![Doraemon Nobita no BIOHAZARD [โดราเอม่อนกับโนบิตะตะลุยโลกไบโอฮาซาร์ด]](http://2.bp.blogspot.com/-aHiQd-gBlhY/USWyhJFqrzI/AAAAAAAABxQ/YEjaEhgJjVI/s1600/nobitabiobanner.png)
จากเนื้อเรื่องฉากจบในตอนที่แล้ว
ซึ่งเป็นฉากจบที่ทำเอาหลายคนไม่สบายใจเอามากๆ แต่หารู้ไม่ว่า มันเป็นแค่ตัวอย่างฉากจบทางเลือกหนึ่งสำหรับคนที่เล่นเกมส์รอบเดียวเท่านั้น
หลังจากที่เล่นจบรอบแรกแล้วให้ลองเลือกโหลดเกมส์
จะมีเซฟตัวหนึ่งขึ้นมา นั่นคือ ไฟล์ที่มีชื่อว่า ซีนาริโอ้
!!!!
โนบิตะจะตื่นขึ้นมาในห้องๆหนึ่งและมี NPC ต่างๆมากมายให้เดินเข้าไปคุย
ซึ่งเราจะไม่ขอยกส่วนนี้มาเล่าเพราะไม่สำคัญเท่าไหร่
จุดสำคัญคือตรงนี้...
ให้เราควบคุมโนบิตะเดินเข้าไปสำรวจที่เครื่องคอมพิวเตอร์ทางด้านซ้ายสุด
จะมีข้อความขึ้นมาว่า... ให้ลองโหลดเซฟนี้เล่นเกมส์รอบที่ 2 ดูสิ...
จากนั้นก็มีคำอธิบายคร่าวๆประมาณว่า... ฉากจบในการเล่นรอบแรกนี้เป็นฉากจบที่คนทำเกมส์ (คุณ 125) วางไว้เพื่อเป็นตอนจบของซีรี่ย์ มุดะนิไคโซวบัง ซึ่งเป็นฉากจบของเนื้อหาทั้งหมดแบบจริงๆ (แบบไม่กะทำต่อแล้ว เอาให้มันจบแบบนี้แหละ) แต่ก็มีกระแสตอบรับจากแฟนๆเกมส์ที่ติดตามเกมส์นี้ว่า อยากให้ทำต่อ... และรับกับฉากจบแบบนี้ไม่ค่อยได้เท่าไหร่.... ซึ่งในที่สุด คนสร้างเกมส์ก็ได้อัพเดทเกมส์เวอร์ชั่นล่าสุดขึ้นมาแล้วเพิ่มฉากจบและเนื้อหาที่แตกต่างเข้าไปอีกในภายหลัง... และยึดเนื้อหาของฉากจบที่ 2 เป็นเนื้อเรื่องหลัก....เพื่อที่ใช้เป็นแนวทางการเดินเรื่องที่จะทำต่อภาค 5 (แต่จะสร้างภาค 5 ออกมาเสร็จสมบูรณ์ไหมก็อีกเรื่องหนึ่ง)
จะลองเล่นอีกรอบหรือไม่?
- ลองดูสิ
- ใครจะไปเล่นล่ะ จบแค่นี้ยังปวดตับไม่พอหรือไง
หลังจากคลิกแล้ว ทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่
เราจะต้องเล่นเนื้อหาใหม่ตั้งแต่ตอนที่พวกลิทชี่บุกยึดเรือขนส่งอาวุธชีวภาพใน
โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 1]
** ซึ่งเนื้อหาที่ซ้ำเดิมตรงนี้ เราจะขอข้ามและตัดไปยังเนื้อหาที่เป็นเนื้อเรื่องจริงๆและเนื้อเรื่องที่มีการเปลี่ยนแปลงเลย **
================================================
(เฮือกกกกกก!!!!!)
โนบิตะตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความตกใจพร้อมกับสำรวจตัวเองอย่างถี่ถ้วนก็พบว่า ร่างกายของเขายังแข็งแรงสมบูรณ์เป็นปกติ...
(อะไรกัน? ตอนนั้น?
เราขยับไม่ได้เลยไม่ใช่เหรอ?)
เขารู้สึกงัวเงียมากและคิดว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาลอยู่ หลังจากเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น
โศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ที่เปลี่ยนชีวิตทุกคนไปโดยสิ้นเชิง..
แต่ความจริงที่เขามองอยู่ตรงนี้กลับไม่ใช่...
เพราะที่แห่งนี้ คือห้องใต้ดินที่ดูคุ้นตามาก...
เบื้องหน้าของโนบิตะ คือเหล่าสมาชิก U.B.C.S.ทุกคน...
พวกเขาทำสีหน้าตึงเครียดบ่งบอกถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นภายนอก
(จริงสิ... ตอนนี้....)
โนบิตะจำได้แล้วว่า ปัจจุบันของเขายังอยู่ในเหตุการณ์นี้
สถานการณ์ภายนอกเริ่มรุนแรงมากยิ่งขึ้น หลังจากที่จรวดบรรจุเชื้อที-ไวรัสถูกยิงใส่เข้ามาในเมือง จนผู้คนในเมืองกลายเป็นซอมบี้และเริ่มกัดกินชาวเมืองที่ยังรอดชีวิตอยู่
เหล่าลูกน้องของโทชิบะพยายามต่อสู้กับพวกซอมบี้อยู่ภายนอกแต่ก็ไม่อาจจะต้านทานได้
เจ้าหน้าที่ลูกน้องของโทชิบะที่กำลังต่อสู้อยู่ข้างนอกอีกหลายคนเริ่มล้มตาย... เธอไม่สามารถใช้วิทยุสื่อสารติดต่อพวกเขาที่กำลังปฏิบัติภารกิจอยู่ด้านนอกอาคารได้เลย
"ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็แย่แน่ๆ"
.....(ขอตัดเนื้อหาตอนที่มีส่วนรวมในการวางแผนการหลบหนีออกจากเมืองเพราะคิดว่าหลายคนคงอ่านมาแล้วในนี้ โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 19])....
ในขณะที่ทุกคนกำลังมุ่งหน้าตรงไปยังคลังแสงเก็บอาวุธด้านนอก
มีเพียงโทชิบะเท่านั้นที่เดินไปยังห้องอีกฝั่ง และมีเพียงเด็กหนุ่มสวมแว่นตาคนเดียวที่สังเกตเห็น
".........เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"
โทชิบะได้ยินดังนั้นถึงกับสะดุ้งเฮือก ก่อนตั้งสติหันกลับมามองทางโนบิตะด้วยรอยยิ้มแบบเด็กๆ
"หือ...? เปล่าหรอกจ้ะ...คือแบบว่า... ลืมของไว้นิดหน่อยน่ะน้า
เธอล่วงหน้าไปก่อนได้เลยจ้ะ"
แล้วโนบิตะก็วิ่งตามพรรคพวกคนอื่นๆออกไป จนถึงห้องคลังแสงชั้นที่ 1
ณ ตรงนี้จะมีเพียงโนบิตะกับโทชิบะเท่านั้น เธอบอกว่า
เธอต้องจัดการธุระบางอย่างก่อนให้โนบิตะล่วงหน้าไปก่อนได้เลย
(อุ๊บ... ...มีอะไรบางอย่างผ่านเข้ามาในหัว)
โนบิตะรู้สึกเหมือนกับว่า... เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เลวร้ายที่อาจจะเกิดขึ้น
แต่พยายามเท่าไหร่เขาก็นึกไม่ออก
ในระหว่างนั้นเองลิทเชนคุสกี้ก็เดินเข้ามาหาโทชิบะ
"นี่เธอ...รีบไปเตรียมตัวได้แล้วนะ!"
"ขอโทษนะ คือแบบว่าต้องไปจัดการธุระบางอย่างน่ะจ้ะ...
คุณหัวหน้าหน่วยนำทัพไปก่อนได้เลยจ้า"
"เฮ้ๆ...ถ้าคนไม่ครบ ก็ออกไปไม่ได้หรอก..."
"ไม่ต้องห่วงหรอกจ้า...พี่สาวคนนี้เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว..."
"แต่ว่า...."
"คุณหัวหน้าหน่วยต้องเป็นคนนำทัพนะจ้ะ ฉันจะคอยให้การสนับสนุนอยู่แถวหลังเอง"
"เอางั้นก็ได้.....แต่ว่า.....".
"จ้ะ?"
ลิทชี่มีสีหน้าแดงเรื่อพลางเอามือเกาศีรษะ
และหันหน้าหนีไปจากโทชิบะที่กำลังยื่นหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส่เข้ามาหา
"ถ้าหากเรื่องทุกอย่างมันจบแล้วล่ะก็....."
เขาพยายามรวบรวมความกล้าพูดออกมา
"...ผม..จะ...ไปเที่ยวกับคุณ...2 คน ตามคำชวนละกัน...."
ดูท่าว่าคุณหัวหน้าหน่วยของเราจะยังไม่ลืมคำชวนของเธอในบทความที่แล้วแม้ตอนนั้นจะยังเมาอยู่
แต่พอลองมาตอบรับแบบสร่างเมาแล้วพี่ท่านก็พึ่งรู้สึกถึงความอายเพราะมันเหมือนกับการไปเดทดีๆนี่เอง
"ได้จ้า"
"ถ้างั้นรีบตามมาด้วยล่ะ.... ผมจะรอคุณอยู่...."
จากนั้นลิทชี่ก็หันกลับไปทางพวกพ้องที่รอเขาอยู่ และระหว่างนั้นเองโนบิตะก็รีบวิ่งเข้ามา
"เดี๋ยวก่อนครับ คุณลิทเชนคุสกี้..."
ลิทชี่หันไปมองทางโนบิตะ ...
"ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องทำแบบนี้....
แต่มีอย่างหนึ่งที่ผมต้องบอกกับคุณ..."
จากนั้นโนบิตะก็พูดอะไรบางอย่างกับลิทชี่
"เข้าใจแล้ว...."
ลิทชี่ตอบกลับมา
เขาดึงผ้าคาดหัวสีแดงไว้แน่น ก่อนที่จะจับอาวุธอย่างมั่นคงพร้อมกับเดินนำพวกเขาไปที่ประตู
"เอาล่ะ ออกไปลุยกันเลยทุกคน!"
ลิทชี่จึงทำการแอบเปิดประตูส่องดูสถานการณ์ข้างนอกแล้ววิ่งนำพวกพ้องออกไปทันที
..เนื้อเรื่องดำเนินต่อมาเรื่อยๆ...จนถึง...
พวกโนบิตะและพวกพ้องคนอื่นๆมาถึงทางด่วนโยปลอดภัยแต่ทว่า...
หัวหน้าลิทชี่ไม่ได้ตามมาด้วย... เซก้าเป็นคนบอกพวกโนบิตะว่า...เขาจะวิ่งตามกลับไปช่วยโทชิบะ...
(....หรือว่า.....)
==========================================================
ตัดไปทางด้านลิทชี่
(ยัยนั่น...มัวทำอะไรอยู่นะ?)
โทชิบะ นั่นเอง...
"...ปล่อยให้รอตั้งนานแน่ะ เอาล่ะ รีบไปกัน...."
"...เถอะ..."
ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินตกใจกับสิ่งที่เห็น เมื่อเธอเดินมาในสภาพที่บาดเจ็บอย่างหนักเลือดไหลเป็นทางยาว...ทุกฝีเก้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
"นี่...!?"
"....อย่าจับตัวฉันนะ!!!!!"
"ฉันโดนกัดเข้าที่ขาซ้ายน่ะ....."
เธอเล่าความจริงให้เข้าฟัง....เธอพลาดท่าจากการต่อสู้กับพวกซอมบี้ที่มีจำนวนเกือบค่อนเมือง...แม้ว่าเธอจะรอดชีวิตและกำจัดซอมบี้ทั้งหมดได้ก็ตาม แต่การจะให้ไม่ถูกมันเล่นงานเลยก็คงเป็นไปได้ยาก....
"มะ...ไม่จริงใช่ไหม"
เธอพยายามฝืนทำสีหน้าที่เจ็บปวดและดูซีดเซียวให้กลับมามีรอยยิ้มที่สดใสอีกครั้ง
"ขอโทษนะ....ฉันคงจะหนีไปด้วยกันกับพวกเธอไม่ได้แล้วล่ะ....."
"ขอร้องล่ะ ช่วยปกป้องพวกเด็กๆพวกนั้นแทนฉันด้วยนะจ้ะ"
..........
ลิทชี่....พูดอะไรไม่ออก.....
เขาไม่อยากเชื่อว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้
".....อ่ะอือ..."
"อา.....แต่ก่อนหน้านั้น
เอาเจ้านี่ไปด้วยสิ......"
".....นี่มัน?"
เธอบอกว่า....ก็ที่ไปทำธุระนิดหน่อยน่ะนะ สิ่งที่จะช่วยพวกเธอในการเล่นงานพวกนั้นได้
หวังว่ามันคงจะมีประโยชน์กับเธอ
"อ้ะ แล้วก็ ขอร้องอะไรสักอย่างได้ไหมจ้ะ"
"....ถ้าผมทำให้คุณได้ล่ะก็นะ"
เธอเริ่มไอออกมาอย่างหนักพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียวยิ่งกว่าเดิม
"กระสุนน่ะ ถ้ายังเหลืออยู่ล่ะก็ยิงใส่ฉันได้ไหมจ้ะ....
ฉันไม่อยากจะอยู่ในสภาพแบบนั้นเลย..."
".....ขะ เข้าใจแล้ว"
ทั้งๆที่เขาเคยพูดมาตลอดในเรื่องการเตรียมใจที่จะฆ่าพวกเดียวกันเองหากเกิดการติดเชื้อขึ้นมา ทั้งๆที่เขาพูดแบบนั้นแล้วแท้ๆ แต่ทำไมปืนที่อยู่ในมือของเขามันหนักเหลือเกิน..... มันยากมากที่จะยกขึ้นมา
เขาไม่อาจจะเหนี่ยวไกได้เมื่อเห็นใบหน้าของเธอ
"ฉันพร้อมแล้วล่ะ....เร็วเข้าเถอะ..."
"อือ...."
ลิทชี่ใช้สายตามเล็งไปตามลำกล้องเล็งปืนอีกครั้ง เพื่อต้องการที่จะกะตำแหน่งยิงให้ถูกจุดตายกลางสมองในทีเดียวเพื่อจะไม่ให้เธอต้องรู้สึกเจ็บปวด และเมื่อยกตำแหน่งลำกล้องขึ้นที่จุดนั้นแล้ว
!!!!!!!
(.....................)
".... ทำ ไม่ได้หรอก..."
จากนั้นเขาก็ลดปืนลงและสะพายมันไว้ข้างตัว....
"เอ๋....?"
สิ่งที่ลิทชี่ทำนั้นไม่เป็นไปตามที่โทชิบะคาดการไว้...เขาไม่เลือกที่จะฆ่าเธอ...
"คุณคงเดินไม่สะดวกใช่ไหมล่ะ? ถ้างั้นผมจะช่วยเอง"
พูดไม่พูดเปล่า เขาเดินเข้ามาหาเธอใกล้ๆ
"...กะ ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเข้ามาใกล้นะ...!"
ลิทชี่ไม่สนใจคำพูดของโทชิบะพร้อมกับโอบกอดโทชิบะจากทางด้านหลัง ทำเอาเธอใจเต้นแรง
"ผมคงปล่อยให้คุณตายที่นี่ไม่ได้หรอกเพราะงั้น..ไปด้วยกันเถอะครับ"
"คุณลิทเชนคุสกี้...."
"เอาล่ะ...ค่อยๆเดินนะ..."
ลิทชี่พยายามพยุงร่างของโทชิบะและออกเดินไปด้วยกัน ในระหว่างนั้นโทชิบะก็รู้สึกสงสัยว่า เขาจะช่วยเธอทำไม เธอพลาดถูกซอมบี้กัดเข้าให้ทำให้ติดเชื้อ ขืนไปด้วยล่ะก็จะสร้างความลำบากเปล่าๆ
ลิทชี่ก็บอกว่า สัญญากับเจ้าเด็กบ้า(สวมแว่น) คนนั้นไว้น่ะสิ ว่า "จะไม่ทอดทิ้งเธอเป็นอันขาด" ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม
"เธอนี่มัน...บ้าจังเลยนะ..?"
ลิทชี่บอกว่า ยังไงซะ มันก็ต้องมีวิธีช่วยเธอก่อนที่จะกลายเป็นแบบเจ้าผีดิบพวกนั้นแน่ๆ
แต่ว่า...
"...ที่สำคัญกว่านั้น?"
"อะไรเหรอจ้ะ?"
"เราสัญญากันแล้วนี่ว่าจะต้องไปดื่มน้ำชาและไปเที่ยวด้วยกันน่ะ!!"
"ถ้าตายที่นี่จะไปด้วยกันได้ยังไงล่ะ..."
"จ้าๆ คุณหัวหน้าหน่วย..."
"เพราะยังงั้น ห้ามตายนะ..."
"นั่นสินะ ฉันจะพยายามอยู่ให้ถึงตอนนั้นละกัน..."
"เอาล่ะ...ไปกันเถอะ!!"
จนแล้วจนรอด ลิทชี่ก็พาโทชิบะกลับมาหาพวกพ้องที่รออยู่ได้ รีซิสซ่าที่เห็นดังนั้นจึงรู้สึกตกใจกับอาการบาดเจ็บของโทชิบะ
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ?"
ลิทชี่บอกขึ้นมาว่า
"เดี๋ยวไว้เล่าทีหลัง ตอนนี้รีบหนีออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ"
"เข้าใจแล้วล่ะ..."
หลังจากนั้นทุกคนจึงขึ้นไปบนรถพร้อมกับรีบขับรถหนีออกจากเมือง
เมื่อพวกโนบิตะเห็นท่าทางของโทชิบะจึงรู้ว่า เธอคงจะติดเชื้อแน่ๆ
"เดคิสุงิคุง!!"
"เข้าใจแล้วล่ะ..."
จากนั้นเดคิสุงิจึงเอามือล้วงหยิบอะไรบางอย่างในกล่องสัมพาระของเขามาซึ่งซ่อนบางอย่างเอาไว้
สิ่งนั้นคือ....
วัคซีนที่ช่วยรักษาการติดเชื้อของทีไวรัส นั่นเอง....
"ดีจริงๆ ที่ยังเหลือจากตอนนั้นไว้หลอดนึง"
ย้อนกลับไปที่เหตุการณ์ในภาคแรก
สิ่งที่เดคิสุงิหยิบฉกออกมาจากสถาบันวิจัยลับใต้ดินของอัมเบรล่าในเมืองของพวกเขา นอกจากแผ่นข้อมูลแล้ว เขายังหยิบวัคซีนติดมือมาด้วย 3 หลอด แต่ว่าเขาต้องใช้วัคซีน 2 หลอดกับโนบิตะและยาสุโอะที่ตืดเชื้อไวรัสมาในตอนนั้น ส่วนวัคซีนอีก 1 หลอด เขายังคงเก็บเอาไว้ในเวลาฉุกเฉิน ซึ่งนึกไม่ถึงเหมือนกันว่า เขาจะต้องหยิบวัคซีนมาใช้กับผู้หญิงคนนี้....
ลิทชี่รู้สึกโล่งอกที่รู้ว่า เด็กพวกนี้มีของแบบนี้ติดตัวไว้
ทำให้เขาสามารถช่วยชีวิตโทชิบะมาได้อย่างหวุดหวิด
"เฮ้อ...ให้มันได้อย่างนี้สิ"
โทชิบะได้รับการวัคซีนรักษาการติดเชื้อทีไวรัสได้อย่างทันเวลา เธอเริ่มรู้สึกมึนเล็กน้อยหลังจากที่ได้รับวัคซีนเข้าไป และก่อนที่เธอจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าจากการรักษาเธอได้แต่คิดในใจว่า
(เรื่องของคุณลิทเชนคุสกี้น่ะ...ต้องคิดให้เยอะกว่านี้ซะแล้วสิ....)
รถทุกคันยังคงแล่นออกจากเมืองไป.......
ในตอนนั้นเองเครื่องบินเจ็ทสองลำ
บินสวนพวกเขาพุ่งตรงไปยังเมืองที่พวกเขาพึ่งหนีออกมา
เครื่องบินเจ็ทได้ทำการทิ้งระเบิดปรมาณูลงในเมืองแห่งนั้นจนทำลายทุกอย่างราบเป็นนาบกลอง
ไม่เหลือหลักฐานของพวกอัมเบรล่าให้เห็นอีกต่อไป....
เหล่าเจ้าหน้าที่ U.B.C.S. และพวกโนบิตะสามารถหนีรอดออกมาจากเมืองได้อย่างปลอดภัย
โดยครั้งนี้ โทชิบะได้หนีออกมาพร้อมกับพวกเขาด้วย
ทางเลือกในครั้งนี้จะให้เส้นทางที่แตกต่างกันออกไปจากครั้งแรกโดยสิ้นเชิง..
นี่คือจุดเริ่มต้นเรื่องราวการผจญภัยที่แท้จริง....ซึ่งนำไปสู่ฉากจบที่ถูกต้อง
To be continue
สุดท้าย ทั้งหมดนี้เป็นแค่ความคิดของเซย์นะเนื่องจากโรคประสาทกำเริบ จบ!!
ตอบลบ....มั่วนะคับ 555
น่าเสียดายที่ต้องบอกว่าอันนี้คือเนื้อเรื่องจริงน่ะนะ
ลบ