โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 18.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ตอนที่ 7)

หลังจากที่ปวดตับกันอย่างสนุกสนาน (?) ในตอนที่แล้ว
>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 17.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ตอนที่ 6)

ไจแอนท์ก็ได้รับขอร้องจากลุงยามโทชิโร่มาว่าให้ตรวจสอบพฤติกรรมแปลกๆของนายทหารที่ชื่อ "ซาคาตะ เอฟ นอร์แมน" ซึ่งเป็น 1 ในผู้รอดชีวิตที่อยู่ในตึกเดียวกับพวกเขาด้วย

ไจแอนท์จึงได้ออกตามหาซาคาตะที่คาดว่าอยู่บริเวณชั้นล่างๆของตึกสถานีโทรทัศน์ และแล้วไจแอนท์ก็ได้พบกับเขา...

ในสภาพล้มนอนลงบนพื้นในห้องพยาบาลที่ชั้น 1 !!

มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่!?

ไจแอนท์ไซด์สตอรี่ตอนที่ 7 : การตัดสินใจที่ผิดพลาด

"ฮะ...เฮ้!!! เป็นอะไรหรือเปล่า!?"

ไจแอนท์รีบเข้าไปดูอาการของคุณซาคาตะที่ล้มลงบนพื้นทันที

สักพักหนึ่งเขาจึงได้ลืมตาขึ้นพร้อมกับพยายามลุกขึ้นมา ทำให้ไจแอนท์สังเกตเห็นบาดแผลบริเวณท้องด้านหน้าของซาคาตะ..ซึ่งมีเลือดออกมาก!!

"ธะ...เธอเองเรอะ..?"

ซาคาตะฝืนพูดออกมาหลังจากที่มองเห็นไจแอนท์

ไจแอนท์ไม่อาจจะโล่งใจได้เลยเพราะถึงแม้ว่า เขาจะไม่ตายแต่อาการบาดเจ็บที่เกิดขึ้นบนร่างกายเขานั้นสาหัสมาก

เขาได้ยินซาคาตะบ่นพร่ำออกมาประมาณว่า.. ซอมบี้ที่เขาพบเจอตามตัวตึกมันแปลกมาก...มันไม่น่าจะเกิดอะไรขึ้นแบบนี้ได้...

ดูเหมือนว่าไวรัสมันจะกลายพันธุ์ไปเร็วกว่าที่คิด พวกมันถึงได้กลายเป็นไอ้ตัวประหลาดหัวแดงแบบนั้น ..โถ่เอ้ย ไอ้ของแบบนี้ไม่เห็นมันจะมีเขียนไว้ในข้อมูลเลยนี่นา

"กะ..การกลายพันธุ์? ไวรัส? ข้อมูล? นี่คุณพูดเรื่องอะไรกันน่ะ?"

ไจแอนท์เริ่มเอะใจในคำพูดของซาคาตะแล้ว เพราะว่าถ้าเป็นพลเมืองหรือทหารทั่วไปไม่มีทางล่วงรู้ความลับเบื้องหลังแบบนี้ได้

ไจแอนท์จึงพยายามใช้ความคิดของตัวเองเรียบเรียงใหม่ และเขาได้ข้อสรุปว่า คนที่จะรู้เรื่องราวเบื้องหลังลึกขนาดนี้ได้ก็ต้องมีแต่คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์กรนั้นเท่านั้น..

"นะ..นี่...!! หรือว่า!! คุณคือ..."

ซาคาตะไม่อาจจะตอบคำถามไจแอนท์ได้ต่อ เพราะดูเหมือนอาการของเขาจะสาหัสมาก..แต่แล้วเขาก็สลบไป..

"ดูสภาพแบบนี้คงจะพูดกันไม่รู้เรื่องแน่ๆ สงสัยต้องยกขึ้นไปไว้บนเตียงก่อนละกัน"

ไจแอนท์จึงช่วยพยุงร่างของซาคาตะขึ้นไปไว้บนเตียง พร้อมกับปฐมพยาบาลเบื้องต้น...

จนกระทั่งซาคาตะเริ่มเอ่ยปาก พูดออกมา...

".....ขอโทษด้วยนะ... ทั้งๆที่ฉันที่เป็นผู้ใหญ่ต้องคอยช่วยพวกเธอแท้ๆ..."

"เออๆ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ว่าแต่...."

แต่ก่อนที่ไจแอนท์จะเอ่ยปากถามเรื่องต่างๆ ซาคาตะก็รีบชิงตอบกลับมาด้วยสีหน้าสำนึกผิดพร้อมกับพูดว่า..ขอโทษนะ...คำถามที่เธอกำลังจะถามฉัน ฉันคงไม่สามารถตอบได้หรอก

"อา...ช่างเถอะ ว่าแต่ คุณเป็นอะไรมากไหม?"

ไจแอนท์เริ่มเป็นห่วงเรื่องอาการของซาคาตะมากกว่า เรื่องที่เขาอยากจะรู้จากซาคาตะเสียอีกในตอนนี้

เขาบอกมาว่า..อาการของเขาดูท่าจะแย่แล้ว ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้เป็นแค่บาดแผลธรรมดา

"แล้วก็...."

แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมาสักอย่าง ก็มีเสียงเปิดประตูขึ้นดังปัง!

ทำเอาพวกไจแอนท์ที่อยู่ในห้องพยาบาลรู้สึกตกใจมาก และตกใจมากยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของผู้ที่เข้ามาในห้องเวลานี้..

"!!?"

ผู้ที่เปิดประตูห้องได้ส่งเสียงร้องขู่ฟ่อออกมา ทำให้ความทรงจำของไจแอนท์ย้อนถอยหลังกลับไปเมื่อ 5 เดือนก่อน.... เขายังคงจำเสียงนี้ได้ดี....

(เสียงขู่ร้องแบบนี้มัน...เจ้าสัตว์ประหลาดนั่น!!?)

สิ่งที่เปิดประตูเข้ามาในห้องก็คือ...ฮันเตอร์ตัวสีเขียว!!!

"อะไรน่ะ ..สะเสียงนี้มัน..."

ซาคาตะเองก็รู้ดีว่าเจ้าของเสียงนั้นคือตัวอะไร เขาจึงรีบทำท่าเอามือปิดปากพร้อมกับส่งสัญญาณให้ไจแอนท์เงียบเสียงให้สนิท

เจ้าฮันเตอร์ยังคงเดินสำรวจอยู่แถวด้านหน้าของห้องพยาบาล....ราวกับว่าเมื่อกี้มันได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง..

แต่แล้วพอไม่มีเสียงอะไรเกิดขึ้นอีก มันจึงเดินออกจากห้องไป....

"อะ..ไอ้เจ้าสัตว์ประหลาดนั่น มันมาถึงที่นี่เชียวเหรอเนี่ย?"

และในตอนนั้นเองเสียงวิทยุสื่อสารก็ดังขึ้น...ซึ่งแน่นอนว่าปลายสายก็คงจะเป็นลุงยามโทชิโร่เหมือนเดิม ไจแอนท์จึงหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาโทร

"มีอะไรเหรอลุง?"

"อ่า....เธอพบกับคุณทหารคนนั้นแล้วสินะ"

ลุงโทชิโร่ติดต่อมาสอบถามสถานการณ์ทางด้านไจแอนท์

"ครับเจอแล้ว...ตอนนี้พวกผมอยู่ที่ห้องพยาบาลที่ชั้น 1.... แต่ดูเหมือนจะขึ้นไปข้างบนชั้น 5 ไม่ได้สักพักน่ะครับ"

ไจแอนท์บอกสถานที่ที่เขาอยู่ให้กับลุงโทชิโร่ พร้อมกับบอกด้วยว่าเขาคงไม่สามารถพาซาคาตะที่บาดเจ็บสาหัสฝ่าฝูงสัตว์ประหลาดที่ยังเดินเพ่นพ่านอยู่ในตึกกลับขึ้นไปยังห้อง รปภ. ชั้นบนได้

"เป็นอย่างนั้นเองเหรอ!! เฮ้อ ช่วยไม่ได้น้า..."

"เดี๋ยวเรื่องสำรวจอุปกรณ์จำเป็นที่ชั้นใต้ดินผมจะไปจัดการให้ครับ 

ผมกำลังจะขึ้นไปเอากุญแจจากลุงเอง"

นั่นคือสิ่งที่ไจแอนท์คิด...เพราะตอนนี้ดูท่าว่าคงมีเขาคนเดียวแล้วที่ยังคงทำหน้าที่นี้ได้

"เอ่อ.....เธอไม่จำเป็นต้องไปหาฉันหรอก เพราะตอนนี้ฉันออกมาจากห้องนั้นแล้วล่ะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นไจแอนท์ถึงกับส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ

 "หา!!!?"

"คือแบบพอดี...ตอนนี้ฉันรู้สึกเครียดเรื่องคุณหนูคนนั้นมากจนทำอะไรไม่ถูก ฉันคิดว่าถ้าได้ลงไปหาเครื่องดื่มอะไรเย็นๆที่ชั้นล่างดับความเครียดนั้นได้ก็คงจะทำใจได้บ้าง..."

"อะ อะไรนะ?"

"ไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่า ....ฉันตรวจสอบเส้นทางด้วยกล้องวงจรปิดก่อนที่จะออกจากห้องนั้นมาเรียบร้อยแล้ว แถมยังติดอาวุธมาด้วย ไม่ว่าจะเป็นเจ้าพวกคนแปลกๆ และหมาบ้าพวกนั้นทำอะไรฉันไม่ได้หรอก อ้อ แค่นี้นะ..."

แต่ที่ไจแอนท์ฟังแล้วเครียดกว่านั้นคือ ตอนก่อนที่ลุงโทชิโร่จะวางสายไป เขาได้ยินเสียงขู่ร้องของฮันเตอร์ดังมาจากข้างหลังด้วย

"ดะ..เดี๋ยวก่อนสิ! ลุง! เฮ้!! ลุง!!! มันไม่ได้มีแค่ซอมบี้คนกับหมาเท่านั้นนะ!!!"

แต่ปรากฏว่าไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมาอีก ท่าทางลุงโทชิโร่จะปิดวิทยุสื่อสารไว้แล้ว

เมื่อเห็นท่าทีของไจแอนท์ดูตื่นตกใจ ซาคาตะจึงหันไปถามเขาว่า

"มันเกิดอะไรขึ้นเรอะ"

"ตะ ตาลุงนั่นออกมาจากห้อง รปภ. ลงมาชั้นล่างแล้ว!"

"ว่าไงนะ!! ทำไมถึงได้คิดทำอะไรแบบนั้น!?"

"ผะ...ผมก็ไม่รู้!! ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคุณลุงคนนั้นคิดอะไรอยู่"

"แบบนั้นแย่แน่ๆ เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นมันไม่เคยมาตัวเดียวด้วย รีบบอกให้ลุงนั่นกลับไปที่ห้องซะ"

ไจแอนท์เห็นด้วยกับซาคาตะจึงได้โทรติดต่อลุงโทชิโร่อีกครั้ง

"รับสิลุง!! รับสิ ลุงมัตสึยาม่า!!!"

แต่ประกฎว่าลุงโทชิโร่ไม่ยอมรับสาย..ไจแอนท์จึงคิดว่ามันคงเกิดอะไรขึ้นกับลุงโทชิโร่แน่...

"ท่าจะไม่ดีแล้ว...เธอน่ะ รีบไปหาเขาซะ!"

ซาคาตะออกคำสั่งให้ไจแอนท์ตามหาตัวลุงโทชิโร่ทันที

"ระ รู้แล้วล่ะ..แต่ว่า..คุณซาคาตะล่ะ.."

ไจแอนท์เองก็คิดหนักเหมือนกัน เพราะถ้าหากเขาไปหาลุงโทชิโร่ก็เท่ากับว่าทิ้งซาคาตะที่บาดเจ็บสาหัสไว้ในห้องนี้เพียงคนเดียว

"ฉันเป็นถึงนักรบเลยนะเฟ้ย!! กะอีแค่อยู่คนเดียว ดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว...เธอน่ะ รีบไปหาเขาซะ แล้วก็เอาไอ้นี่ไปด้วย"

หลังจากพูดจบ ซาคาตะก็มอบกระสุนปืนพกจำนวนหนึ่งให้กับไจแอนท์

"แล้วผมจะรีบกลับมานะ...."

ไจแอนท์จึงรีบวิ่งออกจากห้องพยาบาลตามหาตัวลุงโทชิโร่ทันที และพอเขาเดินออกมาจากห้องพยาบาลเขาก็ต้องตกใจมาก...

"เฮ้ย!!! ไอ้พวกนี้มันมาจากไหนกันเยอะแยะเนี่ย!?"

เขาตกใจแทบช็อกเพราะทันทีที่ออกมา ก็พบว่ามีฝูงฮันเตอร์จำนวนมากดักรอเขาอยู่ตามทางเดินเต็มไปหมด แถมมีตัวหนึ่งหันมามองทางเขาแล้วด้วย

"ตาลุงนั่นตกอยู่ในอันตรายแน่!! ต้องรีบไปหาโดยด่วน!!"

ไจแอนท์จึงรีบหลบฝูงฮันเตอร์เข้าไปในห้องหนึ่งพร้อมกับวิ่งตามหาตัวลุงโทชิโร่ให้เร็วที่สุด ซึ่งเขาได้ยินคำพูดสุดท้ายของลุงโทชิโร่ไว้ว่าจะไปหาอะไรมาดื่มแก้เครียดหน่อย ทำให้เขาพอจะเดาได้ว่า ลุงโทชิโร่ต้องอยู่ในห้องอาหารแน่ๆ

"ต้องเป็นห้่องนี้แหละ!!!"

นอกจากนั้นเขายังพบว่าห้องนี้ยังมีฮันเตอร์อีก 1 ตัว

"โถ่เว้ย!! กว่าจะหนีพวกที่อยู่ด้านนอกพ้นได้ ต้องมาเจออีกแล้วเหรอ"

ในช่วงที่ฮันเตอร์กำลังพุ่งเข้ามาหาไจแอนท์นั้น ไจแอนท์ได้เปลี่ยนอาวุธเป็นปืนลูกโม่เรดฮอว์คยิงเข้าใส่ฮันเตอร์ที่เข้ามาไกลจนกระเด็นปลิวและตายในนัดเดียว

และด้านหลังของฮันเตอร์ตัวนั้น เขาสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนนอนอยู่บริเวณริมผนังตรงนั้น ซึ่งไจแอนท์จำชุดเครื่องแบบคนๆนั้นได้ดี

"จะ เจอตัวสักทีนะ ลุง..."

ไจแอนท์จึงเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่ตรงนั้นซึ่งพอเข้าไปไกล เขารู้แล้วว่าคนๆนี้คือลุงโทชิโร่...

!!!!!!!!!!!!!!!!!

แต่ลุงโทชิโร่ที่เขารู้จักนั้นไม่ได้อยู่ในลักษณะนี้...

ต้องไม่ใช่คนที่มีแต่ร่างกายที่ไร้ศีรษะแบบนี้!!!!!

"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!"

"ทั้งๆที่บอกแล้ว!!!  ทั้งๆที่บอกแล้วว่าอย่าลงมาแท้ๆ!!!!!!!!!"

"บัดซบเอ้ย!!!!!!  บ้าที่สุด!!!!!!!!!!!"

ความสิ้นหวังยังคงกัดกินไจแอนท์อย่างต่อเนื่อง...

โปรดติดตามตอนต่อไป....!!
>>>  โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 19.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ตอนที่ 8)

คลิปบทสรุปตอนนี้

แสดงความเห็นบน Facebook!