โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 16]

หลังจากที่จบเนื้อเรื่องของกลุ่ม U.B.C.S  ไปในบทความที่แล้ว...

>>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 15]

ทำให้รู้ว่า ตอนนี้กลุ่มของ U.B.C.S. มีเป้าหมายใหม่ นั่นคือการจับกุมพวกโนบิตะทุกคนที่ขโมยข้อมูลไปจากเจ้าหน้าที่ U.S.S. ซาช่า 

พวกเขาได้ทำการสืบหาสถานที่ที่พวกโนบิตะกบดานอยู่ และด้วยความร่วมมือจากเครือข่ายของหัวหน้างานใหญ่อย่างหัวหน้าสาวสวยโทชิบะ ทำให้พวกเขารู้ที่อยู่ของพวกโนบิตะและวางแผนพร้อมที่จะบุกจับกุมทันที โดยเริ่มจากเป้าหมายแรกซึงก็คือ 2 สาวสวยของกลุ่ม ชิสุกะ และเซย์นะนั่นเอง

การเผชิญหน้ากันของทั้ง 2 กลุ่มได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!!!! 

บทที่ 16

แก๊งแด็กแว่นสุดซ่า ปะทะ ก๊วนเจ้าหน้าที่สุดแสบ

ภาคการต่อสู้ของลูกผู้หญิง

ณ เมืองแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างไกลออกไปจากบ้านเกิดของพวกโนบิตะไม่มากนัก.... พวกโนบิตะได้หนีมากบดานอยู่ในเมืองนี้ พวกเขาแบ่งหน้าที่กันทำงาน.... โดยให้พวกผู้หญิงออกไปซื้อของในเมือง ส่วนพวกผู้ชายจะวางแผนและเตรียมอาวุธไว้ให้พร้อมอยู่ในที่พัก

เขตโกดังภายในเมืองแห่งหนึ่ง อันเป็นทางผ่านที่ 2 สาว เซย์นะ และชิสุกะเดินออกไปซื้อเสบียง

"ช้าๆหน่อยก็ได้นะ ชิสุกะจัง"

เซย์นะเห็นท่าทีของชิสุกะที่รีบเดินไปตามถนนอย่างเร็วพูดขึ้น

"อือ....แต่ว่า..ไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงนี่นา"

"....ก็เข้าใจอยู่หรอก แต่นี่เธอยังคิดที่จะไปซื้อของอยู่อีกเหรอ..

แถวนี้มันอาจจะมีอันตรายก็ได้นะ"

การที่เซย์นะพูดคำนั้นทำให้ชิสุกะหยุดเดิน...

"คุณเซย์นะ"

"อ้ะ ขอโทษจ้ะ ขอโทษ สงสัยฉันจะคิดมากไปหน่อยน่ะนะ"

เซย์นะยังคงกังวลอยู่ว่า ที่เมืองแห่งนี้จะมีสถานที่ตั้งของพวกอัมเบรล่าอยู่หรือเปล่า...

หลังจากที่รู้ข่าวจากเมื่อ 2 วันก่อนจากเจ้าหน้าที่ซาช่า ทำให้เซย์นะรู้สึกไม่สบายใจมากเวลาที่จะไปไหนต่อไหน เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าพวกอัมเบรล่าจะส่งคนมาตามล่าพวกเธออีกเมื่อไหร่ จนถึงป่านนี้เธอก็ยังพกอาวุธติดตัวอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะเป็นมีดหรือปืนพกซึ่งมันอาจจะช่วยให้ใจเย็นลงบ้าง

"...แต่ว่านะ ก่อนที่จะมาถึงที่นี่พวกเดคิสุงิคุงต่างก็ตรวจสอบและเช็คข่าวสาร

อย่างดีแล้วล่ะ ดังนั้นเมืองนี้ปลอดภัยแน่นอน"

"...ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ"

สองสาวพูดคุยกันสักพักก่อนที่จะเริ่มเดินไปตามถนนต่อ และในตอนนั้นเอง เซย์นะก็สังเกตเห็นว่า...

"เอ.... ทำไมถึงมีรถมาจอดขวางกลางถนนแบบนี้ล่ะ......"

"เป็นรถยนต์ที่แปลกดีนะคะ ไม่เคยเห็นรุ่นนี้มาก่อนเลย....."

ตึก!!!

ในตอนนั้นเองบานประตูรถที่จอดขวางเด็กสาวทั้งสองคนก็เปิดออก 

 

พร้อมกับมีร่างอันใหญ่โตของผู้ชายสวมหมวกปีกกว้าง ในเครื่องแบบชุดสีเขียวเสื้อกั๊กาสีฟ้าของเจ้าหน้าที่พิเศษเดินออกมาจากรถ สายตาอันแหลมคมเหมือนเหยี่ยวของเขาจับจ้องไปที่เด็กสาวทั้งสองคนจนพวกเธอรู้สึกได้ถึงความกดดันเหมือนเหยื่อที่กำลังอยู่ต่อหน้าผู้ล่าอันแข็งแกร่ง

ชายคนนี้คือ....เซก้า.....เจ้าหน้าที่ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ระยะประชิดที่เก่งที่สุดในกลุ่มของ U.B.C.S.

!!!!

นอกจากนี้ เซย์นะยังจับความรู้สึกบางอย่างได้จากบริเวณรอบตัว

ที่บนดาดฟ้าของตึกด้านซ้ายมีหญิงสาวผมบลอนด์ยืนถือกล้องส่องทางไกลก้มลงมองดูเด็กสาวทั้ง 2

เธอคือ เจ้าหน้าที่พลแม่นปืนของหน่วย U.B.C.S. รีซิสซ่า

และผู้ชายผมสีฟ้า ผ้าคาดผมสีแดงในชุดเครื่องแบบอีกคนหนึ่งก็ได้เดินออกมาจากซอกตึกปิดทางเดินด้านหลังของเด็กสาวเอาไว้

ชายผู้เป็นถึงหัวหน้าหน่วย U.B.C.S. ลิทเชนคุสกี้....หรือ ลิทชี่

"อะ...อะไรกันเนี่ย..? "

นอกจากนี้ด้านหลังลิทชี่ยังมีชายแปลกหน้าอีก 2 คนเดินตามมาด้วย

ในตอนนั้นเองที่เธอไม่อยากคิดเลยว่า ลางสังหรณ์ของเธอจะเกิดขึ้นจริงๆ

"หรือว่า...คนพวกนี้...? จะเป็น....."

แต่ก่อนที่ทั้งสองสาวจะขยับไปไหน ชายหนุ่มผมฟ้า ลิทชี่ก็จะโกนขึ้นมาว่า...

"ตอนนี้แหละ! ยานอฟ...!!  จัดการซะ!!!"

ชั่วพริบตา...ก็มีชายหนุ่มผมสีฟ้าอีกคนเปิดประตูออกมาจากรถคันสีแดงที่อยู่ใกล้กับชิสุกะจัง

"!!!!!?"

เขาใช้แรงทั้งหมดลากตัวชิสุกะจังเข้าไปอยู่ในรถทันที...!!!  โดยที่เซย์นะยังตกตะลึงอยู่

"ชิสุกะจัง!!!!"

เซย์นะคิดจะคว้าปืนพกขึ้นมาแต่ก็ต้องหยุดเพราะจู่ๆ ชายร่างยักษ์สวมหมวก (เซก้า) ก็เดินเข้ามาประชิดตัวอย่างไวด้วยสายตาที่น่ากลัว ราวกับจะบอกว่า อย่าได้ยกอาวุธขึ้นมาเด็ดขาด และยอมโดนจับแต่โดยดี เธอจึงได้แต่เดินถอยหลังอย่างช้าๆ

(จะทำไงดีล่ะ...ในสถานการณ์แบบนี้...

เราคนเดียวสู้พวกเขาและช่วยชิสุกะจังไม่ได้แน่)

เซย์นะพยายามคิดหาวิธีโดยเร็วที่สุด พร้อมกับมองไปรอบๆก็พบว่ามีตรอกเล็กที่ไม่มีคนเฝ้าอยู่อยู่ทางด้านขวาของเธอพอดี เธอจึงตัดสินใจ

"ต้องรีบหนีออกไปจากที่นี่ และบอกให้ทุกคนรู้...!!!"

ในตอนนั้นเอง เธอจึงได้ตัดสินใจรีบโกยแน่บเข้าไปในซอยอย่างรวดเร็ว โดยที่ยังรู้สึกผิด

"ขอโทษนะ ชิสุกะจัง...."

"แล้วฉันจะรีบกลับมาช่วยเธอนะ!!!"

หลังจากที่เซย์นะวิ่งหนีเข้าไปในตรอกแล้ว ดูท่าว่าคนที่อยู่ตรงนี้จะไม่ได้วิ่งตามไปด้วย... ราวกับว่า พวกเขาจงใจปล่อยให้เธอหนีไปในทางนั้นได้เอง

"นึกแล้ว...ว่าต้องหนีเข้าไปในนั้น หึหึ

ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะได้สนุกกับการไล่ล่าหน่อย"

รีซิสซ่าพูดออกมาขณะที่ใช้กล้องส่องทางไกลจับตามองเซย์นะอยู่

"เท่านี้ก็เรียบร้อย เดี๋ยวปล่อยให้พวกคนญี่ปุ่น (ที่เป็นสายให้กับอัมเบรล่า) ที่เหลือ

จัดการกันเองแล้วกัน เซก้า นายค่อยตามไปสมทบกับเอสเตอร์ทีหลังด้วยนะ"

ลิทชี่บอกกับทุกคนผ่านวิทยุ

และในตอนนั้นเองก็มีเสียงของหญิงสาวผู้ร่าเริงดังเข้ามาในวิทยุ ซึ่งเป็นเสียงของ....

"ทำได้ดีมากจ้าพวกเธอทุกคน... 

ตอนนี้ก็หวังว่า แม่หนูคนนั้นคงจะยอมให้เราจับแต่โดยดีน้า"

ลิทชี่ก็พูดทางวิทยุว่า...

"ก็หวังว่าอย่างนั้นน่ะนะ แต่ถ้าเธอไม่ยอมแต่โดยดี

คงต้องใช้กำลังกันแล้วล่ะ"

"เฮ้อ ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลยจริงๆน้า....."

จากนั้น ภาพจะตัดไปทางเซย์นะ....ที่วิ่งหนีเข้ามาในตรอกแล้ว และพบว่ามีคนญี่ปุ่นซึ่งเป็นชาวเมือง 2 คนกำลังวิ่งไล่ตามเธอมาในซอยแล้วด้วย

"ไม่ได้การแล้ว!!! ต้องรีบหนี!!!"

จากนั้นเกมส์จะขึ้นให้เซฟโดยอัตโนมัติ
แนะนำให้เซฟซะ เพราะว่าการเล่นวิ่งไล่จับตรงนี้เป็นจุดที่ยากที่สุดของเกมส์และมีโอกาสถูกจับทำให้เกมส์โอเวอร์ได้ง่าย แต่ถึงอย่างไรก็ตามการเดินเรื่องตรงนี้ก็นับว่าเป็นจุดที่สนุกที่สุดของเกมส์เลยทีเดียว

หลังจากเซฟเรียบร้อย จะมีชาย 2 คนวิ่งไล่จับเซย์นะอย่างรวดเร็ว ภารกิจในตอนนี้คือ วิ่งหนีโดยที่อย่าให้โดนจับ

เธอจะต้องรีบหนี อย่าให้โดนพวกเขาจับได้เด็ดขาด (โดนจับได้คือเกมส์โอเวอร์)

(หวา!!! มีพวกมันซ่อนตัวอยู่ในรถด้วย!!!)

เธอรีบวิ่งผ่านมาได้จนหนึ่งก็พบว่า ตามเส้นทางมีรถจอดดักรออยู่ และพอเดินเข้าไปใกล้ ก็จะมีผู้คนออกมาจากรถและวิ่งไล่จับเธอต่อ

พวกผู้ชายชาวเมือง (ที่เป็นสายให้กับอัมเบรล่า) นับสิบคนต่างวิ่งไล่จับเธอไม่คิดชีวิต

แต่ไม่มีใครสามารถไล่ตามเธอได้ทัน เพราะเซย์นะมีสมรรถนะทางร่างกายที่สูงมาก เนื่องด้วยความที่เธอเป็นนักกีฬาของโรงเรียน จนกระทั่งเธอวิ่งหนีเข้ามาในมุมอับ

ดูคลิปประกอบเพื่อความมันส์

และรอดพ้นเงื้อมมือของพวกชาวบ้านได้ทุกคน....

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครวิ่งไล่ตามมาแล้ว เธอจึงหยุดพักเหนื่อยบริเวณที่ใกล้กับรถสีดำและรถสีเหลืองสักครู่

(แฮ่กๆๆๆ....กะ...เกือบไปแล้ว!)

"ย้ากกกกกกกกกกก!!!"

แต่แล้วก็มีชายผมสีน้ำตาลคนหนึ่งพุ่งออกมาจากรถยนตร์สีเหลือคว้าร่างของเซย์นะเอาไว้!!!

เขาคือหนึ่งในเจ้าหน้าที่ของ U.B.C.S. ชื่อ เอสเตอร์

"กรี๊ดดดดดด!!!!!!"

เซย์นะพยายามดิ้นอย่างสุดแรง เพื่อให้พ้นจากเงื้อมมือของผู้ชายคนนี้ให้ได้

จากนั้นระบบเกมส์จะให้กดปุ่มโจมตีรัวๆเพื่อดิ้นหนีจากสถานการณ์นี้

เซย์นะดิ้นสุดแรงเหวี่ยงๆทั้งๆที่อยู่ในอ้อมแขนของเอสเตอร์ แล้วบังเอิญว่าในตอนนั้นเอง มือของเอสเตอร์ก็จับเข้าไปที่หน้าอกทั้งสองของเซย์นะเต็มเปา

(ยะ...ยัยนี่...ทำไมถึงได้ขนาดเท่าผู้ใหญ่ล่ะเนี่ย!!!)

คำพูดของเอสเตอร์ได้ยินเข้าไปถึงหูเซย์นะ...

....................

"พะ...พะ....พูดบ้าอะไรของแกน่ะ!!!! ไปตายซะไอ้โรคจิต!!!!"

จู่ๆ พละกำลังของเซย์นะก็เพิ่มขึ้นอยางมหาศาล.... เธอได้กระทืบเท้าลงไปบนเท้าของเอสเตอร์อย่างแรงจนเขาสะดุ้ง และใช้จังหวะนั้นตีศอกเข้าไปกลางหน้าท้องจนเขาปล่อยตัวเธอ ยังไม่พอ เซย์นะจึงใช้จังหวะนั้นเตะผ่าหมากเข้ากลางหว่างขาของเอสเตอร์อย่างแรงจนหน้าจอสีแดงฉาน!!!!

"อ้ากกกกกกกกกกก!!"

เอสเตอร์ถึงกับถอยเซไปพืงกับรถสีเหลืองข้างหลังพร้อมกับเอามือกุมเป้าอย่างน่าสงสาร

(นะ...นะ.....น้องชายฉัน!!!  น้องชายฉัน!!!!)

เซย์นะมองเอสเตอร์อย่างแค้นฝังลึก

"เมื่อกี้คุณจับฉัน 2 ข้างสินะคะ...ถ้างั้น

ฉันก็จะแถมอีกข้างให้เป็นพิเศษเลยละกันนะ...ไอ้คุณโรคจิต!!"

เมื่อเอสเตอร์ได้ยินเช่นนั้นเขาถึงกับหน้าซีดเผือด จึงพยายามฝืนลุกขึ้นหนีแต่ทว่า....

(มะ ไม่ไหวแล้ว....ละ ลุก...ไม่ขึ้น...)

เขาจึงพยายามพูดด้วยเสียงสะสั่น....

"ดะ...เดี๋ยวสิ.!!!!...มาคุง (คุย)กันก่อง..."

"พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลยค่าาา.....!!!"

ตูมมมมมมมมมมม!!!

หน้าจอเป็นสีแดงฉานอีกครา.....

หลังจากที่ถูกกระแทกอย่างรุนแรงอีกครั้ง.....เอสเตอร์ถึงกับนอนสลบน้ำลายฟูมปากข้างรถเลยทีเดียว...

"หึ!!!!"

คลิปประกอบฉากเด็ดเตะผ่าหมากของเซย์นะใส่เอสเตอร์

หลังจากที่จัดการเอสเตอร์ได้ เธอจึงรีบวิ่งออกไปทางปากซอยทันที

ปรากฏว่า ยังมีผู้ชายอีก 2 คนดักรอจับเธออยู่ในรถ

"ยังไม่หมดเหรอเนี่ย!!!"

และแล้วเซย์นะก็ต้องวิ่งหนีพวกเขาต่อ.... (การวิ่งหนียังคงดำเนินต่อไป)

ตัดภาพมาที่ปลายถนนทางออกปากซอย...ที่ซึ่งมีหญิงสาวผมสั้นสีน้ำเงินคนหนึ่งกำลังรออย่างสบายอารมณ์

"แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก..."

ผู้หญิงผมสีน้ำเงินได้ยินเสียงเหนื่อยหอบของเด็กสาวที่กำลังวิ่งออกมาจากในซอย...ตรงเข้ามาหาเธอ

"ชะ ช่วยด้วยค่ะ!!!!"

เซย์นะตัดสินใจตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากหญิงสาวคนนั้น เพราะดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีพิษภัย ทางด้านหญิงสาวผมน้ำเงินหันมาเห็นเซย์นะ....

"อาร้ะ...? เกิดอะไรขึ้นน่ะ...?

ทำไมหนูถึงมาอยู่ที่แบบนี้กันล่ะจ้ะ..."

"ที่นี่มันไม่ใช่ที่เที่ยวเล่นของเด็กๆนะจ้ะ..."

"มี มีพวกคนแปลกๆวิ่งไล่ตามหนูมา...

ช่วยด้วยค่ะ!!!"

"คนแปลกๆเหรอจ้ะ?" 

หญิงสาวพูดต่อไปอย่างไรเดียงสา..แต่ในใจก็คิดว่า...

(สงสัยเจ้าพวกนั้นจะทำน่ากลัวไปหน่อยม้าง)

หญิงสาวผมน้ำเงินจึงกวักมือเรียกให้เซย์นะไปหาใกล้ๆ

"ไม่เป็นไรจ้ะ หนู...มาทางนี้สิจ้ะ

พี่สาวเป็นพวกเดียวกันนะ"

และในตอนนั้นเอง เซย์นะก็ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกของพวกผู้ชายแปลกหน้าที่ไล่ตามเธอมาจากด้านหลัง เธอจึงวิ่งออกมาหลบอยู่ด้านหลังพี่สาวผมน้ำเงิน

"เจอตัวแล้ว!!!"

"หวา!!!"

ในตอนนั้นเอง พี่สาวที่ดูขี้เล่นก็เปลี่ยนท่าทางและตะโกนด้วยเสียงดัง

"นี่พวกคุณเป็นบ้าอะไรกัน!? คิดจะทำอะไรกับเด็กคนนี้งั้นเหรอ!?  

ถ้าไม่รีบไปฉันจะแจ้งตำรวจนะ!!!"

หลังจากที่ได้ยินเสียงของพี่สาวผมน้ำเงินพูดจบ ชายพวกนั้นก็รีบวิ่งหนีกลับเข้าตรอกไปอย่างว่าง่าย

"อาราระ หนูเป็นอะไรหรือเปล่าจ้ะ"

"มะ ไม่เป็นไรค่ะ ขะ ขอบคุณนะคะ"

จากนั้นพี่สาวผมน้ำเงินก็บอกว่า ทางนี้โดยปกติค่อนข้างอันตรายอยู่แล้ว

เพราะเป็นที่สุมหัวของพวกกุ๊ยข้างถนน

หลังจากนั้นเซย์นะก็พึ่งคิดได้ว่า..

"อ้ะ...แย่แล้ว ต้องรีบไปบอกทุกคน!!"

พี่สาวผมน้ำเงินเห็นท่าทางตกใจของเซย์นะจึงสอบถามเธอ

"หือ? มีอะไรเหรอจ้ะ...? ถ้ารีบไปไหนต่อล่ะก็ ไปขึ้นรถกับพี่สาวก็ได้นะ..."

เมื่อเห็นท่าทีแบบนั้น

"มะ ไม่เป็นไรหรอกค่า...

จะเป็นการรบกวนพี่สาวเปล่าๆ"

หรืออีกนัยหนึ่งคือ เซย์นะไม่อยากให้พี่สาวผู้มีพระคุณคนนี้ต้องมาพัวพันกับเรื่องอันตรายของตนไปมากกว่านี้

"งั้นเหรอจ้ะ"

จากนั้นพี่สาวผมสีน้ำเงินก็เริ่มพูดออกมายาวๆว่า...

"ใจจริงก็อยากให้ไปหาตำรวจอยู่หรอกน้า แต่ดูเหมือนว่า หนูจะมีธุระเร่งด่วนบางอย่างใช่ไหมล่ะ..อย่างต้องไปหาพวกพ้องที่รอหนูอยู่และมีข่าวสำคัญจะมาบอกอะไรแบบนี้ เอาเป็นว่า พี่สาวจะช่วยหนูอีกแรงละกันนะ"

"จะ จริงเหรอคะ?... ถ้างั้น..."

"...ยังไง เรื่องพวกพ้องของหนูก็สำคัญกับหนูที่สุดใช่ไหมล่ะ..."

"ค่ะ...แต่ถ้าไม่รีบไปตอนนี้...."

แต่แล้วจู่ๆ พี่สาวผมสีน้ำเงินก็ยิ้มพร้อมกับหลับตาลง...พร้อมกับมีบรรยากาศแปลกๆออกมา

"แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน้า.."

"เอ๋!!?"

ตุ๊บ!!!!!

แต่แล้วก็เกิดเรื่องที่เซย์นะไม่คาดคิดเมื่ออยู่ๆ หมัดของพี่สาวคนนั้นก็ต่อยเข้ามาที่ท้องของเธออย่างรุนแรง....

"อ๊อคค!!!...."

"เพราะฉันที่เป็นหัวหน้าของพวกเขาเหล่านั้น ต้องตามไปจับพรรคพวกของหนูอยู่แล้วล่ะจ้ะ"

ในที่สุดพี่สาวผมสีน้ำเงินคนนั้นก็เปิดเผยตัวจริงออกมา.... เธอคือ โทชิบะ... ผู้บังคับบัญชาภารกิจของหน่วย U.B.C.S. ซึ่งเป็นหัวหน้าใหญ่ในกลุ่มที่ตามจับพวกเซย์นะ...และทางด้านโทชิบะเองก็แปลกใจไม่น้อย ตรงที่หมัดของเธอกระแทกเข้าจุดสำคัญที่ท้องที่ควรจำทำให้สลบแล้วแท้ๆ

(คนเขียน : ว่ากันว่ามันอาจจะเป็นพลังแห่งซิกแพ็คก็เป็นได้

ที่ทำให้หนังท้องแข็งกว่าปกติเลยต่อยไม่สลบ)

"อะ...อะไรกัน.......

ไม่จริงใช่ไหม......พี่สาวเอง...ก็..."

จู่ๆโทชิบะก็ทำหน้าเศร้าเล็กน้อย...

"จ้ะ... ความจริงพี่ก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ...

แต่มันจำเป็นจริงๆ...ถ้าหนูยอมไปกับพี่แต่โดยดีล่ะก็นะ"

ในตอนนั้นเซย์นะกำลังคิดหนัก....

ถ้าหากเธอถูกจับไปล่ะก็ จะไม่มีใครแจ้งข่าวอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับกลุ่มพวกโนบิตะ

แล้วก็จะช่วยชิสุกะไม่ได้.....ดังนั้นไม่หว่าอย่างไร...ก็ตาม

(ฉันจะไม่ยอมถูกจับตัวไปเด็ดขาด....!!!)

เซย์นะไม่มีทางเลือก...เธอจึงตัดสินใจที่จะต่อสู้กับพี่สาวคนนี้ เพราะว่าเจ้าตัวบอกเองว่าเป็นหัวหน้าใหญ่ ซึ่งนั่นก็หมายความว่า ถ้าหากล้มเธอได้ ก็อาจจะใช้เธอเป็นตัวประกันในการหาทางหลบหนีและชิงตัวชิสุกะคืนมาได้....

เซย์นะจึงหยิบปืนพกขึ้นมาเพื่อขู่เธอ แต่ทว่า....

โทชิบะกลับเอี้ยวตัวหลบไปด้านข้างพร้อมกับจับปากกระบอกปืนพกของเธอไว้ได้

"ไม่จริงน่ะ!!!"

"ปืนไม่ใช่ของเด็กเล่นนะจ้ะ หนู..."

โทชิบะพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะเหวี่ยงมือที่จับกระบอกปืนพกขว้างทิ้งไปไกลๆพร้อมกับเอาสันมืออีกข้างทุบเซย์นะ เซย์นะจึงใช้มือปัดป้องตามสัญชาตญาณ

พร้อมกับเหวี่ยงขาเตะใส่หน้าโทชิบะ

แต่โทชิบะกลับสามารถเอี้ยวตัวหลบได้อย่างง่ายดาย

"หนูต่อสู้ได้เก่งมากจ้ะ...."

"คนๆนี้...มีฝีมือ...."

เซย์นะจึงรีบหยิบอาวุธสำรองของตนขึ้นมาซึ่งก็คือ...มีดพก!!!!

เซย์นะฝึกฝนการต่อสู้จนเชี่ยวชาญการใช้มีดพกเป็นอย่างดี นับจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้เธอสามารถใช้มีดพกโค่นล้มไทแรนท์มิสเตอร์ X เมื่อ 2 ปีก่อนได้เลยด้วยซ้ำในเหตุการณ์ >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 3 (Outbreak) : Side Story ภาคเซย์นะ

ดวงตาที่แผ่จิตสังหารสีแดงจับจ้องไปที่เป้าหมายการฟาดฟันด้วยของมีคม

เธอไม่อยากจะใช้อาวุธอันตรายแบบนี้กับคนเพราะกลัวว่าอาจจะพลั้งมือได้ แต่ในครั้งนี้มันไม่มีทางเลือก... เธอกำมีดไว้ในมืออย่างมั่นคง พร้อมที่จะจู่โจมพี่สาวฝ่ายตรงข้าม

"อาระ....เด็กดีไม่ควรเล่นของมีคมนะจ้ะ"

พี่สาวโทชิบะพูดหยอกล้อเล่นเล็กน้อย แต่ดูท่าว่าเซย์นะจะไม่มีอารมณ์ขันตาม

"แต่มีดแบบนั้นไม่สามารถทำอะไรพี่สาวคนนี้ได้หรอกน้า"

เซย์นะไม่รอช้า เธอใช้มีดจ้วงแทงลำตัวโทชิบะทันที แต่โทชิบะก็โยกลำตัวหลบทัน

หรือแม้แต่จะเหวี่ยงมีดฟันไปที่ใบหน้า โทชิบะก็สามารถก้มหลบได้

ลองแทงที่เข่าเพื่อสร้างบาดแผลในการชะลอการเคลื่อนไหว เธอก็ขยับขาหลบไปได้อีก

เซย์นะจึงฟันมีดเสยขึ้นใบหน้าที่ก้มลงของโทชิบะ แต่ก็ช้าเกินไป เธอหลบได้อีกแล้ว

โทชิบะเริ่มเปิดฉากรุกจึงวาดแขนขึ้นไปกระแทกแขนที่เซย์นะถือมีดจนเซย์นะเกือบเสียจังหวะ

แต่เซย์นะก็สะบัดแขนตบกลับลงตามแรงกระแทกของโทชิบะได้

พร้อมกับลองจ้วงแทงลำตัวอย่างหนักอีกครั้งเพื่อไม่เปิดโอกาสให้ถอยหลังหนีได้ แต่พี่สาวสุดพริ้วก็ยังหลบเอี้ยวตัวหลบได้อีกตามเคย

หนำซ้ำเธอยังล็อกแขนที่ยื่นออกมาแทง แล้วใช้มืออีกข้างจับด้ามมีด

พร้อมกับเหวี่ยงกลับทั้งคนและมีด จนเซย์นะกระเด็น

แถมคุณพี่สาวยังแย่งมีดออกไปได้สำเร็จอีก

"คนๆนี้ แข็งแกร่งจริงๆ"

"การเล่นสนุกพอแค่นี้แหละจ้า"

โทชิบะพูดพร้อมกับโยนมีดที่แย่งมาจากเซย์นะปาทิ้งไปไกล

"มากับพี่เถุอะ... หนูคงไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้แล้วใช่ไหมล่ะจ้ะ?"

โทชิบะพยายามเกลี้ยกล่อมเซย์นะอย่างสุดความสามารถ...แต่ว่า...

"ไม่ค่ะ...!!!"

เซย์นะที่เสียอาวุธไปจนหมดก็ต้องใช้หมัดลุ่นๆ เป็นอาวุธสุดท้าย...แล้วเหวี่ยงเข้าปะทะหน้าโทชิบะ

โทชิบะสามารถหลบและปัดได้

(ทำไม เด็กคนนี้ถึงได้ฮึดสู้ได้ขนาดนี้กันนะ)

(ไม่อยากยอมแพ้...งั้นเหรอ? ไม่สิ...มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น...

สาเหตุที่เธอแพ้ไม่ได้)

โทชิบะคิดในใจ พลางปัดป้องท่าโจมตีของเซย์นะที่บุกเข้ามาเรื่อยๆ

โทชิบะจึงรุกเหวี่ยงมือฟาดเข้าใส่หน้าเซย์นะบ้าง

แต่ปฏิกริยาตอบสนองของเซย์นะก็ยังทำงานดีอยู่ทำให้เธอโค้งตัวหลบได้

จากนั้น เธอก็พุ่งหมัดอย่างเต็มแรงเข้าใส่หน้าโทชิบะ

ตุ๊บ!!!!!!

เสียงหมัดของเซย์นะดังกระแทกเข้ากับผิวเนื้ออย่างจัง จนศีรษะของพี่สาวหันไปตามแรงเหวี่ยง

"โดนแล้ว!!!!!!" 

แต่ทว่า....

เสี่ยงการกระแทกของหมัดที่เกิดขึ้นแท้จริงแล้ว มันคือมือที่รับหมัดนั้นต่างหาก ส่วนใบหน้านั้นไม่ได้ถูกกระแทกเลยแม้แต่น้อย

"ไม่นะ...."

ในที่สุดเซย์นะก็ถูกโทชิบะดึงเข้าไปในระยะประชิดพร้อมกับถูกฟาดสันมือที่ท้ายทอยอย่างแรงจนทัศนวิสัยเริ่มพร่ามัว

สติสัมปชัญญะของเซย์นะเริ่มเลือนลาง

(...ไม่....นะ....ต้อง....บอก........ทุก..............คน)

แล้วเซย์นะก็สลบไป....โดยที่ไม่สามารถแจ้งข่าวให้พวกพ้องได้ แม้แต่จะยกโทรศัพท์มือถือก็ยังทำไม่ได้เลย

เธอพ่ายแพ้ให้กับโทชิบะอย่างหมดรูป

หลังจากนั้น โทชิบะจึงใช้วิทยุสื่อสารติดต่อไปทางพวก U.B.C.S. ว่า 

ทางนี้จัดการคนที่หนีไปคนนึงเรียบร้อยแล้ว

"รับทราบ....เดี๋ยวจะไปสมทบกับทางนั้นนะ 

ดูท่าว่า เอสเตอร์จะอาการสาหัสเอาเรื่องเหมือนกัน คงช้าหน่อยล่ะ"

ลิทชี่ที่ติดต่อกลับมารู้สึกสังเกตถึงอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม....

ใช่แล้ว.... น้ำเสียงของโทชิบะดูไม่เป็นปกติ ที่มักจะร้องจ๋าจ้ะ เป็นเด็กๆเหมือนเดิม

เขาจึงเรียกชื่อเธอ...

"คุณโตชิบ้า?"

แน่นอนว่าจนถึงวันนี้ลิทชี่ก็ยังอ่านเสียงโทชิบะ ไม่ได้....

"อ้ะ...ไม่มีอะไรหรอก...จ้า....ก็แค่คิดอยู่น่ะนะ"

แล้วโทชิบะก็บอกกับลิทชี่ในสิ่งที่เธอคิด เธอสงสัยมาตลอดตอนที่สู้กับเซย์นะ เธอรับรู้ได้ถึงจิตใจแน่วแน่และต้องแบกรับภาระอะไรบางอย่างที่สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของตน และมันเริ่มทำให้เธอเริ่มสงสัยว่า...เด็กพวกนี้เป็นคนร้ายที่ทางอัมเบรล่าป่าวประกาศแน่อย่างนั้นหรือ?.... ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เลวร้ายเหมือนอย่างที่อัมเบรล่าประกาศไว้เลย..

แต่ลิทชี่ก็ตอบกลับมาว่า...

"งานให้มาแบบนั้นก็ทำๆไปสิ ทางเราสนใจแค่ภารกิจอย่างเดียวก็พอแล้ว

เรื่องลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนอย่าไปสนใจอะไรมากเลย ทั้งฉันแล้วก็เธอ ทุกคนเอง

ก็ไม่ควรจะติดใจอะไรทั้งนั้นแหละ... "

"งั้นเหรอ?"

"อ้ะ...ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเรื่องแบบนั้นไม่ใช่เหรอ? 

เรายังมีภารกิจที่ต้องไปทำต่อไม่ใช่หรือไง รีบไปเตรียมตัวได้แล้ว"

"จ้า...."

โทชิบะตอบรับด้วยเสียงใสเหมือนเดิม แต่หลังจากที่วางสายแล้ว เธอก็ถอนหายใจออกมา

"ให้ตายสิ ตาผู้กองบ้านั่นไม่เคยใส่ใจในรายละเอียดหลายๆอย่างเอาซะเล้ย"

คลิปประกอบ

ศึกต่อไป..... กลุ่มโนบิตะ VS กลุ่ม U.B.C.S. ครึ่งหลัง
โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 4 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 17]


=======================================================================


ปล. เนื้อหาในตอนนี้มีแต่งเพิ่มคือฉากที่เซย์นะกับโทชิบะไฝว้กัน เพื่อให้มันมีอะไรเขียนเอามันส์แค่นั้นแหละ... เพราะต้นฉบับเซย์นะมันโง่เกินไปมาก จู่ๆไปให้โทชิบะเอาสตั๊นท์กันช็อตสลบไปเฉยๆ ไม่สมกับที่ผ่านอะไรมาเยอะสักเท่าไหร่ ส่วนฉากต่อสู้นั้นเอามาจาก RE : Dammination ตอนที่ เอด้าสู้กับสเวทลาน่า เพราะดูแล้วมันให้อารมณ์เหมือนกับผู้หญิงสู้กันเต็มที่ดี

แสดงความเห็นบน Facebook!