โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 11.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ตอนที่ 2)

หลังจากที่จบช่วงการผจญภัยของโนบิตะในบทความที่แล้ว
>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 11]

ที่นี้เราก็ย้อนกลับมาดูไซด์สตอรี่ในส่วนของไจแอนท์กันบ้าง

ซึ่งบทความในนี้จะเป็นเนื้อเรื่องที่ต่อเนื่องมาจาก
>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 4.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ตอนที่ 1)

โดยในตอนแรกนั้นคุณ diodio ได้ทำการวาดเนื้อหาเป็นโดจินมังกะออกมา แต่ว่าตั้งแต่ไซด์สตอรี่ส่วนนี้ขึ้นไป จะเริ่มเลยมังกะที่คุณ diodio เป็นคนวาดแล้ว..ดังนั้นเนื้อเรื่องส่วนใหญ่จึงแคปมาจากตัวเกมโดจิน ซึ่งถ้าหากคุณ diodio วาดถึงเมื่อไหร่ เราก็จะมาอัพเดทต่อแน่นอน...

ไจแอนท์ไซด์สตอรี่ตอนที่ 2 : ตั้งรับฝูงซอมบี้ด้วย....

ความเดิมตอนที่แล้ว ไจแอนท์ได้ติดอยู่สถานีโทรทัศน์แห่งหนึ่งในเมือง R ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางฝูงซอมบี้หลายตัว ซึ่งเขาพบว่าสถานที่แห่งนี้ยังมีคนที่ยังมีชีวิตอยู่เหลืออีก 2 คน ได้แก่ลุงยามโทชิโร่และหญิงสาวคนหนึ่ง...

 ไจแอนท์อาสาเป็นคนพาเด็กสาวคนนั้นกลับเข้าไปในยังสถานที่ปลอดภัยซึ่งก็คือห้องรปภ.ชั้นบนสุด (ชั้นที่ 5) ของสถานีโทรทัศน์ที่เต็มไปด้วยกล้องวงจรปิด

ตอนนี้พวกเขาทั้ง 3 คนได้มารวมกันอยู่ที่ห้องที่ปลอดภัยที่สุดของตึกเพื่อเฝ้าสังเกตการณ์ดูสถานการณ์ที่อยู่ด้านนอกผ่านกล้องวงจรปิดกันต่อไป...

"โอ้...คุณหนูไม่เป็นอะไรใช่ไหม..?  ลุงคอยสังเกตการณ์หนูผ่านกล้องวงจรปิดมาตลอด เป็นห่วงแทบแย่แน่ะ"

ลุงยามโทชิโร่แสดงท่าที่เป็นห่วงเด็กสาวออกมา

ตอนนั้นเองเด็กสาวคนนั้นก็หันมาโวยวายกับลุงยาม..

"ถ้าดูอยู่ตลอดแล้วทำไมลุงถึงไม่คิดจะมาช่วยหนูล่ะคะ!? เป็นยามเสียเปล่า..ไร้ประโยชน์จริงๆเลย"

คำพูดของเด็กสาวทำเอาลุงยามใบ้แดก..

ตอนนั้นเองไจแอนท์ก็รู้สึกโมโหขึ้นจึงได้พูดออกมาว่า...

"เฮ้ย!! พูดเกินไปแล้วนะ!! ถ้าไม่ได้เป็นเพราะลุงมองเห็นเธอผ่านกล้องวงจรปิดล่ะก็ เธอถูกเจ้าซอมบี้นั่นจับกินไปแล้ว ให้ตายสิ..ไม่น่าช่วยยัยเด็กปากเสียนี่เลยนะลุง น่าจะปล่อยทิ้งไว้ให้เน่าตายตรงนั้นแหละ..."

"น่ะ น่า...ไม่เป็นไรหรอกเจ้าหนุ่ม ที่คุณหนูเขาพูดมามันก็ไม่ผิดหรอก..."

ลุงโทชิโร่จึงมีท่าทีสำนึกผิด เพราะว่า เขาเป็นถึง รปภ. ที่มีหน้าที่ต้องคอยดูแลความปลอดภัยของคนอื่นๆแท้ แต่ในเวลาที่คนอื่นมีภัย เขากลับช่วยเหลือคนอื่นไม่ได้... ดังนั้นสิ่งที่เด็กสาวคนนั้นพูดมามันก็ถูกแล้ว..

ตอนนั้นเองเด็กสาวได้เห็นท่าทีของลุงโทชิโร่ เธอจึงได้รู้สึกผิดจึงก้มหน้าก้มตาพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า..

"อ่ะ..เอ่อ...ถึงยังไงก็...ขอโทษด้วยนะ ที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป แล้วก็ขอบคุณนะ ที่ช่วยพาฉันมาที่นี่"

ลุงโทชิโร่คนนั้นก็บอกว่า..

"น่า น่า ไม่เป็นไรหรอก ส่วนเรื่องคำขอโทษกับคำขอบคุณน่ะ...ใช้ให้กับพ่อหนุ่มคนนี้ดีกว่า"

แล้วเขาก็หันหน้ามาทางไจแอนท์

ถึงไจแอนท์เองก็จะรู้สึกหัวเสียกับท่าทีขึ้นๆลงๆของเด็กสาวคนนี้ไม่น้อย แต่เขาก็รู้ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมามัวใส่เรื่องหยุมหยิมพวกนี้  เขาจึงเปลี่ยนเรื่องหันมาแนะนำตัวเอง

"ฉันชื่อโกดะ ทาเคชิ  ยินดีที่ได้รู้จัก..."

"ลุงมีชื่อว่า มัตสึยาม่า...เวลาแบบนี้เราควรจะร่วมมือกันดีกว่า จนกว่าจะมีคนมาช่วย ต้องขอฝากเธอไว้ด้วยนะ ไจแอนท์คุง"

ตอนนั้นเองเด็กสาวจึงเริ่มเอ่ยพูดชื่อตัวเองออกมา..

".......ชิโอดะ  ฉันชื่อชิโอดะ ฮารุมิ (塩田 晴海 - Shioda Harumi)"

ฮารุมิได้พูดต่อออกมาว่า..

"ดะ..เดี๋ยวสิลุง? ไอ้ฝากเธอนี่หมายความว่ายังไงคะ?...หนูดูเหมือนเด็กนักเรียนปลายสาวผู้อ่อนแออะไรแบบนั้นเหรอคะ?"

"เฮ้ๆ..ใจเย็นก่อนน่า.."

ไจแอนท์พยายามปรามๆฮารุมิ 

"เอ..เอ่อ...ลุงไม่ได้หมายความอะไรแบบนั้น..."

ลุงโทชิโร่เองก็ตกใจไม่แพ้กันเมื่อเห็นท่าทีของเธอเช่นนั้น

"เป็นพวกผู้ชายประสาอะไรเนี่ย!! ต้องรอให้คนมาช่วยงั้นเหรอ ทำไมทั้งสองคนไม่บุกตะลุยฝ่าพวกมันพร้อมกับพาฉันออกไปจากตึกนี้เลยล่ะคะ!! เฮ้อ..ต้องมาติดแหง่กอยู่ที่นี่ไปจนถึงเมื่อไหร่กันน้า"

เมื่อสิ้นเสียงคำพูดของเด็กสาว ไจแอนท์กับลุงโทชิโร่จึงได้แต่คิดในใจ

(อะไรของอีนี่ฟะ...พูดได้กวนตีนฉิบหาย!! หึยยย ถ้าเป็นพวกโนบิตะหรือซูเนโอะล่ะก็ กูต่อยมึงคว่ำไปแล้ว..สัด...)

ไจแอนท์ได้แต่คิดในใจพร้อมกับส่งสายตาไปหาลุงโทชิโร่ก็พบว่าเขาเองก็กลุ้มใจเหมือนกัน...

(ท่าทางคุณหนูนี่คงจะเป็นสุดยอดตัวปัญหาเลยล่ะนะ)

ตอนนั้นเองก็ได้เกิดเสียงสัญญาณเตือนอะไรบางอย่างขึ้นที่มอนิเตอร์ทำให้ทุกคนในห้องต้องหันไปสนใจกับเสียงสัญญาณนั้น

"อะ..อะ..อะไรน่ะ!?  เมื่อกี้นี้มันอะไรกัน!?"

ฮารุมิรีบถามขึ้นมาเป็นคนแรก

"อืม....ดูเหมือนว่าจะมีพวกอีกาจะบินผ่านเซนเซอร์ตรวจจับที่ติดไว้ในตึกนี้น่ะนะ"

"แค่อีกาบินผ่านงั้นเหรอ....."

จากนั้นลุงโทชิโร่ก็อธิบายกลไกของระบบรักษาความปลอดภัยที่นี่ว่า นอกจากจะมีกล้องวงจรปิดแล้ว ตัวตึกเองก็มีระบบเซนเซอร์ตรวจสอบสิ่งที่ไม่ถึงประสงค์ที่อยู่ภายนอกอาคารเมื่อมีอะไรบางอย่างลุกล้ำเข้ามาใกล้ตัวอาคารด้วย แต่อย่างว่าแหละของพวกนี้ทำได้แค่เตือนเท่านั้น ไม่สามารถหยุดเจ้าพวกข้างนอกได้หรอก ไม่อย่างงั้นมันคงไม่เข้ามาเดินเพ่นพ่านทั่วตึกแบบนี้

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นทำเอาฮารุมิเริ่มแหกปากโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง

"ดะ..เดี๋ยวสิ!! ล้อกันเล่นใช่ไหม!! ที่นี่ไม่ได้เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดยังงั้นเหรอ!!"

"จะเป็นไรไหมน้า.."

ไจแอนท์เองก็เริ่มคิดหนักเหมือนกันว่าที่ที่เขาอยู่จะหลบซ่อนพวกมันไม่ให้รู้ตัวได้นานแค่ไหน

"ชั้น 5 นี้ยังปลอดภัยอยู่ เพราะว่าเราสามารถควบคุมชัตเตอร์ปิดทางเดินหลักได้ในหลายๆจุดจากที่นี่  พวกมันคงบุกเข้ามาถึงที่นี่ไม่ง่ายนักหรอก..."

ลุงโทชิโร่อธิบายสถานการณ์ปัจจุบัน

"เห.....ห้องนี้นี่ทำได้หลายอย่างจังเลยน้า"

ไจแอนท์เริ่มรู้สึกสนใจกลไกรักษาความปลอดภัยของที่นี่ขึ้นมา..

"นอกจากชัตเตอร์แล้ว ก็มีการควบคุมระบบการล็อกห้องด้วยไฟฟ้าแบบที่เธอด้วยไม่ใช่เหรอ?"

"อะไรกันล่ะนั่น!! ถ้าอย่างนั้นก็รีบปิดล็อกประตูและชัตเตอร์ทั้งหมดไม่ให้พวกมันเข้ามาจนถึงได้ห้องนี้ก็เรียบร้อยไม่ใช่เหรอ!! รีบๆทำเข้าสิค้า!!!!"

ฮารุมิยังคงโวยวายอย่างต่อเนื่อง

"เอ่อ เรื่องแบบนั้นถ้าลุงทำได้ลุงก็คงทำไปนานแล้วล่ะ..ถึงเส้นทางหลักจะกั้นไม่ให้พวกมันเข้ามาได้ แต่ก็ยังมีทางเดินส่วนต่างๆที่มาถึงที่นี่ได้ เหมือนอย่างที่ไจแอนท์คุงเดินเข้ามาที่นี่ในตอนแรกนั่นแหละ"

ไจแอนท์ได้แต่นิ่งเงียบ เขารู้สึกเห็นด้วยกับที่ลุงโทชิโร่พูด เพราะว่า..มันยังมีทางเดินที่ตรงเข้ามาที่นี่อยู่ แต่ถึงอย่างนั้นกว่าเขาจะเดินมาถึงที่นี่ได้ก็ยากพอดู

หลังจากนั้นลุงโทชิโร่ก็อธิบายยาวยืดว่า พวกมันจะบุกมาเร็วแค่ไหนตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับเวลาเพียงอย่างเดียวแล้ว เพราะมันมีจำนวนเยอะมากขึ้นเรื่อยๆก็คงจะพังทางเข้าเข้ามาได้ และการที่จะอยู่ที่นี่ได้นานเราก็ต้องหาทางไปซื้อเสบียงแถวๆนี้ด้วย อย่างเช่นตามตู้ขายน้ำผลไม้ที่อยู่ชั้นล่างของตึก

"ที่นี่น่ะเหรอครับ?"

"หา!? นี่มันใช่เวลาที่จะมาซื้อของไหมเนี่ย!"

หลังจากนั้นลุงโทชิโร่ก็อธิบายยาวบลาๆๆๆๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เขาพอจะทำได้และหาทางหลบซ่อนตัวจากพวกที่อยู่ข้างนอกห้อง รวมไปถึงจุดสำคัญต่างๆของตัวตึกที่อาจจะมีสิ่งของที่ใช้พอเป็นประโยชน์เหลืออยู่

หลังจากที่ได้ฟังลุงโทชิโร่อธิบาย ไจแอนท์ก็เริ่มพูดขึ้นมาว่า..

"การที่จะหลบซ่อนอยู่ที่นี่มันคงจะไม่ง่ายเลยสินะ?"

นอกจากนั้นเขายังบอกอีกว่า..ถึงจะดูสถานการณ์อะไรหลายๆอย่างจากกล้องวงจรปิดได้ มันก็ไม่สามารถที่จะหยุดยั้งพวกที่เดินเพ่นพ่านอยู่ในตึกได้หรอก มันจะดีกว่ามากถ้าหากมีใครสักคนที่จะคอยออกเดินสำรวจเส้นทางต่างๆตามตึกให้

หลังจากที่ลุงโทชิโร่พูดจบแล้ว เมื่อตอนนั้นเอง ไจแอนท์ก็เป็นอาสาขึ้นมาว่า

"ถ้ายังงั้นให้ผมเดินออกไปดูสถานการณ์ข้างนอกให้จะดีไหมครับ?"

ลุงโทชิโร่จึงหันมามองไจแอนท์พร้อมกับพูดว่า...

"ช่างเธอเด็กหนุ่มที่กล้าหาญอะไรอย่างนี้นะ...ถ้าหากฉันขอให้เธอออกไปสู้กับพวกข้างนอกเธอจะทำอยู่งั้นหรือ?"

"กะ...ก็ถ้าเรื่องนั้นมันช่วยไม่ได้นี่ครับ....ถ้าหากว่าถึงคราวจำเป็นจริงๆ ผมก็เป็นคนออกไปเอง..."

คำพูดของไจแอนท์ดูสั่นเล็กน้อย เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะเสี่ยงที่จะไปต่อสู้ข้างนอกเท่าไหร่ แต่ถ้าเพื่อทุกคนที่อยู่ในนี้แล้ว เขาคิดว่ามีแต่เขาเท่านั้นที่เหมาะสมจะทำหน้าที่นี้

จู่ๆลุงโทชิโร่ก็หัวเราะออกมา

"โฮะๆๆๆ ล้อเล่นน่ะ"

"อยู่ที่นี่สักพักคงไม่เป็นอะไรหรอกน่าพ่อหนุ่ม...เธอช่วยพวกเรามาเยอะพอแล้ว...แค่เห็นพวกเธอเครียดกันฉันก็อยากพูดอะไรอย่างอื่นมั่งแหละ..."

และตอนนั้นเองก็เกิดเสียงสัญญาณเซนเซอร์ดังขึ้นอีกครั้ง

"อะ..อะ..อะไร!!!?  คราวนี้มีอะไรอีกล่ะ!? อีกาบินผ่านเหรอ!?"

ฮารุมิชิงโวยวายก่อนคนแรก..

"เอ่อ...แบบนี้มัน..จุดจบชัดๆ...เหมือนงานชุมนุมซอมบี้อะไรแบบนั้น"

สิ่งที่ลุงโทชิโร่เห็นจากหน้าจอดูเหมือนว่ามันจะเป็นฝูงซอมบี้จำนวนมากกำลังเดินพังประตูชั้น 1 เข้ามาในสมทบกับพวกที่อยู่ด้านในอาคารแห่งนี้...

ฮารุมิที่ได้เห็นภาพนั้นบนจอถึงกับกรีดร้องออกมา..

"ไม่จริงใช่ไหม!! พวกมันมารวมกันตรงที่แบบนี้เราจะหนีไปทางไหนล่ะ!? ทางออกฉุกเฉินงั้นเหรอ!?"

ดูเหมือนว่าฮารุมิอยากจะรีบหาทางหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ ท่าทางเธอแตกตื่นสุดขีด..

ลุงโทชิโร่จึงหันมาเกลี้ยกล่อมเด็กสาวที่กำลังแตกตื่น..

"อ่า ใจเย็นๆก่อนนะครับคุณหนู ตอนนี้ถ้าหากออกไปข้างนอกห้องตอนนี้มันอันตราย"

"ไม่เอาไม่เอาๆๆๆๆ!!!!! ที่แบบนี้มันไม่ปลอดภัยแล้ว!! ไม่น่า ฉันยังไม่อยากตาย!! ฉันยังไม่อยากตาย!!"

ดูเหมือนว่าเธอจึงไม่ฟังที่เขาพูดเลย

และในตอนนั้นเองไจแอนท์ก็ได้เคาะประตูเสียงดังปัง!! พร้อมกับตะโกนบอกว่า...

หนวกหูโว้ย  ยัยบ้า!!

จากนั้นเขาจึงหันมาพูดกับลุงโทชิโร่

"เจ้าพวกฝูงซอมบี้พวกนั้นให้ผมเป็นคนจัดการเอง!! ได้โปรดให้ผมออกไปข้างนอกด้วยเถอะครับ..!!"

แน่นอนว่าลุงโทชิโร่ย่อมไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ไจแอนท์เลือก..

"เธอคิดอะไรของเธออยู่น่ะ ไจแอนท์คุง!? อยากจะตายหรือไงกัน!?"

แถมลุงโทชิโร่ยังพูดออกมาอีกว่า..
"เล่นมุกแบบนี้คิดว่าตลกหรือไง...พอได้แล้ว...เธอช่วยพวกฉันมากพอแล้ว.."

และตอนนั้นเองไจแอนท์จึงได้หันมายิ้มให้เขาพร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้น

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของไจแอนท์ผู้นี้จัดการเอง"

เมื่อได้ยินดังนั้นฮารุมิจึงพูดขึ้นมาว่

"..ทำอะไรก็ทำเลยและจัดการพวกมันให้หมดนะ ฉันขออยู่ที่นี่แหละ.."

ลุงยามโทชิโร่จึงต้องยอมไจแอนท์อีกครั้ง เขาอนุญาตให้ไจแอนท์ออกไปได้

นอกจากนั้นเขาบอกว่า เขาจะพยายามดูหน้าจอกล้องวงจรปิดและคอยให้ความช่วยเหลือด้านเส้นทางภายในอาคารให้กับไจแอนท์ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

"เข้าใจแล้วครับ ถ้างั้น...ขอตัวก่อนนะครับ"

แล้วไจแอนท์ก็ได้จัดแจงเตรียมอาวุธที่มีอยู่ในมือทั้งหมดเท่าที่หาได้ในห้องนั้นเพื่อไปจัดการฝูงซอมบี้ที่กำลังกรูกันเข้ามาใน 1 ชั้นล่างเพียงลำพัง

ในระหว่างที่ไจแอนท์เดินลงบันไดไปยังชั้น 1 นั้น เขาได้จัดการฝูงซอมบี้และเคลเบรอสจำนวนมากในตึกเพื่อเปิดเส้นทางให้เขาสามารถลงไปได้ 

ซึ่งแต่ก่อนที่จะลงไปถึงชั้นที่ 1 นั้น เขาได้หันไปเห็นห้องบางอย่างที่น่าสนใจเข้า ซึ่งมันก็คือ...

"ห้องบันทึกเสียง"

ภายในห้องนั้น เขาเห็นกล้องวิดีโอตัวหนึ่งตั้งอยู่ตรงกลางซึ่งดูเหมือนว่ามันยังใช้งานได้อยู่ แถมฉากด้านหลังที่กล่องหันไปนั้นก็ถูกจัดฉากไว้อย่างดี

แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ...มีไมโครโฟนที่ยังใช้งานได้อยู่แถวนั้นด้วย!! ตอนนั้นเองไจแอนท์ก็คิดในใจว่าไหนๆก็มาที่สตูดิโอ แถมมีกล้อง + ไมค์ครบแล้ว... ก็...ขอร้องสักเพลงก่อนไปลุยหน่อยละกัน..

ไจแอนท์ทำการเปิดกล้องวิดีโอและหยิบไมค์ออกมาก่อนเดินไปที่ฉาก

"เหะๆๆๆๆ เอาล่ะนะ...ขอสักเพลงละกัน"

เสียงดนตรีดังขึ้นมา...แล้วทันใดนั้นก็มีซอมบี้ตัวหนึ่งเดินเข้าประตูในขณะที่เขากำลังเปิดปากร้องเพลงพอดี!!!

เพลงของไจแอนท์ยังคงร้องต่อไปตามคลิปนี้

แต่ยังไม่ทันที่ไจแอนท์จะร้องเพลงจบ...

โผล๊ะ!!!!!

หัวของซอมบี้ตัวนั้นก็เกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุนแรงก่อนที่จะล้มลงนอนจมกองเลือดบนพื้นเสียชีวิต

"เฮ้ย!!! มันหมายความว่าไงฟะ!! เพลงของฉันมันไม่เพราะขนาดนั้นเลยงั้นเรอะ!!"

เมื่อไจแอนท์สำรวจซอมบี้ตัวนั้นดู เขาพบว่า...ซอมบี้ตัวนั้นตายเนื่องจากเส้นเลือดในสมองแตกซึ่งมีสาเหตุเกิดจากการได้รับคลื่นเสียงความถี่ในระดับนรกมากเกินไป...

ไจแอนท์จึงรู้สึกหงุดหงิดเป็นที่สุด พร้อมกับตีหน้าว่าพวกซอมบี้ทุกตัวนั้นเป็นพวกที่ไม่ชอบเพลงของเขาแน่ๆ และด้วยควยามแค้นนี้ เขาสัญญาว่า เขาจะจัดการพวกซอมบี้ที่อยู่ชั้น 1 ให้หมดเลย!!!

คลิปสรุปการผจญภัยของไจแอนท์ในตอนนี้

การต่อสู้ของไจแอนท์กับฝูงซอมบี้จำนวนมากที่ชั้น 1 กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว...เขาจะสามารถเอาชีวิตรอดจากการต่อสู้ครั้งนั้นได้หรือไม่ 

โปรดติดตามตอนต่อไป....

ได้ที่ >>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban 2 [เนื้อเรื่องส่วนที่ 12.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ตอนที่ 3)

======================================================================

แล้วก็ขอแถมท้ายเพลงที่ไจแอนท์ร้องฉบับเต็ม

ส่วนอันนี้เป็นเวอร์ชั่น Remix ทำนอง...

แสดงความเห็นบน Facebook!