โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 19]

สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาของเหล่าเจ้าหน้าที่อัมเบรล่าในตอนนี้คือ..การก่อวินาศกรรมด้วยอาวุธชีวภาพครั้งใหม่

>>>  โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 18]

ผู้คนในเมืองด้านบนเริ่มกลายเป็นซอมบี้ทุกไล่กัดกิดทุกชีวิตที่ยังเหลือรอดอยู่...

บัดนี้พวกโนบิตะซึ่งได้แก่ โนบิตะ โดราเอม่อน ชิสุกะ เซย์นะ ไจแอนท์ ซูเนโอะ เดคิสุงิ ต่างก็รู้สึกตัวขึ้นมาและพบว่าพวกตนอยู่ในห้องเล็กแคบๆภายในอาคารชั้นใต้ดินแห่งหนึ่ง พร้อมกับเจ้าหน้าที่อัมเบรล่าที่ยังเหลืออยู่ 

ซึ่งได้แก่ โทชิบะ ผู้บัญชาการภารกิจสาวประจำหน่วย U.B.C.S. เจ้าของฐานทัพลับชั้นใต้ดินที่ทำการปิดผนึกอาคารแห่งนี้ และสมาชิกหน่วย U.B.C.S. ที่เหลือ ได้แก่ ลิทเชนคุสกี้ หัวหน้าหน่วย และลูกน้องอีก 4 คน ... เซก้า เอสเตอร์ รีซิสซ่า และยานอฟ บวกกับตัวแถมพิเศษซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่สาวของหน่วย U.S.S. ซาช่า ที่มารวมกลุ่มกันโดยบังเอิญ

พวกเขาทั้งหมดจะทำอย่างไรต่อไป.....

บทที่ 19

แท็คทีม

ตัดภาพกลับไปด้านนอกอาคาร.... ภายในเมืองผู้คนกำลังวิ่งหนีเหล่าซอมบี้ที่เกิดจากแก๊สกันอย่างแตกตื่น

ถึงแม้ว่าตัวอาคารที่พวกโนบิตะอยู่ในตอนนี้จะปลอดภัยจากรัศมีของแก๊สพิษ แต่ก็มีฝูงซอมบี้จำนวนมากกรูกันเข้ามาทางนี้เช่นเดียวกัน...

เหล่าเจ้าหน้าที่ลูกน้องของโทชิบะ ที่สวมชุดป้องกันอยู่ด้านนอกอาคารต่างคอยสะกัดกั้นพวกซอมบี้และเปิดทางหนีให้ผู้คนวิ่งหนีจำนวนหนึ่งไว้

แต่พวกซอมบี้มีปริมาณมากเกินไปทำให้ พวกเขาเริ่มเพลี่ยงพล้ำ ถูกซอมบี้ตัวหนึ่งวิ่งเข้าประชิดและจับกดลงนอนกับพื้น

เปิดโอกาสให้ซอมบี้ตัวอื่นเดินเข้ามารุมกินโต๊ะเจ้าหน้าที่คนนั้นอย่างง่ายดาย

คู่หูเจ้าหน้าที่อีกคนของเขาก็คอยต่อสู้อยู่เคียงข้างอย่างสุดความสามารถ

แต่ก็พลาดท่า

โดนซอมบี้จับรุมกินโต๊ะไปอีกคน

คลิปประกอบ

เจ้าหน้าที่ลูกน้องของโทชิบะที่กำลังต่อสู้อยู่ข้างนอกอีกหลายคนเริ่มล้มตาย... เธอไม่สามารถใช้วิทยุสื่อสารติดต่อพวกเขาที่กำลังปฏิบัติภารกิจอยู่ด้านนอกอาคารได้เลย

"ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็แย่แน่ๆ"

ยานอฟสงสัยเลยเอ่ยถามถึงสถานการณ์ข้างบนดู

"ข้างบนนั่น....ดูท่าจะย่ำแย่เลยสินะครับ"

".อือ..คงมีพวกซอมบี้เดินเกลื่อนกลาดเต็มไปหมดแน่ๆ"

ลิทชี่คาดเดาสิ่งที่น่าจะเกิดขึ้น (และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ)

"ละ แล้วจากนี้จะเอาอย่างไรต่อดีล่ะครับ"

โนบิตะพูดขึ้นด้วยความสงสัย...

อ้อ เกือบลืมบอกไปว่า ตอนนี้พวกโนบิตะทุกคนได้รู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นข้างบนนั่นเรียบร้อยหลังจากที่ตื่นขึ้นมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนแล้ว

"ไม่รู้สินะ...."

เดคิสุงิเองก็ยังไม่อาจจะตัดสินใจอะไรได้ในตอนนี้เพราะว่าสถานการณ์ส่วนใหญ่ในปัจจุบัน ผู้ที่เป็นฝ่ายควบคุมน่าจะเป็นพวก U.B.C.S. มากกว่า

"บ้าเอ้ย...!! นี่ตรูต้องอยู่ในที่แบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่วะเนี่ย...!!"

ไจแอนท์เริ่มมีน้ำโหขึ้นมาเมื่อเจอสถานการณ์ที่น่าอึดอัดและตัดสินใจอะไรไม่ได้ในเวลานี้ ถ้าเป็นปกติ เขาก็คงออกไปลุยบ้าระห่ำเรียบร้อยไปแล้ว แต่ที่รู้สึกแย่กว่านั้นคือการที่เขาตื่นมาแล้วรู้สึกเจ็บปวดตามร่างกายอย่างรุนแรงราวกับว่าถูกใครบางคนกระทืบตอนที่เขายังสลบอยู่ ซึ่งดูท่าว่าเจ้าตัวคนที่ก่อคดีกำลังแอบยิ้มเยาะเย้ยสะใจอยู่เบื้องหลัง

จากนั้นทางด้านโทชิบะก็หันมายิ้มให้กับพวกเด็กๆ ด้วยสีหน้าแบบพี่สาวใจดี

"ดูท่าว่าทุกคนจะยังแข็งแรงกันดีอยู่นะ น่าอิจฉาจังเลย...."

"ว่าไงนะ!!"

ไจแอนท์ที่กำลังไม่สบอารมณ์ตะคอกกลับไป ทำเอาลิทชี่ถลึงตาใส่ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า...

"พูดอะไรระวังปากหน่อยนะ!? ไอ้เจ้ากอริลล่า"

"ว่าไงนะแก!!"

"จะเอาเหรอ!!!"

ไจแอนท์กำหมัดในมือในขณะที่ลิทชี่จะเดินไปเข้าไปหาไจแอนท์เช่นกัน แต่ทว่า...

ปึ้ก.....!!

โทชิบะใช้นิ้วจิ้มหน้าอกของลิทชี่ด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา ในขณะที่ลิทชี่รู้สึกถึงแรงมหาศาลเหมือนมีใครเอาไม้กระบองตีทะลุเกราะใส่จนรู้สึกเจ็บจนชา

"จ้าๆ.....เอาไว้ทะเลาะกันทีหลังน้า...."

ลิทชี่จึงใจเย็นลงก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า.... ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปล่ะก็ จะไม่มีอะไรดีขึ้น พวกเขา หน่วย U.B.C.S. ทุกคนจะหาทางออกไปจากเมืองนี้เอง

"โตชิบ้า....จากตรงนี้ไปเราจะหาทางออกนอกเมืองได้ใกล้ที่สุดตรงไหน?"

โทชิบะหยิบแผนที่ในเมืองขึ้นมาพร้อมกับบอกไปว่า...

"จากที่นี่ไปสามารถออกจากเมืองทางทิศใต้ได้ด้วยถนนทางด่วน 

ที่นั่นยังเหลือรถฮัมวี่ของหน่วยเราที่ไม่มีคนเอาไปใช้จอดอยู่น่ะนะ"

"ดีล่ะ..."

หลังจากทราบข้อมูลที่เป็นประโยชน์แล้ว 

ลิทชี่จึงหันกลับไปหาเหล่าลูกน้องของตนเองพร้อมกับพูดเสียงดัง

"ทุกคน ฟังให้ดีนะ.... เราจะตีฝ่าวงล้อมพวกซอมบี้ออกไปยังทางด่วนตอนใต้ของเมืองให้ได้

เราจะใช้เส้นทางนั้นหนีออกจากเมืองกัน"

"ส่วนโตชิบ้า กับพวกเด็กๆ รออยู่ที่นี่ก่อนนะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น

"หา??"

โทชิบะถึงกับส่งเสียงแสดงความไม่พอใจออกมา

ลิทชี่บอกว่า เขาจะปล่อยให้ทุกคนออกไปเสี่ยงอันตรายข้างนอกไม่ได้ 

เพราะพวกเขาอยู่กันเป็นกลุ่มใหญ่มากเกินไป...ทำให้เคลื่อนที่ได้ไม่คล่องตัวนัก

.....เขาอยากให้พวกเด็กๆกับโทชิบะอยู่ในที่ปลอดภัยแบบนี้แล้วรอความช่วยเหลือจากภายนอกดีกว่า...

อ้อ...ไม่ใช่พวกเด็กๆเท่านั้น ยังมีพวกไม่ใช่คนอีก 1 ด้วย

"พวกไม่ใช่คนงั้นเหรอ!!"

ลิทชี่อธิบายเพิ่มว่าอย่างน้อยที่นี่ก็มีเสบียงเหลือเฟือให้อยู่กันได้ตั้งหลายวัน...

อยู่กันสบายในนี้ดูท่าว่าจะปลอดภัยกว่าข้างนอกด้วย

แต่ดูท่าว่าโทชิบะจะไม่เห็นด้วย...เธอจึงบอกว่าออกไปว่า...ถ้าไปกันแค่นั้นล่ะก็...

เธอจะไม่ให้ยืมกุญแจคลังอาวุธนะ

ซึ่งตอนนั้นลิทชี่ก็แอบไม่พอใจเล็กน้อย แต่เขาก็ให้ลองถามความเห็นสมาชิกในหน่วยแต่ละคน

ว่าเห็นด้วยกับแนวคิดของเขาหรือไม่....

แต่ทางฝั่งเอสเตอร์ก็พูดขัดขึ้นมาว่า ตอนนี้ซอมบี้ที่อยู่ข้างบนมีปริมาณเยอะมาก

ถ้าได้คนช่วยกำจัดเพิ่มมันก็น่าจะดีไม่ใช่เหรอ

ทางนี้รีซิสซ่าเองก็เห็นด้วย...

ยานอฟก็พูดขึ้นมาว่า...ถ้าตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ผมเองก็อยากออกไปข้างนอกเหมือนกัน

หรือแม้แต่ซาช่า...

ถ้าต้องเป็นฝ่ายรอแบบนี้ล่ะก็...

นอกจากนี้โทชิบะยังบอกด้วยว่า เด็กๆพวกนี้ก็มีฝีมือการเอาตัวรอดในระดับนึงนะ

เพราะพวกเขายังสามารถจัดการคุณซาช่าได้เลย

ซาช่าถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนพาดพิงใส่

(กูโดนอีกละ...)

"และอีกอย่าง....."

แล้วโทชิบะก็หันไปหาลิทชี่พร้อมกับรอยยิ้ม

"ฉันเองก็จะออกไปพร้อมกับพวกเขาด้วย"

หลังจากได้ยินคำพูดนั้น พวกเด็กๆก็เริ่มลุกฮือขึ้น...

"จะให้พวกฉันรออยู่ในที่แคบๆแบบนี้ไม่เอาด้วยหรอกเฟ้ย!!

ฉันจะออกไปข้างนอกด้วย!!"

"จะ ไจแอนท์...ขะ ข้างนอกมันอันตรายมากเลยนะ!!

ขืนออกไปล่ะก็..."

แต่ก่อนที่จะพูดอะไรต่อ ซูเนโอะก็สังเกตเห็นสีหน้าที่บูดเบี้ยวของไจแอนท์และจิตสังหารอันหนักหน่วงเข้า

"ตะ แต่ว่า ถ้าไจแอนท์พูดถึงขนาดนั้นล่ะก็นะ.."

ทีนี้เดคิสุงิก็พูดขึ้นมาบ้าง

"ผมเองก็จะออกไปด้วยครับ

ถ้าเรามัวแต่หลบอยู่ในนี้ล่ะก็ คงไม่รู้สถานการณ์ข้างนอกกันพอดี"

"ฉันด้วย...."

"เอาล่ะ ดูท่าว่าทุกคนจะคิดเหมือนกันหมดสินะ..."

"ฉะ..ฉันเองก็...."

ในตอนนั้นเองชิสุกะก็จับแขนเสื้อของเซย์นะ

"มะ มันน่ากลัวเหมือนนะ....."

ถึงแม้เธอจะดูกลัวๆ แต่เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆพร้อมกับเงยหน้าขึ้นและพูดว่า...

"แต่ฉันเองก็พร้อมที่จะลุยกับทุกคนด้วย!"

เมื่อเห็นความแน่วแน่มุ่งมั่นของเด็กๆทุกคน ลิทชี่ถึงกับเอามือเกาหัว

"พวกเธอเนี่ยน้า.....ให้มันได้อย่างงี้สิเฟ้ย...?"

โทชิบะหัวเราะพร้อมกับพูดว่า...

"งั้น พวกเราออกไปข้างนอกกันเถอะ...."

ลิทชี่มองไปทางเด็กๆด้วยสีหน้าที่ตึงเครียดเล็กน้อย....แต่ก็มีรอยยิ้มที่มุมปาก

"โห...พวกเธอคิดว่าแน่นักเหรอที่จะออกไปลุยในสถานการณ์ไบโอฮาซาร์ดแบบนี้ได้..."

รีซิสซ่าที่ได้เห็นท่าทางแบบนั้น เธอจึงทำหน้าเครียดตาม

"ระ หรือว่าหัวหน้าจะพูดเรื่องนั้น...."

"??? คนๆนั้น....อยากจะพูดอะไรกันแน่น่ะ..?"

โทชิบะเองก็พึ่งเห็นลิทชี่ในโหมดนี้ครั้งแรก

แล้วลิทชี่ก็ทำสีหน้าชั่วร้ายพร้อมกับพูดออกมาในลักษณะคล้ายกับครูฝึกทหารว่า [สถานการณ์คับขันที่เลวร้ายแบบนี้ แต่ละคนต้องรู้จักเอาตัวรอดด้วยตัวเอง อย่าหวังพึ่งคนอื่นให้มาก และต้องเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าตนเอง ถ้าหากใครก็ตามที่ติดเชื้อและกลายเป็นซอมบี้ล่ะก็ ฉันจะฆ่ามันทิ้งซะ!!!!]

"หัวหน้า!?"

เอสเตอร์รีบกล่าวเตือน เพราะดูเหมือนว่า คำพูดตรงนี้มันอาจจะดูรุนแรงเกินไปสำหรับผู้หญิงและเด็กๆ

แต่ลิทชี่ก็พูดเพิ่มเติมว่า...

ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ...ก็ขอให้รวมกลุ่มกันไว้ และอย่าทอดทิ้งกันเด็ดขาด..

ถ้าหากเขาจะกลายพันธุ์จริงๆล่ะก็ ขอให้ช่วยเขาอย่างเต็มที่ในฐานะเพื่อนมนุษย์คนนึงจนกว่าจะตายลงไป

เมื่อนั้นก็ค่อยส่งเขาให้ไปสู่สุขคติด้วยน้ำมือของเราเอง

เอสเตอร์ก็พูดเสริมว่า

"...มันก็นะ มันเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนก็ต้องคิดแบบนั้นไม่ใช่เหรอ"

โนบิตะกับเดคิสุงิเงียบ เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด พวกเขาเองที่ผ่านประสบการณ์แบบนี้มาก่อนก็ย่อมรู้ดีว่า สิ่งที่ออกมาจากลิทชี่นั้นไม่ได้ผิดแต่อย่างใด

......................

แต่ดูท่าจะมีคนนึงไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

"....เหอะ....จะให้เชื่อพวกแกเหรอ...

ถ้าไอ้หมอนี่ติดเชื้อเมื่อไหร่ฉันจะยิงมันคนแรกเลย"

"จะ ไจแอนท์...ถึงมันจะไม่เป็นแบบนั้นเสมอไปก็เถอะ

 แต่ฉันก็ยอมรับว่าความคิดของเขาก็ไม่ผิดนะ"

"ฉันเองก็คิดแบบนั้นนะ แต่ตอนนี้ฉันว่าพวกเราน่าจะร่วมมือร่วมใจกัน

ออกไปจากที่นี้ให้ได้ก่อนดีกว่า"

"อือ....ถึงการพูดเรื่องแบบนั้นจะเป็นเรื่องที่ถูกก็เถอะ

แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรในตอนนี้เท่ากับการร่วมมือร่วมใจกันหรอก"

"ใช่ไหมล่ะคะ...คุณโรคจิต"

คำพูดของเซย์นะทำเอาเอสเตอร์รู้สึกเจ็บปวดทางจิตวิญญาณที่หว่างขามาโดยอัตโนมัติ พร้อมกับมีรอยโทสะปูดขึ้นที่ศีรษะ

"ยะ ยัยเด็กนี่...."

"....นั่นสินะ..ในตอนนี้พวกเราควรจะสามัคคีกัน

เอาชีวิตรอดออกไปจากที่นี่พร้อมกันก่อนจะดีกว่านะครับ"

"อือ...เดคิสุงิพูดถูกแล้ว

พวกผมก็จะร่วมรบกับพวกคุณด้วย"

"ใช่แล้วๆ ยิ่งมีคนมากๆแบบนี้ ถ้าหากสามัคคีกันล่ะก็..

พวกเราคงลุยพวกมันไปได้แน่นอน..."

"เชอะ...."

ถึงแม้ว่าไจแอนท์จะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่เมื่อได้เห็นสีหน้าที่มุ่งมั่นของพวกพ้องคนอื่นๆ เขาก็คงต้องทำตาม ยอมร่วมมือกับพวกคนอื่นๆอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"ถ้างั้นล่ะก็ต้องขอโทษเรื่องเมื่อกี้ด้วยนะครับ แล้วก็คราวนี้

ได้โปรดช่วยพวกเราด้วยนะครับ....เรามาร่วมรบ [ไปด้วยกัน] เถอะนะครับ"

โทชิบะรู้สึกดีใจที่เห็นเด็กๆทุกคนยอมให้ความร่วมมือกับลิทชี่แล้วจึงยิ้มขึ้นพร้อมกับร้องขอให้ลิทชี่ยอมรับอีกครั้ง... ซึ่งทำเอาลิทชี่ถึงกับชะงักถอยหลังด้วยสีหน้าแดงเรื่อ

"น่านะ"

ตอนนี้ลิทชี่รู้สึกกระอักกระอ่วนมาก

"ไม่เป็นไรหรอกครับ หัวหน้า

แบบนี้ก็เหมือนกับเรามีผู้ช่วยจำนวนมากเลยนะครับ"

ลิทชี่เอามือเกาหัวแกรกๆพร้อมกับพยักหน้า

"ถ้าไม่ไปเจอพวกไทแรนท์ หรือทินดาลอสหรือฮันเตอร์แปลกๆ ก็คงจะไม่เป็นไรล่ะนะ"

จากนั้นลิทชี่จึงเปลี่ยนสีหน้าเป็นใบหน้าที่เอาจริงเอาจังพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า...

"เอาล่ะ...ขอความร่วมมือด้วยนะทุกคน... พวกเราจะขึ้นไปข้างบนกันและตีฝ่าวงล้อมพวกมันออกไปให้ได้"

".....ใช่แล้วจ้า"

"เข้าใจแล้วครับ"

"ดีล่ะ... ถ้างั้นล่ะก็ ออกไปลุยกันได้เลย...!!!!"

จากนั้นลิทชี่ก็เดินไปที่พร้อมกับพูดว่า...

"ซาช่า เธอช่วยรื้อไม้ที่กั้นประตูออกทีดิ๊"

"หา!? ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งนายด้วยล่ะ.!?"

แต่แล้วลิทชี่ก็ทำสีหน้าชั่วร้ายแบบเกรียนๆพลางพูดว่า...

"..ถ้ายังงั้นล่ะก็ ฉันจะปล่อยให้เธอนอนแห้งตายอยู่ที่นี่ละกันนะครับ คุณเจ้าหน้าที่ U.S.S."

"พวก U.B.C.S. นี่มันเกรียนชะมัดยาดเลยวึ้ยยย"

ถึงแม้ว่าลิทชี่จะแอบสะใจที่เขาสามารถออกคำสั่งให้เจ้าหน้าที่คนละหน่วยทำตามที่เขาบอกได้ แต่สิ่งที่เขาคิดในใจตอนนี้คือ.....

"(อีห่านี่.....)"

โทชิบะที่เห็นดังนั้นจึงหัวเราะ หุหุ ก่อนพูดออกมาว่า ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้ทุกคนเตรียมไปหยิบอาวุธในคลังแสงข้างบนให้เรียบร้อยก่อนนะ จะได้มีไว้ป้องกันตัวจากอันตรายข้างนอกได้

หลังจากที่ซาช่าดึงที่กั้นประตูออกแล้วลิทชี่จึงเดินออกมาข้างนอกแล้วถามโทชิบะต่อว่า ไอ้คลังแสงที่ว่าเนี่ยมันไปทางไหนฟะ?

โทชิบะก็บอกตำแหน่งให้พวกลิทชี่รู้ เธอบอกว่า นอกจากอาวุธแล้วก็มีพวกเอกสารสัมพาระของทางบริษัท...... ..
.....?

เธอชะงักไปชั่วครู่...พร้อมกับมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป....

"ดีล่ะ...ไปกันเถอะทุกคน...

เป้าหมายคือบนเส้นทางไฮเวย์ทิศใต้ในระยะทาง 1 กิโลเมตร!!!"

"โอ้ส!!!"

ทุกคนไม่ว่าจะเป็นซาช่า พวกหน่วย U.B.C.S. หรือพวกเด็กๆต่างก็ตะโกนร้องขึ้นด้วยความดีใจ

มีพวกโทชิบะเท่านั้นที่ทำท่าทางแปลกๆ ราวกับกำลังใช้ความคิดกับเรื่องบางอย่างอยู่.....

ในขณะที่ทุกคนกำลังมุ่งหน้าตรงไปยังคลังแสงเก็บอาวุธด้านนอก 

มีเพียงโทชิบะเท่านั้นที่เดินไปยังห้องอีกฝั่ง และมีเพียงเด็กหนุ่มสวมแว่นตาคนเดียวที่สังเกตเห็น

".........เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

โทชิบะได้ยินดังนั้นถึงกับสะดุ้งเฮือก ก่อนตั้งสติหันกลับมามองทางโนบิตะด้วยรอยยิ้มแบบเด็กๆ

"หือ...? เปล่าหรอกจ้ะ...คือแบบว่า... ลืมของไว้นิดหน่อยน่ะน้า

เธอล่วงหน้าไปก่อนได้เลยจ้ะ"

"ตะ แต่ว่า...."

โนบิตะยังคงเป็นกังวลในท่าทีแปลกๆของโทชิบะ แต่เธอก็เดินเข้ามาประชิดตัวโนบิตะพร้อมรอยยิ้ม

"ไม่ต้องเป็นห่วงพี่สาวหรอกจ้า....เธอก็เห็นฝีมือพี่แล้วไม่ใช่เหรอจ้ะ?

เรื่องแค่นี้พี่เอาตัวรอดได้อยู่แล้วล่ะ...."

"ขะ...เข้าใจแล้วครับ!!"

แล้วโนบิตะก็วิ่งตามพรรคพวกคนอื่นๆออกไป จนถึงห้องคลังแสงชั้นที่ 1

ณ ตรงนี้จะมีเพียงโนบิตะกับโทชิบะเท่านั้น เธอบอกว่า 

เธอต้องจัดการธุระบางอย่างก่อนให้โนบิตะล่วงหน้าไปก่อนได้เลย

นอกจากนี้เธอยังบอกอีกว่า อุปกรณ์และอาวุธต่างๆก็อยู่ในตู้ล็อกเกอร์แล้ว

สามารถหยิบไปใช้ได้ตามสะดวก....

โนบิตะจึงเดินเข้าไปหยิบและได้สิ่งของต่างๆมา 5 อย่างได้แก่

- ปืนพก

- มีดพก

- กระสุนปืนพก 3 แม็กกาซีน

- ยาห้ามเลือด 3 หลอด

- สเปรย์ปฐมพยาบาล 3 กระป๋อง

ในระหว่างที่โนบิตะเตรียมของนั้น ลิทเชนคุสกี้ก็เดินเข้ามาหาโทชิบะ

"นี่เธอ...รีบไปเตรียมตัวได้แล้วนะ!"

"ขอโทษนะ คือแบบว่าต้องไปจัดการธุระบางอย่างน่ะจ้ะ...

คุณหัวหน้าหน่วยนำทัพไปก่อนได้เลยจ้า"

"เฮ้ๆ...ถ้าคนไม่ครบ  ก็ออกไปไม่ได้หรอก..."

"ไม่ต้องห่วงหรอกจ้า...พี่สาวคนนี้เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว..."

"แต่ว่า...."

"คุณหัวหน้าหน่วยต้องเป็นคนนำทัพนะจ้ะ ฉันจะคอยให้การสนับสนุนอยู่แถวหลังเอง"

"เอางั้นก็ได้.....แต่ว่า.....".

"จ้ะ?"

ลิทชี่มีสีหน้าแดงเรื่อพลางเอามือเกาศีรษะ

และหันหน้าหนีไปจากโทชิบะที่กำลังยื่นหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส่เข้ามาหา

"ถ้าหากเรื่องทุกอย่างมันจบแล้วล่ะก็....."

เขาพยายามรวบรวมความกล้าพูดออกมา

"...ผม..จะ...ไปเที่ยวกับคุณ...2 คน ตามคำชวนละกัน...."

ดูท่าว่าคุณหัวหน้าหน่วยของเราจะยังไม่ลืมคำชวนของเธอในบทความที่แล้วแม้ตอนนั้นจะยังเมาอยู่

แต่พอลองมาตอบรับแบบสร่างเมาแล้วพี่ท่านก็พึ่งรู้สึกถึงความอายเพราะมันเหมือนกับการไปเดทดีๆนี่เอง

"ได้จ้า"

"ถ้างั้นรีบตามมาด้วยล่ะ.... ผมจะรอคุณอยู่...."

จากนั้นลิทชี่ก็หันกลับไปทางพวกพ้องที่รอเขาอยู่ เขาดึงผ้าคาดหัวสีแดงไว้แน่น ก่อนที่จะจับอาวุธอย่างมั่นคงพร้อมกับเดินนำพวกเขาไปที่ประตู

"เอาล่ะ ออกไปลุยกันเลยทุกคน!"

ลิทชี่จึงทำการแอบเปิดประตูส่องดูสถานการณ์ข้างนอกแล้ววิ่งนำพวกพ้องออกไปทันที

การเอาชีวิตรอดออกจากเมืองนรกที่เต็มไปด้วยฝูงซอมบี้จึงได้เริ่มขึ้น....

==================================================================

ณ ตอนนี้...พวกโนบิตะรวมไปถึงพวกหน่วย U.B.C.S. ที่นำโดยลิทชี่

กำลังออกไปผจญกับฝูงซอมบี้ด้านนอกเมือง

ทุกคนต่างกำลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอาชีวิตรอด

มีเพียงโทชิบะคนเดียวที่ยังอยู่ในอาคาร

...เธอกำลังสวมเสื้อแจ็คเก็ตของเจ้าหน้าที่อัมเบรล่าทับด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

เธอเดินเข้าไปดูในห้องห้องหนึ่งภายในตึก....

พร้อมกับพูดต่อหน้ามอนิเตอร์กล้องวงจรปิดที่ฉายภาพบางอย่างออกมาบนจออย่างว่า....

"ถ้าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็....พวกเขาทุกคนคงจะไม่รอดแน่...."

to be continue........

>>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 20]

ปล. ข้ารู้ว่าหลังจากอ่านตอนนี้หลายคนคงสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่าง....

แสดงความเห็นบน Facebook!