โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 18]

18 แล้ว!!!! 18 สักที!!!!!!  ในที่สุดก็เขียนถึง 18+ เอ้ย ไม่ใช่!!!

แน่นอนว่าใครที่อ่านเนื้อเรื่องส่วนที่ 18 ก็ต้องเคยอ่านอันนี้มาแล้วสินะ!! >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 17]

สุดยอดอาวุธชีวภาพ : ไทแรนท์ T-002

หลังจากที่เดคิสุงิแยกกับโนบิตะ  เขาได้รีบวิ่งหาห้องควบคุมให้เร็วที่สุดเพียงลำพังเพื่อที่จะช่วยทุกคน และในตอนนั้นเองเขาก็ได้พบศพของนักวิจัยคนหนึ่งที่ดูน่าสงสัย และที่ศพนั้นก็ถือสมุดบันทึกบางอย่างไว้ ซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นข้อมูลที่สำคัญมาก เขาจึงได้หยิบมันขึ้นมาอ่านดูก็ต้องตกใจเพราะว่า....

"อย่างที่คิดไว้เลย...ในสถานการณ์แบบนี้มันต้องมีเจ้านั่นแน่นอน.."

เดคิสุงิพูดเช่นนั้นก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังห้องควบคุมต่อไป...ในตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องไปยังห้องควบคุมให้เร็วที่สุด

ตัดกลับไปทางด้านโนบิตะที่กำลังเผชิญหน้ากับไทแรนท์ T-002 ตามลำพังในห้องปิดตาย

ไทแรนท์ได้หันไปมองทางโนบิตะพร้อมกับเตรียมที่จะเดินเข้ามาหา แต่โนบิตะรู้สึกได้ถึงอันตรายจากมันจึงรีบยกปืนขึ้นแล้วสาดกระสุนโจมตีใส่มันทันที

ตอนที่โนบิตะยิงปืนใส่มันนั้น เขาได้พูดออกมาด้วยความโมโหว่า เป็นเพราะเจ้านี่ เพราะการทดลองบ้าๆเพื่อสร้างไอ้ตัวประหลาดแบบนี้ ทั้งพ่อกับแม่...ทั้งเพื่อน....ทั้งทุกคนในเมือง...ถึงได้กลายเป็นแบบนี้!!

"อภัยให้ไม่ได้  อภัยให้ไม่ได้!!!"

โนบิตะสาดกระสุนปืนพกยิงใส่มันอย่างบ้าคลั่ง กระสุนทุกนัดยิงเข้าตัวของมันหมด แต่ดูเหมือนว่าร่างกายของมันจะไม่เป็นอะไรเลย (พลังฟื้นฟูสูงกว่าพวกลิงเฟอโรวิเนอร์โต้เสียอีก) โนบิตะที่เริ่มตั้งสติได้เริ่มคิดว่าการสาดยิงกระสุนแบบนี้คงสร้างความเสียหายให้มันไม่ได้แน่ จึงตัดสินใจเล็งยิงไปที่ศีรษะที่คาดว่าเป็นจุดตายของมัน

โนบิตะยังคงยิงที่ศีรษะมันอย่างต่อเนื่อง ถึงจะทำให้มันชะงักจากการเดินได้เพียงชั่วครู่ แต่ดูเหมือนว่าบาดแผลที่ถูกยิงที่หัวกลับสมานกันได้อย่างรวดเร็ว (กะโหลกหนาเกินกว่าจะยิงเข้า) มันเห็นดังนั้นจึงใช้ขาถีบพื้นพุ่งเข้ามาโจมตีโนบิตะด้วยความเร็วสูง

โนบิตะไหวตัวทันจึงตัดสินใจกระโดดหลบและรู้สึกตกใจในพละกำลังมหาศาลของมันที่รุนแรงถึงขั้นต่อยพื้นแตกได้อย่างง่ายดาย ถ้าโดนเข้าไปกระดูกคงป่นเละแน่ๆ

 

แถมโจมตีที่หัวเท่าไหร่ก็ทำอะไรมันไม่ได้เลย โนบิตะคิดอยู่ว่าบางทีปืนพกอาจจะไม่แรงพอที่จะจัดการเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ได้แน่ เขาจะใช้ปืนพกพลังสูงโคลท์ไพธ่อนเลยดีไหม

เขาตัดสินใจที่จะไม่ใช้มันเพราะถึงมันจะมีพลังโจมตีสูงมากแต่แรงถีบตอนยิงก็สร้างความคลาดเคลื่อนในการยิงเป้าหมายเช่นกัน ถ้าหาจังหวะใช้ดีๆไม่ได้ เขาอาจจะพลาดท่าให้มันแน่นอน เขาจึงตัดสินใจที่จะใช้ปืนพกยิงหาโอกาสในการจัดการมันไปพลางๆก่อน

โนบิตะยิงกระสุนใส่มันไปเรื่อยๆพลางถอยหนีห่างจากตัวมัน จนกระสุนหมด โนบิตะได้แต่คิดหนักว่า เขาจะมีกระสุนพอที่จะจัดการมันหรือเปล่า ช่วงที่รีโหลดกระสุนอยู่นั้นไทแรนท์ก็โจมตีใส่เขาพอดี แต่เขาก็กระโดดหลบพ้นพร้อมกับใส่แม๊กกาซีนไปด้วย

"ปืนพกยิงหัวมันไม่เข้าเลย เจ้านี่ไม่มีจุดอ่อนเลยเหรอ"

ตอนนั้นเองที่โนบิตะสังเกตเห็นบางอย่างที่อยู่บนตัวมันกำลังขยับอยู่..เจ้าสิ่งนั้นดูเหมือนจะเป็น...

"เจ้านั่นมีหัวใจโผล่มาข้างนอก งั้นเหรอ..?"

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคำพูดของตำรวจที่เขาเคยเจอครั้งแรกที่สอนวิธีการปราบซอมบี้โดยการโจมตีเข้าจุดสำคัญ ซึ่งเขาไม่มั่นใจว่าจุดสำคัญที่ว่าจะเป็นเจ้าสิ่งที่เคลื่อนไหวที่ยื่นออกมาจากร่างกายของไทแรนท์หรือเปล่า แต่โนบิตะไม่มีทางเลือกจึงระดมยิงใส่ส่วนนั้นดู

โนบิตะยิงโจมตีใส่หัวใจที่ปูดออกมาภายนอกของมันและดูเหมือนว่า..มันจะชะงักไป ซึ่งได้ผลดีกว่าตอนโจมตีที่ศีรษะเสียอีก โนบิตะเห็นดังนั้นจึงมั่นใจเลยว่า บริเวณส่วนนั้นคือจุดอ่อนของมันแน่นอน จึงระดมยิงปืนพกใส่หัวใจมันอย่างต่อเนื่องจนมันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"ดีล่ะ...เท่านี้ก็หาวิธีจัดการมันได้แล้ว"

โนบิตะคิดที่จะใช้สถานที่ในห้องให้เป็นประโยชน์โดยการวิ่งอ้อมหลอดทดลองยักษ์ที่คั่นอยู่ในห้อง เพื่อหาจังหวะโจมตีมันจากมุมจนเสียหลัก และช่วงนั้นเขาก็จะใช้ปืนโคลท์ไพธ่อนจัดการมันซะเลย

แผนที่ประกอบสถานที่ในการต่อสู้จะเห็นได้ว่ามีหลอดทดลองยักษ์เรียงกันในห้อง

แต่ดูเหมือนว่าไทแรนท์มันไม่คิดที่จะเดินอ้อมไปตามแผนของโนบิตะ มันจึงใช้พลังแขนของมันปัดหลอดแก้วที่ขวางระหว่างมันกับโนบิตะจนแตกกระเด็นพุ่งเข้ากระแทกโนบิตะ ทำให้สารละลายทดลองในหลอดแก้วรวมถึงอวัยวะที่อยู่ในหลอดทดลองกระเด็นใส่เขารวมถึงซึมเข้าไปในบาดแผลใต้ผ้าของเขาด้วย (ทำให้โนบิตะได้รับปริมาณที-ไวรัส (T-Virus) ไปเต็มๆ) เขาพลาดซะแล้ว

อวัยวะในหลอดทดลองนั้นติดหนึบบนร่างกายเขา โนบิตะพยายามดึงมันออกได้สำเร็จแต่สายไปแล้ว.. ไทแรนท์ได้บุกเข้ามาถึงตัวเขาพร้อมกับใช้แขนบีบคอและยกร่างของเขาขึ้น

มันใช้มืออีกข้างที่มีกงเล็บยาวคมเงื้อไปข้างหลัง มันคิดจะใช้มือกงเล็บของมันสังหารโนบิตะ ในตอนนั้นเองที่โนบิตะเห็นจังหวะที่จะใช้ปืนโคลท์ไพธ่อนจัดการมันเสียที

"แกพลาดเองนะ ที่จับฉันไว้ในระยะใกล้ขนาดนี้"

ปัง!!!!!

กระสุนปืนแม็กนั่ม .357 พลังทำลายล้างสูงถูกยิงทะลุหัวใจของมันอย่างรุนแรงจนทะลุ  จนทำให้มันหมดสภาพและปล่อยมือจากโนบิตะก่อนที่จะล้มลงไปบนพื้น..

ในที่สุดโนบิตะก็สามารถล้มไทแรนท์ได้สำเร็จ เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหอบหลังจากที่พึ่งผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาเมื่อสักครู่นี้ พร้อมกับคิดในใจว่ามันจบหรือยัง

และตอนนั้นเองที่ประตูที่ปิดล็อกด้วยระบบรักษาความปลอดภัยของห้องได้เปิดออกเนื่องจากตัวระบบตรวจสอบชีพจรของตัวไทแรนท์แล้วว่าถูกจัดการแล้ว ทำให้เกิดความปลอดภัยในพื้นที่จึงอนุญาตให้เข้า-ออกห้องได้ตามปกติ...ซึ่งตอนนั้นเองพวกเพื่อนของโนบิตะได้ลงมาถึงชั้นล่างพอดี

"โนบิตะ ไม่เป็นไรใช่ไหม!?"

"ไจแอนท์.....ทุกคน"

ทางด้านเดคิสุงิที่อยู่ในห้องควบคุมระบบเรียบร้อยแล้ว เขาจึงดำเนินการจัดการเปิดระบบทางออกฉุกเฉินทันที ถึงแม้ว่าตัวระบบจะดูยุ่งยากและซับซ้อนแต่ด้วยความสามารถและสติปัญญาอันชาญฉลาดของเดคิสุงิทำให้เขาสามารถจัดการระบบได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กดปุ่มดำเนินการการทันที เขานึกว่าทุกอย่างจะเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่เขากลับได้ยินเสียงสัญญาณเตือนบางอย่างและพบว่าเจ้าสัญญาณนั้นมัน....

 

ตัดกลับมาทางด้านโนบิตะซึ่งได้รับการปฐมพยาบาลจากโดราเอม่อน (เป็นครั้งที่ 2) ซึ่งตัวเขาเองบอกว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะยืนขึ้นดีก็ต้องเซล้มลงไปอีกทำให้ไจแอนท์บ่นว่า ไม่เป็นไรซะที่ไหนกัน นายน่ะพักอยู่เฉยๆดีกว่า  และตอนนั้นเองที่ไจแอนท์หันไปถามโนบิตะว่าเจ้าสิ่งที่นอนอยู่ตรงนี้คือไทแรนท์ใช่หรือเปล่า โนบิตะก็บอกว่าใช่

ไจแอนท์จึงกระหน่ำยิงร่างไทแรนท์ซ้ำไม่ยั้ง ซูเนโอะจึงถามว่าทำไมไจแอนท์ถึงทำแบบนั้น ไจแอนท์บอกว่า เจ้าพวกตัวประหลาดที่เกิดจากที-ไวรัสพวกนี้มันไม่มีทางตายง่ายๆหรอก มันจะฟื้นขึ้นมาอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ทางทีดีควรจะจัดการมันให้เด็ดขาดกว่านี้เลยดีกว่า...

หลังจากกระหน่ำโจมตีได้สักพักไจแอนท์ก็บกว่า โอเคเพียงเท่านี้มันน่าจะตายจริงๆแล้ว (หรือต่อให้ไม่ตายมันก็คงใช้เวลานานกว่าจะฟื้นตัวได้) ตอนนั้นเองที่เขาและเพื่อนทุกคนต่างก็ได้ยินเสียงสัญญาณเตือนภัยดังไปทั่วห้อง

 "ตรวจพบวัตถุอันตราย ระบบทำลายตัวเองได้เริ่มทำงานแล้ว ขอย้ำอีกครั้ง ระบบทำลายตัวเองได้เริ่มทำงานแล้ว ขอให้นักวิจัยทุกท่านใช้เส้นทางหนี มุ่งหน้าไปยังทางออกรถไฟใต้ดินฉุกเฉินที่ชั้น B5 โดยด่วน"

เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนถึงกับสีหน้าถอดสีขึ้นมาทันที ไจแอนท์จึงได้พูดขึ้นมาว่า ระบบทำลายตัวเองนี่มันอะไรกันน่ะ หลังจากนั้นเดคิสุงิก็ประกาศออกมาจากลำโพงที่ห้องควบคุมว่า ดูเหมือนระบบทำลายตัวเองนี้จะหยุดมันไม่ได้เสียด้วย แต่ตอนนี้เขาได้จัดเตรียมเส้นทางหนีไว้แล้ว

เดคิสุงิย้ำอีกครั้งว่า ระบบทำลายตัวเองจะเริ่มในอีก 10 นาทีให้หลัง ขอให้ทุกคนรีบมารวมตัวกันที่ลิฟต์ทางออกฉุกเฉินโดยด่วน!!

เมื่อได้ยินดังนั้นโดราเอม่อนจึงรู้สึกตกใจมากดูเหมือนการหลบหนีครั้งนี้จะต้องแข่งกับเวลาเสียด้วย เซย์นะจึงเปิดดูนาฬิกาในโทรศัพท์มือถือของโทร ซึ่งอีก 10 นาทีให้หลังนั้นคือเวลา 6 นาฬิกา (6 โมงเช้า) ตรงเป๊ะเลย (ปัจจุบันเวลา 5.50 นาฬิกา)

นอกจากนั้นเดคิสุงิบอกว่า เดี๋ยวช่วงเวลานั้นเขาขอไปหาของบางอย่างก่อน อาจจะมาช้าไปนิด แต่ก็น่าจะทันรถไฟแน่นอน และจากนั้นสายลำโพงก็ตัดไป

ไจแอนท์จึงเป็นคนอาสาพยุงโนบิตะให้เองและให้พวกเพื่อนที่เหลือคอยช่วยคุ้มกันเคลียร์เส้นทางให้พวกเขาด้วย

การหลบหนีจากห้องทดลองที่กำลังจะระเบิดตัวเองในอีก 10 นาทีได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!!

โปรดติดตามในบทความถัดไปได้ที่ >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 19]

แสดงความเห็นบน Facebook!