Doraemon Nobita no BIOHAZARD [โดราเอม่อนกับโนบิตะตะลุยโลกไบโอฮาซาร์ด]: โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 26]

ไจแอนท์ โนบิตะ และซาช่าสามารถสกัดกั้นเหล่าอาวุธชีวภาพที่บุกจู่โจมเข้ามาในตัวอาคารชั่วคราวใน

>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 25]

เพื่อซื้อเวลาให้พวกลิทชี่รักษายานอฟที่บาดเจ็บสาหัสอย่างสุดความสามารถ....

หากแต่ในตอนนี้ ยานอฟไม่อาจจะเดินได้ตามปกติแล้ว...เขาเสียเลือดมากเกินไปอีกทั้งยังเป็นอัมพาตด้วย....การตัดสินใจของกลุ่มจะลงเอยเช่นไร...?

บทสุดท้ายของการผจญภัยบนเกาะได้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว....

บทที่ 26

ภารกิจของผู้ที่กล้าหาญ

ในเกมส์จะมีตัวเลือกขึ้นมาว่าจะข้ามอีเว้นต์หรือไม่ แน่นอนว่าต้องเลือกไม่...

ภายในห้องวิจัยลับด้านในของคฤหาสน์บนเกาะ..... ที่ซึ่งมีเจ้าหน้าที่ U.B.C.S (+ซาช่า) ทุกนาย รวมทั้งโนบิตะกับไจแอนท์อยู่

สถานการณ์ในตอนนี้ดูจะไม่ค่อยสู้ดีนัก เพราะว่าการสะกัดกั้นที่พวกโนบิตะเคยทำเอาไว้ดูเหมือนใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว... พวกเขารู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของการบุกที่ดังกระแทกใกล้เข้ามา

"......หะ...หัวหน้า....หะ..ให้ผม...ถือ...อาวุธ...หน่อย"

ยานอฟพยายามฝืนพูดออกมา... ทั้งๆที่อาการย่ำแย่ลงทุกที แต่เขาก็ยังอยากที่จะต่อสู้ร่วมกับพวกพ้อง

"ตอนนี้ที่นี่ยังปลอดภัยดีไม่ต้องหรอก...แต่ว่า เราต้องรีบพานายกลับไปที่เรือโดยเร็วที่สุด...!!"

ลิทชี่พยายามพูดปลอบใจ แต่เขากับยานอฟเองก็รู้ดีว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น... เพราะกว่าจะไปถึงเรือได้ พวกเขาจะต้องวิ่งฝ่าวงล้อมพวกอาวุธชีวภาพที่เดินเพ่นพ่านอยู่เต็มเกาะนี้กลับไป อีกทั้งต่อให้เป็นคนที่ปกติก็ยังยากที่จะเอาชีวิตรอดกลับไปได้เลย ดังนั้นการที่จะต้องแบกคนๆหนึ่งที่เดินไม่ได้ออกไปเสี่ยงอันตราย จึงเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก..... ถ้าหากต้องพายานอฟออกไปด้วย...ล่ะก็..คงจะพาออกไปได้ไม่ไกลแน่ พวกเขาจะต้องถูกพวกตัวประหลาดรุมฆ่าตายเสียก่อน

ยานอฟหลับตาลงพร้อมกับยิ้มก่อนที่จะพูดออกมาว่า..

"..พวกหัวหน้า ต้องรีบหนีไปจากเกาะนี้ไม่ใช่เหรอครับ

...เพราะยังงั้น ทิ้งผมไว้ที่นี่เถอะครับ....."

หลังจากที่ได้ยินคำนั้น รีซิสซ่าก็ใช้มือคว้าคอเสื้อของยานอฟขึ้นมาพร้อมกับตะโกนใส่หน้าเขา

"พูดบ้าอะไรออกมาน่ะ!! ห้ามพูดเรื่องแบบนั้นเด็ดขาดนะ!!!

ก็บอกแล้วไง ว่าพวกฉันจะไม่ทิ้งนายเด็ดขาด!! เพราะงั้น... เพราะงั้น..."

ในดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำไหลออกมา....

"......ขะ ขอบคุณนะครับ พี่สาว...."

"ก็บอกแล้วไง...ว่าอย่าเรียก...พี่สาว..!! .ฮึก...."

ทันทีที่ได้ยินคำนั้น น้ำตาของเธอก็เริ่มไหล

เพราะคำพูดที่แสนอ่อนโยนของเขานั้น

มันทำให้เธอเจ็บปวดและเจ็บใจตนเอง...มากขึ้น

แม้ว่ามันจะช่วยให้เขามีความสุขมากที่สุดก็ตาม..

"แย่แล้ว!!!"

ซาช่าสังเกตเห็นภาพวิดีโอกล้องวงจรปิดตัวหนึ่งภายในห้องนั้น ซึ่งเธอเห็นว่า ประตูที่ปิดล็อกนั้นได้พังลงมาจนเหลือบานสุดท้ายแล้ว...

"นี่ ตอนนี้เราไม่มีเวลาแล้วนะ...ไอ้พวกบ้านั่นกำลังพังประตูเข้ามาแล้ว"

**(ซาช่าพูดกับพวก U.B.C.S. ชัดเพราะเธอพูดภาษาอังกฤษ)

"รีบตัดสินใจทิ้งหมอนี่ แล้วออกไป......"

"เงียบน่า!!!"

ลิทชี่ตะโกนตะคอกใส่ซาช่า

(ฉันน่ะ....รู้อยู่แล้วล่ะ....)

ลิทชี่เองก็เข้าใจดี แต่ขอเวลาทำใจสักพักไม่ได้หรือไง...

แม้จะคิดอย่างนั้นเขาเองก็คงไม่มีทางเลือกอื่นเหมือนกัน....

"หัวหน้า....อะ...เอา...RPG ของผม....

ไปไว้...ตรงหน้าต่างบานนั้น....ได้..หรือเปล่า...ครับ"

ยานอฟพยายามฝืนพูดขอร้องและมองออกไปทางหน้าต่างในห้องที่เขาบอกไว้ ซึ่งหน้าต่างบานนั้นเป็นด้านเป็นป่าโปร่งซึ่งเป็นทางลัดที่ใกล้ที่สุดที่จะหนีกลับไปยังเรือที่จอดเทียบท่า ทำให้ลิทชี่เข้าใจในสิ่งที่ยานอฟบอก...

"ยานอฟ....!! นี่หรือว่านาย...."

"ที่คุณซาช่าพูดมาน่ะ ถูกแล้วครับ...
พวกหัวหน้าน่ะ....ต้องรีบหนีออกไป...จากที่นี่...ไม่ใช่เหรอครับ?
ผมจะคอย...ช่วยเหลือหัวหน้า..ที่นี่เอง..."

เขามองไปทางหน้าต่างในทางที่ลิทชี่จะหนีไป

"ถึงจะทิ้งผมไว้ที่นี่..ก็ไม่เป็นไร......

เพราะ... ยังไง...พวกเรา...ก็ต้องได้พบกันอีกแน่นอน..ใช่ไหมล่ะครับ...?"

"อย่าพูดแบบนี้นะ!! ยานอฟ!!!

ขอร้องล่ะ อย่าพูดเรื่องแบบนี้อีกเลย.."

รีซิสซ่าพูดขึ้นมา...

....ลิทชี่กำหมัดในมือแน่นพร้อมกับฝืนพูดออกมา...

"...ทั้งนาย...ทั้งยัยนั่น เหมือนกันเลยนะ....

แม้แต่ในเวลานี้ ก็ยังห่วงเรื่องคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ"

ยัยนั่นที่ลิทชี่พูดถึงคงจะหมายถึงโทชิบะ

"ถ้างั้น ขอฝากที่นี่ด้วยนะ ยานอฟ..."

ยานอฟหัวเราะออกมา...

"ฮะฮะ... รับทราบครับ..."

จากนั้นลิทชี่ก็พูดเล่นขึ้นมาประมาณว่า

ถ้านายรอดไปได้เดี๋ยวฉันจะแนะนำร้านเหล้าที่โทชิบะบอกให้นายเอามะ..

"เอ่อ นั่นมันก็....ไม่ไหวมั้งครับ..ฮะๆ"

จากนั้นลิทชี่ก็ดำเนินการออกคำสั่งให้ทุกคนเตรียมพร้อมไว้
เพราะพวกเขาจะต้องหนีออกไปจากเกาะนี้ให้เร็วที่สุด....

เอสเตอร์เองก็เข้าใจดีว่า ในที่สุดหัวหน้าของเขาก็ตัดสินใจได้แล้ว...

"ยานอฟ... ขอโทษนะ...รบกวนฝากที่นี่ด้วยล่ะ"

"ไว้ใจได้เลยครับ...."

รีซิสซ่าเองดูเหมือนจะเริ่มทำใจได้บ้างแล้ว เธอจึงจับปืนไรเฟิลขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า..

การจะหนีออกจากที่นี่ในตอนนี้เป็นอะไรที่สาหัสน่าดูล่ะนะ

"เซก้า, ฝากเรื่องเคลียร์เส้นทางด้วย!"

ซึ่งการออกไปจากที่นี่นั้น ลิทชี่ตัดสินใจเลือกเซก้า เป็นตัวล่อและคอยเบิกทางให้กลุ่มพวกเขาเอาไว้

เพราะว่าเซก้าเป็นคนที่แข็งแกร่ง และมีความสามารถในการต่อสู้สูงมาก

เขาจะสามารถพุ่งเข้าปะทะกลุ่มศัตรูที่ขวางทางพวกเขาได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว

"เอาล่ะ ทุกคน...รีบไปที่จุดนัดพบกันเถอะ!!"

"รับทราบ"

ทางด้านรีซิสซ่าก็เตรียมพร้อมที่จะออกไปเช่นกัน

เธอหันกลับมามองยานอฟเป็นครั้งสุดท้ายโดยปราศจากคำพูด...

"ขอโทษด้วยนะครับ... ช่วยพาผม..ไปไว้ข้างหน้าต่างนั่นที..."

ยานอฟขอร้องหัวหน้าของเขาก่อนที่ทุกคนจะไป...

ลิทชี่หันมาบอกกับทุกคนว่า...

"เรื่องยานอฟน่ะ ฉันจัดการเอง ทุกคนรีบล่วงหน้าไปก่อนได้เลย.."

โนบิตะ ไจแอนท์และเหล่าสมาชิก U.B.C.S. ที่เหลือจึงรีบเคลื่อนทัพออกจากที่ซ่อน โดยที่มีเซก้าถืออาวุธวิ่งนำพวกเขาล่วงหน้าลงไปก่อนแล้ว...

หลายนาทีต่อมา...

ตัดภาพมาทางเซก้าที่อยู่ตรงทางลาดเนินลงเขา...

ซึ่งบริเวณแห่งนั้นเต็มไปด้วยฝูงทินดาลอสจำนวนมาก

(ในเกมส์ตรงนี้จะมีจุดเซฟอยู่)

ลิทชี่จะติดต่อมาทางวิทยุสื่อสารว่าให้เซก้าเคลียร์เส้นทางให้พวกเขาด้วย!!

พวกเขากำลังจะตามไปติดๆ!!

ถ้าเป็นในเกมส์จะมีคำอธิบายตรงนี้ว่า...วิธีการผ่านในแต่ละฉากจำเป็นต้องฆ่าทินดาลอส

ให้ได้จำนวนขั้นต่ำตามที่กำหนดในแต่ละฉากด้วยไม่อย่างงั้นจะผ่านไปไม่ได้

**ตัวเลขจำนวนจะไม่แสดง เราสามารถรู้

ได้โดยการเดินไปยังทางข้ามฉากถัดไป ถ้าหากฆ่าไม่ครบจะมีข้อความเตือนขึ้นมาเองว่าขาดกี่ตัว**

คลิปเสียงประกอบฉากลุยในตอนนี้

สายตาของเซก้าสาดส่องจากยอดเนินเขาลงมายังเนินด้านล่าง เขาพบว่าบริเวณนี้เต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดอาวุธชีวภาพหมาสามหัวที่มีชื่อว่า ทินดาลอส เป็นจำนวนมาก ไม่มีทางที่พวกของเขาจะผ่านไป โดยที่มันไม่รู้ตัวแน่นอน และมันจะเป็นเรื่องที่อันตรายแน่หากพวกพ้องของเขาตกอยู่ในวงล้อมของสัตว์ประหลาดพวกนี้.... มีวิธีทางเดียวที่จะผ่านตรงนี้ไปได้คือ....

ฆ่ามันให้เหี้ยน!!!

เซก้าเปลี่ยนอาวุธเป็นปืนกล (ปืนอาก้า) AK-47 สำหรับการต่อสู้ครั้งนี้

**ในเกมส์เป็นอาวุธที่ใช้งานได้ดีที่สุดในตอนนี้เลยเพราะว่าสามารถยิงต่อเนื่องได้หลายนัดอีกทั้ง

ทินดาลอสนั้นยังมีความสามารถในการเคลื่อนที่หลบกระสุนได้ ดังนั้นการโจมตีต่อเนื่องจะทำให้ง่าย

ในการต่อสู้มากขึ้น ถ้าใช้มีดหรือปืนเกรเนดลันเชอร์จะรับมือได้ยากและเสียเวลาเกินไป**

เซก้าถือปืนกลไว้ในมือแน่นพร้อมกับกระโดดสไลด์ลงไปตามเนินเขา พร้อมกับกราดยิงพวกทินดาลอสที่พยายามบุกเข้ามา

แม้ว่าพวกมันจะหลบกระสุนของเขาได้จากระยะไกล แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นวิถีการกราดกระสุนของเซก้าได้
พวกมันจำนวนหนึ่งจึงถูกกระหน่ำยิงจนตาย

เซก้าวิ่งฉายเดี่ยวไปตามทางลงเขา พร้อมอาวุธคู่กาย

ทินดาลอสหลายตัวเริ่มไล่ตามเขา...

เซก้าเดินลงมาตามเส้นทางหน้าผาเรื่อยๆ ก็พบว่า บริเวณนี้มีฝูงทินดาลอสจำนวนหนึ่งเข้ามาดักหน้าเขา

เขาจับปืนกลไว้มั่น พร้อมกับวิ่งฝ่าพวกมันไป จนถึงระยะประชิด...

ในช่วงวินาทีที่เขาถูกล้อม เซก้าก็หมุนตัวอย่างเร็วพร้อมกับกราดยิงปืนกลไปรอบตัวในระยะเผาขนทำให้ทินดาลอสหลายตัวไม่สามารถหลบการโจมตีแบบบ้าคลั่งได้ทัน

แต่ก็ยังมีทินดาลอสตัวหนึ่งพุ่งกระโจนใส่เซก้าได้ แต่เซก้าก็สไลด์หลบการโจมตีพร้อมกับกระหน่ำเล็งกระสุนไปที่ท้องของมันจนตายไปอีกตัว อีกทั้งยังทำให้เขาหลุดจากวงล้อมของฝูงทินดาลอสได้

เซก้าวิ่งไปใกล้ๆกับหน้าผาทำให้พวกมันชะล่าใจคิดว่า เหยื่อของมันจนมุมแล้ว แต่เซก้าก็ได้หันกลับมา

พร้อมกับระดมยิงปืนกลใส่พวกมันที่เข้ามาเรียงในแนวเดียวกันจนกระจุย...

เซก้าวิ่งฝ่าลงมาตามเนินเรื่อยๆพร้อมกับรีโหลดกระสุนไปด้วย การที่พวกทินดาลอสทั้งหมดที่ขวางหน้าบุกเข้ามาจู่โจมเขาในสถานที่แคบแบบนี้นับว่าเป็นความโง่ของมันที่ทำให้มันไม่มีที่หลบกระสุน เซก้าจึงยกปืนกลกราดยิงไปเบื้องหน้าฆ่าพวกที่อยู่ขวางหน้าจนเกือบหมด

เซก้าฆ่าทินดาลอสตามทางจนเกือบหมด แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า..มีพวกมันฝูงหนึ่งดักอยู่ที่มุมอับสายตาหลังก้อนหินทางลง

แต่ทว่า... ชั่วพริบตานั้น พวกมันทั้งหมดก็ถูกใครบางคนยิงจนตายเรียบ ซึ่งวิถีกระสุนนั้นมาจากทางด้านล่างของเนิน อันเป็นจุดนัดพบที่พวกเดคิสุงิกำลังรออยู่...

"ทางนี้ค่ะ! รีบลงมาเร็วๆเข้า!!"

เซย์นะตะโกนเรียกเซก้า....

คลิปประกอบเหตุการณ์

ตัดกลับไปทางด้านฝั่งพวกลิทชี่ที่กำลังไล่ตามเซก้ามา แต่ก็พบว่า พวกเขาถูกฝูงฮันเตอร์ไล่ล่าภายในป่าเสียก่อน อีกทั้งไจแอนท์เองก็ได้รับบาดเจ็บที่ขาทำให้เขาต้องถูกลิทชี่กับเอสเตอร์หิ้วปีกคนละข้าง โดยที่มีโนบิตะ ซาช่า และรีซิสซ่าคอยยิงปืนใส่พวกฮันเตอร์ระวังหลังให้พวกเขา

"หัวหน้า!!! ไอ้พวกกอริลล่านี่ ตามตื๊อไม่เลิกเลย!!!"

รีซิสซ่าพูดขึ้นหลังจากที่เหนี่ยวไกยิงปืนไรเฟิลใส่ศีรษะของฮันเตอร์ตัวหนึ่งจนตาย

แต่ว่าตัวที่อยู่ด้านหลังก็เริ่มบุกเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ

"ให้ตายสิเจ้าอ้วน ดันมาขาแพลงในที่แบบนี้ได้นะ!!

ไอ้พวกนั้นมันไล่ตามเรามาแล้วนะเฟ้ย!!!"

ลิทชี่พูดบ่นขึ้นมาขณะที่พยายามพาไจแอนท์วิ่งหนีไป..

"ทนหน่อยนะ เจ้าหนู!! เราต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้!!"

...."..ทะ โทษทีนะ.....ที่ต้องให้มาเป็นภาระแบบนี้..."

โนบิตะ ซาช่า และรีซิสซ่าพยายามต้านทานพวกฮันเตอร์ไว้อย่างสุดความสามารถ...

หลังกระสุนปืนนัดสุดท้ายจากปืนไรเฟิลของรีซิสซ่าถูกยิงออกไป...

"บ้าเอ้ย!! ทั้งฉันและซาช่าต่างก็ไม่มีกระสุนเหลืออยู่แล้ว!!

เจ้าหนูแว่น รีบล่วงหน้าไปก่อนเลยไป!!"

"แต่ว่า..."

"ฉันเอาตัวลอดได้หลอกน่า เทอน่ะ

ลีบไปคุ้มกันพวกหัวหน้าดีกว่านะ นู๋แว่ง"

(ชั้นเชื่อใจเทอนะ....)

ถึงแม้โนบิตะจะไม่อยากทิ้งพวกเธอไว้ที่นี่ แต่ในตอนนี้เขาคิดว่า การไปคุ้มกันพวกลิทชี่น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า เพราะพวกลิทชี่ในตอนนี้ (ที่ต้องหิ้วไจแอนท์ไปด้วย) คงจะปกป้องตัวเองไม่ได้แน่หากมีพวกสัตว์ประหลาดบุกจู่โจมเข้ามาในเวลานี้ ดังนั้น...

"ขะ เข้าใจแล้วครับ!!"

จากนั้นโนบิตะก็รีบวิ่งไปอย่างเร็ว ทำให้รีซิสซ่าตะโกนมาด้วยความตกใจว่า..

"เฮ้ย! แล้วกระสุนสำหรับพวกฉันล่ะ!?"

"....ดูท่าพวกเราจะกระสุนหมดทั้งคู่นะ

แต่ไม่เป็นไร....เพราะฉันยังมี...."

ซาช่าโยนปืนทิ้งพร้อมกับหยิบบางสิ่งขึ้นมา...

"มีดยังไงล่ะ!!!"

"ยัยบ้า!! ของแบบนั้นมันจะแทงทะลุหนังของเจ้าพวกนี้ได้ยังไงกันเล่า!!"

....................................

แต่ยังไม่ทันที่ซาช่าจะรู้สึกสำนึกเสียใจ พวกฮันเตอร์ก็เข้ามาประชิดตัว 2 สาวแล้ว...

(แย่ล่ะสิ ไม่รอดแน่....)

ในช่วงเวลาชี้เป็นชี้ตายนั้นเอง...ก็มีอะไรบางอย่างพุ่งตรงมาด้วยความเร็วสูง...

เจ้าสิ่งนั้นพุ่งตกลงมากระแทกที่พื้นกลางฝูงฮันเตอร์พวกนั้นจนเกิดการระเบิดเสียงดังตูม!! ทุกอย่างเป็นควันขโมง...แม้แต่พวกรีซิสซ่าเองก็ยังตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น

หลังจากที่ควันจากระเบิดจางลงก็พบว่า ฮันเตอร์ฝูงนั้นถูกระเบิดตายเรียบ....

"มะ เมื่อกี้มัน...RPG นี่?

หรือว่าหมอนั่น.....!!"

ตัดกลับไปทางด้านห้องวิจัยลับที่อาคารวิจัย...
ยานอฟที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างในสภาพถือปืนยิงจรวด RPG ... เป็นคนที่ยิงจรวดลงมาเพื่อปกป้อง 2 สาว...

"ยังไงซะ...RPG เนี่ย...ขาดจากกันไม่ได้เลยจริงๆสินะ..."

แรงกระแทกจากการยิงเมื่อสักครู่ ทำให้บาดแผลที่ท้องฉีกออกจากกัน...จนเลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด...

อั่กกก!!

"หัวหน้า...พี่สาว...

ฝาก..ที่เหลือ....ด้วย......นะ.....ครับ"

หลังสิ้นคำพูด ร่างของเขาก็ร่วงลงไปกระแทกพื้น...เขาคิดไว้แล้วว่าเขาต้องตายแน่นอนหลังจากการยิงนัดนี้ แต่เขาไม่นึกเสียใจเลย เพราะอย่างน้อย..เขาก็ได้ทำหน้าที่อย่างสมเกียรติ และปกป้องพี่สาวของตนเองได้สำเร็จ....

ในที่สุด ยานอฟก็จากไปอย่างสงบ....

ย้อนตัดกลับมาทางด้านรีซิสซ่า.... เธอยืนมองไปยังริมหน้าต่างชั้นบนของสภาบันวิจัยที่เหลือแต่เครื่องยิง RPG วางอยู่...หากแต่ผู้ยิงไม่อาจจะลุกขึ้นมาปรากฏตัวให้เห็นได้อีกแล้ว... เธอทำสีหน้าที่เรียบเฉยพร้อมกับพูดออกมาลอยๆว่า....

"หมอนั่นน่ะ....ยังอายุไม่ถึง 20 เลยแท้ๆ......."

"รีซิสซ่า......"

รีซิสซ่าพูดต่อด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เธอบอกว่าเธอไม่คิดเลยจริงๆว่าคนอย่างหมอนั่นจะจากไปไวแบบนี้

เธออยู่กับเขามานานจนรู้จักนิสัยเจ้าตัวดี ถึงจะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่เธอกับหมอนั่นก็เติบโตมาด้วยกัน

เขาเป็นมิตรกับทุกคนทั้งเธอ ทั้งหัวหน้า และพวกเอสเตอร์ด้วย...

จากนั้นรีซิสซ่าก็หันหลังกลับด้วยสีหน้าที่ยังเรียบเฉย พร้อมกับพูดกับซาช่าว่า...

"เรารีบตามพวกหัวหน้าไปกันเถอะ"

"นั่นสินะ..."

ทั้ง 2 สาวจึงรีบวิ่งตามพวกลิทชี่จนมาถึงเรือ....

หลังจากที่ทุกคนขึ้นมาบนเรือแล้ว ลิทชี่จึงรีบขับเรือออกไปจากเกาะทันที... ตลอดเวลาที่นั่งเรือ รีซิสซ่าได้แต่ก้มหน้านิ่งเฉย

"รีซิสซ่า..."

ซาช่าที่นั่งอยู่ข้างๆเธอรู้สึกเป็นห่วงมาก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา และในตอนนั้นเอง... พวกที่อยู่บนเรือทุกคนก็ได้ยินเสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่วบริเวณจากด้านหลัง พอพวกเขาหันกลับไปมองก็พบว่า..

เกาะที่พวกเขาพึ่งจากมานั้นถูกระเบิดทิ้งจนราบคาบ