โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 3 (Outbreak) : Side Story ภาคเซย์นะ

บทความนี้เป็นไซด์สตอรี่ทางฝั่งเซย์นะของเนื้อเรื่องในภาค 3 โดยเนื้อเรื่องนั้นจะเริ่มต้นหลังจากตอนที่เซย์นะและชิสุกะแยกกับพวกโนบิตะใน >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 3 (Outbreak) Chapter 1 - part 1 

และพวกเธอก็เดินมาตามทางถนนยามค่ำคืนภายในเมืองเรื่อยๆ พวกเธอจะต้องเผชิญหน้ากับอะไรบ้างให้ลองติดตามอ่านดูละกัน

เซย์นะไซด์สตอรี่ : การผจญภัยของเซย์นะ

เหตุการณ์ในภาคมุดะนิไคโซวบังภาค 3 

ภายในเมืองแห่งหนึ่ง...เวลาเย็น..ของวันที่ 28 เดือนธันวาคม ปี 2004 

หลังจากที่เซย์นะและชิสุกะแยกกับพวกโนบิตะเพื่อขอเดินกลับไปยังโรงแรม

เหล่าทั้ง 2 สาวยังคงเดินมาตามเส้นทางในเมืองเป็นเวลานานแล้ว พวกเธอเริ่มเอะใจถึงบรรยากาศแปลกๆในเมือง (หลังจากที่เกิดเหตุการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสในท่อระบายน้ำได้ไม่นาน)

เซย์นะเป็นคนแรกที่รู้สึกได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นในตอนนั้น

"รู้สึกแปลกๆแฮะ ทำไมบรรยากาศในเมืองถึงได้วังเวงแบบนี้นะ"

"นั่นสิ..มันเงียบเกินไปแล้วนะแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า"

"รู้สึกเหมือนเมืองร้างเลยนะแบบนี้..."

"สังหรณ์ใจไม่ดีเลยนะแบบนี้ มันเหมือนกับว่า..."

ก่อนที่เซย์นะจะได้พูดต่อ ชิสุกะก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากด้านหลังพวกเธอ เธอจึงหันหลังกลับไปมองและก็ต้องตกใจ

"คะ คุณเซย์นะ....นะ นะ นั่นมัน....!!"

"มะ ไม่จริงน่า..."

สิ่งที่ทั้งสองสาวเห็นก็คือ กลุ่มคนท่าทางแปลกๆจำนวนหนึ่ง พวกเขามีท่าทางประหลาด ดวงตาดูไร้แวว ส่งเสียงอื้ออึง แถมยังเปรอะเลือดเต็มตัวไปหมด ซึ่งจากประสบการณ์ที่ผ่านมาของพวกเธอทำให้รู้ทันทีว่าพวกผู้คนเหล่านั้นก็คือ.. "ซอมบี้!!"

นอกจากด้านหลังแล้ว พวกมันก็ได้ปรากฏตัวออกมาจากทางด้านซ้ายอีกด้วย!!

"คะ คนพวกนี้...!?"

"ท่าทางแบบนี้ต้องเป็นพวกซอมบี้แล้วแน่ๆ!! เรื่องแบบนี้มัน....!?"

"คุณเซย์นะ!!"

"วิ่งเร็ว!!! ชิสุกะจัง!!!"

"อะ..อือ..."

แล้วทั้งสองสาวก็วิ่งหนีไปจากสามแยกแห่งนี้โดยเร็ว.....

พวกเธอทั้งคู่ต้องเผชิญหน้ากับฝันร้ายจากการแพร่ระบาดของเชื้อที-ไวรัสอีกครั้ง!!

ในตอนนั้นเอง เซย์นะก็พูดถึงเรื่องเรื่องราวทั้งหมด เธอบอกไว้ว่า พวกเธอตั้งใจที่จะวิ่งหนีกลับไปยังโรงแรมที่พวกเธอจองไว้ (โรงแรมที่เกิดเพลิงไหม้ใน Chapter 4 ในบทความนี้) พึ่งไปตั้งหลักวางแผนกับคนอื่นๆที่นั่น แต่ว่าทันทีที่พวกเธอกลับไปถึงก็พบว่า ผู้คนในโรงแรมนั้นได้กลายเป็นซอมบี้หมดแล้ว

พวกเธอจึงได้วิ่งหนีออกจากโรงแรมนั่นและหาหนทางหลบหนีพวกซอมบี้มาตลอดทั้งวัน แต่ทว่า...

ไม่รู้ว่ามันนานกี่ชั่วโมงแล้วที่ตนพลัดหลงกับชิสุกะจังระหว่างทาง...

จนถึงตอนนี้ เธอก็ได้แต่วิ่งหนีมาตามลำพังวนไปวนมาเพื่อตามหาชิสุกะจังจนกระทั่งมาติดแหง่กกับกลุ่มชาวเมืองผู้ประสบภัย บริเวณหัวมุมด้านหน้าของสวนสาธารณะประจำเมือง

ในแนวจอดรถกั้นกลาง 4 แยกในเมืองที่ใกล้กับสวนสาธารณะ เซย์นะและผู้รอดชีวิตคนอื่นๆติดแหง่กอยู่ในสถานที่แห่งนั้น เธอสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันหนักอึ้งของผู้คนที่ตกใจ สับสน และสิ้นหวังภายในบริเวณนั้น

"บะ บ้าเอ้ย!! สวนสาธารณะข้างหน้านั้นมีพวกมันเต็มไปหมดเลย!!!"

นักเรียนวัยรุ่นชายคนหนึ่งที่มุมถนนตะโกนบอกสถานการณ์ให้ทุกคนทราบในตอนนั้น พวกเขาทุกคนที่นั่นจึงได้รู้แล้วว่า พวกเขากำลังตกอยู่ในวงล้อมของพวกซอมบี้และเหล่าอาวุธชีวภาพเสียแล้ว

"จะ ทำยังไงกันดีล่ะ!! พวกเราไม่มีที่หนีแล้วนะ!!"

"นะ นี่มันอะไรกัน...ทำไม..ถึงเป็นแบบนี้.."

ตำรวจเพียงคนเดียวที่อยู่ในกลุ่มนั้นเริ่มพูดขึ้นมาด้วยความเครียด

"ทำไม พวกกองหนุนพวกนั้นหายไปไหนกันหมด.. หรือว่าจะถูกเจ้าพวกนั้นฆ่าตายไปแล้ว.."

ผู้ชายคนหนึ่งจึงพูดขึ้นมาว่า..

"ไม่ไหว แล้ว จากตรงนี้ไปไม่มีทางหนีอีกแล้ว ขืนเป็นแบบนี้ล่ะก็ เจ้าพวกนั้นคงบุกเข้ามาที่นี่ได้แน่.."

จู่ๆก็นักเรียนชายคนหนึ่งตะโกนร้องโวยวายขึ้นมาว่า..

"ช่วยทำอะไรสักอย่างที่สิ!! เป็นตำรวจไม่ใช้เหรอ รีบหาทางช่วยพวกเราที!?"

ตำรวจคนนั้นก็รู้สึกเครียดเป็นอย่างมากเมื่อถูกกดดัน เขาได้บอกว่า เขาเองก็ได้ทราบข่าวมาเหมือนกันว่าในตอนนี้มหาวิทยาลัยที่อยู่ใกล้ๆได้กลายเป็นสถานที่สำหรับผู้ลี้ภัยที่เตรียมเฉลิคอปเตอร์สำหรับพาหนีออกจากเมืองแล้ว แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่ว่า ในตอนนี้พวกเขาตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของพวกซอมบี้พวกนั้นทั้งหมด ไม่สามารถหาทางอื่นหนีไปยังที่นั่นได้เลย

"จะทำยังไงกันดี..."

เซย์นะรู้สึกแย่เมื่อเห็นท่าที่ของคนพวกนี้ที่ไม่กล้าที่จะทำอะไรเลย แต่เธอก็ยังไม่อยากพูดอะไรออกมา...

.................

เธอได้สำรวจบรรยากาศรอบข้างและลองคุยกับคนอื่นๆดู

นักเรียนชายคนนี้บอกว่าทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพวกผู้ใหญ่เท่านั้น ซึ่งพวกเราไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้นอกจากรอคอยอยู่ที่นี่..

ผู้ชายคนหนึ่งก็บอกเซย์นะว่า เป็นเด็กนี่รู้สึกดูมีความสุขดีจังน้า ไม่รู้สึกเครียดกับเรื่องอะไรเลย ทั้งๆทีสถานการณ์ในตอนนี้ย่ำแย่เต็มที่แล้ว

ผู้ชายที่อยู่ใกล้ตำรวจก็บอกไว้ประมาณว่า ตอนนี้มีเพียงตำรวจคนเดียวเท่านั้นที่มีปืนอยู่ แต่ดูท่าทางกระสุนก็คงจะหมดแล้ว ทำไมถึงต้องมาหมดตอนนี้ด้วย!

ทำไมถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ในญี่ปุ่นกันนะ..

คุณลุงที่อยู่ข้างๆผู้บาดเจ็บก็บอกว่า ตอนนี้คนเจ็บเริ่มมีอาการมากขึ้นเรื่อยๆ จนยาไม่พอแล้ว จะต้องหาสถานที่ที่ดีกว่านี้..แต่จะทำยังไงดีในสถานการณ์แบบนี้!?

เมื่อเซย์นะลองคุยกับตำรวจดูตำรวจก็บอกว่าที่สวนสาธารณะด้านหน้านี้น่าจะเป็นสถานที่สำหรับตั้งหลักได้ดี แต่ว่าในตอนนี้..

นักเรียนที่อยู่ใกล้ทางออกจึงบอกว่า..
ในตอนนี้พวกซอมบี้ได้บุกเข้ามาด้านในแล้ว!!...แถมยังมีไอ้ตัวประหลาดสีเขียวๆนั่นอีก (คงหมายถึงฮันเตอร์)!!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!!

ตรงแถวเสาไฟฟ้ามีสเปรย์ปฐมพยาบาลควรหนึ่งวางอยู่ แนะนำให้เก็บมาด้วย

คุณป้าที่อยู่แถวนั้นก็พูดบ่นเกี่ยวกับสถานการณ์ย่ำแย่ที่เกิดขึ้น ว่าเจ้าพวกนั้นมันร้ายกาจมาก พวกเราจะทำยังไงดี..

ผู้ชายที่อยู่ตรงด้านขวาก็รู้สึกกลุ่มและทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่กล้าออกไปเผชิญหน้าพวกมัน

นักเรียนหญิงที่คอยดูต้นทางด้านขวาก็บอกกับเซย์นะว่า เธอเนี่ยดูไม่กลัวกับเรื่องพวกนี้เลยนะ ทั้งๆที่เป็นเด็กนักเรียนเหมือนกันแท้ๆ

(แน่ล่ะ ว่าเซย์นะเผชิญหน้ากับเรื่องพวกนี้มามากถึง 3 ครั้งแล้ว)

เมื่อคุยกับคุณตาคนนั้นก็บอกว่า ตอนนี้สถานการณ์ย่ำแย่มาก และอาวุธที่ดูท่าทางใช้งานได้ในตอนนี้ก็มีเพียงมีดดาบที่เขาพกมาด้วยเท่านั้น...

คุณตาคนนั้นได้พิจารณามองเซย์นะอีกครั้ง เขาสัมผัสได้ว่าในตัวของเด็กสาวคนนี้ไม่แสดงความรู้สึกถึงความวิตกกังวลหรือความกลัวเหมือนกับคนอื่น

"ฉันคิดว่า น่าจะให้คนอย่างเธอใช้มันดีไหม? อย่างน้อยมันก็อาจจะดีกว่ามีดพกที่เธอใช้อยู่นะ"

ดูเหมือนว่าเขาสังเกตเห็นมีดพกที่เซย์นะพกมาด้วย

ตรงนี้จะมีตัวเลือกมาว่า จะรับอาวุธที่คุณตาคนนั้นให้มา หรือว่าจะใช้มีดพกของตัวเองก็พอ
- ขอความกรุณาด้วยค่ะ : รับอาวุธของคุณตามา
- แค่มีดของหนูก็เพียงพอแล้วค่ะ : ไม่รับ (ใช้มีดพกของตัวเอง)

ซึ่งแน่นอนเซย์นะตอบว่า...

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณตา หนูมีแค่มีดพกเล่มเดียวก็พอแล้ว.."

"งั้นเหรอ...ช่างเป็นเด็กสาวที่เข้มแข็งอะไรอย่างนี้นะ..."

หลังจากที่พูดคุยกับคนอื่นครบหมดแล้ว เธอจึงวิ่งหน้าสวนเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งตรงไปยังเส้นทางที่ใช้เดินทางไปยังสวนสาธารณะทันที..

"ฮะ เฮ้ย!!!"

แน่นอนว่าเธอไม่พ้นสายตาของนายตำรวจในกลุ่มนั้น

"ฮะ..เฮ้ย!! ที่สวนสาธารณะนั้นมัน..."

เซย์นะจึงเดินหันหลังพร้อมกับตอบกลับมาว่า...

"จากตรงนี้ไปก็มีแค่เส้นทางนั้นนี้เท่านั้นที่จะมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยไม่ใช่เหรอ?"

"เฮ้ยย!! เธอน่ะ ไม่ได้ยินที่พวกเราพูดเมื่อกี้เหรอ!? ตอนนี้ที่สวนสาธารณะนั่นน่ะมีพวกสัตว์ประหลาด อยู่กันเยอะเลยนะ!!"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูจะจัดการพวกนั้นเอง"

เมื่อตำรวจได้ยินดังนั้นก็ตะคอก

"พะ พูดบ้าอะไรของเธอน่ะ...!! ขนาดตำรวจอย่างฉัน...."

และในตอนนั้นเอง เขาก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันบางอย่างที่แผ่ออกมาจากเซย์นะ จนเขาเงียบไป

เซย์นะจึงพูดต่อ..

"คุณน้าตำรวจคะ ขอฝากทุกคนที่อยู่ที่นี่ด้วย 

หนูเคยผ่านเรื่องแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

"อะ...อะไรนะ? เฮ้!! นี่เธอ..."

แล้วเซย์นะก็วิ่งออกไปโดยไม่ฟังคำแย้งของตำรวจและคนอื่นๆอีก...

เธอวิ่งมาตามทางเรื่อยๆจนถึงหน้าทางเข้าสวนสาธารณะ...

"มีซอมบี้เยอะแบบที่คุณตำรวจคนนั้นบอกจริงๆด้วยนะเนี่ย..."

"ถึงจะรู้สึกกลัวอยู่หน่อยๆ แต่ถ้าหากจัดการเจ้าพวกนี้ได้หมดละก็ ทุกคนก็จะสามารถไปต่อได้..."

และเซย์นะก็ได้หยิบมีดพกคู่กายตนเองขึ้น

"เอาล่ะ ลุยกันเลย!!"

ถ้าเป็นในเกมจะมีคำอธิบายว่า จงล้างบางพวกศัตรูทั้งหมดด้วยมีดเล่มเดียว!!!!

เซย์นะจึงเริ่มดำเนินการชักมีดออกมาพร้อมกับวิ่งไปหาซอมบี้ตัวแรกที่อยู่ใกล้ที่สุด

เธอหาจังหวะดีๆเพื่อพุ่งเข้าประชิดตัวซอมบี้ตัวนั้นก่อนที่ระดมจ้วงแทงใส่จุดตาย (หัวใจ สมอง) ของมันไม่ยั้ง โดยที่ไม่ลืมสังเกตว่ามีซอมบี้อีกตัวกำลังเดินเข้ามาทางด้านหลังเธอด้วย

เธอใช้มีดปาดคอและจ้วงแทงซอมบี้จนตายก่อนที่จะหันหลังกลับไปจ้วงแทงซอมบี้อีกตัวที่ลอบเข้ามาด้านหลังเธอ เธอสามารถเอี้ยวหลบการพุ่งเข้ามาจับของพวกซอมบี้ได้อย่างง่ายดายและแทงสวนเข้าไปยังจุดสำคัญ

ซอมบี้อีก 2 ตัวกำลังพุ่งเข้ามาจากทางด้านหลัง เธอจึงรีบวิ่งหลบมายังทางกว้างและกำมีดในมืออย่างคล่องแคล่วเตรียมจ้วงแทงเมื่อหาจังหวะได้

ชั่วพริบตา.... ซอมบี้ทั้ง 2 ก็กลายเป็นศพนอนกองกับพื้นอย่างรวดเร็ว

เธอเดินขึ้นไปทางตอนเหนือของสวนสาธารณะ... มีซอมบี้ 3 ตัวเรียงซ้อนกันอยู่ เธอจึงพยายามล่อออกมันมาทีละตัวและใช้สิ่งกีดขวางให้เป็นประโยชน์

"ตอนนี้แหละ......"

และแล้ว ซอมบี้ทั้ง 3 ก็กลายเป็นศพที่ขยับไม่ได้จมกองเลือดบนพื้น

เธอเดินไปยังทางด้านตะวันตก ก็มีซอมบี้เพิ่มเป็น 4 ตัว...

แต่พวกมันก็หาได้เป็นคู่ต่อสู้ของเธอไม่ เธอได้เรียนรู้รูปแบบของซอมบี้จากประสบการณ์โดยตรงที่ผ่านมาของเธอ จึงสามารถหลบหลีกและพุ่งโจมตีเข้าจุดตายด้วยมีดสั้นประจำตัวเธอได้อย่างง่ายดาย จนกลายเป็นศพเรียงแถวกันอย่างสวยงาม

โซนต่อมา มีซอมบี้เพิ่มเป็น 7 ตัว...

เธอจึงใช้สิ่งกีดขวาง ค่อยๆลากมาจัดการพวกมันทีละตัว

มีด 1 เล่ม สามารถเหลาซอมบี้ได้ทั้งหมด

หลังจากที่เธอจัดการเหลาซอมบี้ได้เรียบร้อย เธอสังเกตเห็นว่ามีซอมบี้ที่ประหลาดตัวหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอพอดี ซึ่งมันไม่ใช่ซอมบี้ธรรมดาแต่มันเป็น..

"คริมสันเฮดนี่นา!!!"

คริมสันเฮดเป็นซอมบี้ที่มีความสามารถในการเคลื่อนที่ในการต่อสู้สูงแถมยังมีกรงเล็บที่แข็งแกร่งไว้โจมตีเป้าหมายด้วย แต่ถึงกระนั้น...

"ยังไงซะ ซอมบี้ ก็ยังเป็นแค่ซอมบี้..."

ถึงคริมสันเฮดจะเป็นซอมบี้ที่มีความไวสูง...แต่สำหรับคนที่ผ่านประสบการณ์การต่อสู้อย่างหนักหน่วงแบบเธอย่อมไวกว่า.. เธอชิงจ้วงแทงคริมสันเฮดอย่างรวดเร็วในด้านข้าง

เมื่อมันหันมาตวัดกรงเล็บใส่ เธอก็แค่สไลด์หลบไปด้านข้าง..

ก่อนที่จะจ้วงแทงไปยังจุดตายหลายๆครั้ง จนในที่สุดมันก็ล้มแน่นิ่งลง

เธอเดินมาตามเส้นทางเดินแคบๆ ซึ่งมีซอมบี้ดักอยู่ 2 ตัว

แต่เธอก็สามารถเดินผ่านพวกมันมาอย่างง่ายดาย โดยการหาจังหวะใช้มีดเหลาจนตาย...

เธอยังคงไล่ใช้มีดฆาตกรรมซอมบี้มาตลอดทางจนกระทั่ง..

!!!!

สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของเธอคือ สุนัขซอมบี้ - เคลเบรอส 2 ตัว

เธอจับมีดกในมือไว้มั่นก่อนที่จะขยับเข้าไปใกล้พวกมันช้าๆ และแล้ว ตัวที่นำหน้าสุดก็พุ่งเข้ามาโจมตีเธอ แต่เธอสไลด์หลบไปด้านข้างก่อนที่จะเงื้อมีดขึ้น

"หมายังไงก็เป็นหมา..."

ฉัวะ!!!!

เคลเบรอสตัวแรกถูกเซย์นะตวัดใบมีดพกผ่านลำคอด้านข้างอย่างรวดเร็วจนเลือดพุ่งทะลักและเสียชีวิตในเวลาต่อมา..

เคลเบรอสอีกคนที่เห็นสภาพศพเพื่อนตัวเองจึงพยายามวิ่งหนีไปด้านล่าง แต่ว่า..

"แกหนีฉันไม่พ้นหรอก....."

ชั่วพริบตา เซย์นะก็ปรากฏตัวด้านข้างเคลเบรอสที่กำลังหนีพร้อมกับเงื้อมีดขึ้น...

ฉัวะ!!!

แรงที่ปาดมีดพกลงมาคราวนี้...ส่งผลให้คอเคลเบรอสตัวนั้นถึงกับหลุดกระเด็นออกมาเลยทีเดียว...

หลังจากที่ฆ่าเคลเบรอสทั้ง 2 ตัวเสร็จ เธอก็เห็นว่ามีเคลเบรอสอีก 2 ตัวปรากฏออกมาจากทางด้านล่าง...

"จะออกมากี่ตัวก็เปล่าประโยชน์น่า"

และแล้วเคลเบรอสทั้ง 2 ตัวก็ถูกเซย์นะใช้มีดพกปาดคอจนกลายเป็นศพ...

เธอเดินไปข้างบนอีกก็พบกับศัตรูตัวใหม่อีก 2 ตัว มันคือ ฮันเตอร์อัลฟ่า และฮันเตอร์แกมม่า...

"สงสัยงานนี้ท่าจะหินจริงๆแฮะ..."

ฮันเตอร์ทั้ง 2 ตัวพุ่งเข้าโจมตีเธอ แต่เซย์นะก็สามารถกระโดดหลบพร้อมกับหาจังหวะใช้มีดพกจ้วงแทงเป้าหมายอย่างแม่นยำและต่อเนื่อง

เธอสามารถจับจังหวะการโจมตีของฮันเตอร์ทั้ง 2 ได้อย่างแน่นอน เธอจึงสามารถหลบพวกมันได้อย่างไม่ยากมาก ถึงพวกมันจะมีผิวหนังที่ทนทานมากแค่ไหน แต่การที่ถูกเธอโจมตีที่จุดตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ทำให้มัน ตายได้เหมือนกัน...

ฮันเตอร์แกมม่าถูกเซย์นะใช้มีดพกผ่าท้องออกมาจนไส้ทะลักก่อนที่จะล้มลงไปบนพื้น

"เหลืออีก1"

ฮันเตอร์อัลฟ่าจึงพุ่งชาร์จเข้ามาหาเธอ แต่สุดท้ายเธอก็สามารถหลบได้แล้วใช้มีดแทงสวนทะลุกลางศีรษะของฮันเตอร์อัลฟ่าทะลุสมองก่อนกระชากมีดออกมาจนเลือดพุ่งทะลักและล้มลงสิ้นใจไป...

เธอสามารถจัดการศัตรูทุกตัวในสวนสาธารณะด้วยมีดเพียงเล่มเดียว!!! จนหมด!!!

เธอจึงล้างมีดพกที่เปื้อนเลือดในสระน้ำก่อนที่จะเก็บกลับเข้ามาไว้กับตัว

"เอาล่ะ เท่านี้สวนสาธารณะก็ปลอดภัยแล้วล่ะนะ...."

เธอเริ่มนึกถึงพวกโนบิตะคนอื่นๆ

"ทุกคนจะเป็นยังไงกันบ้างนะ..."

ตึก!!!

!!!!!!

เซย์นะได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินเข้ามาจากทางด้านหลังของเธอ ฟังดูแล้วมันเป็นเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นมาก ราวกับว่าคนที่เดินเข้ามานั้นคงจะตัวใหญ่พอสมควร

ตึก!!!

เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เผยให้เห็นร่างกายอันใหญ่โตของชายหัวโล้นสวมชุดสีเขียวที่ดูท่าทางไม่เป็นมิตร

มันคือไทแรนท์ T-103 หรือที่รู้จักกันในชื่อ "มิสเตอร์เอ็กซ์" ซึ่งมันเดินมาจากทางด้านหลังของเซย์นะ!

เซย์นะจึงหันหลังกลับไปมองก็ต้องตกใจเมื่อพบกับมิสเตอร์เอ็กซ์ซึ่งเป็นชายหัวโล้นในชุดเขียวขนาดยักษ์ยืนจังก้าอยู่

"ใครน่ะ!?"

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยถามอะไร มิสเตอร์เอ็กซ์ก็วิ่งเข้ามาอย่างน่ากลัวซึ่งดูแล้วคงไม่ได้มีจุดประสงค์ดีกับเธอแน่ๆ เธอจึงรีบสไลด์หลบไปด้านข้างพร้อมกับดึงมีดพกที่เป็นอาวุธประจำตัวเธอออกมา

"หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!! อย่าเข้ามานะ!!"

เซย์นะพยายามเดินถอยหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้กับชายหัวโล้นคนนั้น แต่ดูเหมือนมันจะไม่กลัวมีดที่ถืออยู่ในมือเธอเลยแม้แต่น้อย

(แย่แล้ว!! ท่าทางไม่ได้มาดีแน่ๆ นี่ต้องสู้กับเจ้านี่จริงๆใช่ไหมเนี่ย?)

การต่อสู้ระหว่างมิสเตอร์เอ็กซ์กับเซย์นะจึงได้เริ่มขึ้น...

เธอต่อสู้ไปสักพักและเริ่มจำได้ว่า เจ้าสิ่งนี้มีลักษณะเหมือนกับอาวุธชีวภาพไทแรนท์ที่พวกเธอเคยเผชิญหน้ากับมันเมื่อ 5 เดือนก่อน ไม่ผิดแน่ เจ้านี่คืออาวุธชีวภาพที่ถูกส่งมาจัดการพวกเธอโดยเฉพาะ เหมือนกับทินดาลอสในเมือง R ตอนนั้น

"ฉันจะจัดการกับแกเอง!!!"

เซย์นะจับมีดไว้ในมือให้มั่นและล่อให้มิสเตอร์เอ็กซ์พุ่งเข้ามาใกล้ๆเธอก่อน..

มันยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

และปล่อยหมัดใส่ แต่เธอสามารถสไลด์หลบไปด้านข้างพร้อมกับตวัดมีดใส่ด้วย..

"ระ ร่างกายแข็งมาก ไม่ไหว ต้องโจมตีที่จุดตายเท่านั้น!!"

เธอพยายามหาช่องว่างในการโจมตีมิสเตอร์เอ็กซ์และจ้วงมีดโจมตีไปหลายครั้งอย่างดุเดือดและบ้าคลั่ง...... มิสเตอร์เอ็กซ์นั้นถึงจะมีพละกำลังมหาศาลและมีร่างกายที่อึด แต่การเคลื่อนไหวของมันนั้นช้ามาก จนเซย์นะสามารถหลบมันได้อย่างง่ายและโจมตีอย่างต่อเนื่อง

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง...มิสเตอร์เอ็กซ์เริ่มมีบาดแผลจำนวนมากปรากฏขึ้นที่ร่างกายโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหลเพราะถูกเซย์นะแทงอย่างต่อเนื่องนานเป็นเวลาหลายชั่วโมง และท้ายที่สุด

"จบกันแค่นี้แหละ!!!!"

ฉัวะ!!!

ใบมีดพกตวัดออกมาด้วยความแรงเหนือมนุษย์ผิดปกติ พุ่งตวัดกล้ามเนื้อตรงคอที่เคยแข็งแกร่งขนาดกระสุนปืนเจาะไม่เข้าของมิสเตอร์เอ็กซ์จนฉีกขาด ลำคอแหว่ง หัวตกห้อยลงมาผิดธรรมชาติและล้มลงจมกองเลือดสิ้นชีพไป...

การต่อสู้ระหว่างมิสเตอร์เอ็กซ์และเซย์นะ เซย์นะเป็นฝ่ายชนะ...

"แฮ่กๆๆ  นะ เหนื่อยเป็นบ้าเลย...เกือบไปแล้วไหมล่ะ..."

เซย์นะเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะรอดมาถึงตรงนี้เช่นกันเพราะถ้าหากเมื่อสักครู่นี้เธอพลาดท่าขึ้นมาแม้แต่ก้าวเดียว คงถูกมิสเตอร์เอ็กซ์บดขยี้จนตายแน่ๆ

"ฮะๆๆๆ แต่ยังไงก็เถอะ อย่างน้อยที่นี่ก็ปลอดภัยแล้ว ทุกคนก็คงจะเดินทางต่อได้แล้วล่ะนะ"

"เอาล่ะ...รีบกลับไปบอกทุกคนเถอะ..."

สุดท้ายแล้ว เธอก็บอกประมาณว่า หลังจากที่เธอได้กลับไปหาทุกคนที่นั่นเพื่อแจ้งข่าวเกี่ยวกับสวนสาธารณะว่าตอนนี้ปลอดภัยแล้ว เธอก็เดินทางออกตามหาพวกชิสุกะและโนบิตะต่อไป โดยไม่ทราบเลยว่า ต่อมาภายหลัง ผู้คนเหล่านั้นก็ถูกทาเคชิคุงหรือไจแอนท์ช่วยพาไปยังมหาวิทยาลัยได้สำเร็จ ส่วนตัวเธอนั้นเอาตัวรอดภายในเมืองนี้ได้อยู่แล้ว ตราบใดที่มีชีวิตอยู่ เธอก็จะขอสู้ต่อไป แม้จะมีมีดเพียงเล่มเดียว ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ประหลาดหน้าไหนก็เชือดได้หมด

คลิปประกอบเนื้อเรื่อง

ปล. มิสเตอร์เอ็กซ์ภาคนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกโนบิตะแล้วดูกากไปเลยนะนั่น....
ปล2. เนื้อเรื่องบทความนี้คือตอนเปิดตำนาน เด็กเทพ...เซย์นะจัง Knife Only มีดเล่มเดียวเหลาทั้งเมือง

แสดงความเห็นบน Facebook!