โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 21]

ความเดิมตอนที่แล้ว >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 20]  พวกโนบิตะและกลุ่มเจ้าหน้าที่ U.B.C.S. พยายามหนีออกจากเมืองที่เต็มไปด้วยซอมบี้ และได้คลาดกับโทชิบะที่เป็นคนคอยยิงล่อพวกซอมบี้เอาไว้ให้พวกเขามุ่งหน้าไปถึงที่หมายได้โดยปลอดภัย

การเอาตัวรอดออกมาจากเมืองนรกแห่งนี้ได้มาถึงโค้งสุดท้ายแล้ว!!

บทที่ 21

ชะตากรรมที่ต้องแบกรับ

"แย่แล้ว!!!!!!"

แต่ก่อนที่ซอมบี้จะพุ่งเข้าตู่โจมโทชิบะจากด้านหลังได้ เธอก็ยกปืนพกขึ้นอัดจ่อปากและเหนี่ยวไกปืนอย่างรวดเร็วจนกระสุนพุ่งทะลุสมองของมันจนตาย แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด เพราะพวกซอมบี้ที่เหลือต่างก็บุกพังประตูเข้ามาหาเธอได้แล้ว เธอจึงหยิบปืนพกอีกกระบอกขึ้นพร้อมกับสไลด์หลบไปข้างโต๊ะและยิงกระสุนใส่สมองซอมบี้ทั้ง 2 ตัว

!!!

ในตอนนั้น ซอมบี้ที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะก็คลานเข้ามาจับขาของเธอ แต่เธอรู้ตัวทันจึงเอามือยันโต๊ะแล้วดันตัวเองขึ้นไปนั่ง พร้อมกับกระหน่ำยิงปืนใส่ซอมบี้ที่ลุกออกมาจากใต้โต๊ะพอดี

เธอพยายามหาทางตั้งหลักหนีไปทางอื่นเพราะการต่อสู้ในที่แคบแบบนี้มันยากลำบากมาก แถมยังมีซอมบี้อีกจำนวนหนึ่งกำลังพุ่งตรงเข้ามาทางเธอ  เธอจึงกวาดสายตามองหาประตูทางออกไปจากห้อง เธอจึงรีบวิ่งไปที่โน่นโดยเร็ว และในจังหวัที่ซอมบี้เดินตามเข้าไปเธอก็กระหน่ำกระสุนปืนพกยิงใส่พวกมัน

หลังจากที่เก็บซอมบี้ที่เหลืออยู่ได้แล้ว เธอจะต้องรีบหาทางออกไปจากตึก และในตอนนั้นก็มีซอมบี้ตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาจ๊ะเอ๋ เธอพอดี

!!!

แต่โชคดีที่มันโผล่มาทางกระจกหน้าต่างปิดอยู่ เธอจึงรู้สึกโล่งอกสักครู่พร้อมกับหาทางออกต่อไป แต่แล้วเธอก็ต้องเครียดเมื่อพบว่า...

"บ้าจริง!! ทุกทางออกมีพวกมันล้อมไว้หมด!!"

พวกซอมบี้เริ่มกรูกันเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ เธอพยายามคิดหาทางออกไปจากที่นี่ ซึ่งจำเป็นต้องฆ่าพวกซอมบี้นี้ แต่จะทำยังไงดี เพราะว่ากระสุนที่เธอมีเหลืออยู่เพียงนัดเดียวเสียแล้ว

"สงสัยต้องลองเสี่ยงดูหน่อยแล้ว!!!!"

เธอตัดสินใจบุกพุ่งตรงเข้าไปกระแทกซอมบี้ที่อยู่ด้านหน้าสุดจนกระเด็นไปกระแทกตัวข้างหลัง

พร้อมกับเอาปืนพกที่มีกระสุนเพียงนัดเดียวจ่อปากตัวแรกเอาไว้และรอจังหวะที่มันอยู่ในแนวเดียวกัน ก่อนที่จะลั่นไกปืนยิง

ปัง!!!

พวกซอมบี้ที่เดินบุกเข้ามาเรียงต่อกันเป็นแถวถูกกระสุนนัดเดียวยิงทะลุศีรษะอย่างแม่นยำทุกตัวจนล้มลงตายราวกับโดมิโน่ทั้งหมดในพริบตา

"เป็นลัคกี้ช็อตที่ดีจริงๆ ฉันคงทำมันไม่ได้อีกในล้านปีต่อมาแหงๆ"

หลังจากที่เคลียร์พื้นที่เรียบร้อยแล้วเธอก็รีบออกไปดูสถานการณ์ของพวกลิทชี่กับพวกโนบิตะที่อยู่ภายนอก....ซึ่งเธอสังเกตเห็นพวกเขาจากบนสะพานก็พบว่า..

"....แย่แล้ว! พวกเขากำลังวิ่งเข้าไปกลางดงเจ้าพวกนั้น!!!"

สิ่งที่ดักหน้าพวกเขาอยู่โดยที่พวกเขายังไม่รู้ตัวคือ ฝูงซอมบี้จำนวนเกินค่อนเมืองเดินป้วนเปี้ยนไปมาเต็มเส้นทางที่พวกเขากำลังจะไป

"พวกเขากำลังจะไปทางนั้นโดยไม่รู้ตัว เราต้องล่อพวกมันออกมา!!!"

โทชิบะจึงรีบวิ่งล่วงหน้าไปยังเส้นทางนั้น เพื่อส่งสัญญาณดึงพวกฝูงซอมบี้มาทางเธอทั้งหมด

"ขอให้ทันทีเถอะ......!!!!!"

========================================================================

"ทุกคนรีบไปเร็วเข้า!!! อีกไม่นานก็จะถึงไฮเวย์แล้ว"

ลิทชี่พูดพลางใช้เท้าถีบซอมบี้ที่ขวางทางตัวหนึ่งกระเด็นล้มไปก่อนที่จะใช้ปืน M16 จ่อยิงศีรษะของมันจนตาย  เขารู้สึกได้ว่าพวกตนเสียเวลากับการเคลียร์ซอมบี้ระหว่างทางมากเกินไปแล้ว

พวกเขารีบวิ่งไปตามตรอกถนนเพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดเป้าหมาย .... แต่กลับพบซอมบี้จำนวนไม่มากนัก แต่ก็มีพวกสุนัขซอมบี้เคลเบรอสโผล่ขึ้นมาโจมตีพวกโนบิตะเล็กน้อย

"ไอ้หมาบ้าพวกนี้อีกแล้ว!!!"

แล้วโนบิตะก็หยิบปืนพกขึ้นมายิงพวกเคลเบรอสที่วิ่งไล่กวดจนตายไปทั้งหมด

"ถึงแล้ว!! ที่นี่ยังไงล่ะ!!!"

ลิทชี่จะโกนขึ้นมาเมื่อเขามองเห็นทางด่วนหลังจากที่เดินออกมาจากซอย  เขาจึงรีบวิ่งนำทุกคนลอดใต้ทางด่วนเพื่อที่จะเดินไปขึ้นบันไดไปบนไฮเวย์

"รอผมด้วยสิคร้าบ!!!!"

โนบิตะตะโกนในขณะที่กำลังวิ่งหนีซอมบี้เข้าไปใต้ทางด่วน เขาสังเกตเห็นเจ้าหน้าที่ U.B.C.S. ยานอฟกับรีซิสซ่ากำลังเล็งปืนลงมาจากทางด่วน

"รีบวิ่งเร็วเข้า เจ้าหนูแว่น!!!"

ทั้งสองคนกราดยิงพวกซอมบี้ที่ไล่ตามโนบิตะเข้ามาจนกระทั่งโนบิตะเดินออกไปอีกฝั่ง พร้อมกับเดินขึ้นบันไดไปด้านบน....

บริเวณด้านบนเขาสังเกตเห็นพวก U.B.C.S. และซาช่ากำลังใช้ปืนกำจัดพวกซอมบี้จำนวนหนึ่งที่อยู่ด้านบนจนล้มตายเป็นจำนวนมาก

โนบิตะเดินผ่านลิทชี่ไปและเขาพูดอะไรบางอย่างออกมาเร็วๆ ทำเอาโนบิตะฟังไม่รู้เรื่อง

แต่คนที่พูดตอบโนบิตะออกมาก็คือเซก้าที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นชัดเจนว่า...

"เพื่อนๆของพวกเธอล่วงหน้าไปตรวจสอบสภาพรถอยู่ เรื่องกำจัดซอมบี้แถวนี้ให้พวกเขาจัดการเอง เธอเองก็รีบไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆซะสิ"

"ขะ เข้าใจละครับ"

จากนั้นโนบิตะก็ได้ยินเอสเตอร์หันมาพูดกับลิทชี่ด้วยเสียงที่น่ากังวลใจบางอย่าง เป็นภาษาต่างประเทศ เนื้อหาก็ประมาณว่า เส้นทางรถบนไฮเวย์ด้านหน้าก็เคลียร์แล้วพร้อมออกรถได้ แต่เมื่อไหร่ยัยนั่นจะตามมาสักทีล่ะ

โนบิตะไม่เข้าใจสิ่งที่เอสเตอร์พูดแถมดูท่าว่าเซก้าก็ไม่คิดจะแปลให้โนบิตะฟังด้วย

แต่แล้วพอซาช่ามองเห็นโนบิตะท่าทางสงสัยเธอจึงบอกโนบิตะในสิ่งที่เธอเข้าใจว่า..

"โตวชีบ้า..ยังไม่มา...

ยัยนั่นอยู่ที่ไหนเนี่ย!?"

เธอพูดตอบโนบิตะพร้อมกับใช้พานท้ายปืนฟาดหัวซอมบี้ที่เดินเข้ามาใกล้อย่างแรงจนเลือดสาดกระเซ็นและเธอก็ตีหัวซ้ำจนมันแน่นิ่ง

จากนั้นโนบิตะก็มองเห็นยานอฟกับรีซิสซ่ายังคงกระหน่ำกระสุนที่มีอยู่โจมตีใส่พวกซอมบี้จำนวนหนึ่งที่กรูกันเดินลอดใต้ทางด่วน พร้อมกับได้ยินพวกเขาพูดคุยบางอย่างเป็นภาษาต่างประเทศที่โนบิตะฟังไม่ออก ซึ่งยานอฟพูดเกี่ยวกับเรื่อง สถานการณ์ไบโอฮาซาร์ดที่เกิดขึ้นในตอนนี้ แต่รีซิสซ่าก็พูดถึงความน่าสนใจของกลุ่มเด็กพวกนั้นที่กล้าต่อสู้กับพวกแบบนี้อย่างห้าวหาญโดยเฉพาะ เจ้าจิ๋วแว่น (เมกาเนะเดะจิบิ = メガネでチビ) ดูเหมือนจะรู้สึกพึ่งพาได้อยู่ แถมเธอยังเหลือบหันกลับมามองโนบิตะแว๊บหนึ่ง จนเขารู้สึกได้ ก่อนหันกลับไปเล็งยิงพวกซอมบี้ต่อ

!???

แต่สิ่งที่โนบิตะสนใจในตอนนี้ก็คือ... กลุ่มเพื่อนๆที่รับหน้าที่สำรวจรถที่อยู่บนทางด่วนด้านหน้า

"ทุกคน...ไม่เป็นอะไรใช่ไหม!?"

"พวกเราไม่เป็นอะไรหรอก โนบิตะคุง"

เดคิสุงิตอบรับ และดูเหมือนว่าพวกเขาจะตรวจสภาพเช็ครถทุกคนที่ใช้หลบหนีแล้ว พวกเขาทุกคนสามารถนั่งรถหนีออกไปจากเมืองแห่งนี้ได้ทันที

"แต่ว่าพี่สาวคนนั้นยังไม่มาเลยนะ...พวกคุณเจ้าหน้าที่ต่างก็เริ่มล้าแล้วด้วย"

เซย์นะคงจะเอ่ยถึงโทชิบะและเจ้าหน้าที่ U.B.C.S. ทุกที่กำลังต่อสู้กันอยู่ในตอนนี้

"เฮอะ...นั่นก็เป็นหน้าที่ของเจ้าพวกนั้นไม่ใช่เหรอ?"

"ไจแอนท์!!! อย่าพูดอะไรแบบนั้นนะ!!!"

ดูเหมือนว่าไจแอนท์จะพูดไม่ค่อยเข้าหูคนอื่นเท่าไหร่

"ยะ ยะ ยังไงก็เถอะ เรารีบหนีออกไปจากที่นี่ดีกว่านะ 

พวกซอมบี้ฝูงใหญ่จะบุกเข้ามาเมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้เลย"

"ก็อย่างที่ซูเนโอะคุงพูดนั่นแหละ

รีบเตรียมตัวหนีออกไปจากเมืองนี้ดีกว่า"

"เดี๋ยวก่อนสิ!! แล้วพวกเขาล่ะ..?"

แต่ก่อนที่จะพูดอะไรมากกว่านั้น พวกเจ้าหน้าที่ U.B.C.S. ส่วนใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นมาด้านหลังพวกโนบิตะ จากนั้นเซก้าก็เป็นคนพูดให้พวกโนบิตะฟังว่า...

"หัวหน้าหน่วยบอกให้ทุกคนรอเขาอยู่ที่นี่ก่อน

จนกว่าทุกคนจะมาครบ เราจะยังไปไหนไม่ได้หรอก..."

และในตอนนั้นเอง เดคิสุงิก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ก็พบว่า ... เจ้าหน้าที่ลิทชี่ที่เป็นหัวหน้าหน่วย และเป็นคนออกคำสั่งกลับไม่อยู่ที่นี่...

"แล้วคนๆนั้นล่ะ?"

"หัวหน้าออกไปตามหาคุณโทชิบะอยู่...

ขอร้องล่ะ รอพวกเขาอยู่ที่นี่ก่อนนะ ทุกคน..."

=======================================================================

ตัดไปทางด้านลิทชี่ที่ตัดสินใจวิ่งกลับไปตามหาโทชิบะ....

(ยัยนั่น...มัวทำอะไรอยู่นะ?)

เขาพยายามวิ่งหาตลอดเส้นทางที่คิดว่าเธอน่าจะผ่านมา จนกระทั่งมาถึงจุดๆหนึ่ง เขาก็มองเห็นผู้หญิงคนที่เขาคุ้นตากำลังเดินมาทางนี้...เธอคนนั้นทำให้เขารู้สึกดีใจมากขึ้นที่ได้เห็นเธอมียังชีวิตอยู่

โทชิบะ นั่นเอง...

"มาช้าจังเลยนะ...ปล่อยให้พวกฉันรอตั้งนานแน่ะ เอาล่ะ  รีบไปกัน...."

"...เถอะ..."

ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินตกใจกับสิ่งที่เห็น เมื่อเธอเดินมาในสภาพที่บาดเจ็บอย่างหนักเลือดไหลเป็นทางยาว...ทุกฝีเก้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

"นี่เธอ...!?"

เมื่อเห็นหญิงสาวในสภาพนั้น ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งเข้าไปดูอาการใกล้ๆ แต่ว่า....

"....อย่าจับตัวฉันนะ!!!!!"

ลิทชี่ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอพูด..... เพราะการที่เธอพูดแบบนี้นั่นก็หมายความว่า.....

"ฉันโดนกัดเข้าที่ขาซ้ายน่ะ....."

เธอเล่าความจริงให้เข้าฟัง....เธอพลาดท่าจากการต่อสู้กับพวกซอมบี้ที่มีจำนวนเกือบค่อนเมือง...แม้ว่าเธอจะรอดชีวิตและกำจัดซอมบี้ทั้งหมดได้ก็ตาม แต่การจะให้ไม่ถูกมันเล่นงานเลยก็คงเป็นไปได้ยาก....

"มะ...ไม่จริงใช่ไหม"

เธอพยายามฝืนทำสีหน้าที่เจ็บปวดและดูซีดเซียวให้กลับมามีรอยยิ้มที่สดใสอีกครั้ง 

"ขอโทษนะ....ฉันคงจะหนีไปด้วยกันกับพวกเธอไม่ได้แล้วล่ะ....."

"ขอร้องล่ะ ช่วยปกป้องพวกเด็กๆพวกนั้นแทนฉันด้วยนะจ้ะ"

..........

ลิทชี่....พูดอะไรไม่ออก.....

เขาไม่อยากเชื่อว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้

".....อ่ะอือ..."

"อา.....แต่ก่อนหน้านั้น 

เอาเจ้านี่ไปด้วยสิ......"

ตอนนั้นเองโทชิบะก็หยิบอะไรบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋าเธอ โยนมาให้ลิทชี่ เขารับมันไว้...มันดูเหมือนซองกระดาษที่ห่อของอะไรบางอย่างอยู่ด้านใน

".....นี่มัน?"

เธอบอกว่า....ก็ที่ไปทำธุระนิดหน่อยน่ะนะ สิ่งที่จะช่วยพวกเธอในการเล่นงานพวกนั้นได้

หวังว่ามันคงจะมีประโยชน์กับเธอ  

"อ้ะ แล้วก็ ขอร้องอะไรสักอย่างได้ไหมจ้ะ"

"....ถ้าฉันทำให้เธอได้ล่ะก็นะ"

อึก....แค่กๆ
เธอเริ่มไอออกมาอย่างหนักพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียวยิ่งกว่าเดิม

"กระสุนน่ะ ถ้ายังเหลืออยู่ล่ะก็ยิงใส่ฉันได้ไหมจ้ะ....

ฉันไม่อยากจะอยู่ในสภาพแบบนั้นเลย..."

เธอขอร้องให้เขาฆ่าเธอทิ้งตอนที่เธอยังเป็นมนุษย์อยู่.....เธอต้องการจะตายในฐานะมนุษย์คนหนึ่งไม่ใช่ซอมบี้ผีดิบ

".....ขะ เข้าใจแล้ว"

ทั้งๆที่เขาเคยพูดมาตลอดในเรื่องการเตรียมใจที่จะฆ่าพวกเดียวกันเองหากเกิดการติดเชื้อขึ้นมา ทั้งๆที่เขาพูดแบบนั้นแล้วแท้ๆ แต่ทำไมปืนที่อยู่ในมือของเขามันหนักเหลือเกิน..... มันยากมากที่จะยกขึ้นมา

ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกแล้วว่า นั่นคือสิ่งที่เขาต้องทำ....ทำไมกันล่ะ....เขาเองก็เคยยกปืนขึ้นยิงผู้คนที่กลายเป็นซอมบี้มานักต่อนักแล้วก็จริง แต่ทำไมสำหรับคนนี้แล้ว มันรู้สึกยากเหลือเกิน.... ทุกครั้งที่ยกปืนขึ้นเล็ง หัวใจของเขารู้สึกเหมือนถูกบีบคั้น ยามที่ใช้ตาส่องปากลำกล้องเล็งไปที่ใบหน้าที่สดใสมันทำให้เขารู้สึกเจ็บกว่าที่เคยเป็น....เพราะอะไร? ทำไมการที่เขาต้องฆ่าผู้หญิงคนนั้นมันทำให้เขาเจ็บปวดได้ขนาดนี้

เขาไม่อาจจะเหนี่ยวไกได้เมื่อเห็นใบหน้าของเธอ เขารู้สึกแบบนั้น เขาจึงถามออกมาว่า....

"......นี่  เธออยากให้มันเป็นแบบนี้จะดีเหรอ? 

มีอะไรอยากจะพูดหรือเปล่า?"

เขาถามออกไปแบบนั้น...เพื่ออยากให้เธอได้พูด

แต่สิ่งนั้นมันกลับทำให้เธอหัวเราะออกมาเบาๆ

"หุหุหุ อยากจะให้พูดอะไรเหรอจ้ะ..."

"ก็..แบบพูดเรื่องสิ่งที่สำนึกเสียใจอะไรแบบนี้น่ะ?"

"เอ....สิ่งที่รู้สึกเสียใจน่ะเหรอ? คงเป็นเรื่องที่...

นัดไปเที่ยวดื่มน้ำชากับเธอไม่ได้แล้วล่ะมั้ง......"

(คำตอบนั้นสมกับเป็นเธอ....)

เขาคิดแบบนั้น...จนเขาเผลอยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกที่เศร้าหมอง...

ขนาดอยู่ในช่วงเวลานี้แท้ แต่เธอยังทำให้ยิ้มได้แม้ในวินาทีสุดท้ายของชีวิตเธอ

"นั่นสินะ...หลังจากนี้ฉันก็คงจะงดมันไปอีก 3 วันเหมือนกัน...."

"ฉันพร้อมแล้วล่ะ....เร็วเข้าเถอะ..."

"อือ...."

ลิทชี่ใช้สายตามเล็งไปตามลำกล้องเล็งปืนอีกครั้ง เพื่อต้องการที่จะกะตำแหน่งยิงให้ถูกจุดตายกลางสมองในทีเดียวเพื่อจะไม่ให้เธอต้องรู้สึกเจ็บปวด และเมื่อยกตำแหน่งลำกล้องขึ้นที่จุดนั้นแล้ว

!!!!!!!

(ลาก่อนนะ.....  ขอบคุณที่ได้ร่วมงานกัน)

======================================================================

หลายนาทีต่อมา.....

หัวหน้าลิทชี่วิ่งกลับมารวมกลุ่มกับเหล่า U.B.C.S. ที่ยังคงรอเขาอยู่เพียงลำพัง

"หัวหน้า!!!!"

รีซิสซ่ารีบวิ่งมาหาเขาคนแรก

"....แล้ว...เธอคนนั้นล่ะ"

............

".....ฉันคิดว่า....ฉันคงต้องเลิกทั้งเหล้าและเบียร์ซะแล้วล่ะ...."

คำตอบของลิทชี่ทำให้รีซิสซ่าเข้าใจเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น...เธอจึงได้แต่ตอบว่า...

"...ยังงั้นหรือ"

เธอไม่พูดอะไรอีกจึงได้พาลิทชี่ขึ้นไปบนรถที่ซึ่งมีเอสเตอร์เตรียมขับรถรอไว้อยู่แล้ว

เจ้าหน้าที่ U.B.C.S. และพวกเด็กๆ จึงได้นั่งรถหนีออกไปบนทางไฮเวย์เพื่อหนีออกนอกเมืองได้สำเร็จ

ช่วงที่นั่งอยู่บนรถ ลิทชี่ได้เปิดห่อกระดาษที่โทชิบะให้ไว้ออก เผยให้เห็นบัตรไอดีการ์ดอัมเบรล่าของเธอ

พร้อมกับแผ่นดิสก์ 2-3 แผ่น..... มันคงจะเป็นกุญแจสำคัญที่พวกเขาจะใช้มันจัดการกับอัมเบรล่าได้

อีกทั้ง.....

ในกระดาษแผ่นนั้นยังเขียนแผนที่แนะนำร้านเหล้าที่เธอหวังว่าเขาคงจะชอบที่สุดในญี่ปุ่นอีกด้วย

(ยัยบ้าเอ้ย......)

และทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มมองเห็นไม่ชัดด้วยน้ำตาที่ปรากฏขึ้นบนดวงตาของหัวหน้าหน่วย...

รถทุกคันยังคงแล่นออกไป.......

แต่แล้ว พวกเขาทุกคนก็มองเห็นเครื่องบินเจ็ทสองลำ

บินสวนพวกเขาพุ่งตรงไปยังเมืองที่พวกเขาพึ่งหนีออกมา

"นั่นมัน........"

แล้วพวกเขาทุกคนก็ได้คำตอบเมื่อพบว่า เครื่องบินเจ็ทลำนั้นได้ทำการทิ้งระเบิดปรมาณูลงในเมืองแห่งนั้นจนทำลายทุกอย่างราบเป็นนาบกลอง ไม่เหลือหลักฐานของพวกอัมเบรล่าให้เห็นอีกต่อไป....

และแล้วเมืองแห่งนั้นก็ถูกลบออกไปจากแผนที่โลกเหมือนกับเหตุการณ์เมื่อ 2 ปีก่อน......
ถึงแม้ว่าพวก U.B.C.S. กับพวกโนบิตะจะรอดชีวิตออกมาได้ แต่ว่าเหตุการณ์นั้นก็ได้ฝากรอยแผลให้กับหัวหน้าของเจ้าหน้าที่ U.B.C.S. ที่ไม่อาจจะลบเลือนได้อีกต่อไป

"ฉันจะ......."

"ต้องยุติเรื่องบ้าๆพวกนี้ทั้งหมด!"

การตอบโต้การก่อวินาศกรรมของพวกอัมเบรล่าได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว....

บทความต่อไป....ยุทธการณ์ตอบโต้อัมเบรล่า!!!



To be continue>>>>  โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 22]


ปล. หลังจากจบเหตุการณ์ที่พวกโนบิตะหนีออกมาได้ จะมีมินิเกมส์ให้ควบคุมซอมบี้ไปตามทางเดินเฉยๆ (ไม่ได้เอามาไล่กินคนแต่อย่างใด ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสร้างขึ้นมาไว้ทำอะไร)

ปล2. ร่วมไว้อาลัยให้กับโทชิบะ

แสดงความเห็นบน Facebook!