โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 19.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ตอนที่ 8)

หลังจากผ่านเหตุการณ์ปวดตับแบบดับเบิ้ลมาในตอนที่แล้ว

>>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 18.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ตอนที่ 7)

เมื่อสูญเสียผู้รอดชีวิตไปอีกหนึ่งคน จิตใจของไจแอนท์ก็เริ่มรู้สึกย่ำแย่ลงทุกขณะ 

เขาจะทำอย่างไรต่อไป.....

ไจแอนท์ไซด์สตอรี่ตอนที่ 8 : เส้นทางหลบหนี...

ตอนที่แล้วหลังจากที่ไจแอนท์ทราบข่าวว่าลุงโทชิโร่ได้ตัดสินใจออกมาจากห้อง รปภ. เพื่อลงมาซื้อเครื่องดื่มที่ชั้นล่าง

เขาจึงรีบวิ่งไปช่วยลุงทันที เพราะตอนที่ลุงลงมานั้น เขาไม่รู้ว่า พวกอาวุธชีวภาพตัวอันตรายอย่างพวกฮันเตอร์ได้บุกเข้ามาในตึกนี้ด้วย

แต่สุดท้ายแล้ว...ไจแอนท์ก็มาช่วยเอาไว้ไม่ทัน เพราะลุงโทชิโร่ถูกฮันเตอร์ตบคอหลุดเสียชีวิตเบื้องหน้าตู้ขายน้ำผลไม้ไปเสียก่อน...ท่าทางเขาจะถูกมันเล่นงานกะทันหันตอนที่กำลังหยอดเหรียญ

"ขอโทษนะลุง...."

หลังจากนั้นไจแอนท์จึงได้ทำการสำรวจกระเป๋ากางเกงที่ศพของลุงโทชิโร่ที่ไร้หัว

แล้วก็ได้กุญแจไขประตูทางเข้าชั้นใต้ดินของสถานีโทรทัศน์มา 1 ดอก

"แต่ตอนนี้คงต้องกลับไปหาคุณซาคาตะก่อน"

ว่าแล้วไจแอนท์ก็รีบเดินหลบฝูงฮันเตอร์ตามทางเดินกลับไปหาซาคาตะที่ยังนอนบาดเจ็บสาหัสอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล  ทันทีที่ไจแอนท์โผล่หน้าเข้าไปหา ซาคาตะแทบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น...

"....ฉันพอจะรู้แล้วล่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น เสียใจด้วยนะ..."

"ขอโทษนะที่ผมช่วยอะไรไม่ได้เลยในตอนนี้..."

ตอนนั้นซาคาตะเองก็พูดออกมาว่า...ยังไงก็แล้วแต่ มันไม่ใช่ความผิดของไจแอนท์ที่จะต้องมานั่งเสียใจกับเรื่องแบบนี้หรอก เพราะว่าลุงคนนั้นเขาตัดสินใจเลือกที่จะออกมาเอง ก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอก

อั่ก!!!!

ตอนนั้นเอง ซาคาตะได้กระอักเลือดออกมา...

อุก.........

"คะ คุณซาคาตะ!? เป็นอะไรหรือเปล่าครับ!?"

"มะ ไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก!! ตอนนี้ไม่มีเวลาเหลือแล้วนะ!! ถ้าหากไม่รีบล่ะก็...ทั้งพวกเรา ทั้งเมืองนี้! ก็จะ.."

ไจแอนท์รู้สึกแปลกใจในคำพูดของซาคาตะ?

"เมืองนี้? หมายความว่ายังไง?"

"ถ้าไม่รีบหนีออกมาจากเมืองนี้โดยเร็วละก็ ทุกคนจะต้องตายกันหมดนะ! เราจะมาเสียเวลาอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก...."

"เอ่อ เรื่องนั้นมันก็จริงนะครับ..."

หลังจากนั้นไจแอนท์พูดเกี่ยวกับชั้นใต้ดินของสถานีโทรทัศน์ ว่าเขาจะลองไปสำรวจที่นั่นหน่อย...

"ห้องใต้ดินเหรอ? ถ้าหากที่นั่นมีทางระบายน้ำล่ะก็...ต้องหนีได้แน่...แต่มันจะทันตอนรุ่งเช้าหรือเปล่านะ?"

"รุ่งเช้างั้นเหรอ? คุณพูดเรื่องอะไรอยู่?"

ตอนนั้นเอง ซาคาตะก็ได้หันมามองไจแอนท์ด้วยสีหน้าที่ซีเรียสสุดๆ

"เอาล่ะ ฉันจะไม่ปิดบังเธอนะ...ฟังฉันให้ดี..."

ซาคาตะได้เปิดเผยความจริงในสิ่งที่เขารู้ให้ไจแอนท์ฟัง ในเรื่องของแผนการทำลายเมืองนี้ซึ่งเป็นความลับสุดยอดทีมีคนรู้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น เขาบอกว่าตอนเช้าของวันรุ่งขึ้นของวันที่ 26 ธันวาคม ที่จะถึงภายในอีกไม่กี่ชั่วโมง เมืองนี้ทั้งเมืองจะถูกมิสไซล์ยิงถล่มทำลายล้างทุกอย่างให้หายไปจากแผนที่โลก

เขาจึงกังวลมากว่าถึงเส้นทางหลบหนีในท่อระบายน้ำอาจจะช่วยพาหนีออกไปจากที่นั่นได้

"วะ...ว่ายังไงนะ!? อย่ามาพูดอะไรบ้าๆตอนนี้นะ!!"

ไจแอนท์ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ซาคาตะพูด

"ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ!!! เรื่องที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง!!! เธอควรจะรีบหนีไปดีกว่า!!! ใช้เส้นทางท่อระบายน้ำใต้ดินนั่นหนีไปก็ได้!!"

สายตาของซาคาตะที่มองไจแอนท์ในตอนนี้ ไม่มีวี่แววของการล้อเล่นหรือโกหกเลยแม้แต่น้อย แถมดูเหมือนว่าเขาต้องการให้ไจแอนท์หนีไปคนเดียว

"ไม่มีทาง!! ผมไม่ยอมทิ้งคุณไปแน่!"

"ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมก็จะพาคุณไปด้วย!"

"เธอนี่เป็นเด็กที่ดีจริงๆนะ  แต่ฉันน่ะ คงไม่ไหวแล้วล่ะ .... ปากแผลเปิดขนาดนี้....แถมเลือดไหลไม่หยุด... บางทีฉันอาจจะกลายเป็นแบบเจ้าพวกนั้นก็ได้..."

"ไม่ต้องสนใจฉันหรอก...เธอน่ะ รีบหนีไปซะ!! เด็กกล้าหาญแบบเธอจะมาตายที่นี่ไม่ได้...."

"คะ คุณซาคาตะ!!"

"ได้โปรด!! อดทนไว้ก่อนนะครับ!! ผมจะรีบไปตรวจสอบเส้นทางหนีให้"

ไม่เอาอีกแล้ว...ความรู้สึกที่ช่วยใครไม่ได้ เขาไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว!!

"ผมน่ะ ผมจะไม่หนีรอดไปคนเดียวเด็ดขาด ได้ยินไหมคุณซาคาตะ

คุณต้องรอดไปพร้อมกับผม"

ซาคาตะพยายามอดทนบาดแผลที่เกิดขึ้นบนร่างกายตัวเองมองมาทางไจแอนท์พร้อมกับฝืนพยักหน้าเป็นคำตอบ

"ถ้างั้น ได้โปรดรอผมอยู่ตรงนี้นะครับ!!"

หลังจากที่ไจแอนท์ออกจากห้องพยาบาลไป เขารีบมุ่งหน้าวิ่งไปยังประตูเส้นทางลงชั้นใต้ดินทันที พร้อมกับวิ่งหลบหลีกฝ่าฝูงฮันเตอร์ไปด้วย ...

"จะมัวเสียเวลากับพวกมันไม่ได้ ฉันจะต้องรีบไป! 

ชีวิตของคุณซาคาตะกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย"

ในที่สุดไจแอนท์ก็เดินมาถึงประตูทางเข้าห้องใต้ดินของสถานีโทรทัศน์แห่งนี้...

ที่ทางเดินชั้้นใต้ดิน เขามองเห็นห้องเก็บของบางอย่าง

เขาจึงลองเดินสำรวจห้องเผื่อว่าจะมีสิ่งที่ใช้งานได้...แต่ก็พบว่าไม่มีอะไรที่ใช้งานได้เลย จะมีก็แต่ตู้นิรภัยที่ติดรหัสเลข 3 ตัวอยู่

"ปล่อยมันไว้ก่อน นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งสุ่มเลขนะ!"

หลังจากนั้นเขาจึงวิ่งมาตามทางเดินด้านล่างและพบคริมสันเฮด 1 ตัว เขาพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการต่อสู้กับมัน และเดินผ่านไป แต่มันก็วิ่งตามเขาด้วยความเร็วสูง

"ไอ้เจ้าบ้านี่ ต้องจัดการมันก่อน!! ไม่งั้นคงวิ่งไล่ไม่เลิก"

ไจแอนท์รู้พิษสงของซอมบี้ที่มีร่างกายสีแดงแบบนี้ดี เขาจึงหยิบปืนเรดฮอว์คขึ้นมาเด็ดหัวของมันซะ!!

หลังจากที่ปราบคริมสันเฮดได้ เขาก็พบทางออกซึ่งดูเหมือนว่าจะเชื่อมต่อกับท่อระบายน้ำในเมืองจริงๆด้วย แต่พอเขาออกมาดูทางเดินขนาดใหญ่ในท่อระบายน้ำ

"ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย!? "

สิ่งที่เขาเห็นเบื้องหน้าคือ.... ฝูงซอมบี้จำนวนมหาศาลเดินกันเต็มทั่วทางเดินในท่อระบายน้ำชนิดที่ว่าไม่มีที่ให้เขาเดินลงไปเลยทีเดียว

"นะ นี่มันอะไรกัน!? "

"แบบนี้ก็ใช้เป็นเส้นทางหลบหนีไม่ได้น่ะสิ!! โถ่เอ้ย!!"

"ต้องรีบหาทางออกทางอื่นแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้า

ถ้าเรื่องที่คุณซาคาตะพูดเป็นจริงล่ะก็...."

 ว่าแล้วไจแอนท์จึงรีบวิ่งกลับไปยังทางเดิมทันที แต่ตอนนั้นเองที่เขาเหลือบไปเห็นป้ายชื่อที่ติดอยู่บนคริมสันเฮดตัวนั้น .... ทำให้เขารู้ว่าคริมสันเฮดตัวนี้มีชื่อว่า "คาคุดะ"

"ดะ เดี๋ยวก่อนนะ...ชื่อนี้คุ้นหูมาก เหมือนกับเคยเห็นที่ไหน"

แล้วไจแอนท์ก็นึกขึ้นได้

"อ้ะ! บันทึกนั่น..."

ใช่แล้ว เขาเคยเห็นชื่อคาคุดะมาก่อนในบันทึกเล่มหนึ่ง ซึ่งเขาเก็บอ่านได้ตอนสำรวจอาคารจาก (ตอนที่ 3) ซึ่งในบันทึกบอกว่า คาคุดะนั้นเป็นคนที่รู้รหัสรักษาความปลอดภัย ใช่แล้ว...ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็น่าจะมีโน้ตรหัสไว้กับตัว

แล้วไจแอนท์ก็ลองสำรวจเสื้อของคริมสันเฮดดูก็พบกับเศษกระดาษที่เขียนตัวเลข 3 ตัว ซึ่งก็คือ 5 7 2

"เจ้านี่อาจจะเป็นรหัสตู้นิรภัยนั่นก็ได้"

ไจแอนท์จึงลองนำรหัสนั้นไปใส่ที่ตู้นิรภัย แต่ตอนที่เขาใส่ครั้งแรกมันไม่ได้ผล แต่ว่าพอเขาลองสลับตัวเลขเป็น 7 2 5 ปรากฏว่า...มันได้เปิดออกมา

และสิ่งที่ซ่อนอยู่ในตู้นิรภัยนั้นคือ..."พลุสัญญาณฉุกเฉิน" ที่ใช้เรียกเฮลิคอปเตอร์นั่นเอง

"เจ้านี่...มันคือพลุ SOS ที่ใช้เรียกเฮลิคอปเตอร์สินะ แต่ว่า..."

แต่ยังมีบางสิ่งที่ไจแอนท์ยังไม่มั่นใจ เพราะถึงมันจะใช้ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากเฮลิคอปเตอร์ได้ แต่จะมีเฮลิคอปเตอร์สักลำบินผ่านมาแถวนั้นในเวลานี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ยังไงก็แล้วแต่...เก็บมันไว้กับตัวก่อนดีกว่า

และในตอนนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงการกระแทกอย่างรุนแรงมาจากทางเชื่อมเส้นทางท่อระบายน้ำ

"อะ...อะไรน่ะ!? หรือว่าเจ้าพวกซอมบี้พวกนั้น!!"

ไจแอนท์รู้สึกได้เลยว่า...มีฝูงอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนที่มาตามเส้นทางเดินท่อระบายน้ำด้านหลังเขา ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ช่วยยืนยันได้เลยว่า...พวกซอมบี้ในท่อระบายน้ำตอนนี้มันพังกรงท่อระบายน้ำไล่ตามเขามาแล้ว!!!

"ไม่ได้การแล้ว!! แบบนี้ต้องรีบพาคุณซาคาตะหนีไปจากที่นี่โดยด่วน....!"

เมื่อคิดได้ดังนั้น ไจแอนท์จึงรีบวิ่งขึ้นบันไดกลับมายังชั้น 1 พร้อมกับหาของมาดันขวางประตูทางเข้าออกไว้ จากนั้นเขาจึงได้วิ่งกลับมาหาซาคาตะที่ห้องพยาบาล ซึ่งเขายังคงนั่งคอพับอยู่บนเตียง

"คะ คุณซาคาตะครับ!! เราต้องหนีออกไปจากที่นี่แล้ว!!

พวกซอมบี้ที่ท่อระบายน้ำมัน...."

แต่ซาคาตะยังคงนั่งเฉย ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับไจแอนท์เหมือนเคย ทำให้ไจแอนท์รู้สึกสงสัย

"คุณซาคาตะ!?"

เขาลองขยับตัวซาคาตะดู และทันทีที่เขาได้เห็นใบหน้าของซาคาตะแบบชัดเจน...เขาก็ได้รู้ว่า...

!!!!!!!!!!!!!!!!!

ซาคาตะได้ใช้ปืนยิงตัวเองตายไปแล้ว....

ตอนหน้า...ก็ถึงบทสรุปเรื่องราวไซด์สตอรี่ของไจแอนท์แล้ว!!
>>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 21.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ตอนที่ 9 : ตอนจบ)

แสดงความเห็นบน Facebook!