โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 3 (Outbreak) Chapter 1 - part 1

เมื่อจบปฐมบทเกริ่นนำ
>>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 3 (Outbreak) [ปฐมบท]

ก็เข้าสู่เนื้อเรื่องหลักของตัวเกม...

การนำเสนอเนื้อเรื่องของภาคนี้จะแบ่งออกเป็น 5 บท หรือ 5 แชปเตอร์ (Chapter) ตามแบบเกม Resident Evil Outbreak ซึ่งมีซีนนาริโอ้ (Scenario) ทั้งหมด 5 ด่าน แบบเดียวกัน

Chapter 1 - Outbreak [Part 1]

หายนะที่แผ่ขยายไปทั่วทุกที่

บทเกริ่นนำ (ไม่แปลตามภาพจากเกม RE แต่แปลประยุกต์ตามเกมโดจินนี้)

- ยามค่ำคืนกลางฤดูหนาวปลายเดือนธันวาคมที่หนาวเหน็บในร้านอาหารแห่งหนึ่ง

- แขกผู้ไม่ได้รับเชิญได้ย่างก้าวเข้ามาพังงานสังสรรค์ภายในร้าน

- การเอาชีวิตรอดของเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างพวกเราจึงได้เริ่มต้นขึ้น

วันที่ 28 เดือนธันวาคม ปี 2004
เวลา 18.50 นาฬิกา
ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

สถานที่ซึ่งโนบิตะกับเหล่าผองเพื่อนของเขา ซึ่งประกอบด้วยโดราเอม่อน เดคิสุงิ ไจแอนท์ ซูเนโอะ ชิสุกะ และเซย์นะมาปรึกษาหารือกันพร้อมกับรับประทานอาหารไปด้วย

"ต่อจากนี้พวกเราจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ..."

เซย์นะเป็นคนเริ่มเอ่ยปากขึ้นมาคนแรกหลังจากที่เธอรับประทานอาหารที่อยู่ในจานเบื้องหน้าจนหมด 

"อืม...ดูเหมือนว่าเมืองนี้เองก็มีสถานที่สำหรับการทดลองลับๆของอัมเบรล่าซุกซ่อนอยู่ด้วยน่ะนะ
เราไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นตามมาหรือเปล่า"

เดคิสุงิเป็นคนพูดออกมา..

เขาสรุปเช่นนั้นหลังจากที่ทำการวิเคราะห์ข้อมูลบางส่วนที่่พวกโนบิตะ เซย์นะ และไจแอนท์นำกลับมาจากเมือง R เมื่อวันก่อน... 

เขาเองก็ไม่ค่อยมั่นใจในความปลอดภัยของเมืองนี้เลยหลังจากที่รู้ว่า เมืองที่พวกเขาอุตส่าห์ลี้ภัยมาอยู่ปัจจุบันนี้ก็มีสถานที่ลับที่อันตรายของพวกอัมเบรล่าอีกตามเคย...สมกับเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีสาขาต่างๆทั่วโลกจริงๆ

"เฮ้...ไจแอนท์ ฟังอยู่หรือเปล่าน่ะ?"

ซูเนโอะหันไปถามไจแอนท์ที่กำลังโซ้ยอาหารเบื้องหน้าอย่างเอร็ดอร่อย

"งั่มๆๆๆๆๆ   เออ ฉันฟังอยู่น่า ซูเนโอะ.... งั่มๆๆๆๆๆๆๆ"

ไจแอนท์ตอบทั้งๆที่ยังเคี้ยวอาหารอยู่เต็มปากก่อนจะหันกลับไปสนใจอาหารต่อ ดูท่าทางพี่แกจะอดอยากมากหลังจากที่พึ่งผ่านประสบการณ์ตะลุยกับฝูงซอมบี้และสัตว์ประหลาดจากเมือง R มาเมื่อวันก่อน

"โถ่ ไจแอนท์!"

ท่าทางซูเนโอะคงจะรู้ว่าไจแอนท์ไม่ได้ฟังสิ่งที่เดคิสุงิพูดเรื่องซีเรียสออกมาเมื่อกี้จริงๆ เพราะดูท่าไจแอนท์จะไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่

"ถ้ายังงั้นล่ะก็...เราก็ลองสำรวจเมืองนี้กันก่อนดีไหม 

เผื่อว่าจะได้หาทางรับมือป้องกันปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นตามมา"

ชิสุกะเป็นคนเสนอความคิดนี้ขึ้น

"อืม มันก็เป็นความคิดที่ดีน่ะนะ แต่ว่ามันคงจะไม่สามารถทำได้ง่ายขนาดนั้นหรอก"

โดราเอม่อนกำลังพิจารณาความเห็นของชิสุกะ ว่ามันยังมีจุดบกพร่องอยู่เพราะมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จู่ๆเด็กที่ถูกอัมเบรล่าหมายหัวอย่างพวกเขาจะเข้าไปเดินป้วนเปี้ยนแถวๆห้องลับนั่น

นอกจากนั้นโดราเอม่อนยังให้ข้อมูลเสริมอีกว่า...

"แถมเมื่อเช้านี้ก็มีข่าวหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับการรั่วไหลของสารพิษบางอย่างที่เจือปนในน้ำด้วย 

ฉันคิดว่าถ้าจะสำรวจเมืองนี้คงต้องระมัดระวังกันหน่อย"

ในตอนนั้นเองไจแอนท์ที่กินอาหารอยู่จึงพูดขึ้นมาว่า....

"เออ...เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะน่า ยังไงวันนี้ทุกคนก็คงจะทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว 

รีบกลับไปนอนพักกันที่โรงแรมดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยมาว่ากันอีกที"

ทางด้านเดคิสุงิก็เห็นด้วยกับสิ่งที่ไจแอนท์พูด เพราะว่าในตอนนี้พวกเขาทุกคนเองก็เหนื่อยกันมามากกับการตรวจสอบหลักฐานมาพออยู่แล้ว เขาจึงถอนหายใจพร้อมกับยิ้มออกมา

"นั่นสินะ งั้นเอาเป็นว่าเรื่องวันนี้น่ะพอแค่นี้ก่อน

พวกเราควรจะนอนหลับให้เต็มที่ไว้ตรวจสอบในวันพรุ่งนี้ดีกว่า"

"ดังนั้นก็..รีบกลับโรงแรมกันเถอะ..."

"อืม.. วันนี้พอแค่นี้ดีกว่า"

เมื่อเห็นว่าไม่มีการทำงานที่เสี่ยงภัยอันตรายอีกแล้ว ซูเนโอะจึงยิ้มออกมา...

"นะ นั่นสินะ...และอีกอย่าง พวกเราก็เช็คอินกันเรียบร้อยแล้วใช่ไหมล่ะ ถ้างั้นรีบกินรีบกลับเถอะ"

"อือ...เข้าใจแล้วล่ะ"

"อืม..ก็ดีนะ"

"ตอนนี้ทุกอย่างก็ยังปกติดีอยู่ดังนั้นทุกคนไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ 

ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอก"

ไจแอนท์เช็ดปากตัวเองหลังจากที่กินอาหารในจาน (ที่มีมากกว่า 1 จาน) จนหมด

"...อิ่มแล้ว!! ถ้างั้นขอตัวกลับก่อนนะ! เอาล่ะซูเนโอะ แกต้องกลับไปกับฉัน.."

"เอ๋!? ตอนนี้เลยเหรอ แต่ฉันยัง.."

ซูเนโอะไม่กล้าพูดต่อว่าตัวเองยังกินไม่เสร็จ..แต่เมื่อได้เห็นท่าทีมองเหล่ๆของไจแอนท์ลึกๆ

"อ่า ช่างเถอะ กลับก็กลับเนอะแอ้นท์"

แล้วซูเนโอะกับไจแอนท์ก็เดินออกจากร้านไป ซึ่งหลายคนได้แอบเห็นสีหน้าเสียดายปนร้องไห้ของซูเนโอะไว้เบื้องหลัง ดูท่าว่าเจ้าตัวยังไม่ได้ลองของเด็ดๆในร้านนี้เลยด้วยซ้ำ

(อยากลองกิน XXX ร้านนี้สักครั้งอ่า.....)

และคนที่จะเดินออกจากร้านเป็นคนต่อไปคือ...

"ถ้างั้นก็ตาฉันแล้วสินะ...."

คนที่ทานอาหารเบื้องหน้าหมดเป็นคนต่อไปก็คือเซย์นะ...ตอนนี้เธอพร้อมที่จะเดินทางกลับไปยังโรงแรมแล้ว แต่ก่อนหน้านั้น..

"ว่าไง ชิสุกะจัง เธอจะเดินไปกับฉันไหม"

"เอาสิๆ จะไปที่นั่นก่อนใช่ม้า..

ถ้างั้น...โนบิตะ โดราเอม่อน ขอตัวก่อนนะ"

"อือ แล้วเจอกันนะ"

แต่โนบิตะเองก็สงสัยในคำพูดของสองสาว

"เอ.... ว่าแต่ว่า ทั้งสองคนจะไปไหนก่อนเหรอ"

"ฮิฮิ...ความลับค่ะ"

ทั้ง 2 สาวตอบกลับมาก่อนที่จะเดินออกจากร้านโดยทิ้งให้โนบิตะยืนงงเต๊กอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่คิดจะถามอะไรต่อ เดคิสุงิก็เอาแต่ซดน้ำชาอย่างเงียบๆอยู่ข้างๆ

"ยังไงก็แล้วแต่ก่อนกลับโรงแรม ฉันขอเดินออกไปสังเกตการณ์รอบเมืองนี้สักรอบนึงก่อนละกัน..

แล้วโนบิตะคุงล่ะ จะเอายังไงต่อ..?"

เดคิสุงิหันมาถามโนบิตะ

"เอ่อ คือ ฉันยังทานอาหารไม่หมดเลยน่ะนะ ถ้าทานเสร็จแล้วฉันจะรีบกลับไปโรงแรมทันที

แล้วโดราเอม่อนล่ะ?"

โดราเอม่อนที่ทานโดรายากิในจานหมดแล้วจึงพูดออกมาว่า...

"สำหรับฉันอยากจะเดินออกไปตรวจดูสถานการณ์โดยรอบพร้อมกับเดคิสุงิคุงน่ะนะ"

"ขอบคุณมาก...เอาเป็นว่าฉันกับโดราเอม่อนขอตัวก่อนแล้วค่อยตามกลับไปที่โรงแรมทีหลังนะ

แล้วเจอกัน โนบิตะคุง"

แล้วเดคิสุงิกับโดราเอม่อนก็เดินทางออกจากร้านไป....

ในตอนนี้มีเพียงโนบิตะคนเดียวเท่านั้นที่นั่งทานอาหารอยู่ในร้านตามลำพัง

ถึงโนบิตะจะเป็นคนที่ชักช้ามาก แต่ก็ไม่ถึงขนาดกินอาหารช้าขนาดนั้น เขากำลังนั่งทานอาหารไปพร้อมกับครุ่นคิดถึงเรื่องที่เขากับพวกเพื่อนจะต้องออกสำรวจสถานที่ที่มีการทดลองลับของอัมเบรล่าในเมืองนี้ในวันรุ่งขึ้นที่จะถึง

ตั้งแต่ตอนที่พวกเขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของอัมเบรล่าทุกครั้ง มักจะมีเรื่องที่ไม่ดีเกิดขึ้นตามมาเสมอ ทั้งคนที่พวกเขารู้จัก ทั้งสิ่งรอบตัวนั้นได้ย่ำแย่ลงไปหมด ราวกับนรกฝันร้ายที่รายล้อมอยู่รอบตัวเขา

โดยเฉพาะตอนที่พวกเขาผจญภัยในแดนนรกที่เมือง R เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาย่อมรู้ถึงความโหดร้ายของนรกบนดินได้เป็นอย่างดี ขนาดมีแค่ 3 คน เขายังเกือบที่จะต้องสูญเสียเพื่อนของเขาทั้งเซย์นะและไจแอนท์ไป มันจะดีหรือเปล่าที่เขาต้องพาเพื่อนๆมาเสี่ยงอันตรายครั้งนี้ มันควรจะเป็นหน้าที่ของเขาเพียงคนเดียวหรือเปล่า...

ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นดูสับสนไปหมด เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเขาใช้เวลาไปกับอาหารเบื้องหน้าของเขาไปนานสักเท่าไหร่ แม้แต่บรรยากาศของเหตุการณ์ที่อยู่ส่วนหน้าของร้าน เขาไม่รู้อะไรเลยว่ามีบางอย่างกำลังเกิดขึ้น...

บริเวณทางเข้าด้านหน้าของร้าน มีชายท่าทางแปลกๆ เดินโซซัดโซเซเข้ามา...

"วันนี้มีลูกค้าแปลกๆด้วยแฮะ..."

ชายที่เป็นเจ้าของร้านอาหารรู้สึกแปลกใจ และไม่ค่อยไว้ใจลูกค้าคนนี้มากนัก

แต่ก็ต้องเดินเข้าไปหาตามหน้าที่

จนมองเห็นใบหน้าที่ดูเละเทะและน้ำลายไหลย้อยของชายประหลาดคนนั้น แต่แล้วก็เกิดสิ่งที่ไม่คาดฝันขึ้น!!!

จู่ๆ ชายคนนั้นก็พุ่งเข้างับไหล่เจ้าของร้านจนเลือดพุ่งสาดกระจายทันที...

เจ้าของร้านพยายามฝืนดันลูกค้าคนนั้นออกไปข้างนอกร้าน

พร้อมกับล็อกประตูในทันที!!!

เขาเองก็ยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก แต่ถึงกระนั้้นเขาก็ยังทำตามหน้าที่ต่อไป และนึกขึ้นได้ว่า ภายในร้านของเขายังมีเด็กคนหนึ่งกินอาหารอยู่ ทางที่ดีควรจะเข้าไปเตือนให้เขารีบกลับบ้านดีกว่า...

หลังจากนั้น ชายเจ้าของร้านก็เดินเข้าไปในห้องด้านในที่โนบิตะกำลังนั่งกินอาหารอยู่

"เฮ้!! ไอ้หนู!! นี่มันเย็นมากแล้วนะ...รีบกลับบ้านไปได้แล้วนะ!!"

"อ้ะ... ขอโทษครับ คือแบบว่าผม...."

แต่แล้วโนบิตะก็ต้องตกใจมากเมื่อเห็นบาดแผลขนาดใหญ่บริเวณไหล่ของเจ้าของร้านคนนั้น

"ละ...ไหล่คุณ..."

"อ้อ...ไอ้บาดแผลนี่น่ะเหรอ  เมื่อกี้มีลูกค้าท่าทางแปลกๆเดินเข้ามาในร้านแล้วก็งับฉันอย่างแรงเลยล่ะ... ..."

นอกจากนี้เขายังเตือนให้โนบิตะระวังตัวคนแปลกๆข้างนอกนั่นด้วย ถ้ากินข้าวเสร็จแล้วขอให้รีบกลับเข้าไปในบ้านทันที

"คนท่าทางแปลกๆงั้นเหรอครับ? ....เรื่องแบบนั้นมัน...?"

โนบิตะรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย เพราะถ้าหากว่ามีคนแปลกๆแล้วจู่ๆกระโดดเข้ามางับคนเบื้องหน้า ตามประสบการณ์เขาแล้วมันก็มีแต่...

ตึง!!!!!!!

ในตอนนั้นเองก็มีเสียงเคาะบางอย่างดังขึ้นที่หน้ากระจกร้าน

และสิ่งที่อยู่นอกหน้าต่างนั้นคือ...!!!

"เหวอ!!!!!"

ในที่สุดโนบิตะก็เข้าใจแล้ว....ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

...เขาได้รู้แล้วว่าฝันร้ายของเขาได้หวนกลับมาอีกครั้ง....

บริเวณด้านนอกของร้านนั้นถูกฝูงซอมบี้ยืนล้อมไว้หมดแล้ว!!

ตามคลิปนี้

"ฮะ...เฮ้ยยยยยย!? ไอ้คนพวกนี้มันพวกบ้าอะไรเนี่ย!?"

โนบิตะรู้ดีว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เขาจึงตะโกนเรียกเจ้าของร้านให้เดินหนีเข้าไปด้านใน ส่วนตนเองก็รียล่วงหน้าเดินเข้าไปหยิบสเปรย์ปฐมพยาบาลกับมีดปลอกผลไม้ด้านในไว้เป็นอาวุธติดตัวก่อน

"คุณน้าเจ้าของร้าน!!!"

แต่ปรากฏว่าเจ้าของร้านกลับไม่ยอมเดินเข้าไปด้านในตามที่โนบิตะเรียก โนบิตะจึงรีบวิ่งเข้ามาดึงตัวเจ้าของร้านให้ไปด้วยกัน แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของร้านจะยืนตัวแข็งทื่อช็อกกับภาพฝูงชนแปลกๆเบื้องหน้า

"รีบหนีไปเร็วสิครับ!! คุณเจ้าของร้าน เดี๋ยวพวกนั้นมันก็..."

แต่ปรากฏว่าโนบิตะไม่สามารถดึงตัวเจ้าของร้านเข้าไปข้างในได้ แถมยังถูกเขาผลักล้มลงไปด้านหลังอีก และในตอนนั้นเอง...

ตึง!!!!

ในที่สุดพวกซอมบี้ก็พังประตูหน้าร้านเข้ามาจนได้ ทำให้เจ้าของร้านตกใจกระเด็นล้มลงไปกองกับพืนและทำอะไรไม่ถูก

"วะ เหวอ!? พวกแกจะทำอะไรน่ะ!! อย่านะโว้ย!! อย่าเข้ามา!!! ใครก็ได้ ช่วย..."

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!

และแน่นอนว่าเจ้าของร้านถูกพวกฝูงซอมบี้รุมจับกดและกัดกินร่างกายจนเละเทะต่อหน้าต่อตาโนบิตะ!!!

"โถ่เว้ย!!!"

ระหว่างที่พวกซอมบี้กำลังกัดกินร่างของเจ้าของร้านอยู่ โนบิตะได้สังเกตเห็นกุญแจบางอย่างตกลงมาข้างๆพื้นใกล้กับศพเจ้าของร้าน

มันคือกุญแจสีดำที่มีชื่อว่า กุญแจห้องพนักงานร้าน (สต๊าฟรูมคีย์)

นอกจากนี้ โนบิตะลองล่อพวกซอมบี้ให้วิ่งออกมาติดโต๊ะด้านนอกก่อนจะเข้าไปสำรวจกระเป๋ากางเกงศพเจ้าของร้าน

และก็ได้กุญแจไขตู้ล็อกเกอร์ A มา 1 อัน

หลังจากนั้นพวกซอมบี้ก็ได้บุกเข้ามาในร้านมากขึ้นเรื่อยๆ โนบิตะจึงรีบวิ่งหนีเข้าไปในห้องด้านในทันที

"ห้องน้ำชายงั้นเรอะ!?"

ห้องที่โนบิตะเดินเข้ามานั้นคือห้องน้ำชาย เขาหวังว่าประตูกระจกที่อยู่ในห้องน้ำจะสามารถพาเขาหนีออกไปข้างนอกได้

"เหวอ!!!!" 

ยังไม่ทันที่เขาจะเดินออกไป ก็มีร่างของตำรวจคนหนึ่งกระแทกกระจกเข้ามาก่อนพร้อมกับหันปืนยิงไปเบื้องหน้า

พร้อมกับมีซอมบี้ตัวหนึ่งกระโจนเข้ามา ซอมบี้ได้งับเข้าไปที่คอของตำรวจคนนั้นซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ตำรวจคนนั้นหันปากกระบอกปืนลั่นไกใส่หัวซอมบี้ตัวนั้นพอดี

ซอมบี้ถูกตำรวจคนนั้นยิงจนตายและขณะเดียวกัน ตำรวจคนนั้นก็เสียเลือดที่คอมากจนล้มตายลงไปด้วย

"ดูท่าว่าทางนี้คงจะหนีไม่ได้แล้ว"

โนบิตะรีบเดินเข้าไปสำรวจศพของตำรวจคนนั้นอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดเขาก็ได้อาวุธปืนสำหรับป้องกันตัวนั่นคือ ปืนพก SIG P210

นอกจากนี้ยังได้แม็กกาซีนกระสุนสำรองอีก 3 แม็กกาซีน

โนบิตะรีบเดินออกเปลี่ยนไปเป็นห้องน้ำหญิงบ้างและพบว่าที่นี่มีเพียงสมุนไพรสีเขียว กรีนเฮริ์บเท่านั้น เขาจึงเก็บมันขึ้นมาด้วย

โนบิตะจึงรีบเดินออกจากห้องน้ำและใช้กุญแจสีดำสต๊าฟรูมคีย์หนีเข้าไปยังด้านในของร้านอาหารทันที

ซึ่งถ้าเป็นภาคเอาท์เบรคจะเห็นได้ว่าคนที่ถูกซอมบี้กัดในตอนแรกได้ฟื้นขึ้นมากลายเป็นซอมบี้ไปเรียบร้อยแล้ว

โนบิตะรีบวิ่งเข้าไปยังด้านในและมุ่งหน้าขึ้นไปยังชั้น 2 โดยที่ระหว่างทางนั้นมีเสียงของพวกซอมบี้ร้องระงมไปทั่วบริเวณ

ที่ด้านบนชั้น 2 โนบิตะรีบเข้าไปสำรวจห้องที่ใกล้ที่สุด เพื่อที่จะพยายามหาทางออกไปจากสถานที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด

ภายในห้องนั้นไม่มีทางที่จะออกไปได้เลย แต่อย่างน้อยก็มีเอกสารบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะ

มันคือ บันทึกของพนักงาน (Staff Diary)

ข้อมูลโดยคร่าวๆเขียนบอกไว้ประมาณว่า...

พนักงานที่อยู่ที่นี่ (ที่เขียนบันทึกนี้) รู้สึกเกลียดพวกเด็กซนที่อาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นข้างร้านอาหารแห่งนี้มาก ซึ่งเจ้าพวกเด็กบ้านั่นชอบปีนข้ามหลังคาเข้ามาในห้องแห่งนี้

เหล่าพนักงานพยายามหาวิธีสกัดกั้นไว้หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาจึงทำการล็อกประตูทางเข้า-ออกดาดฟ้าไว้ แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าพวกเด็กบ้านั่นก็ชอบมาทำเสียงโครมครามบนร้านแห่งนี้ทุกที

 หลังจากอ่านข้อความจบทำให้โนบิตะรู้ทันทีว่า ยังมีทางออกอีกแห่งหนึ่งซึ่งก็คือดาดฟ้าของตึกนี้ที่น่าจะมีทางเชื่อมกับตึกอีกฝั่งหนึ่ง แต่ก็ทำให้เขาทราบข่าวร้ายด้วยว่า... ทางขึ้นไปยังดาดฟ้าแห่งนี้นั้น

ถูกล็อกอยู่....

"โถ่เว้ย!! ให้มันได้อย่างงี้สิ!!"

โนบิตะสังเกตเห็นศพที่อยู่ใกล้กับประตูที่ใช้ออกไปยังดาดฟ้านั้น เขาจึงลองสำรวจดูและได้กุญแจล็อกคเกอร์ดอกที่ 2 (B) เพิ่มมาอีกดอกหนึ่ง

โนบิตะรีบเดินเข้าไปในห้องฝั่งตรงข้าม ซึ่งเขียนชื่อป้ายไว้ว่าเป็นห้องเก็บของ...

ภายในห้องนั้นมีตู้ล็อกเกอร์จำนวนมาก... เขาคิดว่ากุญแจตู้ล็อกเกอร์ทั้ง 2 ดอกนั้นอาจจะไขตู้ใดตู้หนึ่งที่น่าจะมีของมีประโยชน์ในห้องนี้ได้ และในตอนนั้นเอง...

ก็มีพวกซอมบี้เดินเปิดประตูตามเขาเข้ามาในห้อง

ในที่สุดมันก็ต้อนเขาจนมุม...

"แย่แล้ว.....!!!"

โนบิตะพยายามจะยกปืนพกขึ้นยิงพวกซอมบี้ที่เดินตามเข้ามา และในตอนนั้นเองที่เขาเริ่มรู้สึกมึนหัว...มันมากขึ้นพอที่จะทำให้เขาปล่อยปืนลงกับพื้นและโซซัดโซเซไปตามผนังจนติดมุม

"อุ้บ!! มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย โถ่เว้ย ดันมาปวดหัวในเวลาแบบนี้"

โนบิตะไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้นัยน์ตาของเขาได้เปลี่ยนเป็นสีแดง...ดูเหมือนว่าไวรัสที่อยู่ในร่างกายของเขาจะมีปริมาณเพิ่มขึ้น...

แต่สิ่งที่เขาสนใจตอนนี้คือต้องจัดการพวกซอมบี้ที่อยู่เบื้องหน้าเขาก่อน... เขาจึงล้วงมือหาอาวุธที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงดูและพบว่านอกจากมีดปลอกผลไม้แล้ว เขายังมีมีดอีกชนิดที่พกติดตัวอยู่ตลอดเวลาด้วย นั่นคือ บัตเตอร์ฟลายไนฟ์ (Butterfly Knife) ที่เคนจิเป็นคนให้มาเมื่อ 5 เดือนก่อน!!!

"เอาล่ะ...ทีนี้ก็"

โนบิตะกำมีดทั้ง 2 ไว้ในมืออย่างมั่นคง มีดปลอกผลไม้ไว้ที่มือขวา และมีดบัตเตอร์ฟลายไนฟ์ไว้ในมือซ้าย ก่อนที่จะพุ่งตัวเข้าใส่ซอมบี้ด้วยความเร็วสูง

การเคลื่อนไหวของซอมบี้นั้นเชื่องช้ากว่าโนบิตะมากพอสมควรอีกทั้งโนบิตะในตอนนี้มีความเร็วเหนือมนุษย์มาก เขาจึงกระหน่ำแทงพร้อมกับหลบการยื่นมือเข้ามาจับของพวกซอมบี้ได้อย่างรวดเร็ว ราวกับกำลังร่ายรำด้วยมีด

ชั่วพริบตา!! หัวของซอมบี้ตัวแรกก็ขาดกระเด็นออกจากกันด้วยการกระหน่ำแทงมีดของโนบิตะด้วยความเร็วสูงรวมไปจุดเดียวที่คอ!!!

โนบิตะวิ่งกระโจนตัดหน้าซอมบี้ที่เหลืออีก 2 ตัวด้วยความไวสูงก่อนจะหมุนตัวระบำมีดปาดเข้าใส่คอของพวกมันอย่างรวดเร็วและรุนแรงจนคอขาดกระเด็นหายไป ก่อนที่จะลงมาตั้งท่าบนพื้นอย่างสวยงาม

คลิปประกอบการต่อสู้

จากนั้นเขาก็พยายามลุกขึ้นยืน แต่มันปวดหัวมาก เขาจึงรีบหยิบกรีนเฮิร์บขึ้นมาเคี้ยวในปาก...ถึงแม้มันจะมีรสชาติขมแต่มันก็ช่วยเขาได้มาก แล้วในที่สุด ดวงตาของเขาก็กลับมาสู้ในสภาวะปกติ...

"คะ ค่อยยังชั่วหน่อย....ว่าแต่ อาการแบบนี้มันอะไรกัน? ทำไม...."

โนบิตะรู้สึกได้ว่าตัวเองเริ่มมีความผิดปกติทางร่างกาย...

ใช่ เขารู้จักอาการแบบนี้มาก่อน.... เขาทราบดีว่า เขาเคยติดเชื้อที-ไวรัส และก็ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงทีโดยการฉีดวัคซีนเข้าไปแล้ว...แต่มันก็จะแสดงผลแบบนี้ออกมาทุกครั้งที่บริเวณรอบข้างมีการแพร่กระจายของเชื้อที-ไวรัสมากขึ้น หรือจะพูดให้ถูกคือ...

ตอนนี้เขาได้ติดเชื้อที-ไวรัสอีกครั้ง ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่ได้ถูกพวกสัตว์ประหลาดหรือซอมบี้ทำร้ายมาก่อนตอนที่อยู่ในเมืองนี้...?

โนบิตะไม่อยากคิดถึงผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดที่อาจจะเป็นไปได้...

เชื้อไวรัสที่เกิดขึ้นในเมืองนี้ไม่ได้มีแค่การถูกทำร้ายโดยพวกสัตว์ร้ายพวกนั้น แต่อาจจะแพร่กระจายอยู่ในน้ำหรืออากาศได้ด้วย ถึงแม้ว่ามันจะเกิดขึ้นน้อยมาก แต่มันก็อาจจะเป็นเช่นนั้นได้...

แค่อยู่ในเมืองนี้เฉยๆ โดยไม่ถูกกัดหรือถูกทำร้าย เขาก็ติดเชื้อที-ไวรัสเสียแล้ว...และเพื่อนๆของเขาล่ะ...ถ้าหากเพื่อนๆของเขายังอยู่ในเมืองนี้ด้วยพวกเขาก็คงจะ....ติดเชื้อกันหมดแล้ว...

โปรดติดตามการผจญภัยของโนบิตะในตอนต่อไป.......
>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 3 (Outbreak) Chapter 1 - part 2

เพิ่มเติม ตรงนี้จะมีไซด์สตอรี่ของเซย์นะอยู่ลองอ่านดูได้
>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 3 (Outbreak) : Side Story ภาคเซย์นะ

แสดงความเห็นบน Facebook!