โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 3 (Outbreak) Chapter 4 - part 2

ความเดิมตอนที่แล้ว
>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 3 (Outbreak) Chapter 4 - part 1

ท่ามกลางเปลวเพลิงนรกที่ลุกไหม้ในโรงแรมแห่งหนึ่งในตัวเมือง โนบิตะยังคงติดแหง่กอยู่ในสถานที่นั้น เขาได้รับรู้เรื่องราวต่างๆผ่านทางสมุดบันทึกที่โรงแรมแห่งนี้

ท้ายที่สุดแล้วเขาจะสามารถหนีออกมาจากตึกที่ลุกท่วมไปด้วยไฟและมีอาวุธชีวภาพเดินเพ่นพ่านเป็นจำนวนมากได้หรือไม่?

Chapter 4 -  Hellfire [Part 2]

นรกที่ยิ่งกว่าควันและเปลวเพลิง

ความเดิมตอนที่แล้วโนบิตะได้หลบเข้ามาอยู่ในห้องพัก รปภ. ซึ่งเป็นจุดปลอดภัยของตัวอาคาร และไม่มีเพลิงลุกไหม้ เขาได้เก็บของและอาวุธปืนลูกซองที่อยู่ในห้องทั้งหมด

"เอาล่ะ ไปต่อดีกว่า..."

แต่ดูเหมือนว่าประตูห้อง รปภ. ทางด้านอื่นๆ นอกจากบานประตูที่เขาเดินเข้ามานั้นไม่สามารถเปิดออกได้ เนื่องจากมันถูกล็อกด้วยระบบไฟฟ้า

"ให้ตายสิ เวลาวิกฤติทีไร ระบบไฟฟ้ามีปัญหาทุกที..."

โนบิตะเดินย้อนกลับไปดูแผงวงจรเครื่องควบคุมไฟฟ้าที่มีหน้าจอกล้องวงจรปิดด้านบนในห้อง เขาพบว่าระบบถูกอย่างถูกตัดไฟจนหมด (เนื่องด้วยเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้) ทำให้ไม่สามารถเปิดประตูอิเล็กทรอนิกส์ได้ แต่อย่างน้อยก็มีเอกสารคู่มือการใช้งานระบบไฟฟ้าวางอยู่ด้านบนแผงควบคุม

คู่มือการใช้งานระบบไฟฟ้าภายในโรงแรม

เนื้อหาในคู่มือบอกเอาไว้ว่า เมื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิน ระบบไฟฟ้าหลักจะถูกตัดลงโดยอัตโนมัติทำให้ไม่สามารถใช้งานระบบไฟฟ้าได้ การที่จะลงไปยังล็อบบี้ด้วยทางออกบันไดฉุกเฉินจากชั้น 2 นั้น มีไว้สำหรับเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องเท่านั้น

อย่างไรก็ตามถึงระบบไฟฟ้าหลักจะดับลง แต่เจ้าหน้าที่ก็สามารถเข้าไปเปิดการทำงานระบบไฟฟ้าฉุกเฉินได้ที่ห้องควบคุมที่อยู่ชั้น 1 โดยใช้กุญแจสีทองเปิดเข้าไป และใช้คีย์การ์ดประจำตัวเจ้าหน้าที่ในการเปิดระบบนั้น

ระบบไฟฟ้าฉุกเฮินก็จะกลับคืนมาชั่วคราว

ดูเหมือนว่าในเอกสารหน้าสุดท้านจะมีข้อความลายมือที่เขียนขึ้นเองบอกประมาณว่า..
[บันไดฉุกเฉินนั้นต้องใช้กุญแจดอกเล็กด้วยซึ่งมันอยู่ที่...]

"กุญแจทอง? กุญแจดอกเล็ก? หรือว่าจะเป็นเจ้าพวกนี้กันนะ..."

โนบิตะรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่เก็บกุญแจทั้ง 2 ดอกไว้กับตัวระหว่างทางที่มาที่นี่ (ได้จาก part1) แต่ถึงอย่างนั้น การที่จะออกไปจากที่นี่ได้ต้องอาศัยระบบไฟฟ้าฉุกเฉินที่ต้องไปเปิดการทำงานที่ชั้น 1 ด้วย....

โนบิตะจึงถืออาวุธปืนลูกซองขึ้นมาแล้วเดินออกไปข้างนอก...

ทางด้านนอกนั้นเต็มไปด้วยควันไฟจำนวนมาก เขาพยายามกลั้นหายใจและเพ่งมองไปยังเบื้องหน้า ซึ่งตามเส้นทางนั้นมีศัตรูอย่างพวกลิคเกอร์เต็มไปหมด เขาใช้ปืนลูกซองยิงปราบมันและวิ่งมาตามทางก่อนที่จะเดินเข้าไปยังห้องที่ใกล้ที่สุด

มันเป็นห้องล็อกเกอร์ และตู้ล็อกเกอร์แถวที่ 2 บานที่ 2 นั้น ก็มีแท่งเหล็กอยู่ด้วย

ดูแล้วท่าทางเจ้าสิ่งนี้คงจะเอาไว้พังอะไรสักอย่างได้ดีแน่ โนบิตะจึงเก็บมันไว้กับตัว

โนบิตะออกจากห้องล็อกเกอร์แล้ววิ่งไปยังห้องที่ใกล้ที่สุดเนื่องจากแถวนี้มีลิคเกอร์จำนวนมาก ซึ่งเป็นตัวอันตรายในระดับต้นๆ เขาจึงไม่อยากเสี่ยงต่อสู้กับมันมากนัก

เขาเดินบนชั้น 2 ไปตามเส้นทางเรื่อยๆ เขารีบผ่านมันให้เร็วที่สุด เพราะควันไฟบริเวณรอบข้างนั้นทำให้เขารู้สึกแย่มาก แถมยังมีพวกซอมบี้คอยดักโจมตีกลางทางอีก

ในที่สุดเขาก็เดินไปจนถึงห้องควบคุมด้านใน และภายในห้องนั้นมีศพของเจ้าหน้าที่รปภ.คนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น

โนบิตะเข้าไปสำรวจที่ศพนั้นและได้คีย์การ์ดรปภ. มา 1 ใบ

"ได้ใบเบิกทางมา 1 แล้ว!"

ทีนี้ก็เหลือแต่การเข้าไปเปิดระบบไฟฟ้าฉุกเฉินที่ห้องควบคุมระบบชั้น 1 เท่านั้น!! โนบิตะจึงเดินออกจากห้องและสังเกตบริเวณรอบข้างเพื่อที่จะหาทางลงไป แต่ว่ามันไม่มีเลย... เขาเดินย้อนกลับมาทางเก่าและเดินเข้าไปยังห้องๆหนึ่ง

ที่ห้องนั้นมีรูโหว่ขนาดใหญ่ที่เกิดจากไฟไหม้... เขาเห็นปืนกระบอกหนึ่งตบอยู่ใกล้กับศพของผู้ชายในห้อง มันคือปืนพกเบเร็ตต้ารุ่น M92F

โนบิตะมีปืนพกคู่สำหรับใช้งานแล้ว!!

นอกจากนี้ภายในห้องยังมีใบเอกสารแผ่นหนึ่งที่ยังไม่ถูกไฟไหม้วางอยู่บนโต๊ะ

มันคือ...บันทึกรหัสรักษาความปลอดภัยประจำห้องพัก

กล่าวคือเป็นบันทึกที่ใช้จดจำข้อมูลรหัสความปลอดภัยของตู้เซฟ (Security Box) ภายในห้องของลูกค้าต่างๆ ที่สามารถเลือกใช้รหัสความปลอดภัยตามใจลูกค้าได้ โดยมีรายชื่อดังนี้
ท่านคาเนดะ ซาวาเอกิ 9534
ท่านนิชิคาว่า เคนจิ 3562
ท่านอาเบซาว่า โทชิกิ 5361

ท่านนิชิดะ ซาวาโกะ  4895
ท่านมาตากิชิ คามิโคโตะ 1192
ท่านคาเนะดะ ฟูตะ 8793
ท่านเอโดงาว่า โคนัน 5921

ท่านมุโชคุ ฟุตาจิ 0001
ท่านไมค์ 3256
ท่านโนริบุ 1239
ท่านทาเกอุเอะ เทย์บุ 5328

ท่านมิโดริคาว่า เซย์นะ 1432
ท่านกราบัค 8492
ท่านคายาม่า เบน 36392
ท่านอิสุมิ ยูกิโกะ 7723

"พวกคุณเซย์นะ...มาจองโรงแรมกันที่นี่เหรอเนี่ย?"

สาเหตุที่มีชื่อเซย์นะด้วยนั่นก็เพราะโรงแรมแห่งนี้คือโรงแรมที่พวกซูเนโอะเคยบอกไว้เมื่อตอนแรกก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์การแพร่ระบาดขึ้น .... เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า พวกเขาเข้ามาจองโรงแรมกันที่นี่ (ที่ใช้ชื่อเซย์นะก็เพราะว่าเธอเป็นคนที่อาวุโสที่สุดในกลุ่ม รองลงมาจากเคนจิที่ออกจากเมืองไปก่อนที่จะเกิดเรื่อง) มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานดังนั้นตอนนี้พวกเซย์นะก็คงจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว

ข้างๆรูไหม้บนพื้นขนาดใหญ่ โนบิตะสังเกตเห็นกล่องลังกล่องหนึ่งวางตั้งไว้ริมรอยไหม้

"เจ้านี่น่าจะทำเป็นทางลงไปได้นะ"

โนบิตะคิดดังนั้นจึงลองดันกล่อง

จนมันตกลงไปในรู

"น่าจะใช้ได้แล้วล่ะนะ"

โนบิตะลองกระโดดเหยียบกล่องซึ่งเป็นเหมือนแท่นลงมาด้านล่าง

จนลงมาถึงพื้นอาคารชั้น 1 ได้สำเร็จ

ภายในห้องด้่านล่างนั้นเกิดไฟลุกท่วมไม่น้อย

เขาสังเกตเห็นศพชายวัยกลางคนนอนตายอยู่บนพื้นและมีสมุดบันทึกสีแดงเปื้อนเลือดตกอยู่ด้านข้าง โนบิตะจึงหยิบมันขึ้นมา..

สมุดบันทึกเปื้อนเลือด

กะ...กุญแจ...ห้องควบคุม....พ...พวกมัน.....พวกมันกิน...เข้าไป.....แล้ว

นอกนั้นโนบิตะก็อ่านอะไรมาออกอีกเพราะถูกเลือดปิดไว้หมด

ถ้าให้จับใจความคือ ชายคนนี้คือเจ้าหน้าที่ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ดูแลระบบไฟฟ้าของห้องควบคุมซึ่งเขาจะนำกุญแจไปเปิดห้องควบคุมด้านล่าง แต่ก่อนหน้านั้นเขาได้ถูกลิคเกอร์ทำร้ายจนตายและแย่งชิงเอากุญแจไป (กินไปพร้อมกับชิ้นส่วนร่างกายเขา) ซึ่งแน่นอนว่าโนบิตะได้จัดการเจ้าลิคเกอร์ตัวนั้นและเอากุญแจกลับคืนมาได้แล้ว ทำให้เขามั่นใจยิ่งขึ้นว่า กุญแจทองที่ได้มาจากท้องลิคเกอร์ต้องเป็นกุญแจที่ใช้ไขห้องควบคุมระบบไฟฟ้าชั้น 1 แน่นอน

เขาเดินออกมาจากห้องและพบกับฝูงลิคเกอร์จำนวนมาก

โนบิตะจึงใช้อาวุธที่มีอยู่จัดการฝ่าพวกมันออกมายังห้องด้านล่าง...

ภายในห้องนั้นมีซอมบี้จำนวนหนึ่งอยู่ โนบิตะใช้อาวุธจัดการพวกมันและเดินเข้าไปอ่านเอกสารด้านใน มันคือบิลของคนที่ชื่อ "นิชิดะ ซาวาโกะ" [ชื่ออาจจะสุ่มไปทุกครั้ง]
ค่ายา 1200 เยน
ค่าอาหารเช้า 2000 เยน
ค่าซักชุดชั้นใน 1100 เยน

"เจ้าซอมบี้พวกนี้มันน่ารำคาญจริงๆ"

โนบิตะชักปืนพกขึ้นมายิงใส่หัวพวกซอมบี้ในห้องนั้นทั้งหมด

หลังจากนั้นเขาเหลือบไปเห็นตู้นิรภัยที่น่าสงสัยอยู่

ซึ่งมันต้องการรหัส 4 ตัวในการเปิดตู้

รหัสที่ใช้ในการเปิดตู้จะแตกต่างกันออกไป ซึ่งต้องรู้ก่อนว่าเจ้าของห้องนี้คือใคร (ในใบบิลจะสุ่มชื่อทุกครั้ง) เมื่อได้ชื่อแล้ว ก็ย้อนไปอ่านดูเอกสารรหัสความปลอดภัยของลูกค้าแต่ละคน

โนบิตะรู้ว่าห้องนี้คือห้องของนิชิดะ ซาวาโกะตามใบบิลบนโต๊ะ เขาจึงใส่รหัสลงไป : 4895

ตู้นิรภัยร้องเสียงดังขึ้น โนบิตะสามารถเปิดฝาตู้ออกมาได้และสิ่งที่อยู่ในนั้นคือ...

กุญแจสีเงิน (Silver Key) ...

โนบิตะได้เตรียมอาวุธทั้งหมดไว้ให้พร้อมเพื่อที่จะฝ่าฝูงลิคเกอร์ไปยังประตูอีกฝั่งของชั้น 1 เพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องควบคุมระบบไฟฟ้า ที่ต้องใช้กุญแจทองปลดล็อก

ภายในห้องควบคุมระบบไฟฟ้า

โนบิตะเดินไปยังเครื่องจักรตัวหลักที่มีไฟสีแดงติดอยู่ พร้อมกับใช้คีย์การ์ด รปภ. เปิดการทำงานระบบไฟฟ้าฉุกเฉิน ทางช่องตรวจบัตรด้านข้าง

ถ้าเป็นใน RE ต้องแก้ปริศนา Puzzle แบบปุ่มเหลืองขนาด 4x4 ด้วย

ตื้ด!!!  เสียงของเครื่องจักรทำงาน....ไฟที่เคยเป็นสีแดงได้เปลี่ยนเป็นสีเขียว

ระบบไฟฟ้าได้เริ่มต้นทำงานขึ้นอีกครั้ง

"ได้แล้ว!!"

โนบิตะจึงเดินกลับออกไปข้างนอกเพื่อที่จะหาทางออกไปจากที่นี่ 

"เหวอ!! ทำไมพวกมันถึงได้บุกเข้ามาเยอะแบบนี้ล่ะเนี่ย!?"

แต่ดูเหมือนว่าตรงทางเดินด้านหน้ามีฝูงลิคเกอร์บุกเข้ามาจำนวนมากเกินกว่าที่เขาจะกลับออกไปทางเก่าได้ 

โนบิตะเหลือบไปเห็นประตูด้านข้างซึ่งมันล็อกอยู่ เขาจึงใช้กุญแจสีเงินที่พึ่งได้มาไขเข้าไป..

ประตูบานนั้นทำให้เขาสามารถหนีพวกลิคเกอร์ออกมาตามทางเดินชั้น 1 ได้

"กะ..เกือบไปแล้วไหมล่ะ..."

ตรงทางเดินนั้นโนบิตะได้เดินออกมาตามทาง และลองเดินเข้าไปยังประตูบานแรกที่พบ

"นะ นี่มันทางเข้าตอนแรกนี่นา....."

ประตูบานนั้นได้พาเขากลับออกมายังทางเดิมตอนที่พึ่งมุดออกจากท่อ เขาจึงต้องหาเส้นทางใหม่โดยการเดินกลับเข้าไปวนในโรงแรมที่ไฟไหม้อีกครั้ง

(สรุปก็คือ..ตรงนี้คือจุดเริ่มต้นของอีกทางเลือกหนึ่งนั่นเอง)

โนบิตะเดินวนอยู่ชั้น 1 เพื่อที่จะหาทางออกไปยังด้านนอก

พร้อมกับสำรวจดูตามห้องต่างๆที่คิดว่าน่าจะมีของที่ใช้งานได้ (พวกสมุนไพร สเปรย์ปฐมพยาบาล และอื่นๆ)

อย่างห้องที่โนบิตะเข้าไปนั้นในห้องน้ำมีไอเท็มมีดเซอร์ไววัลไนฟ์อยู่

ห้องถัดมา...

สิ่งที่เขาพบในห้องคือศพของเด็กผู้หญิงที่ไม่ทราบนามคนหนึ่ง ซึ่งบนโต๊ะนั้นมีบันทึกบางอย่างเขียนไว้

บันทึกของแขกที่มาพักในโรงแรม ชุดที่ 1 - บันทึกจากน้องสาวถึงพี่สาว...

ถึงพี่เคียวโกะ
หากพี่ได้อ่านข้อความนี้บางทีหนูคงตายไปแล้ว หนูไม่สามารถหนีออกจากห้องนี้ได้...หนูเลือกที่จะขังตัวเองไว้ในห้องนี้  หนูรู้สึกผิดมากและอยากจะขอโทษพี่เคียวโกะที่หนูเอาแต่ใจตัวเอง

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก สัญญาณเตือนไฟดังไม่หยุดหย่อน หนูกลัวมากจนไม่กล้าออกไปไหน ทุกอย่างเงียบลง ทุกคนคงจะหนีออกไปหมดแล้ว หนูคิดอะไรไม่ออก

อย่าเสียใจไปเลยนะคะพี่ ขอแค่ให้พี่เคียวโกะรอดเพียงคนเดียวก็ไม่เป็นไร
ขอโทษนะคะ...
ลาก่อน...

(ลงชื่อผู้เขียน)
คาเรน

...........

โนบิตะรู้สึกเศร้าใจมากที่ได้อ่านข้อความนี้....เขาไม่อาจจะทราบเลยว่าพี่สาวของเธอตอนนี้จะไปอยู่ที่ไหนหรือเป็นตายร้ายดีอย่างไร....พวกเขาทั้ง 2 ก็คงไม่อาจจะได้พบกันอีกแล้วในโลกนี้

โนบิตะเดินออกจากห้องไปจนสุดทางและพบว่าประตูด้านในนั้นมันพังจนไม่สามารถเปิดได้

เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว จึงตัดสินใจใช้แท่งเหล็กฟาดไปที่ประตูอย่างต่อเนื่อง

จนมันพัง

ประตูได้ง้างเปิดออกมาให้โนบิตะเดินเข้าไปได้

ด้านในมีไฟไหม้ที่รุนแรงมาก

เขาได้ลองเดินฝ่าไฟและฝูงซอมบี้ไปด้านในเผื่อว่าจะเจอทางออก

บริเวณนั้นมีเพียงปืนลูกซองรุ่น Franchi SPAS-12 เท่านั้นที่เป็นประโยชน์

สถานะอาวุธของโนบิตะปัจจุบัน ปืนพก 2 กระบอก ปืนลูกซอง 2 กระบอกสะพายหลัง แท่งเหล็ก และมีดเซอไววัลไนฟ์

ที่ชั้น 1 ทางที่จะเชื่อมต่อไปยังล็อบบี้ด้านหน้าโรงแรมนั้นไม่มีอีกแล้วเพราะมันถูกปิดกั้นด้วยไฟไหม้จนหมด เขาจึงต้องวกกลับขึ้นบันไดไปยังชั้นบน...

ที่ชั้น 2 มีห้องพักรปภ.อยู่แต่ไม่สามารถเข้าไปได้เพราะว่ามันติดรหัสบางอย่างซึ่งเขาไม่รู้รหัสนั้น เขาจึงขึ้นบันไดต่อไปยังชั้น 3

ที่ชั้น 3 บริเวณห้องเก็บของด้านใน

โนบิตะมองเห็นสมุดบันทึกของเจ้าหน้าที่ระบบรักษาความปลอดภัยอยู่จึงหยิบมันขึ้นมาอ่าน...

สมุดบันทึกของเจ้าหน้าที่

โนบิตะเลื่อนอ่านไปยังจุดที่สำคัญเท่านั้น และแล้วเขาก็พบ ซึ่งมันก็คือ รหัสลับสำหรับเปิดห้องรปภ.ชั้น 2  - 2762 (รหัสจะสุ่มทุกครั้งที่เล่น)

ก่อนที่จะกลับไปยังชั้น 2 โนบิตะมองเห็นห้องพักอีกห้องหนึ่งบนชั้น 3

ภายในห้องนั้นเขาพบศพเด็กผู้ชายตัวเล็กที่ดูอายุน้อยกว่าเขาเสียอีก และด้านข้างมีสมุดบันทึกอยู่

บันทึกของแขกที่มาพักในโรงแรม ชุดที่ 2 - บันทึกจากลูกชายถึงคุณพ่อ...

คุณพ่อได้พาผมย้ายมายังโรงเรียนใหม่แล้วก็ไม่เคยมารับผมกลับเลยสักครั้ง วันนี้ก็เหมือนเช่นทุกวัน
คุณพ่อน่ะยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้ผมเลย

วันนีผมได้หนีออกจากบ้านและย่องเข้าไปในโรงแรมเพื่อซ่อนตัวจากพ่อของผมเผื่อหวังว่า เขาจะออกตามหาผมเมื่อรู้ว่าผมหายตัวไปบ้าง แต่สุดท้ายแล้วคุณพ่อก็ไม่มาเหมือนเช่นเคย ไม่ว่าผมจะรออยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ คุณพ่อก็ไม่มา ช่วยไม่ได้นี่นะ ก็เพราะผมน่ะไม่อยู่ในสายตาของคุณพ่อเลย คุณพ่อคงไม่อยากให้ผมเกิดมา

ตอนนี้ด้านนอกห้องวุ่นวายไปหมด ดูเหมือนจะเกิดเรื่องอะไรสักอย่างขึ้น ผมรู้ตัวว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย ผมหวังว่าคุณพ่อจะเข้ามาช่วยผมออกไปจากที่นี่...ฮะๆ ทุกอย่างมันคงเป็นแค่ความฝันสินะ คุณพ่อน่ะไม่มีวันกลับมารับผมแล้วล่ะ

บันทึกได้จบลงแค่นี้...

"ไม่ใช่หรอก...คุณพ่อน่ะไม่มีวันทิ้งลูกตัวเองแบบนี้หรอก..เขาแค่..."

เด็กคนนั้นก็ยังคงไม่เชื่อมั่นในตัวพ่อของเขาแม้กระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิตจะมาถึง ถ้าเป็นไปได้...โนบิตะอยากจะเข้าไปแก้ความเข้าใจผิดกับเด็กคนนั้น...

ก่อนที่เขาจะกลายเป็นศพนอนจมกองเลือดอยู่เบื้องหน้าโนบิตะ...

นรกเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยควันไฟและเพลิงไหม้นั้นน้อยลงไปในทันตา เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาได้อ่านบันทึกเรื่องราวของผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้ง 2 เล่ม

บันทึกของน้องสาวถึงพี่สาว

บันทึกของลูกชายถึงคุณพ่อ

มันคือนรกที่เกิดจากความรู้สึกมืดมนและสิ้นหวังยิ่งกว่า...

บทความหน้า...เป็นบทสรุปของ Chapter 4 แล้ว....

to be continue...
>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 3 (Outbreak) Chapter 4 - part 3 (Final Part)

แสดงความเห็นบน Facebook!