อ 2 ปีก่อน...

เขารู้ได้ทันทีเลยว่า...

กระดูกที่อยู่เบื้องหน้าของเขาที่กองอยู่ตรงนี้...

เป็นของใคร...

[ในเกมส์หากได้สำรวจศพกองกระดูกตรงนี้จะมีแฟลชแบ็คย้อนเหตุการณ์ในอดีตเมื่อ 2 ปีก่อน]

เหตุการณ์เมื่อ 2 ปีก่อน หลังจากที่โนบิตะกลับมาบ้านและพบว่าได้เกิดเหตุการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสครั้งแรกใน >> เหตุการณ์ภาค 1

เขาได้หลบหนีพวกซอมบี้เข้ามาในโกดังแห่งนี้ และได้พบเจอกับคุณน้าตำรวจคนนั้น

เขาเป็นคนที่มอบอาวุธปืนให้กับโนบิตะ และสอนให้โนบิตะรู้จักใช้ปืนต่อสู้กับพวกซอมบี้

พร้อมกับบอกให้โนบิตะรีบหนีไปยังโรงเรียน

ก่อนที่จะสิ้นใจและกลายร่างเป็นซอมบี้ในที่สุด

เขาคือซอมบี้ตัวแรกที่โนบิตะเป็นคนฆ่า (ตามโดจิน)

โนบิตะไม่มีวันลืม...ซอมบี้ตัวแรกที่เขาเป็นคนฆ่า...

ผู้ที่สอนการใช้ปืนและการเอาตัวรอดบนโลกโหดร้ายใบนี้ให้กับเขา...

จากวันนั้นเมื่อ 2 ปีก่อน จนถึงวันนี้ ร่างเนื้อซากศพของเขาได้สูญสลายเหลือแต่เพียงโครงกระดูกเท่านั้น

"คุณน้าตำรวจ...."

และในตอนที่โนบิตะกำลังจะเริ่มมีอาการเศร้าอยู่นั้น เขาก็..สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่วางอยู่หลังกองกระดูก

"หือ?? มีอะไรอยู่น่ะ..."

สิ่งที่เขาพบคือ...บันทึกของนายตำรวจคนนั้นที่ถูกเขียนด้วยเลือด...สิ่งที่เขาเขียนทิ้งท้ายไว้ก่อนที่เขาจะกลายเป็นซอมบี้...

โนบิตะได้อ่านบันทึกเล่มนั้น....

เขาจึงได้เข้าใจถึงบางสิ่ง ที่ไม่อาจจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้....

ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไร สิ่งที่อยู่รอบข้างก็ยังคงมีแต่ความสิ้นหวังรออยู่...

คลิปประกอบเหตุการณ์กำจัดเต่าประหลาดจนถึงเหตุการณ์ย้อนอดีต

โปรดติดตามบทถัดไป >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 7]

========================================================================

คำชี้แจงแถมท้าย..

- เนื้อหาในบทนี้ค่อนข้างแตกต่างจากบทสนทนาหลักของเกมส์พอสมควร เพราะมีการปรับเนื้อหาให้สอดคล้องกับตัวเกมส์ภาคถัดไปและเรื่องราวในโดจินเป็นหลัก ซึ่งคุณ Helel Morningstar แปลต้นฉบับจากเกมส์ดังนี้

โนบิตะ:ยาสุโอะ--------------!!!!
ไจแอนต์:หนอย!!แกนะกะ,ทำกับยาสุโอได้นะ!!!”เดคิสึงิ:มันยังไงกันเนี่ย... กระสุนปืนยิงมันไม่เข้าซักนัดเลย..!
ซึเนโอะ:อ๊ะไจแอนต์:คิดจะหนีเรอะ!!ไอ้บ้านี่!!
เดคิสึงิ:รอก่อนทาเคชิคุง!!เรายังไม่รู้ตัวจริงของศัตรู,ตามไปมันอันตรายนะ!!!
ซึเนโอะ:ไอ้นั่นมันตัวอะไรกันเนี่ย...โนบิตะ:ทุกคน!!
โดราเอม่อน:นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ!!ยาสุโอะคุงล่ะ...ซึเนโอะ:…เห็นเมื่อกี้รึเปล่า?ตอนแรกเจ้านั่นมันหดหัวอยู่ในกระดอง เจ้ายาสุโอก็บอกว่า“ถ้าแค่เต่าล่ะก็คงไม่เป็นไรหรอก”ก่อนจะเข้าไปดูแล้วก็โดนเจ้าเต่าบ้านั่น...เดคิสึงิ:พ่นอะไรซักอย่างออกมาจากปากเข้าใส่หน้าของยาสุโอะคุงจน...โดราเอม่อน:นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย...หน้าหายไปเกินครึ่งเลยด้วย...เดคิสึงิ:คิดว่า,คงเป็นกรดที่มีค่าการกัดกร่อนสูง...ไม่งั้นคงไม่ถึงขนาดนี้หรอก...ไจแอนต์:…ทุกคนเองก็รุมยิงมันเต็มที่นะ แต่ก็ยิงมันไม่เข้าซักนัดเลย แถมมันยังวิ่งเข้าซอยนั่นไปแล้วด้วย...เดคิสึงิ:ดูท่าอาวุธที่พลังทำลายต่ำจะใช้กับมันไม่ได้ผลนะ ถ้าไม่ใช้อาวุธที่มีพลังทำลายสูงล่ะก็...ไจแอนต์:โธ่เว้ย,ยาสุโอะ...เมื่อกี้ยังอยู่ด้วยกันอยู่เลยแท้ๆ...เซย์นะ:…อ๊า...ซึเนโอะ:คุณเซย์นะ?คุณเซย์นะ!!!
เดคิสึงิ:เธอเห็นตอนที่ยาสุโอะคุงตายพอดี...คงจะช็อคไม่น้อยล่ะ...คงจะขยับไม่ได้ซักพักแหละไจแอนต์:........(ชกพื้น)...โธ่เว้ยยยยยยยยย!!!ชั้นทนไม่ไหวแล้ว!!!
เดคิสึงิ:ทาเคชิคุง!!!
ไจแอนต์:ไปกันเถอะโนบิตะ!!!ไปล่าฆ่า...เจ้านั่นให้มันตายๆไปซะเถอะ!!
ซึเนโอะ:ไจแอนต์!!
โนบิตะ:ไจแอนต์!!
เดคิสึงิ:ไปคนเดียยวมันอันตรายนะ!!โนบิตะคุง!!!
โนบิตะ:ชั้นรู้แล้วน่า!!
เดคิสึงิ:เอาอาวุธของยาสุโอะคุงไปด้วย!!ไม่แน่ว่าอาจจะกำจัดมันด้วยปืนกระบอกนี้ก็ได้ แล้วก็...ถ้าใช้ช็อตกันดีๆก็อาจจะพอทำอะไรได้บ้าง!!เดี๋ยวพวกชั้นจะตามไปทีหลัง!!!
(ได้รับเกรเนดลันเชอร์)เซย์นะ:ตายอีกแล้ว...เพื่อน...พวกพวกของพวกเรา.......อะฮะ..ฮะฮะฮะ....โดราเอม่อน:ไจแอนต์...ซึเนโอะ:โทษทีนะโนบิตะ,ฝากไจแอนต์ด้วยนะ!!
เดคิสึงิ:พอมาเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก ต้องรีบหาตัวทาเคชิคุงให้เจอให้ได้นะ!!
โนบิตะ:ยาสุโอ...มาถึงนี่แล้วแท้ๆ...!
(ระบบ:ถ้ากำจัดเจ้าพวกนี้ให้หมดเพื่อพวกโดราเอม่อนล่ะก็!)โนบิตะ:ไจแอนต์...อยู่ที่ไหนน่ะ!?
โนบิตะ: (หลังจากหาตัวไจแอนต์เจอ) ไจแอนต์!!           
ไจแอนต์:...โนบิตะโนบิตะ:พวกเราเป็นห่วงแทบแย่เลยนะ!!ไม่เป็นไรใช่มั้ย!!
ไจแอนต์:โนบิตะ...ชั้นน่ะ,ชั้นน่ะ...เพิ่งเห็นยาสุโอะถูกฆ่าตาย...ชั้นเจ็บใจมาก...อยากจะล้างแค้นให้เจ้านั่นแท้ๆ...แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย...โนบิตะ:ไจแอนต์...ไจแอนต์:ชั้นรู้ว่ามันเสี่ยงเกินไป...แต่ชั้นเจ็บใจ...โนบิตะ:...เดี๋ยวทุกคนก็มาแล้วล่ะ ชั้นจะรออยู่หน้าตึกนี้นะไจแอนต์:ปัด...โธ่....เอ๊ย....ยาสุโอะ...!!!
โดราเอม่อน:ผ่านตรงนี้ไปถึงหน้าบ้านแล้ว รีบไปกันเถอะ!!
ซึเนโอะ:เดี๋ยวก่อนสิโดราเอม่อน คุณเซย์นะยังทำใจไม่ได้เลยนะ ไจแอนต์เองก็ท่าทางไม่ค่อยดีด้วยสิ...เดคิสึงิ:อืมมม...โนบิตะ:งั้นชั้นกับโดราเอม่อนจะไปดูต้นทางให้ก่อนแล้วกันนะเดคิสึงิ:ไม่เป็นไรแน่นะโนบิตะคุง?อาจจะมีตัวอะไรอยู่ก็ได้นะ...โดราเอม่อน:ถ้ามีสัตว์ประหลาดอยู่ล่ะก็พวกเราจะตะโกนบอกเองเดคิสึงิ:...เข้าใจแล้วล่ะ ระวังตัวด้วยนะเซย์นะ:เกิดเรื่องอะไรต่อมิอะไรขึ้นมาเกินไป...ฉันเหนื่อยแล้วล่ะซึเนโอะ:อีกนิดเดียวก็ถึงบ้านของโนบิตะแล้วสินะ...ถ้ามีเวลาพอล่ะก็ฉันอยากจะไปที่บ้านของฉั...ไม่ล่ะ,ไม่มีอะไรไจแอนต์:รู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูกเลย โนบิตะ,นายน่ะ,เก่งขึ้นมากจริงๆเลยนะ

จะเห็นได้ว่ามีความแตกต่างกันพอสมควร แต่จะพยายามไม่ทิ้งคอนเซ็ปของความสิ้นหวังเอาไว้ และมีการปรับบุคลิกและทักษะของตัวละครให้มากขึ้นกว่าที่ควรจะเป็นด้วย

- ที่บทของยาสุโอะหายไปจากเนื้อเรื่องโดยการถูกเพิ่มเติมว่าให้พาย้ายออกไปจากเมืองนั้นเป็นบทเสริมเพราะต้องการจุดประสงค์บางอย่าง (ก็แค่ตัดบทตัวละครออกไป)

- เนื้อหาในบันทึกของตำรวจเราไม่รู้ เพราะไม่มีนักแคสต์เกมส์คนไหน (แม้แต่ชาวญี่ปุ่น) เปิดบันทึกพี่แกอ่านเลย เลยไม่รู้ว่าเนื้อหามันเป็นอย่างไร

แสดงความเห็นบน Facebook!