โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 20]

ในที่สุดก็ถึงมาถึงช่วงที่ 20 เสียที หลังจากที่ทำให้หลายคนรอดูจนหง่อยมานานว่าเมื่อไหร่ มันจะฟัดกันสักที...ฮา  ก็นะ วันนี้ทั้งวันเจ้าของบล็อกพยายามหาวิธีตกแต่งตัวบล็อกอยู่โดยการดูนู่นนี่นั่นสารพัด และในที่สุดก็ได้เป็นบล็อกใหม่ที่ดูแล้ว.....เละ กว่าเดิมซะอีก (อาห์ จะแต่งทำไมวะเนี่ย)....

โอเค ยังมีใครจำเนื้อเรื่องบทที่แล้วได้บ้าง ถ้าจำไม่ได้ก็ไปดูมาก่อนซะ >>> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 19]

========================================================

พ่ายแพ้!!?

เหลือเวลาเพียง 5 นาทีเท่านั้นก่อนที่ระบบทำลายตัวเองจะระเบิดสถานที่แห่งนี้ทิ้ง พวกโนบิตะต้องอาศัยรถไฟฉุกเฉินชั้นใต้ดินในการหลบหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่ยังไม่ทันที่จะได้ขึ้นรถไฟ ไทแรนท์ สุดยอดอาวุธชีวภาพตัวฉกาจก็ได้ปรากฏตัวออกมาเพื่อจัดการพวกโนบิตะ

แผนที่ประกอบฉาก
ขบวนที่หนึ่งหัวรถไฟ (จุดที่ควบคุมรถไฟ)
- มิโดริคาว่า เซย์นะ
- โอกะ เคนจิ
ขบวนที่ 2 (ด้านหน้าของโนบิตะ)
- โดราเอม่อน
- โฮเนคาว่า ซูเนโอะ
ขบวนที่ 3
- ทานากะ ยาสุโอะ
- มินาโมโตะ ชิสุกะ
กลางชานชะลา
- โนบิ โนบิตะ กับโกดะ ทาเคชิ และ ไทแรนท์ที่กำลังตามมาข้างหลัง
ภายในห้องทดลอง
- เดคิสุงิ ฮิเดโทชิ

"ระบบทำลายตัวเองจะเริ่มทำงานในอีก 5 นาที ขอให้เจ้าหน้าที่ทุกคนรีบใช้เส้นทางหนีไปยังรถไฟฉุกเฉินที่ชั้น B5 โดยด่วน"

เสียงประกาศตามลำโพงยังคงดังอย่างต่อเนื่องเพื่อบอกเส้นตายของสถานที่แห่งนี้

"มันเป็นตัวบ้าอะไรกันวะ"

ไจแอนท์ประหลาดใจกับการเปลี่ยนรูปร่างของมันที่มีกล้ามเนื้อที่หนาขึ้น

"เจ้านั่น...ทั้งๆที่ใช้ปืนยิงทะลุหัวใจมันแล้วแท้ๆ"

โนบิตะพูดออกมา

สิ่งที่ทุกคนเห็นอยู่ตอนนั้นคือ ความสามารถที่น่ากลัวของสุดยอดอาวุธชีวภาพตัวนี้ การกลายพันธุ์ที่เปลี่ยนแปลงลักษณะทางกายภาพให้แข็งแกร่งขึ้น จากไทแรนท์ธรรมดาจนกลายเป็น "ซุปเปอร์ไทแรนท์ (Super Tyrant)"

 จังหวะที่มันกำลังปรับสภาพตัวเองในการกลายร่างอยู่นั้น ยาสุโอะที่อยู่บนขบวนรถไฟก็ตะโกนขึ้นมาว่า

"ไจแอนท์...โนบิตะ...รีบเข้ามาในรถไฟก่อน อย่าพึ่งไปสนใจมัน  เดี๋ยวเราใช้ตัวรถไฟเป็นที่กำบังก็ได้"

ซึ่งไจแอนท์เองก็เห็นด้วยกับยาสุโอะจึงพยายามรีบพาตนกับโนบิตะขึ้นไปบนรถไฟก่อน ซึ่งการตัดสินใจของไจแอนท์นั้นทำให้โนบิตะถึงกับหน้าถอดสี..

โนบิตะไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งเพราะ ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นไม่เคยต่อสู้กับเจ้าตัวนี้มาก่อน มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รับรู้อันตรายของมันเป็นอย่างดีจากการต่อสู้ครั้งแรก ขืนใช้รถไฟเป็นที่กำบังล่ะก็ รถไฟได้ถูกมันต่อยกระจุยจนพังยับเยินไม่เหลือทางหนีสำหรับพวกเขาแน่ๆ

ไม่คิดเช่นนั้นโนบิตะจึงผลักไจแอนท์ (ด้วยแรงที่เราก็รู้ดีว่ามันมาจากไหน) ให้ถอยออกไปก่อน ทำเอาไจแอนท์ไม่พอใจมากถึงกับพูดว่า ทำบ้าอะไรของนายวะ โนบิตะ

โนบิตะจึงบอกไจแอนท์ว่า จะปล่อยให้เจ้านี่เข้าใกล้รถไฟไม่ได้เด็ดขาด เขาต้องจัดการมันก่อน!! และไม่ต้องห่วง เขารู้จุดอ่อนของมันดี  โนบิตะจึงได้ชักปืนขึ้นพร้อมกับเล็งยิงไปที่จุดอ่อนของมันทันที

ซึ่งก็คือตำแหน่งหัวใจของมัน...แต่ดูเหมือนว่า..กระสุนปืนพกธรรมดาจะเจาะไม่เข้าเลย ทำให้โนบิตะตกใจมาก เพราะตอนต่อสู้ก่อนหน้านั้นมันยังยิงเข้าอยู่เลยนี่นา!!

ตอนนั้นเองมันจึงได้พุ่งเข้ามาโจมตีโนบิตะที่กำลังตกใจอยู่

โนบิตะที่พึ่งรู้สึกตัวจึงพยายามหลบ แต่เขารู้ดีว่ามันช้าเกินไปคงโดนมันเล่นงานแน่ และในตอนนั้นเองที่ไจแอนท์ได้กระโจนใส่เขาทำให้พวกเขารอดพ้นจากการโจมตีของไทแรนท์ได้อย่างฉิวเฉียด

"ไอ้เจ้าบ้าเอ้ย ตั้งสติดีๆหน่อยสิ เกือบไปแล้วไหมล่ะ" ไจแอนท์ตะคอกใส่โนบิตะ ทำให้เขารู้สึกผิดจึงได้กล่าวขอโทษออกมาที่เหม่อไปหน่อย ซึ่งการโจมตีของมันทำให้ไจแอนท์รู้เลยว่านี่คือสิ่งที่โนบิตะพูดถึงก่อนหน้านั้นแน่ๆว่าทำไมถึงไม่อยากให้มันเข้าใกล้รถไฟ ด้วยพละกำลังขนาดนี้มันคงจะพังรถไฟเละไม่เป็นชิ้นดีแน่ ไจแอนท์จึงตัดสินใจใช้ปืนลูกซองที่เขามียิงล่อมันออกมา

ช่วงนั้นเองที่มันได้ใช้เล็บพุ่งเข้าโจมตีไจแอนท์ แต่โชคดีที่เขาหลบทัน เขาจึงได้แต่คิดว่า ถึงช็อตกันเหมาะจะยิงเป้าหมายขนาดใหญ่ แต่ก็ต้องใช้เวลาเล็งนานเหมือนกัน ทำให้เขาลำบากมากที่ต้องต่อสู้กับศัตรูที่มีความเร็วระดับนี้  แต่ไจแอนท์ก็สามารถหาจังหวะยิงใส่ช่วงท้องของมันจนได้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นอะไรเลย  โนบิตะที่เห็นดังนั้นจึงคิดว่า คงมีแต่เขาเท่านั้นที่จะต้องลงมือเสียแล้ว

ตอนนั้นเองที่โนบิตะได้หยิบปืนโคลท์ไพธ่อนที่บรรจุกระสุนแม็กนั่มขึ้นมา พร้อมกับหาจังหวะเล็งยิงใส่จุดอ่อนมันตอนที่มันเล่นงานไจแอนท์ กระสุนแม็กนั่ม .357 พุ่งเข้าใส่ตำแหน่งที่เป็นหัวใจของมันอย่างแม่นยำ

ไจแอนท์ที่เห็นดังนั้นจึงรู้สึกดีใจที่โนบิตะยิงใส่จุดอ่อนมันได้สำเร็จทำให้มันนิ่งไป แต่ดูเหมือนว่าในคราวนี้..มันกลับคลั่งขึ้นไปอีกที่แผลเก่าของมันถูกเปิดขึ้นมาอีกครั้งด้วยฝีมือของโนบิตะ ทำให้มันตะโกนร้องด้วยน้ำเสียงแห่งความโกรธแค้น

มันใช้กำปั้นต่อยลงพื้นเพื่อทำอะไรบางอย่าง ทำให้โนบิตะนึกขึ้นได้ว่าสถานการณ์แบบนี้เขาเคยเจอมาก่อน ใช่แล้ว เจ้าไทแรนท์พยายามหาอะไรบางอย่างปาใส่เขานั่นเอง ซึ่งก็คือเศษหินที่แตกบนพื้น โนบิตะจึงตั้งท่าป้องกันการโจมตีของมัน

โนบิตะไม่อาจจะหลบการโจมตีของเศษหินที่พุ่งเข้ามาอย่างรุนแรงได้ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสพร้อมกับปืนโคลท์ไพธ่อนที่หล่นหลุดมือไป ไจแอนท์เห็นดังนั้นจึงจัดการใช้ปืนลูกซองเล็งยิงใส่ไทแรนท์เพื่อแก้แค้นแทนโนบิตะ แต่มันรู้ตัวทันจึงใช้หลังมือตอกเข้าใส่ไจแอนท์อย่างแรง

ทำเอาปืนลูกซองที่ไจแอนท์ใช้อยู่หักเป็น 2 ท่อนทันที พวกเพื่อนๆที่อยู่ในเหตุการณ์บนรถไฟจึงรีบพังกระจกพร้อมกับยิงปืนรุมใส่ไทแรนท์เพื่อช่วยทั้ง 2 คนนั้นทันที

การที่เพื่อนๆรุมยิงปืนใส่มันทำให้ไทแรนท์ชะงักเล็กน้อยตอนที่มันพยายามเดินเข้ามาหาโนบิตะอย่างช่าๆ  เคนจิบอกให้โนบิตะรีบหนีไปเร็วเข้า แต่ดูเหมือนว่าไทแรนท์จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าโนบิตะเสียแล้ว

"อะ...อะไรกัน...ขะ ขยับไม่ได้"

โนบิตะในตอนนี้...ขยับร่างกายไม่ได้ เขาเริ่มมองเห็นภาพของไทแรนท์ค่อยๆเงื้อมือที่เต็มไปด้วยกงเล็บขึ้นอย่างช้าๆ....

เขารู้ทันทีว่า บางทีนี่อาจจะเป็นภาพที่เห็นชัดเจนที่สุด...

ตอนที่เขา....

กำลัง...

จะถูก...

ฆ่าตาย...

"ฉันยังไม่อยากตาย......ฉันอยากจะตื่นจากฝันร้ายนี่"

ในตอนนั้นน้ำตาของโนบิตะก็เริ่มไหลเมื่อนึกถึง....ความตาย...ที่กำลังมาเยือน....

ในตอนนั้นเองที่ความทรงจำของโนบิตะในอดีตที่กล่าวถึงความไม่เอาไหนของตัวเองเริ่มหลั่งไหลเข้ามา เขานึกถึงคำพูดของคุณแม่ที่พร่ำบ่นในเรื่องการบ้านที่เขาทำไม่ได้....และมีโดราเอม่อนคอยให้กำลังใจอยู่ห่างๆ

"โนบิตะ ถ้ายังทำการบ้านไม่เสร็จก็ไม่ต้องกินข้าวเย็นนะ"

"มะ ไม่ไหวอ่ะครับ คุณแม่......มันยากเกินไป"

"สู้ๆ โนบิตะ พยายามเข้า นายต้องทำได้ โน บิ ตะ!!!"


-----------------------------------------

"ห่วยจริงๆเลยแกเนี่ย โนบิตะ!!!"

"ฉะ ฉันไม่ผิดนะ ไจแอนท์ต่างหากที่โยนสูงไป"

"แกว่าฉันผิดเหรอฮะ!!"

โป้กกกกกกก

โอ้ยยยย


แต่ถึงกระนั้นก็มีความทรงจำที่มีความสุขเหลืออยู่ในช่วงเวลานั้น

"โนบิตะ ได้เวลาข้าวเย็นแล้วนะลูก"

"โนบิตะ ขอโทษที่ทำให้คอยนะ"

"โดราเอม่อน!! ช่วยเอาของวิเศษออกมาที"

"เฮ้อ...นายเนี่ยน้า..."

"ยังไม่เคยพยายามทำอะไรด้วยตัวเอง เอาแต่พึ่งของวิเศษของวิเศษอยู่นั่นแหละ แล้วถ้าฉันจะกลับไปที่โลกอนาคตนายจะอยู่ได้ยังไง.."

 เพล้ง!!!!!


แต่ทุกอย่างนั้นเป็นเพียงความฝันชั่วครู่ .....

ความจริงนั้นโหดร้ายเสมอ....

ฉึก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

โปรดติดตามตอนต่อไป....
 ได้ที่ >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 21]

แสดงความเห็นบน Facebook!