โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 3 (Outbreak) : Side Story ภาคไจแอนท์

บทความนี้จะเป็นไซด์สตอรี่ทางฝั่งไจแอนท์ของเนื้อเรื่องภาค 3 ซึ่งเป็นเหตุการณ์ก่อนที่ไจแอนท์จะมาเจอกับเดคิสุงิและโนบิตะภายในมหาวิทยาลัยใน >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 3 (Outbreak) Final Chapter - part 1

เราจะมาดูกันว่า...ก่อนที่เหตุการณ์ในมหาวิทยาลัยจะตกอยู่ในความวุ่นวายนั้น ไจแอนท์หนึ่งในพรรคพวกของโนบิตะกำลังทำอะไรอยู่ในตอนนั้น

ไจแอนท์ไซด์สตอรี่ : ภารกิจช่วยเหลือของไจแอนท์

เนื้อเรื่องในภาคมุดะนิไคโซวบัง 3 ไซด์สตอรี่ของไจแอนท์

บริเวณหน้าสวนสาธารณะกลางใจเมือง ช่วงเย็นวันที่ 29 เดือนธันวาคมปี 2004 เวลาหิมะตกหนัก

(ในตอนนั้นโนบิตะกำลังติดอยู่ในโรงแรมที่ไฟไหม้ในบทความนี้พอดี)

ตัดภาพไปยังเหตุการณ์ถนนเส้นหนึ่งที่มีเจ้าหน้าที่ตำรวจจำนวนมากใช้ปืนยิงต่อสู้กับเหล่าชาวเมืองที่กลายเป็นซอมบี้ ผ่านแนวกั้นรถ... ซึ่งหนึ่งในนั้นผู้ที่ยิงต่อสู้นั้น..มีไจแอนท์อยู่ด้วย  เขาสามารถเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่เลวร้ายจากตอนเย็นของเมื่อวานมาได้จนกระทั่งถึงตอนนี้..

"พะ...พวกมันมาอีกแล้ว!! มันไม่มีหมดสักที!!"

นายตำรวจคนหนึ่ง*ที่กำลังยิงปืนต่อสู้กับอยู่ด้านหลังตะโกนร้องขึ้น

[*เหตุการณ์ตอนนี้บอกยากมากว่าใครเป็นคนพูดเพราะว่า แต่ละคนเรียกชื่อเหมือนกันแถมยืนเต็มไปหมด]

"มันมีเท่าไหร่กันเนี่ย!! พวกเราจะยันไม่ไหวแล้วนะ!!!"

นายตำรวจอีกคนพูดพลางเช็คจำนวนกระสุนที่มีอยู่ซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่พอใช้แน่ๆ

"ทะ ทำไมกัน...ทำไม ฉันต้องมาทำเรื่องแบบนี้ด้วย!!"

ตำรวจคนหนึ่งเริ่มรับความกดดันกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ไหวแล้ว มันไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดไว้เลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำ ในบรรดาซอมบี้กลุ่มนั้นเองก็มีคนรู้จักของเขาด้วย การยิงพวกเขาเหล่านั้นทำให้เขาไม่สามารถทำใจได้

"ฉันก็...ด้วย..."

ตำรวจอีกคนเริ่มรู้สึกแบบเดียวกัน

"อดทนไว้สิ!! ถ้าหากพวกเราไม่คุ้มกันตรงนี้ มีหวังพวกชาวเมืองที่อยู่ข้างหลังเราจะเป็นยังไง!!! อย่าพึ่งยอมแพ้นะ!!"

ผู้กองซึ่งเป็นหัวหน้าตำรวจที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดตะโกนเตือนสติเหล่าลูกน้องภายใต้การบังคับบัญชาด้านหลังของเขา..จากจุดนี้ไปด้านหลังจะเป็นสวนสาธารณะซึ่งเป็นสถานที่รวมตัวกันของชาวเมืองที่ยังรอดชีวิตอยู่ถ้าหากว่าพวกตำรวจตรงนี้ไม่ต้านทานเอาไว้ล่ะก็ พวกซอมบี้ก็คงจะเข้าไปเล่นงานพวกชาวเมืองที่ตรงนั้นได้แน่...

แต่ว่าตอนนี้สิ่งที่ย่ำแย่กว่าคือพวกลูกน้องของเขาเริ่มคุมสติในสถานการณ์นี้ไม่อยู่แล้ว...

"ถึงพวกเราจะต้องตายตรงนี้ แต่อย่างน้อยก็สามารถปกป้องพวกชาวเมืองได้ไม่ใช่หรือไง!! รีบๆยิงเร็วๆเข้าสิ!!!"

"มะ ไม่ไหว..."

ดูเหมือนนายตำรวจคนหนึ่งจะถึงขีดสุดแล้ว พวกซอมบี้ที่บุกเข้ามามันเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดมันก็เริ่มปืนข้ามรถกับที่กั้นมาได้

"พอกันที...มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย!! พวกเรายังไม่อยากจะตายที่นี่นะ!!"

นายตำรวจที่อยู่ด้านหลังผู้กองอีกสองคนเริ่มลดปืนลง

"หนีเถอะ!!!"

"ใครก็ได้ช่วยที!!!!"

"ไม่เอาแล้ว!!!!!!!"

หลังจากที่เห็นนายตำรวจผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าเตรียมจะหนี ก็ยิ่งทำให้ตำรวจที่เป็นผู้หญิงอยู่ด้านหลังสติแตกเข้าไปใหญ่ ตำรวจทั้ง 4 คน (ชาย 2 คน หญิง 2 คน) จึงรีบวิ่งหนีออกไปจากตรงนี้ทันที ทิ้งไว้เหลือแต่ผู้กองกับลูกน้อง 1 คน และเด็กชายร่างยักษ์ในชุดส้มยืนต่อสู้อยู่ที่นี่เท่านั้น

ผู้กองจึงตกใจมาก

"ฮะ..เฮ้ย!!! พวกนาย!!! "

"ผู้กอง!! เราสู้ตรงนี้ต่อไปไม่มีประโยชน์แล้ว!! รีบย้ายไปที่ลี้ภัยในมหาวิทยาลัยเถอะ!!"

ผู้กองที่ได้ยินคำพูดของนายตำรวจคนนั้นรู้สึกตกใจมาก..เพราะถ้าหากพวกตำรวจทั้งหมดชิ่งหนีกันเข้าไปในมหาวิทยาลัยก่อนล่ะก็...

"แล้ว พวกผู้คนที่ติดอยู่ในสวนสาธารณะจะทำยังไงล่ะ!! พวกเขาไปไม่ถึงที่นั่นแน่ๆ!!"

"นี่นาย..จะทอดทิ้งพวกเขาไว้แบบนั้นเหรอ!? พวกนายทำแบบนี้ได้ยังไงกัน....."

ผู้กองเริ่มรับไม่ได้เมื่อรู้ว่าลูกน้องของเขากำลังจะทอดทิ้งผู้คนไว้เบื้องหลังเพื่อเอาตัวรอด

"..ผู้กอง...เอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า อุดมการณ์อะไรพรรค์นั้นถ้าตายไปก็เอาไปไม่ได้หรอก..วะ เหวอ!!! พวกมันเข้ามาแล้ว!!! ว้ากกกกกก!!!"

แล้วในตำรวจคนนั้นก็วิ่งหนีตามพวกพ้องไปอีกคน..

"ไอ้เจ้าพวกบ้า!!! ขี้ขลาด ตาขาว!!!"

ทางด้านไจแอนท์ที่ยืนดูเหตุการณ์ต่อสู้อยู่เบื้องหลังเองก็รู้สึกโกรธไม่แพ้ผู้กองคนนั้น แต่ก็ไม่อาจจะเข้าไปสอดเรื่องของผู้ใหญ่ได้

ตอนนั้นเองผู้กองพยายามมองหาคนอื่นๆเพื่อหาทางช่วยเหลือ และพบว่า..มีเด็กชายร่างยักษ์คนหนึ่งยังคงยิงต่อสู้กับพวกซอมบี้ด้านหลังตนอย่างไม่สะทกสะท้าน... เขาดูกล้าหาญกว่าพวกลูกน้องตำรวจเสียอีก...

(ถ้าเป็นเด็กนี่ล่ะก็... บางที.....)

..."นี่ เธอน่ะ...ได้โปรดฟัง เรื่องที่ฉันอยากจะขอร้องหน่อย.."

"ไอ้เจ้าพวกบ้านั่นมันดันหนีเอาตัวรอดไปหมด เราคงต้านพวกที่นี่ไม่อยู่แน่...ได้โปรดช่วยพาผู้คนที่ยังอยู่ในสวนสาธารณะไปยังมหาวิทยาลัยประจำเมืองที"

"ถ้าหากมีเด็กอย่างเธอสักคนนึงล่ะก็... เธอจะต้องเป็นผู้นำพาพวกเขาหนีไปที่นั่นได้แน่ๆ ฉันเชื่อมั่นอย่างนั้น...เอาล่ะ...รีบไปได้แล้ว!!"

ไจแอนท์เองก็ยอมรับข้อเสนอด้วยแต่ก็ฉุกคิดได้บางอย่างว่า...ถ้าหากเขาไปเป็นผู้นำล่ะก็...

"ดะ..เดี๋ยว...แล้วคุณตำรวจล่ะครับ?"

นายตำรวจคนนั้นได้บรรจุแม็กกาซีนเข้าปืนพกพร้อมกับหันไปมองทางด้านซอมบี้ที่ปีนข้ามรถมาได้แล้ว พร้อมกับพูดโดยไม่หันกลับมามองไจแอนท์...

"ฉันจะถ่วงเวลาที่นี่เอง น่าจะยื้อสักประมาณ 30 นาที ไม่สิ... สัก 10 นาทีเห็นจะได้..."

"หรือว่าคุณจะ.."

"ทิ้งฉันไว้ที่นี่เถอะ ไอ้หนุ่ม...เธอคือความหวังสำหรับพวกเขาเหล่านั้นนะ..."

ไจแอนท์รู้สึกได้ถึงการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ของผู้กองคนนั้น เขาได้แต่เงียบและไม่คิดจะคัดค้านอะไรออกมา เขาเคารพในการตัดสินใจของผู้กองคนนั้น ...

"เอ้า!! รีบไปได้แล้ว!! เวลาไม่ค่อยจะมีแล้วนะ!!"

"เข้าใจแล้วครับ..."

แล้วไจแอนท์ก็วิ่งกลับมายังสวนสาธารณะทางด้านหลังพร้อมกับแบกรับภารกิจความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่เอาไว้ นั่นคือ เขาจะต้องพาผู้คนในเมืองที่ติดอยู่ในสวนสาธารณะฝ่าวงล้อมพวกซอมบี้มุ่งหน้าไปยังจุดลี้ภัยในมหาวิทยาลัยให้ได้!!

ที่สวนสาธารณะใกล้นั้นๆ มีเหล่าชาวเมืองจำนวนหนึ่งติดอยู่ด้านใน..

แล้วไจแอนท์ก็เดินเข้ามาหาพวกเขา

"นะ นี่!! พวกคุณตำรวจล่ะ!? เมื่อสักครู่นี้..."

ชาวเมืองคนหนึ่งรีบตะโกนถามไจแอนท์ทันที

ไจแอนท์จึงได้เล่าความจริงให้ฟังว่า...

"พวกตำรวจทุกคนหนีไปหมดแล้วล่ะ...รีบออกไปจากที่นี่เถอะ!!"

คำพูดของไจแอนท์ได้สร้างความตื่นตระหนกให้ชาวเมืองที่นั้นมาก..

"ว่ายังไงนะ!!"

ชาวเมืองคนหนึ่งตกใจมากและไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินในตอนนั้น พวกเขาทุกคนถูกตำรวจทอดทิ้ง?

"ตะ ตำรวจพวกนั้น...."

"ไม่จริงน่า ล้อเล่นใช่ไหม!!"

"จะให้หนีไปจากที่ตรงนี้นะเหรอ! แล้วจะไปที่ไหนล่ะ!"

ชาวเมืองที่อยู่ตรงนั้นเริ่มไม่มั่นใจในความปลอดภัยของตัวเองแล้ว... และถ้าจะให้หนี จะไปที่ไหนดีล่ะ...

 "ไปที่มหาวิทยาลัยประจำเมืองที่อยู่ใกล้ๆนี้ ถ้าหากเป็นที่นั่นล่ะก็ ทุกคนจะต้องปลอดภัยแน่นอน"

"มหาวิทยาลัย! จะบ้าเหรอ!! เส้นทางที่ไปที่นั่นมีเจ้าพวกคนบ้านั่นเต็มไปหมดเลยนะ!!"

"จะทำยังไงดี!!...เราจะไปที่นั่นยังไงกันดีล่ะ!!"

ในขณะที่ชาวเมืองหลายกำลังกลุ้ม จู่ๆ ก็มีเสียงชาวเมืองคนหนึ่งตะโกนบอกขึ้นมาว่า...

"...เส้นทางข้างแม่น้ำ....ถ้าเป็นเส้นทางนั้นล่ะก็..จะมีเจ้าพวกนั้นน้อยมาก...น่าจะปลอดภัยกว่าเส้นทางอื่นนะ"

"แต่เส้นทางนั้นมันดูอันตรายยังไงไม่รู้นะ"
"เส้นทางข้างแม่น้ำเหรอ"

"แต่มันไม่มีทางเลือกไม่ใช่หรือไง"

การถกเถียงของชาวเมืองจึงได้เริ่มขึ้นแล้ว และดูท่าว่าพวกเขาเองก็ไม่มั่นใจนักถึงจะบอกว่าปลอดภัย แต่ก็ไม่มีใครรับประกันได้ว่ามันจะไม่มีพวกซอมบี้นั่นอยู่่ และในตอนนั้นเอง ไจแอนท์ก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างเดินอยู่ริมรั้วเหล็กที่กั้นด้านนอกทางออกของสวนสาธารณะแห่งนี้...มันคือซอมบี้!!! พวกมันบุกเข้ามาถึงที่นี่แล้ว!!

"ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้วนะ!!! รีบไปกันได้แล้ว เร็วๆเข้า!!"

"กะ..ก็ได้!! เอาล่ะทุกคน เราจะใช้เส้นทางริมแม่น้ำกัน...!!" ชาวเมืองคนหนึ่งได้ตะโกนบอกกับผู้อื่น

ไจแอนท์จึงนำกลุุ่มของพวกเขาและตัวแทนชาวเมืองคนหนึ่งที่เป็นคนชี้เส้นทางไปยังทางเดินข้างแม่น้ำที่พวกเขาบอกไว้ และก็ต้องพบว่าบริเวณทางเดินริมแม่น้ำนั้น

ก็มีฝูงซอมบี้ดักอยู่เป็นจำนวนมาก

"บ้าน่า!! ที่นี่ก็มีพวกมันเหรอเนี่ย!!"

"โถเอ้ย!! ถ้าผ่านมันไปได้ก็น่าจะถึงแท้ๆ!!"

คำพูดของคนนำทางเริ่มทำให้ชาวเมืองคนอื่นๆเริ่มวิกตกกังวลอีกครั้ง และตอนนั้นเองไจแอนท์ก็ได้โชว์ปืนเรดฮอว์คขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า...

"เรื่องจัดการไอ้พวกนั้นเป็นหน้าที่ฉันเอง!! พวกนายน่ะรีบตามมาให้ดีละกัน!!"

ชาวเมืองคนหนึ่งเห็นปืนที่อยู่ในมือไจแอนท์ก็ตกใจมากและพูดออกมาว่า...

"ธะ..เธอ..ทำไมถึงมีของแบบนั้นอยู่ได้!!"

"พึ่งได้มาจากกลุ่มตำรวจเมื่อกี้น่ะ..ยังไงก็เถอะ..

.ฉันจะคอยจัดการพวกมันนำไปก่อน พวกนายค่อยตามมาทีหลังละกัน"

"ขะ เข้าใจแล้ว!!"

หลังจากนั้น การปฏิบัติการบุกนำฝ่าฝูงซอมบี้ของไจแอนท์จึงได้เริ่มขึ้น

"ถึงจะไม่มีซูเนโอะ โนบิตะ หรือโดราเอม่อน 

ฉันก็จะต้องทำให้ได้ ฉันจะต้องปกป้องพวกเขาให้ได้"

"เอาล่ะ ทุกคน!! ไปกันได้แล้ว!!"

ต่อจากนี้ก็จะเป็นคำอธิบายมินิเกมขึ้นมาว่าภารกิจคุ้มกันผู้คนก็คือ การที่ไจแอนท์จะต้องดึงความสนใจของพวกศัตรูตามทางอย่าให้มันเข้าไปเล่นงานคนที่กำลังเดินผ่านถนนได้ จนกว่าจะครบทุกคน (ซึ่งดูจากคลิปแล้ว มันเล่นง่ายมากๆๆๆๆๆ จนน่าเบื่อไปเลย)

ไจแอนท์เริ่มใช้ทักษะในการเอาตัวรอดของตนบุกตะลุยหน้าและจัดการปราบฝูงซอมบี้ทั้งหลาย..

"บัดซบๆๆๆๆๆๆๆ"

ไจแอนท์วิ่งฝ่าฝูงซอมบี้อย่างรวดเร็วและรุนแรงโดยที่พวกมันไม่สามารถจับเขาไว้ได้... ด้วยร่างกายที่ใหญ่โตและมีพลังมากกว่าเด็กผู้ชายธรรมดาทั่วไป ทำให้เขาสามารถซัดพวกซอมบี้ที่คิดจะเข้ามาล้อมเขาจนกระเด็นทั้งหมด

"ให้ตายสิ!! พวกมันมีเยอะชะมัด!!"

ไจแอนท์ยังคงวิ่งฟาดฟันกับพวกซอมบี้ที่ตามทางอย่างต่อเนื่องจนในที่สุด...

"เคล็ดวิชาประจำตระกูลโกดะ! หมัดปรมัตถ์!!!"

ไจแอนท์รวมพลังไว้ที่แขนทั้งหมดจนเกิดคลื่นบางอย่างรอบตัว เขารอให้พวกมันเข้ามาอยู่ในระยะประชิดพร้อมกันแล้วเขาก็ประเคนหมัดใส่ฝูงซอมบี้ที่เข้ามา...

โอร่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ในที่สุดเขาก็หลุดออกมาจากกลุ่มของพวกซอมบี้จนได้ โดยที่มีซากศพซอมบี้จำนวนมากอยู่ด้านหลังในสภาพเละเทะราวกับโดนรถบรรทุกบดขยี้

หิมะยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่ไจแอนท์ยังคงวิ่งออกไปตามทางต่อเรื่อยๆ (โดยมีเหล่าผู้คนเดินตามหลังมาติดๆ) จนกระทั่ง...มาหยุดอยู่ตรงที่แห่งหนึ่งซึ่งมีชายหัวโล้นร่างยักษ์ชุดสีเขียวซึ่งตัวใหญ่กว่าเขามากยืนจังก้าจ้องหน้าเขาอยู่

 มันคือ...ไทแรนท์รุ่น T-103 หรือที่รู้จักกันในนาม "มิสเตอร์เอ็กซ์"

"ไอ้หมอนี่ มันอะไรกัน... ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย"

ไจแอนท์จึงหยิบปืนเรดฮอว์คออกมาพร้อมกับเล็งปืนไปทางมิสเตอร์เอ็กซ์

แต่มันไม่คิดจะพูดด้วย มันจึงเริ่มเดินเข้ามาใกล้ไจแอนท์ทันที..

"เฮ้ยๆๆๆ  ไม่หยุด ฉันยิงจริงๆนะ"

มิสเตอร์เอ็กซ์ยังก้าวมาทางไจแอนท์ไม่หยุดและดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นมิตรด้วย ไจแอนท์จึงจัดการเหนี่ยวไกปืนเรดฮอว์คที่มีพลังทำลายล้างเทียบเท่ากับแม็กนั่มโคลธ์ไพธ่อนของโนบิตะไป 1 นัด

มันถูกกระสุนปืนพลังล้มช้างของไจแอนท์ยิงเข้าไปจนทรุดลงบนพื้น

"โถ่เอ้ย!! ฉันไม่อยากจะสู้กับแกนะเฟ้ย!"

ไจแอนท์จึงรีบวิ่งผ่านมิสเตอร์เอ็กซ์ไป แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า...

"เฮ้ย!!!"

มิสเตอร์เอ็กซ์ที่ควรจะทรุดอยู่กับพื้นกำลังวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่สะทกสะท้านหรือแสดงอาการเจ็บปวดใดๆทั้งสิ้นพร้อมกับหวดหมัดเข้าใส่ไจแอนท์อย่างรวดเร็วและรุนแรงจนไจแอนท์ไม่ทันตั้งตัวจนทำให้ปืนเรดฮอว์คในมือกระเด็นตกแม่น้ำ แต่เขาสามรถเอี้ยวหลบหมัดของมันได้อย่างฉิวเฉียด

"บ้าเอ้ย!! อาวุธชิ้นสุดท้ายที่ีมีดันตกแม่น้ำไปซะแล้ว!"

ไจแอนท์จึงยกมือทั้งสองขึ้นตั้งการ์ดพร้อมกับตะโกน...ใส่เจ้านั่นว่า...

"อยากสู้กับฉันมากนักใช่ไหม!? ถ้างั้นเข้ามาเลย!!"

การต่อสู้ของไจแอนท์และไทแรนท์มิสเตอร์เอ็กซ์จึงได้เริ่มขึ้น ไจแอนท์พบว่า พละกำลังของมันนั้นมหาศาลมากพอที่จะบดถนนแตกละเอียดได้อย่างง่ายดาย ซึ่งทำให้เขาหวนนึกไปถึงตอนต่อสู้กับไทแรนท์ในเหตุการณ์ภาค 1 เลยจริงๆ

"ฮะ..เฮ้!! นาย... วะเหวอ!! ตัวอะไรน่ะ?" 

ชาวเมืองผมฟ้าที่ตามไจแอนท์มาสังเกตเห็นว่าไจแอนท์กำลังสู้กับตัวอะไรบางอย่างก็รู้สึกตกใจทำให้มากและกำลังหาทางช่วยเหลือไจแอนท์อยู่

"อย่าเข้ามาทางนี้!!! รีบหนีไปก่อนเลย..เจ้านี่มันตัวอันตราย!!"

"เหวอ!!?" 

ชายผมฟ้าก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าอยู่ๆ มิสเตอร์เอ็กซ์ก็ได้ละมือจากไจแอนท์หันไปมองทางชายคนนั้นแทน 

แต่ก่อนที่มันจะเข้าไปใกล้ชายคนนั้นได้...

                                                       "เคล็ดวิชาประจำตระกูลโกดะ! บาทาทะลวงสวรรค์!!!"


ไจแอนท์กระโดดหมุนตัวกลางอากาศพร้อมกับโดดถีบขาคู่ใส่หน้าท้องของมิสเตอร์ X จนยุบเนื้อบุบไปด้านในจนกระเด็นไปด้านหลังเล็กน้อยก่อนที่ไจแอนท์จะผละตัวออกมาจากมัน

"คู่ต่อสู้ของแกก็คือฉันคนนี้ต่างหาก!!!"

ในที่สุด มันก็เข้าใจว่า สิ่งใดเป็นอันตรายสำหรับมัน...มิสเตอร์เอ็กซ์จะกลับไปไล่ตามไจแอนท์อีกครั้ง ไจแอนท์ดูจากลักษณะโดยรวมแล้วทำให้เขารู้ว่า เจ้าสิ่งนี้คงจะเป็นอาวุธชีวภาพแบบเดียวกับไทแรนท์แน่นอน ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาก็คงเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะต้องจัดการเจ้าตัวอันตรายแบบนี้

เขาต้องคอยดึงมิสเตอร์เอ็กซ์ไม่ให้หันไปสนใจคนอื่นที่กำลังวิ่งอยู่เด็ดขาด แต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะทนหรือหลบการโจมตีของมันได้อีกนานแค่ไหน.... เพราะว่ามิสเตอร์เอ็กซ์ก็เป็นหนึ่งในอาวุธชีวภาพรูปแบบมนุษย์เหมือนไทแรนท์ที่ร้ายกาจไม่แพ้กัน ในที่สุดเขาก็ถูกมันไล่ต้อนมุมเข้าไปในกำแพง..

"แย่แล้ว!!!"

"อั่กกกก!!!"

ไจแอนท์รู้สึกจุกหลังจากที่โดนมันต่อยเข้าไปเต็มๆจนกระเด็นติดกำแพง พลังของมันมหาศาลมาก ถ้าหากเขาไม่ยกมือป้องกันไว้ล่ะก็ กระดูกซี่โครงของเขาคงจะหักไปแล้วแน่ๆ

"ไม่ไหวแล้ว...ถ้าเป็นอย่างนี้ล่ะก็...."

ไจแอนท์รีบกระโดดตั้งหลักหาตำแหน่งเหมาะก่อนที่จะตั้งท่าบางอย่างขึ้น

 "ต้องใช้วิชานี้จัดการมันแล้ว!! ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวอันตรายอย่างแกไปฆ่าคนอื่นหรอก!!"

เขารอให้มิสเตอร์เอ็กซ์เดินเข้ามาใกล้ๆ 

 "เคล็ดวิชาสุดยอดลับประจำตระกูลโกดะ! ระบำพระเจ้า!!!"

ไจแอนท์รวมพลังทั้งหมดไว้ในตัวก่อนที่จะซัดเท้าเตะตวัดใส่มิสเตอร์เอ็กซ์อย่างรุนแรงต่อเนื่อง

อะต๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

จนมันเสียจังหวะและในตอนนั้นเองที่ไจแอนท์กำหมัดไว้ในมือพร้อมกับแผ่แรงกดดันมหาศาลที่เก็บสะสมไว้ในตัว เพื่อส่งพลังทั้งหมดไปในมือเพื่อปิดฉาก!!!

"เคล็ดวิชาสุดท้ายแห่งตระกูลโกดะ หมัดแห่งคุณธรรม...!!!"

ไจแอนท์ต่อยหมัดลงไปที่ส่วนหัวของมิสเตอร์เอ็กซ์อย่างรุนแรงจนเกิดเสียงเหมือนเนื้อแหลกละเอียดดังโผล๊ะ!!!  พร้อมกับหัวที่ลอยกระเด็นตกไปในแม่น้ำ

ร่างที่ไร้หัว..ตกลงไปบนพื้นอย่างแรง...ในที่สุดมิสเตอร์เอ็กซ์ก็พ่ายแพ้ให้กับไจแอนท์

หลังจากที่ใช้ท่านั้นเสร็จ เขาก็ทรุดนั่งลงด้วยความเหนื่อยหอบ

"ชะ ชนะแล้ว...."

หลายนาทีต่อมา ไจแอนท์ได้ใช้สเปรย์ปฐมพยาบาลกับตัวเองก่อนที่จะเดินทางต่อมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยตามคนอื่นๆไป ที่หน้ามหาวิทยาลัยแห่งนั้นเต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่เฝ้ารักษาความปลอดภัยเป็นจำนวนมาก ดูแล้วช่างเป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การใช้เป็นที่หลบภัยจริงๆ

หลังจากที่ได้รับการตรวจเช็คจากตำรวจที่เฝ้าด้านนอกแล้ว เขาจึงเดินผ่านประตูหลักของมหาวิทยาลัยเข้าไปได้แล้วก็พบกับผู้คนที่เคยอยู่ในสวนสาธารณะก่อนหน้านั้น ดูท่าว่าทุกคนจะปลอดภัยดี และยังพบกับ...

"เธอ....ตำรวจหญิงที่หนีคุณน้าหัวหน้าตำรวจตอนนั้น"

ไจแอนท์จำหน้าตำรวจหญิงคนนั้นได้...

"ธ..เธอ...เด็ก..ที่อยู่หน้า..สวนสาธารณะ...."

และตำรวจหญิงคนนั้นก็จำหน้าไจแอนท์ได้เช่นกัน

"ทะ ทำไม..ฉันถึงทำอะไรไม่ได้เลย ตอนนั้น..พวกเขาทุกคน...ทุกคน ทุกคน..."

ตำรวจหญิงดูเหมือนจะช็อกจนสติหลุด ซึ่งไจแอนท์สังเกตเห็นว่า ตำรวจสหายของเธอที่หนีมาพร้อมกันนั้นไม่ได้มากับเธอด้วย แสดงว่าระหว่างทางที่พวกเขามาที่นี่คงจะเกิดเหตุบางอย่างจนเหลือแค่เธอเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เหลือรอด ต่างจากไจแอนท์ที่สามารถพาทุกคนที่อยู่ในสวนสาธารณะมาถึงที่นี่ได้ ดังนั้นการที่เธอเห็นไจแอนท์ในสถาพนี้ก็ยิ่งรู้สึกถึงความอ่อนแอมากขึ้น

"ว้ากกกกกกก!!!"

ดูเหมือนว่าเธอจะควบคุมตัวเองต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอจึงวิ่งหนีหน้าไจแอนท์ทันที

"จนถึงตอนนี้ก็ยังจะวิ่งหนีอีกงั้นเหรอ? เป็นตำรวจประสาอะไรเนี่ย...!"

แต่ไจแอนท์ก็ไม่คิดที่จะไปตามเธอกลับมาเท่าไหร่ เพราะคงคิดว่าเธอคงวนเวียนอยู่แถวนี้และปลอดภัยดีเหมือนกับเหล่าชาวเมืองผู้ลี้ภัยคนอื่นๆ เขาเดินเข้าไปด้านในก็พบกับผู้คนและนอกจากนั้นยังมีเฮลิคอปเตอร์สำหรับจอดรอรับส่งผู้คนเพื่อพาหนีออกไปจากเมืองแห่งนี้ด้วย

ในตอนนี้มีคนจำนวนมากต้องการหนีขึ้นเฮลิคอปเตอร์ออกไปจากเมืองนี้ให้เร็วที่สุดทำให้บรรยากาศในด้านล่างนี้รู้สึกอึดอัดอย่างมาก ไจแอนท์ยังไม่อยากวุ่นวายกับเรื่องพวกนั้น เพราะสิ่งที่เขาต้องการคือตามหาพวกเพื่อนๆในเมืองมากกว่าที่จะหนีออกไปจากเมืองด้วยเฮลิคอปเตอร์

"บรรยากาศแย่ชะมัดเลยแฮะ.... เดินเข้าไปดูในตึกดีกว่า...."

ไจแอนท์จึงเดินเข้าไปในตึกอาคารเรียนขนาดใหญ่ด้านหน้าของเขา เขาเดินเข้าประตูมาก็พบว่าบริเวณนี้คงเป็นห้องโถงหลัก

"โห ห้องโถงตึกมหาวิทยาลัยนี่ใหญ่ชะมัดเลย"

ในตอนนั้นเอง เขาก็สังเกตเห็นผู้ชายหน้าตาคุ้นๆคนหนึ่งเดินลงมาจากชั้น 2 ที่บันไดหลักด้วยสีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"ฮะ..เฮ้ย!! เดคิสุงินี่นา!?"

"ทะ..ทาเคชิคุง!? ทาเคชิคุงใช่ไหม!?"

เดคิสุงิจึงเดินลงบันไดมาทักไจแอนท์ที่อยู่ด้านล่าง

"ดีใจจริงๆที่เห็นนายปลอดภัยนะ ทาเคชิคุง!!"

"โอ้วว จะมีใครหน้าไหนมาทำอันตรายไจแอนท์ผู้นี้ได้ยังไงกันเล่า!"

หลังจากนั้น ไจแอนท์ก็เริ่มถามเรื่องอื่นๆ

"เอ...แล้วเห็นพวกโดราเอม่อนบ้างไหม?"

"แล้วก็ทุกคนด้วย.."

"เสียใจด้วยนะทาเคชิคุง ฉันเองก็ยังไม่เห็นคนอื่นเลย..."

แล้วเดคิสุงิก็ถามย้อนกลับไปว่า..

"แล้วทางด้านทาเคชิคุงล่ะ ตอนนั้นเห็นออกมาพร้อมกันกับซูเนโอะคุงไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เขาหายไปไหนแล้วล่ะ"

"ขอโทษนะ ฉันพลัดหลงกับหมอนั่นตอนที่หนีออกมาด้วยกันน่ะ"

"งั้นเหรอ?"

และตอนนั้นเองไจแอนท์ก็เปลี่ยนเรื่อง...

"เออ จะว่าไป นายลงมาจากชั้น 2 ใช่ไหมล่ะ...มันมีอะไรเหรอ?"

เขาสงสัยมากว่าทำไมเดคิสุงิถึงได้ขึ้นไปชั้น 2

"อือ...เมื่อกี้เห็นเงาของใครสักคนเดินขึ้นไปน่ะนะ"

"แต่ก็น่าแปลกใจเหมือนกันนะว่าทำไมถึงมีคนยังเดินเพ่นพ่านไปมาในตึกนี้ด้วย..."

ไจแอนท์ก็บอกว่าอาจจะคิดไปเองก็ได้มั้ง เพราะคนส่วนใหญ่เขาก็รอกันอยู่ที่ข้างล่างเพื่อเตรียมขึ้นเฮลิคอปเตอร์กันแล้ว

อือ...

ไจแอนท์ก็บอกต่อว่า เขายังไม่อยากขึ้นเฮลิคอปเตอร์ตอนนี้หรอก ขออยู่ดูลาดเลาที่นี่สักพักดีกว่า

คำพูดของไจแอนท์ทำให้เดคิสุงิประหลาดใจ

เขาบอกไว้ว่า จนกว่าจะได้ทราบข่าวคราวคนอื่นๆ เขาจะยังไม่หนีไปที่ไหนหรอก เผื่อว่าทุกคนอาจจะมากันที่นี่ตอนหลังก็ได้ จะหนีเอาตัวรอดคนเดียวได้ยังไงกัน

เมื่อได้ฟังเหตุผลของไจแอนท์ เดคิสุงิก็หัวเราะออกมา

"สมกับเป็นนายเลยนะ ทาเคชิคุง"

ไจแอนท์ก็ยิ้มและบอกให้เดคิสุงิพาไปเดินเล่นในตึกหน่อย ซึ่งระหว่างทางทั้งคู่ก็พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องต่างๆให้ฟัง รวมถึงเรื่องที่ทั้งคู่เจอมิสเตอร์เอ็กซ์ด้วยและต่างก็ต้องใจเมื่อรู้ว่าทั้งคู่ได้เผชิญหน้ากับมันเหมือนกัน

ไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาก็เดินขึ้นมาถึงบนชั้นดาดฟ้าของตึกในช่วงเวลากลางคืนที่มีหิมะตกหนักเล็กน้อย เพื่อออกมาเดินสูดอากาศ...นั่นคือสิ่งที่ควรจะเป็น แต่ตอนนี้ทั้งสองคนมีสีหน้าเครียด

"อือ..มันอะไรกัน ทำไมข้างในนี้ถึงได้มีซอมบี้ได้ล่ะ.."

ไจแอนท์เริ่มเอะใจขึ้นมาถึงลางสังหรณ์แปลกๆ เพราะตอนที่เขาเดินขึ้นมาถึงตรงนี้ก็พบว่า ระหว่างทางก็มีฝูงซอมบี้ปรากฏตัวออกมาในตึกด้วย (แต่พวกเขาก็จัดการได้ไม่ยาก) ทั้งๆที่น่าจะเป็นสถานที่หลบภัยแท้ๆ แต่ทำไมถึงมีซอมบี้หลุดเข้ามาได้

"นายคิดว่ามันแปลกๆ ไหมล่ะ เดคิสุงิ..."

ทางด้านเดคิสุงิเองก็ตอบกลับมาว่าเห็นด้วย..

"เอ..ทาเคชิคุง...ศพคนพวกนี้นี่ เมื่อสักครู่ก่อนหน้านั้นฉันเคยเจอเขามาก่อนนะ 

ดูเหมือนว่ายังปกติดีอยู่เลยแท้ๆ ทำไม?"

"มีอะไรเหรอ?"

เดคิสุงิก็อธิบายเพิ่มเติมว่า คนพวกนี้ดูเหมือนจะเป็นพวกตำรวจกับทหารซะส่วนใหญ่นะ พวกเขามาทำอะไรกันที่นี่บนนี้ล่ะ

"มีอะไรผิดปกติเหรอ เดคิสุงิ"

"อือ อะไรกันน่ะ ความรู้สึกนี้ เหมือนมีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล...สถานที่แห่งนี้เกี่ยวข้องอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองหรือเปล่า...หรือว่าจะมหาวิทยาลัยนี้จะมี...."

ก่อนที่เดคิสุงิจะพูดอะไรต่อ ชายหนุ่มทั้ง 2 คนที่อยู่บนดาดฟ้าก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้คนที่อยู่ด้านล่างมหาวิทยาลัย

"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ดะ..เดคิสุงิ!!" 

"ที่หน้าประตูหลัก!! มีอะไรบางอย่างกำลังเข้ามา!!"

ตูมมมม!!!!

และไม่นานนักก็เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น ซึ่งก็คือเฮลิคอปเตอร์ที่อยู่แถวนั้นคงจะถูกอะไรบางอย่างทำลาย

"เฮ้ยย!! ไอ้เจ้านั่น.."

"ไม่น่าเชื่อ....!?"

สิ่งที่เดคิสุงิกับไจแอนท์เห็นในตอนที่มองลงมาจากดาดฟ้ามายังลานกว้างหน้าประตูหลักด้านหน้าคือ...

สัตว์ประหลาดรูปร่างมนุษย์ร่างยักษ์ยืนอยู่ท่ามกลางซากศพมนุษย์

เจ้าสิ่งนั้นได้บุกเข้ามาฆ่าทุกคนรวมถึงทำลายเฮลิคอปเตอร์ทั้งหมด

เครื่องจักรสังหารไร้ชีวิตจิตใจที่ถูกส่งมากำจัดพวกโนบิตะและเพื่อนๆของเขา

แต่ผู้ที่รับเคราะห์ก็คือเหล่าประชนชนผู้คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่....

มันคือ...ทานาทอส (Thanatos)

ไทแรนท์ที่แข็งแกร่งที่สุด...

นั่นคือเหตุการณ์ก่อนที่โนบิตะจะมาถึงมหาวิทยาลัยแห่งนี้...

จบภาคไซด์สตอรี่ของไจแอนท์

หลังจากที่จบไซด์สตอรี่แล้ว ก็มีคำสารภาพออกมาจากปากของไจแอนท์ว่า... เขารู้สึกแย่มากที่ผู้คนมากมายที่เขาอุตส่าห์ช่วยมาทั้งหมดต้องมาจบชีวิตลงเพราะพวกตนเป็นเป้าหมายของเครื่องจักรสังหารตัวนั้นแท้ๆ ทั้งๆที่พวกเขาอุตส่าห์ดั้นดน อดทนและต่อสู้กับความกลัวในจิตใจของพวกเขาเองและลุยมาตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยอันตรายตรงเส้นทางริมแม่น้ำ กลับต้องมาตายอย่างน่าเศร้า แถมเหล่าเฮลิคอปเตอร์ที่นั่นก็ถูกทำลายไปเรียบร้อยแล้ว จึงจำเป็นที่จะต้องหาทางออกทางใหม่อีก และที่แย่ยิ่งกว่านั้นคือตอนที่ได้รับรู้ข้อมูลจากเดคิสุงิเกี่ยวกับการแพร่ระบาดของไวรัสที่รู้ว่าพวกเขาต่างก็ติดไวรัสกันหมด อีกทั้งเขาก็ยังไม่เจอเพื่อนๆของพวกเขาเลย พวกโนบิตะกับโดราเอม่อนจะปลอดภัยดีไหม ทุกคนจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่อาจจะทราบใด ความสิ้นหวังยังคงกลืนกินพวกเขาทุกแห่งหน เขาได้แต่หวังว่าทุกคนน่าจะแข็งแกร่งพอที่จะเอาตัวรอดกันเองได้ และเจอกันอีกครั้งที่นอกเมือง

คลิปประกอบ

ปล. รู้สึกได้ว่าตอนนี้ไจแอนท์มันเว่อร์สุดแล้ว!!!!

แสดงความเห็นบน Facebook!