โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 21.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ตอนที่ 9 : ตอนจบ)

จากตอนที่แล้ว >>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 19.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ตอนที่ 8)

ไจแอนท์ได้ทราบเรื่องราวจากทหารหนุ่มซาคาตะ ซึ่งเป็นผู้รอดชีวิตที่หลบหนีเข้ามาอยู่ในตึกสถานีโทรทัศน์ตึกเดียวกับเขาว่า เช้าวันรุ่งขึ้นที่จะถึงในไม่กี่ชั่วโมงนี้จะมีมิสไซล์ทำลายล้างพุ่งเข้ามาโจมตีเมือง R ที่พวกเขาอยู่ราบเป็นนาบกลอง

ไจแอนท์พยายามหาทางช่วยชีวิตซาคาตะที่บาดเจ็บสาหัสอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ไม่อาจจะช่วยเหลือได้มากนัก จึงปล่อยเขาทิ้งไว้ในห้องพยาบาล ส่วนตนนั้นได้ไปสำรวจหาเส้นทางหลบหนีทางชั้นใต้ดิน แต่ว่าไม่สามารถหนีออกไปได้เนื่องจากมีซอมบี้และพวกสัตว์ประหลาดเต็มไปหมด แต่เขาก็สามารถหยิบพลุไฟสัญญาณฉุกเฉินออกมาจากห้องเก็บของชั้นใต้ดินได้และกลับไปหาซาคาตะอีกครั้ง เพื่อพาเขาหาทางหนีจากเมืองไปด้วยกัน

แต่ทว่า...ทุกอย่างไม่เคยเป็นไปอย่างที่เขาคิด...

การผจญภัยบทสรุปสุดท้ายในเนื้อเรื่องฝั่งไจแอนท์ได้มาถึงแล้ว...

ไจแอนท์ไซด์สตอรี่ตอนที่ 9 (ตอนจบ) : จงมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อผู้คนที่ยังรออยู่...

"คุณซาคาตะ......ทำไม?"

ไจแอนท์ยังคงไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น....ทั้งๆที่เขาสัญญาไว้แล้ว ว่าจะต้องหนีรอดไปด้วยกัน.. แต่ทำไม...

"นี่ฉัน.....ฉันควรจะทำยังไงดี!? ฉันจะทำยังไงต่อไปดี?"

เขาเริ่มรู้สึกสับสน....และยังคงอาการช็อกอย่างรุนแรง....

เมื่อต้องสูญเสียผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายไป...ตอนนี้เขารู้สึกอ้างว้าง โดดเดี่ยว...

ทั้งลุงโทชิโร่ ทั้งฮารุมิ ทั้งซาคาตะ....

พวกเขา.....ตายหมดแล้ว....

เขาช่วยใครไม่ได้เลย....

ไอ้เรื่องแบบนี้น่ะ...ทั้งๆที่พวกเขาอยู้่ด้วยกันในตึกนี้มาตลอดแล้วแท้ๆ

แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ..... แต่ว่า...

ทำไม....ทำไม!!?

"ไม่ไหวแล้ว!!! เรื่องบ้าๆแบบนี้!!! พอสักที!!!"*

ฉันจะหนีไปเพื่ออะไร!? ทุกคนที่นี่ก็ตายหมดแล้ว!? ฉันจะอยู่ไปทำไม!? พอสักที ไอ้เมืองนรกบ้าๆนี่่!!!

ไม่ไหวแล้ว!!  พอแล้ว!!!!!

**อันที่จริงแล้วตอนที่ไจแอนท์ทนไม่ไหวเขาก็พูดออกมาว่า "ก้าจางงง (Kaachaan)" ที่เป็นเสียงเรียกร้องประมาณอารมณ์ว่า "แม่จ๋าา!!!" แต่ทีนี้มีการปรับเปลี่ยนคำพูดเล็กน้อยเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศตึงเครียด

และในตอนนั้นเองเขาก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างหล่นลงมาบนพื้นข้างเตียงของซาคาตะ

"หือ?"

ไจแอนท์เดินเข้าไปดูใกล้ๆและพบว่าตรงนั้นมีสมุดสีแดงตกอยู่...

"นี่มัน...."

เขาหยิบมันขึ้นมาดู เขาได้ลองอ่านชื่อของหน้าปกสมุดเล่มนั้นจึงรู้ว่า..มันคือ..

สมุดบันทึกของซาคาตะ

เขาลองเปิดหน้าสมุดอ่านดูและพบว่าช่วงแรกๆนั้นเป็นบันทึกที่ถูกเขียนขึ้นเป็นภาษาอังกฤษแทบทุกอย่างเกี่ยวกับข้อมูลบางอย่าง ซึ่งเขาอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจนัก (เป็นบันทึกที่เกี่ยวกับข้อมูลอาวุธชีวภาพที่ซาคาตะทำการรวบรวมมา)

แต่ดูเหมือนว่าบริเวณช่วงท้ายของสมุดนั้นจะถูกเขียนเป็นภาษาญี่ปุ่น ซึ่งไจแอนท์สามารถอ่านออกได้

ถึงเจ้าหนู....(หมายถึงไจแอนท์)
ในระหว่างที่เธอไปสำรวจเส้นทางใต้ดินอยู่ ฉันได้เขียนข้อความส่วนนี้ขึ้นมาทีหลัง ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องกลับมาหาฉันอีกครั้ง.. ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษเธอด้วย เพราะดูเหมือนว่าฉันคงจะหนีไปกับเธอไม่ได้แล้ว..

".........."

ฉันได้ลองติดต่อหาพวกพ้องผ่านทางวิทยุสื่อสารเป็นครั้งสุดท้าย โชคดีจริงๆที่มีคนติดต่อกลับมาบอกว่าจะมี ฮ.บินผ่านมาทางนี้ นี่คือโอกาสที่เธอจะหนีออกจากเมืองแห่งนี้ได้....และนี่คือคำขอร้องครั้งสุดท้ายของฉัน

"......."

ได้โปรดจงมีชีวิตอยู่ต่อไป...ถึงแม้ว่าการทำใจจะเป็นเรื่องยาก แต่เธอจะต้องมีชีวิตรอดต่อไป ฉันหวังว่าเธอคงจะมีพวกพ้องที่อยู่ที่ไหนสักแห่งกำลังรอเธออยู่ เธอจะต้องปกป้องพวกเขาด้วยความแข็งแกร่งที่เธอมีในตอนนี้ เธอแข็งแกร่งกว่าที่เธอคิด เธอกล้าหาญกว่าที่เธอเป็น...

(ต่อจากนี้ตัวอักษรก็ถูกบังด้วยเลือดจนอ่านไม่ออก)

เขาลองเปิดหนังสือพลิกไปดูอีกหน้าก็พบว่ามีแต่รอยเลือด 

แต่ดูเหมือนว่าจะมีคำใบ้บางอย่างอยู่ในหน้าสุดท้าย ซึ่งมันถูกเขียนด้วยรอยเลือด

"พ..ยา...ยาม...เข้า..นะ"

(*กัม บา เระ--)

ไจแอนท์ได้ปิดหนังสือลงพร้อมกับ..มีน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตา

"คุณซาคาตะ....."

หลังจากที่อ่านบันทึกเล่มนั้นจบ เขาก็เปลี่ยนความคิด.....

แม้กระทั่งก่อนที่จะตายคุณซาคาตะก็ยังคงช่วยเหลือหาทางหนีให้กับเขา...

เขาไม่อาจละทิ้งความช่วยเหลือของซาคาตะได้...

และมันก็เป็นอย่างที่ซาคาตะเขียน.... 

เขายังมีเหล่าเพื่อนพวกพ้องที่ยังรอเขาอยู่ข้างนอกเมืองนั่นไม่ใช่หรือ...?

ใช่แล้ว เขาจะมาตัดใจตรงนี้ไม่ได้.... 

ถึงจะมีคนตาย แต่มันก็ไม่ใช่จะมัวมีเวลามานั่งเสียใจแบบนี้!!!

"เข้าใจแล้วครับ....คุณซาคาตะ....ผม จะต้องมีชีวิตรอดกลับไป!!"

ไจแอนท์ได้ใช้แขนปาดน้ำตาทั้งหมดออกพร้อมกับสูดลมหายใจลึกๆเพื่อตั้งสติและใช้ความคิดว่าเขาจะทำอะไรต่อหลังจากนี้

"ใช่แล้ว!! ข้างบนดาดฟ้า...ต้องไปที่นั่น!!"

"ผมจะต้องมีชีวิตอยู่เพื่อแทนในส่วนของพวกคุณ 

ขอบคุณมากครับ คุณซาคาตะ ลุงโทชิโร่ แล้วก็...คุณชิโอดะ"

ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้อง เขาได้จ้องมองซาคาตะเป็นครั้งสุดท้าย เขาจากไปอย่างสงบแล้ว 

ตอนนี้เหลือเพียงไจแอนท์คนเดียวเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่!!

ไจแอนท์ได้เตรียมอุปกรณ์ (พลุสัญญาณฉุกเฉิน) และเอาอาวุธทั้งหมดไป (ตอนนี้มีเพียงปืนพกกับกระสุนจำนวนหนึ่ง แล้วก็เรดฮอว์คที่มีเหลือไม่กี่นัด และไม้เบสบอลเหล็ก) แต่ดูเหมือนเขาจะหัวเสียเล็กน้อยตรงที่ปืนกลของซาคาตะก็ดันกระสุนหมดซะนี่ แต่ก็ยังดีที่มีแม็กกาซีนปืนพกให้ใช้บ้าง

หลังจากนั้น ไจแอนท์จึงรีบวิ่งขึ้นบันไดขึ้นไปยังชั้น 5 อย่างรวดเร็วโดยที่ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย... เขาเดินผ่านห้องรปภ.ที่เคยอยู่ มุ่งไปยังประตูชั้นในสุดซึ่งเป็นทางขึ้นดาดฟ้าและพบว่า...

"ซะ ซวยแล้ว!? ประตูล็อก!!"

เขาลองสำรวจประตูดูแล้วดูเหมือนว่ามันจะแข็งแกร่งมากจนเข้าไม่สามารถพังเข้าไปได้

"จะมาตัดใจตรงนี้ไม่ได้...ใช่แล้ว กุญแจ... ต้องมีกุญแจที่ไหนสักแห่ง.....หรือว่า กุญแจจะอยู่ที่...!!"

ดูเหมือนไจแอนท์จะคิดออกแล้วว่ากุญแจที่เขาต้องการหาอยู่ที่ไหน เขาจึงรีบวิ่งลงบันไดกลับมาชั้นล่างอีกครั้ง และเดินเข้าไปในห้องอาหารซึ่งเป็นที่ที่ลุงโทชิโร่ตาย

"ขอโทษนะลุง...."

ไจแอนท์ลองสำรวจกระเป๋าทุกส่วนตั้งแต่เสื้อจนถึงกางเกง และในที่สุดเขาก็พบกุญแจไขประตูดาดฟ้า

"เอาล่ะได้มาแล้ว......"

แต่ก่อนที่ไจแอนท์จะเดินจากไป...เขาได้หันกลับมามองที่ศพของลุงโทชิโร่อีกครั้ง

"ลุงมัตสึยาม่าครับ...ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง

...ต่อจากนี้ผมจะมีชีวิตรอดแทนที่ส่วนของลุงด้วยนะครับ"

หลังจากนั้นไจแอนท์จึงรีบวิ่งแจ้นปีนบันไดขึ้นไปยังชั้น 5 เป็นครั้งที่สอง เขาเริ่มรู้สึกเหนื่อย แต่ว่า...เขาจะมามัวพักไม่ได้ เพราะตอนที่เขาวิ่งออกจากห้องอาหาร เขาได้พบว่า พวกฝูงซอมบี้ที่อัดแน่นกันอยู่ในท่อระบายน้ำได้พังประตูเดินขึ้นอาคารไล่ตามเขาขึ้นมาแล้ว!!

"ได้แล้ว!!!"

ในที่สุดไจแอนท์ก็สามารถใช้กุญแจไขประตูดาดฟ้าได้สำเร็จ เขาเปิดประตูออกแล้วก็ปิดล็อกประตูเอาไว้

เขาเดินมุ่งหน้ามาตามทางเรื่อยๆ

จนกระทั่งถึงประตูทางออกอีกทางหนึ่ง...

"มาถึงขั้นนี้แล้ว!! คงจะย้อนกลับไปไม่ได้แล้วล่ะนะ"

เขาพูดให้กำลังใจตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเปิดประตูออกไป... 

ไจแอนท์ได้เปิดประตูออกมายังดาดฟ้า  ท้องฟ้าในตอนนี้ถึงแม้ว่าจะยังอยู่ในช่วงเช้ามืด แต่ก็ใกล้จะรุ่งสางแล้ว... (ซึ่งใกล้เวลากับที่มิสไซล์จะพุ่งเข้าถล่มทำลายล้างเมืองนี้) 

อากาศข้างบนนั้นค่อนข้างหนาวเย็นพอดูเนื่องจากวันนี้เป็นวันที่ 26 ธันวาคม...

เขาเดินออกมาบริเวณลานกว้างพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาเฮลิคอปเตอร์ที่ซาคาตะเรียก แต่ในเวลานี้ท้องฟ้ายังคงมืดอยู่ทำให้มองเห็นทัศนียภาพไม่ชัด แต่ก็พอมองเห็นบ้าง ซึ่งยังไม่มีวี่แววว่าจะมีเฮลิคอปเตอร์บินผ่านมาเลยสักลำ

ตึง!!!!

!!!!!!!!!!!!!!!!!

เขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกระแทกประตูที่เขาออกมาส่งเสียงดังอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนว่าเจ้าพวกซอมบี้พวกนั้นมันไล่ตามเขาขึ้นมาถึงแล้ว

"อะ...ไอ้พวกสัตว์ประหลาดพวกนั้น!! มันตามมาถึงที่นี่แล้วงั้นเหรอ!!"




"มาถึงขั้นนี้แล้ว...ฉันจะยอมแพ้ไม่ได้... เข้ามาเลย...ฉันจะจัดการพวกแกเอง"

ไจแอนท์ได้ชักปืนพกขึ้นมาตั้งท่ารอทันที และในที่สุดก็มีฝูงซอมบี้พังประตูออกมาพร้อมกับพุ่งเข้าหาไจแอนท์อย่างต่อเนื่อง

"ฉันจะมาตายที่นี่ไม่ได้!! ยังมีพรรคพวกที่ยังรอฉันอยู่!!!"

ไจแอนท์จึงเริ่มเปิดฉากเหนี่ยวไกปืนพกพุ่งเข้าโจมตีพวกซอมบี้ทันที... ฝีมือการยิงปืนของไจแอนท์นั้นค่อนข้างแย่มาก...เพราะว่ายิงแทบไม่โดนพวกซอมบี้ที่อยู่ด้านหน้าเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยการที่มันออกมาเป็นฝูงทำให้ลูกกระสุนปืนที่พลาดเป้านั้นพุ่งเข้าโจมตีถูกพวกซอมบี้ข้างหลังแทน...

และแล้วสถานการณ์ก็เริ่มแย่เมื่อมีคริมสันเฮดตัวหนึ่งหลุดออกมาจากฝูงซอมบี้พร้อมกับวิ่งพุ่งเข้าโจมตีไจแอนท์



"บ้าจริง..ขืนเป็นแบบนี้ล่ะก็...มีหวังเปลืองกระสุนแน่
ถ้าอย่างงั้นคงต้องลองวิธีนี้แล้ว!!!"

ในช่วงที่มันพุ่งเข้าใส่ไจแอนท์กระกับโจมตีด้วยกงเล็บนั้น ไจแอนท์ได้ใช้หมัดต่อยส่วนเข้าไปที่หน้ามันอย่างแรง!!!

จากนั้นเขาก็เอาปากกระบอกปืนยัดปากซอมบี้ไว้ แล้วใช้กำลังแขนอันมหาศาลของตนผลักมันไปกระแทกกับพวกซอมบี้ด้านหลังจนซ้อนกันอย่างรุนแรง!!!

"ถึงจะไม่ใช่หมัด แต่ก็น่าจะทะลุมันได้!!!"

เขากระแทกแขนเพื่อส่งแรงไปข้างหน้าพร้อมกับลั่นไกปืน!!!

"เคล็ดวิชาประจำตระกูลโกดะ! หมัดทะลุจุดศูนย์!"

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

กระสุนเพียงนัดเดียวของไจแอนท์ ได้พุ่งเจาะทะลุหัวของซอมบี้นับสิบตัวที่เรียงแถวติดกัน

ล้มลงไปกองระเนระนาดราวกับโดมิโน่!!

แต่เจ้าคริมสันเฮดที่ติดกับไจแอนท์ที่สุดถึงกับตายทั้งยืนเลยทีเดียว!!!! 

หลังจากนั้นก็มีซอมบี้ตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกับเตรียมจะกัดมือเขา!!! แถมกระสุนปืนพกที่เขาใช้นัดก็หมดพอดีด้วย!! 

"เฮ้ย!!! มาหมดอะไรตอนนี้ฟะ!"

เขาพยายามจะเอื้อมมือไปหยิบไม้เบสบอลด้านหลังเขาแต่ว่าไม่ทันการณ์แล้ว!!

มันได้จับมือของไจแอนท์ไว้แล้วเตรียมที่จะงับให้ขาด และในตอนนั้นเองไจแอนท์ได้กางฝ่ามือออกจับหัวซอมบี้ตัวนั้นไว้

"เคล็ดวิชาประจำตระกูลโกดะ! ขยี้แตงโม!!"

โผล๊ะ!!!!!
ไจแอนท์ออกแรงไปที่ฝ่ามือทั้งหมดก่อนที่จะขยี้หัวซอมบี้อย่างรุนแรงจนแหลกเละ!!
พร้อมกันนั้นเขาได้ใช้มืออีกข้างคล้องซอมบี้อีกตัวที่อยู่ใกล้ๆแล้วออกแรงอัดจนร่างกายที่เน่าเปื่อยของมันฉีกขาดออกเป็นชิ้นๆ

ไจแอนท์เหวี่ยงซอมบี้ที่พึ่งโดนเขาขยี้หัวไปข้างหลังอย่างแรงจนสมองกระจายกลายเป็นศพซอมบี้ไร้หัว

และดูเหมือนว่าในตอนนั้นเอง นอกจากซอมบี้แล้วก็ยังมีศัตรูหน้าใหม่อย่างฮันเตอร์เดินผ่านประตูเข้ามาหาเขาด้วย!!

"ไอ้เจ้าตัวนี้ อันตรายมาก อย่าให้มันเข้าใกล้เด็ดขาด!!"

ไจแอนท์จึงหยิบปืนเรดฮอว์คขึ้นมาต่อสู้กับพวกฮันเตอร์นั้น ซึ่งกระสุนนัดนึงก็สามารถฆ่าฮันเตอร์ได้เพียงแต่ว่า...กระสุนที่มีอยู่นั้นมีเพียง 2-3 นัด

ในที่สุดก็มีฮันเตอร์ตัวหนึ่งเล็ดรอดวิถีกระสุนเข้ามาประชิดตัวไจแอนท์ได้!! ไจแอนท์จึงโยนปืนเรดฮอว์คไปพร้อมกับตั้งท่ากำหมัดในมือทั้งสองข้างขึ้นเหมือนพวกนักมวย

"ฉันจะไม่แพ้พวกปีศาจอย่างแกเด็ดขาด!!"

เขาก้มหลบการตวัดกงเล็บของฮันเตอร์และใช้จังหวะนั้น!!

"เคล็ดวิชาประจำตระกูลโกดะ! หมัดทะลุฟ้า!!!"

เปรี้ยง!!!!

ไจแอนท์รวมพลังต่อยหมัดเสยไปที่ใต้คางของฮันเตอร์อย่างแม่นยำจนกะโหลกและขากรรไกรของมันแหลกละเอียดเป็นชิ้นๆ บดขยี้สมองภายในจนเละเทะ

เลือดของฮันเตอร์ตัวนั้นสาดกระเซ็นพุ่งทะลออกมาทางรูทวารส่วนหัวไม่ว่าจะเป็น ปาก หู จมูก ตา

แล้วมันก็ล้มลงนอนตายบนพื้นเบื้องหน้าเขา

หลังจากนั้นก็มีพวกฝูงซอมบี้ คริมสันเฮด และฮันเตอร์วิ่งกันออกมาจำนวนมากมาทางประตูพร้อมกับพุ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกัน..... ในตอนนี้ไจแอนท์มีเพียงอาวุธชิ้นเดียวเท่านั้นอยู่ในมือ ซึ่งก็คือ ไม้เบสบอล...

ไจแอนท์จึงหมุนตัวควงสว่างไม้เบสบอลไปทั่วบริเวณดาดฟ้าอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ราวกับพายุทอร์นาโดขนาดย่อมเกิดขึ้นบริเวณนี้พร้อมกับดูดพวกศัตรูทุกตัวเข้าไปในวิถี ศัตรูตัวใดที่อยู่ในรัศมีไม้ของไจแอนท์จะถูกหวดกระเด็นอย่างรุนแรงและตายทันที!!!! บางตัวก็ถูกไจแอนท์ฟาดกระเด็นตกตึก บางตัวก็อาจจะไปกระแทกกับราวเหล็กรอบดาดฟ้า

หลายนาทีต่อมา... ...

ไจแอนท์ก็ยืนอยู่ท่ามกลาง..ซากศพของฮันเตอร์และเหล่าซอมบี้... ดูเหมือนว่าในตอนนี้จะไม่มีพวกมันตามขึ้นมาอีกแล้ว... ไม้เบสบอลเหล็กของไจแอนท์ที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดก็หักแล้วด้วย... เขาเองก็ไม่เหลืออาวุธใดๆอีกแล้ว

เขาจึงนั่งลงอย่างเหนื่อยหอบ ท่ามกลางซากศพจำนวนนับไม่ถ้วน

"เป็นยังไงล่ะ ไอ้พวกสัตว์ประหลาด!!"

"บังอาจมาแหยมกับท่านไจแอนท์ผู้นี้ได้!! ต้องเจอแบบนี้นี่แหละ!!"

เขาถอนหายใจออกมาสักพักก่อนที่จะพูดต่อ...

"ไม่อยากจะตายในที่แบบนี้เลยแฮะ..."

และในตอนนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง พร้อมกับหันหน้าไปมองบนท้องฟ้า ซึ่งตอนนี้เริ่มสว่างขึ้นเพราะแสงจากดวงอาทิตย์ที่กำลังปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้าแล้ว

"สะ เสียงแบบนี้ หรือว่าจะเป็น!?"

ไจแอนท์จึงรีบวิ่งไปยังกรงเหล็กตามทิศทางที่เสียงปรากฏขึ้นมา เขาได้ยินมันชัดขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุด..

"อ้ะ!!! ตรงนั้นมัน...! เฮลิคอปเตอร์นี่นา!!!!"

เมื่อเห็นดังนั้นไจแอนท์จึงหยิบพลุสัญญาณขึ้นมาใช้งานทันที

"เฮ้!!! ทางนี้!!! มาช่วยทีเซ่!!!  พาฉันออกไปจากที่นี่ที!!!"

ในที่สุด เฮลิคอปเตอร์ก็บินมาอยู่เหนือศีรษะของไจแอนท์ก่อนที่จะจอดลงบนดาดฟ้าพร้อมกับเปิดประตูออกมาเพื่อพาไจแอนท์บินออกไปจากสถานีโทรทัศน์เกจิแห่งนี้โดยสวัสดิ์ภาพ

นอกจากนั้นยังมีบทสรุปตอนจบ ซึ่งตอนนั้นเองไจแอนท์ได้พูดทิ้งท้ายไว้ว่า ด้วยความช่วยเหลือจากลุงโทชิโร่และคุณซาคาตะทำให้เขารอดออกมาจากสถานที่แห่งนั้นได้ แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความเสียสละอันใหญ่หลวงของทั้ง 2 คนนั้น ถ้าเขาแข็งแกร่งให้มากกว่านี้ เขาอาจจะช่วยคน 2 คน ไม่สิ!! 3 คน.รวมถึงคุณชิโอดะ..ได้  เขาจะต้องแข็งแกร่งกว่านี้... ไม่อย่างนั้นเขาจะสูญเสียยิ่งกว่านี้ เขารู้ดีว่าความสูญเสียคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกันเจ็บปวดเพียงไร แต่ไม่ว่ามันจะเจ็บปวดแค่ไหน เขาก็ต้องเข้มแข็งและฝ่ามันไปให้ได้ เขายังมีพวกพ้องที่ยังรอเขาอยู่ เขาจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปและแข็งแกร่งขึ้นเพื่อปกป้องพวกเขาเหล่านั้นให้ได้!!!

คลิปบทสรุป

จบเนื้อเรื่องไซต์สตอรี่ของไจแอนท์ในภาคมุดะนิไคโซวบัง 2 

แนะนำว่าควรอ่านเนื้อเรื่องของโนบิตะควบคู่ไปด้วย

>>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 1]

ก่อนที่จะอ่านบทสรุปในบทหน้า>>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 22.0] - บทสรุปส่งท้าย

แสดงความเห็นบน Facebook!