โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 7]

สานต่อความสิ้นหวัง หลังจากที่เสียสุดยอดกำลังรบสายระเบิดอย่างยาสุโอะไปในบทความที่แล้ว

>>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 6]

พวกโนบิตะที่เหลืออยู่ได้มารวมตัวกันอยู่ในโกดังที่เก็บของเพื่อเตรียมพร้อมที่จะเดินทางมุ่งหน้าไปยังบ้านของโนบิตะต่อไป

และเมื่อพวกเขาทุกคนได้เดินทางไปถึงที่บ้านของโนบิตะก็พบว่า....บ้านของโนบิตะในตอนนี้มัน....

บทที่ 7

มือสังหารจากอัมเบรล่า

โนบิตะออกจากโกดังพร้อมกับอาวุธจำนวนหนึ่ง เดินไล่ตามโดราเอม่อนที่ออกเดินทางสำรวจล่วงหน้าไปก่อน

เขาประหลาดใจมากที่จู่ๆ โดราเอม่อนก็ยืนตัวแข็งทื่อที่มุมถนนและยกปืนขึ้นมาเล็งไปยังอะไรบางอย่างที่อยู่อีกฝั่ง

"โดราเอม่อน? มีอะไรงั้นเหรอ?"

หลังจากนั้นโดราเอม่อนก็ส่งสัญญาณบอกให้โนบิตะเตรียมอาวุธให้พร้อม

"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ยังมีซอมบี้ที่เคลื่อนไหวได้ป้วนเปี้ยนอยู่.."

เมื่อได้ยินดังนั้น โนบิตะจึงมองไปสุดถนนที่โดราเอม่อนหันไปมอง เขาพบว่ามีฝูงซอมบี้ประหลาดวิ่งตรงเข้ามาทางนี้.... พวกมันเป็นซอมบี้ที่ไม่สวมเสื้อ (เรียกว่าซอมบี้เปลือย) มีร่างกายที่เน่าเละ แต่กลับมีความสามารถในการวิ่งกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้จำนวนหนึ่ง

โนบิตะได้เปลี่ยนกระสุนปืนลูกซองที่ใช้ (ปืนลูกซองสามารถเปลี่ยนรูปแบบกระสุนได้)  เป็นกระสุน 4B บรรจุลงในลำกล้องปืนอย่างรวดเร็ว

"ตายซะเถอะ ไอ้เจ้าซอมบี้ประหลาด"

โนบิตะกระหน่ำยิงปืนลูกซองใส่มันอย่างต่อเนื่อง กระสุนปืนพุ่งทะลักเจาะสมองของมันอย่างแม่นยำจนเลือดสาดกระเซ็น แต่มันก็ยังคงวิ่งมาทางนี้ด้วยความเร็วสูงโดยที่ความเร็วไม่ตก

พวกมันยังคงวิ่งเข้ามาใกล้โนบิตะมากขึ้นเรื่อยๆ

"บ้าเอ้ย!!! พวกมันอึดเกินไป"

ก่อนที่ซอมบี้ตัวหนึ่งจะเอื้อมมือตวัดโจมตีโนบิตะ มันก็ถูกกระสุนปืนอัดอากาศยิงใส่จากด้านข้างจนเสียจังหวะโจมตีพลาดไป

"โนบิตะ นายวิ่งมาข้างหลังฉันเร็วเข้า!!"

"เข้าใจแล้ว!!"

โนบิตะรีบถอยหลังไปตั้งจังหวะ

ส่วนโดราเอม่อนก็วิ่งเข้าไปประจัญหน้ากับพวกซอมบี้ที่กรูกันเข้ามาโดยตรง...

"ฉันเป็นหุ่นยนตร์ ดังนั้น..พวกแกทำอะไรฉันไม่ได้หรอกน่า!!"

โดราเอม่อนเอาตัวเองเข้าแลกกับซอมบี้พร้อมกับใช้หมัดทั้ง 2 ยันพวกมันเพื่อผนึกการเคลื่อนไหวเอาไว้ และเปิดช่องว่างให้โนบิตะสามารถใช้ปืนลูกซองเล็งใส่ส่วนหัวของซอมบี้ได้ง่าย...

 "จังหวะนี้แหละ!!"

ปัง!!!

โนบิตะสามารถใช้ปืนกำจัดพวกมันได้ทั้งหมด โดยมีโดราเอม่อนคอบังฝูงซอมบี้ไว้ให้.... แต่กว่าจะจัดการมันได้จนหมดฝูง ก็เล่นเอาโดราเอม่อนรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเลยทีเดียว เขาจึงบอกให้โนบิตะล่วงหน้าลุยต่อไปก่อนได้เลย....พร้อมกับมอบกระสุนปืนเกรเนดลันเชอร์ให้จำนวนหนึ่ง

โนบิตะเดินต่อไปตามทางถนน เขามองเห็นเต่าประหลาดยืนอยู่ด้านหลังรถ

มันพ่นน้ำกรดข้ามรถยนต์พุ่งเข้ามาทางเขา แต่โนบิตะรู้ตัวทันจึงเดินอ้อมหลบไปได้

โนบิตะใช้จังหวะนั้น คว้าปืนเกรเนดลันเชอร์ที่พึ่งใส่กระสุนที่โดราเอม่อนให้มาจ่อยิงเต่าประหลาดในระยะประชิดอย่างเร็วจนมันระเบิด

แตกกระจัดกระจายไม่เหลือชิ้นดี...

เขายังคงมุ่งหน้าต่อไป...จนถึงบริเวณทางหน้าร้านขายของ

ที่ร้านขายของนี้ก็เป็นหนึ่งในสถานที่ที่โนบิตะหลบหนีเข้ามาในเหตุการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสเมื่อ 2 ปีก่อน ใน เหตุการณ์ภาค 1

ซึ่งสังเกตได้ว่าที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์นั้นมีกองกระดูกด้วยกัน 3 กอง นั่นก็คือ ของหญิงสาวเจ้าของร้าน และซอมบี้ 2 ตัวที่พังกระจกหน้าต่างเข้ามารุมกินโต๊ะเธอจนตาย...

โนบิตะไม่สนใจร้านขายของจึงเดินไปที่หัวมุมถนนที่เขาคุ้นเคย... ตอนนี้ทางสะดวกแล้ว...

เขาบอกให้ทุกคนเคลื่อนย้ายมายังบริเวณที่เขากำลังจะไป

และในที่สุด.....พวกเขาทุกคน....ก็มาถึงสถานที่ที่เป็นเป้าหมายของพวกเขา

บ้านของโนบิตะ....ในสภาพที่...

ทุกคนต่างช็อกและตกใจเมื่อได้เห็นสภาพอดีตบ้านของโนบิตะในตอนนี้....

"นะ...นี่..มัน..."

"ฮะ..เฮ้.... โกหกใช่ไหมเนี่ย..."

"บ้านหลังนี้น่ะ...."

"ที่ชั้น 2 มัน....บ้านหลังนี้ถูกเผางั้นเหรอเนี่ย?"

"คงจะเป็นเรื่องในตอนนั้นสินะ....ตอนที่เกิดเรื่องเมื่อ 2 ปีก่อน

 ก็มีบ้านหลายหลังที่ได้รับอุบัติเหตุจนเกิดไฟไหม้นับไม่ถ้วน...."

"อย่ามาล้อเล่นนะเว้ย!! ถ้ายังงั้น...ก็หมายความว่า..ไทม์แมชชีน...."

"ของแบบนั้น..คงไม่เหลือแล้วล่ะ..."

"อะไรกัน..ทั้งๆที่มาได้ขนาดนี้แล้วแท้ๆ"

ทุกคนต่างรู้สึกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้ามากจนเริ่มพูดออกมาด้วยความสิ้นหวัง มีเพียงโนบิตะคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้พูดออกมา....

เขาได้แต่ยืนนิ่ง...แข็งทื่อเป็นก้อนหิน....และในที่สุด...

ตึง!!!

ร่างของโนบิตะก็ล้มแน่นิ่งลงไปกับพื้น....

"เฮ้ย! โนบิตะ!!"

"ทำใจดีๆไว้นะ โนบิตะ!!"

"แย่ล่ะสิ!! โนบิตะช็อคจนหมดสติไปแล้ว...!!"

โดราเอม่อนพูดขึ้นหลังจากที่เข้าไปดูอาการของโนบิตะ 

"โนบิตะคุง!!"

ทุกคนในตอนนี้รู้สึกเป็นห่วงโนบิตะมาก

ท่ามกลางความสับสนนั้น เดคิสุงิจึงรีบบอกให้ทุกคนพาโนบิตะเข้าบ้านไปในบ้านของเขาก่อนเลย เพราะอาจจะมีบางอย่างที่พอจะช่วยเขาได้ในนั้น

ทุกสิ่งทุกอย่างที่โนบิตะรับรู้ในตอนนั้นก็มืดลงไป....

ถ้าเป็นในเกมส์จะมีระบบเซฟเกมส์ขึ้นมาอัตโนมัติหลังจากที่โนบิตะหมดสติไป

หลังจากนั้นจะมีตัวเลือกขึ้นมาว่า จะทำการข้ามฉากบทสนทนาหรือไม่
- ข้ามฉากบทสนทนา
- ไม่ข้าม
แน่นอนว่า เรามาดูเนื้อเรื่องกันต่อ ก็ให้เลือกข้อ 2) ด้านล่าง

หลายชั่วโมงต่อมา...

ณ ที่เมืองเขตซุซุกิ

บ้านเก่าของโนบิตะ

เหตุการณ์ต่อจากนี้จะเป็นฉากดำมืดและมีเสียงบทสนทนาเท่านั้น....

"อะ...อือ..."

โนบิตะเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง

"เอ๊ะ? นี่ฉัน....."

โนบิตะฟื้นขึ้นมาภายในห้องห้องหนึ่ง....เขามองบรรยากาศรอบข้างโดยรอบและพบว่า ห้องที่เขาอยู่นั้นมีลักษณะที่คุ้นตามาก...แล้วเขาก็เริ่มจำได้...มันคือห้องนั่งเล่นที่ชั้น 1 ในบ้านของเขา.... แต่สภาพในตอนนี้มันดูทรุดโทรมมาก...

และบริเวณรอบข้างนั้นมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งคอยนั่งเฝ้าดูอาการของเขาอยู่ใกล้ๆเพียงลำพัง...

"ฟื้นแล้วสินะ โนบิตะคุง"

คนที่คอยเฝ้าดูอาการของโนบิตะอยู่ในตอนนั้นคือ เดคิสุงิ...

"ดะ..เดคิสุงิ...... อ่ะ...เอ่อคือ.."

โนบิตะพยายามนึกถึงเรื่องสำคัญที่อยากจะถาม

"ใช่แล้ว...เรื่องไทม์แมชชีนที่ชั้น 2 ล่ะ!?...มันเป็นยังไงบ้าง"

"....................."

เดคิสุงิเงียบอยู่สักพัก จากนั้นเขาจึงเริ่มเอ่ยปากเล่าเรื่องที่เขากับพวกเพื่อนๆทำการสำรวจบ้านของโนบิตะตอนที่โนบิตะสลบไปให้ฟัง

เขาบอกไว้ว่า...ทุกอย่างบนชั้น 2 น่ะ ถูกเพลิงไหม้ทำลายเป็นตอตะโกไปหมดแล้ว รวมถึงโต๊ะที่ซ่อนไทม์แมชชีนของโนบิตะด้วย กระเป๋าสำรองที่ซ่อนอยู่ในตู้ของโดราเอม่อนก็ถูกทำลายไม่มีเหลือ...

"อย่างงั้นเหรอ..."

โนบิตะก็พอทำใจได้แล้วว่ามันอาจจะต้องลงเอยแบบนี้...

"แผนที่จะย้อนไปอดีตน่ะทำไม่ได้แล้วล่ะ แต่ฉันว่าแบบนี้มันเป็นเรื่องปกตินะ"

โนบิตะเอะใจในสิ่งที่เดคิสุงิพูดขึ้นมา...

"เอ๋?"

"ลองคิดดูสิ การจะย้อนไปอดีตหรือข้ามเวลาไปอนาคตอย่างอิสระน่ะปกติทำกันไม่ได้หรอกนะ ถึงจะพูดตอนนี้อาจจะดูแปลกไปหน่อย  แต่ใช่แล้วล่ะ...มันทำได้แค่กลับมาเป็น[ปกติ]เท่านั้นแหละ"

เดคิสุงิเองพยายามอธิบายให้โนบิตะเข้าใจว่า..ต่อให้มีไทม์แมชชีน พวกเขาก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อยู่ดี เพราะทุกอย่างจะกลายเป็นโลกคู่ขนานไปหมด ถึงจะแก้ได้ พวกเขาก็ไม่ได้อยู่โลกเดิมอีกต่อไป...

"แล้วทุกคนล่ะ?"

เมื่อได้ยินคำถามนั้น เดคิสุงิจึงตอบไปว่า..

"รอกันอยู่ตรงทางเข้าหน้าบ้านน่ะ ต่างคนต่างก็รู้สึกช็อกกันพอสมควรเลยล่ะ

ปล่อยพวกเขาไว้แบบนั้นสักพักเถอะนะ"

"ยังงั้นสินะ...."

โนบิตะพอเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่าง เขาพยายามทำใจให้เข็มแข็งขึ้นและมองไปที่เดคิสุงิ

 "...อืม แล้วก็... 

เดคิสุงิคุงเนี่ยเข็มแข็งจังเลย"

"..ก็ไม่แน่หรอกนะ ฉันคงผ่านอะไรมามากเกินไปจนอาจจะเพี้ยนไปแล้วล่ะมั้ง?"

"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ เดคิสุงิคุงก็ยังเป็นเดคิสุงิคุงคนเดิมนั่นแหละ"

โนบิตะพูดชมเดคิสุงิด้วยรอยยิ้มที่สดใสทำเอาเดคิสุงิชะงักไปชั่วครู่...

........

"ขอบใจนะ...โนบิตะคุง"

เดคิสุงิรีบส่ายหัวเพื่อจัดการความรู้สึกแปลกในตอนนั้น แล้วก็หันมาทำหน้าซีเรียและเปลี่ยนเรื่องคุยใหม่..

"เอาล่ะ...จากนี้ไปจะทำยัง..."

!!!!!!!

ปัง!!!!

เดคิสุงิรู้สึกถึงอะไรบางอย่างได้จึงรีบก้มหลบลงอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเห็นรอยอะไรบางอย่างพุ่งแหวกอากาศทะลุลงไปบนพื้นด้านหลังเขา

"นะ นะ นั่นมัน..."

"โนบิตะคุง!!  ไปหลบที่กำแพงเร็ว!!"

เดคิสุงิรีบคว้าตัวมือโนบิตะที่พึ่งฟื้นขึ้นมาเหวี่ยงไปที่ด้านหลังผนังห้องที่หนาพอใช้ซ่อนตัวอย่างรวดเร็ว

!!!!

ปัง!!!!

มีอะไรบางอย่างพุ่งแหวกอากาศเข้ามาโจมตีใส่เดคิสุงิที่กำลังวิ่งหลบไปที่กำแพงอีกฝั่งหลังจากที่เอาตัวเองเสี่ยงเข้ามาผลักโนบิตะไปที่จุดปล่อยภัยจนเลือดกระเด็นติดพื้น ก่อนที่จะกลิ้งตัวล้มไปอยู่อีกด้านของกำแพง แต่สิ่งที่รู้แน่ชัดคือ...เดคิสุงิถูกยิง!!!

"เดคิสุงิ!!"

เดคิสุงิรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าเขาไม่มีอาการบาดเจ็บให้เห็นมากนัก

"แค่แผลถลอกน่ะ!!!  ถึงอย่างนั้นก็เถอะ…"

"นะ,นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย!?"

"มีคนใช้ปืนยิงมาทางนี้น่ะสิ!  แต่เป็นใครกันน่ะ..."

เดคิสุงิรีบอธิบายสถานการณ์ทันที

ทันใดนั้นประตูห้องนั่งเล่นที่พวกโนบิตะอยู่ด้านในบ้านก็เปิดออก...โดราเอม่อนรีบวิ่งมาดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงโหวกเหวก

"มันเกิดอะไรขึ้น!!"

เมื่อเห็นดังนั้น เดคิสุงิจึงรีบตะโกนบอกโดราเอม่อนทันที..

"เข้ามาไม่ได้นะ!! โดราเอม่อน!! รีบซ่อนตัวเร็ว!!"

ปัง!!!!

ลูกกระสุนถูกยิงแหวกอากาศพุ่งมาทางโดราเอม่อน แต่โชคดีโดราเอม่อนตัวเตี้ยกว่าคนมากทำให้คนที่เล็งอยู่กะตำแหน่งพลาด ยิงกระสุนลอยผ่านเหนือศีรษะไป

"เหวอ!?"

โดราเอม่อนเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปหลบหลังกำแพงตามที่เดคิสุงิบอกทันที พวกเขารอดูสถานการณ์อยู่สักพักใหญ่ๆ....

แต่แล้ว ก็ไม่มีสิ่งใดพุ่งเข้ามาอีก

"เจ้านั่น...หยุดยิงแล้วเหรอ...?"

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ!....ทั้ง 2 คนไม่เป็นอะไรใช่ไหม!?"

"ฉันไม่เป็นไรหรอก แต่เดคิสุงิคุงน่ะ..."

"ไม่เป็นไรหรอก แค่แผลถลอกแค่นั้นจริงๆ"

"แต่ก่อนจะห่วงเรื่องนั้น...เมื่อกี้มีคนโจมตีเข้ามา 

มันไม่น่าจะใช่ฝีมือของพวกสัตว์ประหลาดแน่ๆ แถมยังไม่เห็นตัวคนยิงด้วย..."

เดคิสุงิพยายามวิเคราะห์สถานการณ์ในขณะที่ใช้มือข้างหนึ่งเอื้อมไปหยิบสเปรย์พยาบาลมาฉีดรักษาบาดแผลที่แขน

"ยิงโจมตีเนี่ย...หมายความว่า...ในเมืองนี้ยังมีคนอื่นอยู่อีกยังงั้นเหรอ?"

"เป็นไปไม่ได้น่า ระหว่างทางก็มีแต่สัตว์ประหลาดเต็มเมืองไปหมดเลย

คนที่ไหนจะมาอยู่กันได้ล่ะ..."

"ฉันสงสัยอยู่เรื่องนึงน่ะ ตั้งแต่เข้ามาที่นี่ก็เห็นของคล้ายกับแคปซูลแปลกๆตามทางบ้างใช่ไหมล่ะ??"

"เท่าที่จำได้ก็เห็นนะ มันน่าจะมีตัวอะไรที่ไม่เคยเห็นอยู่ในนั้นด้วย……

ไม่สิ,น่าจะเป็นพวกฮันเตอร์และพวกสัตว์ประหลาดตัวอื่นๆอย่างที่เราเคยเห็นกันน่ะ"

"พอมานึกถึงฮันเตอร์ตัวที่ตายอยู่แถวทางเข้าแล้ว...

เจ้านั่นเองก็เพิ่งจะถูกฆ่าได้ไม่นาน ใช่...,โดยใครบางคนนั่นแหละ..."

เดคิสุงิได้นึกฮันเตอร์ตัวแรกที่ถูกยิงตายในที่ชายแดนก่อนเข้าเมือง...ซึ่งเขาได้อธิบายไว้ว่า...มันตายมาก่อนหน้าที่พวกเขาจะมาถึงแล้ว เสียงปืนที่ยิงออกไปตอนที่โนบิตะได้ยินเป็นเพียงการยิงซ้ำเพื่อให้แน่ใจว่าตายสนิทเท่านั้น

และในตอนนั้นโนบิตะก็เริ่มคิดอะไรบางอย่างออก

"หรือว่า...!?"

ถ้าพูดถึงคนที่น่าจะทำแบบนั้นได้ล่ะก็....ก็เหลือแต่พวก....

"ก่อนหน้านั้นนายก็บอกว่า [หมาประหลาดที่เคยโค่นไป] (ทินดาลอส)

มันก็โผล่มาอีกครั้งด้วยสินะ"

"ใช่....มันคือหมาล่าเนื้อที่อัมเบรล่าสร้างขึ้นมาไล่ล่าพวกเราโดยเฉพาะที่เมือง R......

ถ้างั้นอัมเบรล่า เจ้าพวกที่ปล่อยสัตว์ประหลาดนั่นก็คงจะเข้ามาในเมืองนี้แล้วสินะ…"

"ก็อาจจะ..นะ... การที่เตรียมของแบบนี้เอาไว้ในเมือง

ตอนที่มีพวกเราเข้ามาแบบนี้ พวกนั้นคงต้องมีแผนอะไรสักอย่างแน่ๆ"

"ไม่จริงน่า...ทำให้ทุกอย่างพังพินาศแบบนี้แล้วพวกนั้นยังคิดจะทำอะไรอีกงั้นเหรอ!!!

ยกโทษให้ไม่ได้...นี่มันไม่ใช่เรื่องที่มนุษย์ เขาทำกันแล้ว!!!"

"เดคิสึงิคุง ถ้างั้นคนที่ยิงพวกนายเมื่อกี๊คงจะเป็นคนของอัมเบรล่างั้นสินะ??"

"ก็ยังได้แค่คาดเดาเท่านั้นแหละนะ ถ้ายังหาตัวไม่เจอแล้วถามให้รู้เรื่องล่ะก็..."

"แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้านั่นซ่อนอยู่ที่ไหน? ..ทั้งๆที่ไม่เห็นแม้แต่เงาเลยแบบนี้..."

"คิดว่าอย่างน้อยก็คงอยู่ในละแวกนี้แหละ...."

และในตอนนั้นเองดูเหมือนว่าเดคิสุงิกำลังคิดอะไรบางอย่างออก

"อ้ะ...ฉันคิดอะไรออกแล้วล่ะ ถึงจะเคยเห็นแค่ในหนังมาก่อนก็เถอะ...."

ในขณะเดียวกันนั้นเอง..

[ห่างจากบ้านของโนบิตะไป700เมตร]

*บนอาคารชั้น 3 ของตึก 20 ปี....

ณ ที่แห่งนั้น มีหญิงสาวผมสีชมพูในชุดทหารสีเขียว ส่องลำกล้องเล็ง-v'ปืนไรเฟิลมองลงมายังชั้นล่างอยู่.....

เธอเล็งมองดูอยู่สักพักก่อนที่จะยกปืนลงแนบไว้ข้างลำตัว..

เธอคือเจ้าหน้าที่หน่วยรักษาความมั่นคงของอัมเบรล่า ที่เรียกว่า U.S.S. [Umbrella Security Service]

ชื่อของเธอว่า "ซาช่า (Sasha)"

"...ไม่อยากจะเชื่อเลย.....ยิงพลาดหมดทุกนัด สงสัยฝีมือเราจะตกแล้วแฮะ..."

เธอพร่ำกับตัวเองเป็นภาษาต่างประเทศ...ในขณะที่เอื้อมมือไปหยิบกล่องกระสุนปืนไรเฟิลมาบรรจุใหม่

"ถ้ามองในฐานะของผู้ล่าแล้ว  ต้องยอมรับเลยว่าเหยื่องานนี้มีแต่พวกเคี้ยวยากทั้งนั้น.."

เธอบรรจุกระสุนทั้งหมดเข้าปืนเสร็จก็ยกปืนไรเฟิลขึ้นมาจ่อเล็งใหม่ พร้อมกับพูดด้วยเสียงหัวเราะในลำคอ (ปนโรคจิตนิดๆ)

".เอาล่ะ,จะเอายังไงต่อล่ะเด็กๆทั้งหลาย?  ฉันไม่ปล่อยให้หนีไปไหนหรอกนะ....!"

แล้วเธอก็กระหน่ำยิงกระสุนไรเฟิลอย่างต่อเนื่องไปยังเป้าหมายเพื่อที่จะสังหารพวกเขาในคราวเดียว

พวกโนบิตะจะหาวิธีรับมือกับมือสังหารสาวน้อยหัวชมพูของอัมเบรล่าคนนี้ได้อย่างไร

โปรดติดตามตอนต่อไป....>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 8]

คลิปประกอบ

====================================================================

ขอขอบคุณคุณ Helel Morningstar ที่แปลต้นฉบับจากเกมส์เป๊ะทุกตัวอักษรมาให้

แสดงความเห็นบน Facebook!