โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 1.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ทาเคชิ)

เนื้อเรื่องนี้เป็นเนื้อเรื่องของเกมโดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban ภาค 5 ที่เป็นเนื้อเรื่องในส่วนของไซด์สตอรี่ในมุมมองของอีกตัวละครหนึ่งที่ปรากฏขึ้นใน Muda ni Kaizouban ภาค 1

ซึ่งก็คือตอนที่พวกโนบิตะกับผองเพื่อนกลับมาที่บ้านของโนบิตะและเตรียมแยกย้ายกันกลับบ้าน และในตอนนั้นเองที่พวกเขาพบว่าโลกของพวกเขาทั้งใบนั้นเปลี่ยนไปแล้ว พวกเพื่อนๆของโนบิตะต่างก็ต้องหาทางเอาตัวรอดจนกว่าจะมาพบกันที่โรงเรียนอีกครั้ง ซึ่งพวกเพื่อนๆของโนบิตะเองก็ต้องเผชิญหน้าจากอันตรายไม่ต่างจากโนบิตะเช่นกัน

หลังจากที่เขียนเนื้อเรื่องของชิสุกะไปในบทความที่แล้ว  โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 1.5] : Side Story - ภาคชิสุกะ

เนื้อเรื่องนี้ก็ต้องกล่าวถึงเพื่อนคนสำรคัญอีกคนหนึ่งของโนบิตะ ซึ่งก็คือโกดะ ทาเคชิ หรือที่เรียกติดปากว่า ไจแอนท์ นั่นเอง โดยในบทความนี้เราจะได้เห็นความรู้สึกต่างๆของไจแอนท์ในช่วงเวลานั้น ซึ่งหลังจากที่ได้อ่านดูท่านจะพบว่า..ในตัวไจแอนท์มีอะไรที่น่าสนใจกว่าที่คิดในสถานการณ์เช่นนี้

เนื้อเรื่องในบทความนี้เกิดขึ้นในเวลาเดียวกับบทความนี้ >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 1]

ท่านสามารถดูคลิปประกอบเนื้อเรื่องได้ข้างล่าง

หน้าที่ของไจแอนท์

วันที่ 28 เดือนกันยายน ปี 2004
 

ตอนที่ทุกคนกลับมาจากการเที่ยวพักผ่อนอันแสนสนุกสุดเหวี่ยง

เมื่อมาถึงบ้านของโนบิตะ พวกเพื่อนๆก็ได้บอกลาโนบิตะและขอตัวกันกลับบ้าน ซึ่งไจแอนท์เองก็เช่นกัน ซึ่งก่อนเขาออกจากบ้าน เขาก็บอกให้โนบิตะไปทักทายคุณแม่ด้วยล่ะ

ก่อนที่ไจแอนท์จะลงบันได้เขาก็ได้ยินเสียงโหยหวนบางอย่าง แต่เขาคิดว่า เขาคงหูแว่วไปเอง

เขาเดินลงมาชั้นล่างก็เห็นแม่ของโนบิตะหันหลังอยู่ในครัวพร้อมกับทำอะไรบางอย่างเสียงแปลกๆ ไจแอนท์ได้แต่คิดในใจว่า สงสัยกำลังทำอาหารเย็นอยู่แน่ๆ ซึ่งเขาเองก็ไม่ต้องการไปรบกวนคุณแม่ของโนบิตะเช่นเดียวกับชิสุกะ และซูเนโอะ จึงตัดสินใจเดินออกจากบ้านไป

ไจแอนท์ ซูเนโอะและชิสุกะได้เดินออกจากบ้านของโนบิตะ พวกเขาก็ต้องพบว่าเมืองข้างนอกตอนนี้มีบรรยากาศบางอย่างแปลกไป ซูเนโอะเป็นคนพูดทักขึ้นมาก่อนว่า พวกเธอรู้สึกแปลกๆอะไรบ้างหรือเปล่า

และตอนนั้นชิสุกะก็ได้สังเกตเห็นอะไรบางอย่างซึ่งมันก็คือ..

"อะไรน่ะ เกิดไฟไหม้งั้นเหรอ!!"

ไจแอนท์พูดขึ้นมาหลังจากที่เห็นเพลิงไหม้และควันไฟตามท้องถนน อาคาร ต่างๆบริเวณที่อยู่ห่างออกไป

"เฮ้ ไจแอนท์ ทางที่อยู่ตรงนั้นมันเป็นบ้านนายไม่ใช่เหรอ"

"อย่าปากเสียนะเว้ย เจ้าซูเนโอะ!!"

และตรงนั้นเองชิสุกะก็บอกให้ดูว่าทางตรงนั้นมีคนอยู่ด้วย

ไจแอนท์จึงบอกว่ายังไงก็แล้วแต่ ไปดูกันเถอะอยู่ตรงนี้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา

ตรงนั้นมีคนคนหนึ่งกำลังก้มลงทำอะไรบางอย่างอยู่ (พวกไจแอนท์ยังไม่เห็นสภาพคนที่นอนข้างล่าง)

"เฮ้ยย นายน่ะ ทำอะไรอยู่งั้นเหรอ"

ชิสุกะก็พูดเสริมว่า รู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ แต่พวกเขาอาจจะต้องการความช่วยเหลือก็ได้

ไจแอนท์ ซูเนโอะ และชิสุกะจึงเข้าไปเดินดูใกล้ๆอีก

"เฮ้ย!! เป็นอะไรไหม มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่น่ะ"

ไจแอนท์พยายามถามคนๆนั้น ขณะที่เขากำลังนั่งทำอะไรบางอย่างกับคนข้างล่างอยู่

"จะ ไจแอนท์ บางทีเขาอาจจะยุ่งอยู่ก็ได้นะ"

ซูเนโอะพูดขึ้นมา

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดูไม่ค่อยดีเลย"

ชิสุกะถามคนๆนั้นต่อ

และในตอนนั้นเอง คนที่ก้มลงทำอะไรบางอย่างกับคนข้างล่าง ก็ค่อยๆลุกขึ้นและหันมามองพวกเขาอย่างช้าๆ

ซึ่งการกระทำของเขาทำให้พวกไจแอนท์มองเห็นสิ่งที่เหมือนกับคลิปข้างล่างนี้เป๊ะ!!

กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ชิสุกะกรี๊ดร้องกับภาพสยดสยองเบื้องหน้าพร้อมกับถอยหลังออกมา

"ฮะ..เฮ้ย!!! แก...แก.. เป็นตัวอะไรกันแน่วะ!!"

"จะ จะ จะ จะ... ไจแอนท์!!!"
ซูเนโอะเองก็ตกใจกลัวจนพูดอะไรไม่ออก

และแล้วเจ้าสิ่งที่ดูเหมือนสัตว์ประหลาดนั้นก็เดินเข้ามาหาพวกเขา

ทำให้พวกไจแอนท์ ซูเนโอะ และชิสุกะ แยกกระจายไปคนละทางอย่างไว เพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยกับเจ้านี่

"คะ คนนี้ เขา..เป็นอะไรไปแล้วเนี่ย"

ชิสุกะยิ่งสงสัยหนักขึ้นเมื่อเห็นสภาพที่น่าสยดสยองและรอยเลือดที่เปรอะเต็มหน้าเจ้าสัตว์ประหลาดนั่น

และตอนนั้นเองที่ซูเนโอะได้มองเห็นว่า..มีร่างของเด็กผู้หญิงคนนึงในสภาพเละเทะจมกองเลือดเหมือนถูกกัดจนเละโดยฝีมือเจ้านั่นด้วย

ตอน นั้นเองที่ไจแอนท์บอกให้ทุกคนตั้งสติพร้อมกับให้ทุกคนรีบกลับไปบ้านของโนบิ ตะและขอความช่วยเหลือจากโดราเอม่อนดีกว่า!! เรื่องแบบนี้มันเกินสามัญสำนึกของพวกเขาแล้ว!

ชิ สุกะจึงพูดแย้งว่า..แต่เราเดินกันมาไกลจากบ้านของโนบิตะมากแล้วนะ แล้วก็.... เธอมองไปทางซอมบี้เบื้องหน้าที่ดูเหมือนว่ามันจ้องจะเล่นงานเธอคนเดียว มันจึงพยายามเดินเข้าไปหาเธอช้าๆโดยไม่สนใจไจแอนท์กับซูเนโอะที่อยู่คนละ ฝั่ง

ซูเนโอะเองก็พูดขึ้นมาว่า เขาเองก็เป็นห่วงพ่อกับแม่ของเขามากกว่า

แต่ไจแอนท์บอกว่า เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังก็ได้ แต่เรื่องนี้สำคัญกว่า ถ้าหากเจอโดราเอม่อนล่ะก็ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย!!

และ ตอนนั้นเองชิสุกะก็เห็นว่ามีรถบรรทุกคันนึงวิ่งมาตามถนนที่เธอวิ่ง อยู่..ซึ่งดูเหมือนการขับของรถคันนั้น...... ไม่มีท่าทีว่าจะช้าลงเลย!!!! 

เธอจึงตะโกนบอกให้ไจแอนท์และซูเนโอะรีบหลบไปไกลๆทันที เพราะเจ้ารถบรรทุกคันนั้นกำลังพุ่งตรงมาทางนี้แล้ว!!!!

(เหตุการณ์นี้เหมือนกับเหตุการณ์เริ่มต้นใน RE2 มาก ซึ่งถ้าใครนึกภาพไม่ออกดูคลิปข้างล่างประกอบ จะเข้าใจว่าทำไมรถบรรทุกถึงไม่เบรค)

เมื่อ รถบรรทุกพุ่งชน(ซอมบี้จนเละเทะ)กับรถอีก 2 คันเบื้องหน้าพวกเขาจึงทำให้เกิดระเบิดไฟลุกท่วม ตรง 4 แยกที่พวกเขายืนอยู่จนทำให้พวกเขาไม่สามารถเดินไปหากันได้

"บ้าเอ้ย!! ไฟไหม้ขนาดนี้ก็เดินไปหากันไม่ได้น่ะเซ่!!"

ไจแอนท์ตะโกนออกมาจากทางซ้ายของถนน

"ไจแอนท์ ขืนอยู่ตรงนี้นานล่ะก็อันตรายแน่ นัดเจอกันที่อื่นก่อนเถอะ.."

ซูเนโอะพูดมาจากทางฝั่งขวาของถนน

"โรงเรียนอยู่ใกล้ที่นี่มากที่สุด ฉันคิดว่าพวกเราน่าจะไปรวมตัวกันที่นั่นดีกว่านะ"

ชิสุกะเองก็ตะโกนมาจากถนนอีกเส้นหนึ่งเช่นกัน

ไจแอนท์ที่อยู่ฝั่งซ้ายของถนนได้ยินดังนั้นจึงตัดสินใจตะโกนให้ทุกคนเป็นครั้งสุดท้ายว่าให้แยกย้ายแล้วไป พบกันที่โรงเรียนเลยก็แล้วกัน และก็ขอให้ทุกคนระวังตัวด้วย พร้อมกับบอกว่า พวกโนบิตะเองก็คงจะต้องตามไปที่โรงเรียนด้วยแน่ๆ

พวกเพื่อนของโนบิตะจึงต้องแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทางเพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงเรียน 

"ระ โรงเรียน..... มันไปทางไหนกันฟะเนี่ย?"

ไจแอนท์ตกใจมากที่พบว่าบนเส้นทางถนนที่เขายืนอยู่นั่นมีเจ้าพวกคนประหลาดน่ากลัวพวกนั้นเเดินเต็มถนนไปหมด ซึ่งเขารู้ดีว่าถ้าเข้าไปใกล้พวกนั้นคงไม่ปลอดภัยแน่

"อะ...ไอ้พวกนั้น อยู่กันเต็มถนนหมดเลยหรือเนี่ย"

ไจแอนท์จึงเดินหลบหนีเจ้าพวกนั้นมาตามเส้นทางบนถนน ซึ่งพวกมันต่างก็ไล่ตามไจแอนท์เหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าโชคดีมากที่พวกมันวิ่งช้า ทำให้ไจแอนท์สามารถวิ่งหนีพวกมันมาได้ไม่ยากนัก

 เขาวิ่งหนีเรื่อยๆจนมาถึงตรอกซอบแคบๆเล็กๆที่กั้นด้วยประตูเหล็ก เขาจึงรีบเปิดประตูหนีพวกซอมบี้จำนวนมากเข้าไปข้างใน

ประตูเหล็กนั้นพาเขาเดินมาถึงตรอกซอยเล็กแห่งหนึ่ง

ปรากฏว่า..เขาวิ่งมาเจอตรอกที่เป็นทางตันเข้าให้และในตรอกนั้นก็มีพวกซอมบี้อยู่ 2 ตัวเสียด้วย

"ฮะ...เฮ้ยย!! ตรงทางนี้ก็มีเรอะ!!"

เขาคิดหนักว่า เขาจะทำอย่างไรดี... ตรงนี้ก็ไม่มีที่ให้หนี ประตูก็ล็อก ตรงทางออกตรอกซอยก็มีรถขวางอีก แถมซอมบี้พวกนั้นก็เดินเข้ามาใกล้เข้าเรื่อยๆ

เขาสังเกตเห็นว่ามีตำรวจนายหนึ่งนอนอยู่บนพื้นที่อยู่หลังเขา เขาจึงรีบวิ่งไปขอความช่วยเหลือ

"คะ...คุณตำรวจ ช่วยผมที!!"

แต่พอเขาเข้าไปใกล้ตำรวจก็พบว่า ตำรวจคนนั้นนอนจมกองเลือดสภาพเละเทะทำให้ไจแอนท์รู้ทันทีว่าตำรวจคนนี้ตายแล้ว

เขาสังเกตเห็นของบางอย่างที่ตกอยู่ใกล้กับศพตำรวจ...ใช่แล้ว มันคือปืน...ปืนพกเบเร็ตต้า.. ไจแอนท์จึงรีบหยิบมันขึ้นมาพร้อมกันหันมาจ่อหน้าพวกซอมบี้ทันที

"เฮ้ย...อย่าเข้ามานะ...หยุดอยู่ตรงนั้น...ไม่งั้นยิงนะ!!"

ไจแอนท์พยายามพูดขู่แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล มันยังก้าวเท้าเข้ามาหาเขาเรื่อยๆ  ไจแอนท์ได้แต่คิดหนักในใจ ที่ผ่านมาเขาทำตัวเป็นเด็กอันธพาลมีเรื่องชกต่อยมามาก แต่เรื่องการใช้ปืนจริงยิงฆ่าคนพวกนี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่เขาเคยคิดมาก่อนเลย  แถมเขาเองก็ไม่รู้วิธีใช้ปืนเสียด้วย

"สถานการณ์แบบนี้ ถ้าเป็นโนบิตะล่ะก็..."

ไจแอนท์ได้นึกถึงโนบิตะในสถานการณ์นี้ ถึงหมอนั่นจะอ่อนแอ ปวกเปียก แต่ก็เป็นคนที่มีพรสวรรค์ในการยิงปืนชนิดหาตัวจับยาก ใช่แล้ว...ถ้าเป็นโนบิตะจะต้องรู้วิธีใช้ปืนจากสถานการณ์แบบนี้ได้แน่ๆ แต่คนที่ใช้ปืนตอนนี้กลับเป็นเขานี่สิ

ตอนที่เขากำลังคิดหนักพวกซอมบี้ก็เดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ ทำให้ไจแอนท์กดดันมากขึ้น..

"จะ จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย!!!!!"

ไจแอนท์ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วในสถานการณ์เช่นนั้น เขาจึงต้องจำใจใช้ปืนพกที่ได้จากตำรวจยิงใส่ซอมบี้ทั้งสองคนหลายนัดอย่างตื่นตระหนก 

ในที่สุดเขาก็จัดการพวกมันได้ และเดินมายืนพิงกับประตูเหล็กอีกด้านหนึ่งด้วยสีหน้าเหนื่อยหอบ....

"ทะ ทะไงดี....ฉัน....ฉันฆ่าคนตายซะแล้ว"

จริงอยู่ที่เขาต่อยตีกับคนอื่นมานักต่อนัก แต่สำหรับเรื่องการจับปืนจริงขึ้นมายิงคนจนตายนั้น...ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยาก ได้ เขาไม่อาจจะทำใจกับมันได้

"แม่จ๋า....ผม...จะทำไงดี"

ไจแอนท์เริ่มนึกถึงแม่...เขารู้สึกสับสนมากในตอนนี้ เขาเริ่มทำอะไรไม่ถูก แขนและขาสั่นไปหมด ทั้งตกใจ ทั้งกลัว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่เหมือนเป็นฝันร้ายที่เขาอยากจะตื่นจากมัน...

ในตอนนี้เองเป็นตอนที่เราได้เห็นตัวตนที่อ่อนแอของไจแอนท์ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้

ในระหว่างที่ไจแอนท์ยืนคิดตอนที่พิงประตูเหล็กอยู่นั้น ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาจากอีกฝั่งของประตูเหล็กและเปิดประตูเข้ามา (เนื่องจากประตูเหล็กนั้นถูกล็อกจากอีกฝั่งทำให้คนๆนั้นสามารถเปิดประตูออกมาได้) ทำให้ไจแอนท์ตกใจมากที่จู่ๆก็มีคนโผล่มาทางข้างหลังเขา

ไม่นานนักชายคนนั้นก็กระชากตัวไจแอนท์เข้าไปหาอย่างแรง

"เจ็บ!!!"

การกระทำของเขาทำให้ไจแอนท์ตกใจหนักเข้าไปอีก

"ย้ากกกกกกกก!!!!!"

สิ่งที่ไจแอนท์เห็นก่อนที่ทุกอย่างจะดำมืดไปคือภาพของชายคนนั้นเงื้อกำปั้นและต่อยลงมาบนใบหน้าของเขาอย่างแรง และตามมาด้วยเสียงทุบตีซ้ำๆกันหลายครั้ง  ชายคนนั้นต่อยไจแอนท์อย่างบ้าคลั่งโดยที่ไจแอนท์ไม่อาจจะโต้ตอบได้ เพราะในตอนนั้นเขาไม่มีสติอยู่กับตัว จนในที่สุดไจแอนท์ก็ถูกต่อยจนสลบไป

ในช่วงที่ทุกอย่างดำมืดนั้นเราจะได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้น หัวเราะอย่างสติแตกพร้อมกับหยิบปืนพกที่ไจแอนท์ถือขึ้นมา

"เฮะๆๆๆๆๆ  ฮะๆๆๆๆ ไอ้เด็กนี่มันมีของดีด้วยว่ะ"
 

หลังจากนั้นก็มีเสียงของผู้ชายอีกคนหนึ่งดังขึ้นด้วยความตกใจ..

"คาชิวาบาระ (柏原 : Kashiwabara) !? นี่นายทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย!!!  แล้วเจ้าเด็กนั่นล่ะ.."

คำพูดของชายคนนั้นทำให้เรารู้ว่า คนที่ทำร้ายไจแอนท์นั้นชื่อคาชิวาบาระ

"ฮะฮะ...ดูนี่สิ  ของจริง.....ปืนของจริงๆล่ะ ฮ่าๆๆๆ"

ชายที่ชื่อคาชิวาบาระยังคงสนใจปืนที่เขาขโมยมาจากไจแอนท์อย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจชายอีกคน ซึ่งเป็นคนรู้จักกัน

"เมื่อกี้ฉันเห็นนะ ไอ้เด็กนี่มันขโมยมาจากตำรวจที่ตายแล้วมาใช้ด้วยล่ะ ฮะๆๆๆ ทำไมฉันถึงจะขโมยต่อไม่ได้ล่ะ"

 ชายอีกคนที่รู้จักคาชิวาบาระตกใจกับสิ่งที่เขาพูด

"เพราะเรื่องแค่นั้นน่ะเหรอ...ถ้างั้นทำไมเด็กคนนี้ถึงได้บาดเจ็บขนาดนี้ล่ะ ไม่จริงน่ะ หรือว่านาย..."

"หุบปากโว้ย!!!! ก็แค่แย่งปืนมาจากไอ้เด็กนี่แค่นั้นเอง"

คาชิวาบาระตอบด้วยความไม่พอใจเมื่อคนรู้จักของเขาซักไซร้

"ตอนนี้ก็ได้อาวุธมาแล้ว เราก็ไม่ต้องกลัวพวกบ้านั่นแล้ว ฮะๆๆ ไปกันเถอะ..."

คาชิวาบาระยังคงพูดแบบคนเสียสติต่อไป ซึ่งดูเหมือนว่าเพื่อนของเขาเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว จึงได้เรียกชื่อเขาออกมาอย่างละเหี่ยใจ

"คาชิวาบาระ....."

"โอ้ยยย น่ารำคาญจริงโว้ยยยย มึงจะเรื่องมากอะไรกันนักกันหนาวะ อยากโดนยิงหรือไงวะ!!" จากนั้นคาชิวาบาระก็ชวนเพื่อนของเขาอีกคนให้ไปด้วยกัน  ซึ่งเพื่อนของเขาได้มองดูไจแอนท์ที่โดนทำร้ายจนสลบ พร้อมกับทำหน้าออกมาด้วยความรู้สึกที่อยากจะขอโทษ

"ขอโทษนะ..ที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ แต่ฉันคงจะอยู่ตรงนี้ต่อไม่ได้แล้ว ยกโทษให้หมอนั่นด้วยเถอะนะ"

ชายคนนั้นพูดกับไจแอนท์เสร็จก็เดินจากไปพร้อมกับไอ้บ้าคาชิวาบาระ


หลังจากนั้นไม่นานไจแอนท์จึงฟื้นคืนสติ พร้อมกับบาดแผลที่หายสนิทอย่างรวดเร็ว เขาเอามือกุมขมับอย่างมึนงง

"จะ เจ็บโว้ยยยย ตื่นขึ้นยังรู้สึกมึนๆอยู่เลย"

ไจแอนท์รู้ตัวว่าเมื่อครู่นั้นเขาถูกลอบทำร้ายโดยใครบางคนและตอนนี้พวกเขาก็หายไปแล้ว คงไม่มีประโยชน์ที่จะโทษใครในตอนนี้ จึงตัดสินใจวิ่งออกมาจากตรอกซอยเรื่อยๆ

เขาได้วิ่งฝ่าฝูงซอมบี้มาตามทางถนน ซึ่งรอบข้างนั้นเต็มไปด้วยศพมากมายรวมถึงอาคารและบ้านเรือนที่เกิดเพลิงไหม้นับไม่ถ้วน

จนกระทั่งเขาได้วิ่งเข้ามาในซอบแห่งหนึ่ง ก็พบว่ามีคนๆหนึ่งกำลังสำรวจประตูอยู่ ซึ่งทำให้ไจแอนท์รู้สึกอุ่นใจที่เขายังเจอเพื่อนผู้รอดชีวิตด้วย

ไจแอนท์จึงเข้าไปใกล้ๆเขาก็ได้ยินเสียงเขาสบถออกมา

"บ้าเอ้ย....เปิดหน่อยสิ..."

ดูท่าทางว่าคนๆนั้นกำลังจะมีปัญหากับประตูเหล็กที่เปิดไม่ออกอยู่

"เอ่อ...นายกำลังทำอะไรอยู่เหรอ"

ไจแอนท์เริ่มพูดทักเขาก่อน ทำให้ชายคนนั้นหันมามองไจแอนท์พร้อมกับทำท่าสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจราวกับเห็นผี

"นาย.คือ.......!!"

ชายคนนั้นพูดด้วยความตกใจก่อนที่จะตั้งสติพูดใหม่..

"ค่อยยังชั่วหน่อยที่นายไม่เป็นอะไร รู้สึกผิดๆจริงที่ทิ้งนายไว้ตรงนั้นแล้วหนีมา.."

เมื่อได้ยินคำพูดคำนั้นทำให้ไจแอนท์รู้สึกงงว่า เขาพูดเรื่องอะไรกันแน่?? รู้แต่ว่า เสียงเขาคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน..

ชายคนนั้นจึงบอกความจริงว่า...เขารู้สึกผิดมากที่คาชิวาบาระไปทำร้ายไจแอนท์เข้า..

เมื่อได้ยินดังนั้นทำให้ไจแอนท์ปะติดปะต่อเรื่องได้ทันทีเลยว่า...

"เมื่อกี้นี้ฝีมือพวกนายยังงั้นใช่ไหม!!!"

"เอ่อ ฉันไม่ได้ทำนะ แต่เป็นคาชิวาบาระต่างหากที่ลงมือโดยพลการ ฉันพยายามจะหยุดเขาแล้วแต่.."

ยังไม่ทันทีเขาจะพูดจบ..ไจแอนท์ก็พูดสวนขึ้นมาทันทีว่า..

"ถ้างั้นรีบพาฉันไปหาไอ้เจ้าคาชิวาบาระเดี๋ยวนี้...ฉันกับมันต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่อง!!"

ผู้ชายคนนั้นเงียบไปสักพักก่อนที่จะเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าที่ดูเศร้าสร้อยพร้อมกับบอกว่า..

"คาชิวาบาระน่ะ เขาตายแล้ว..อยู่ตรงนั้นไงล่ะ"

พร้อมกับชี้ไปทางด้านหลังไจแอนท์

ไจแอนท์จึงหันไปมองด้านหลังของตนก็พบศพผู้ชายคนหนึ่งนอนตายจมกองเลือด เมื่อเห็นดังนั้นทำเอาไจแอนท์พูดอะไรไม่ออก

จากนั้นชายคนนั้นก็พูดต่อประมาณว่า..คาชิวาบาระน่ะเป็นเพื่อนสนิทของเขา อีกทั้งเป็นคนที่ขี้กลัวมาก แถมยังเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนแอด้วย เขาต้องคอยดูแลคาชิวาบาระตลอดเวลา  หลังจากที่เกิดเรื่องพรรค์นั้นเกิดขึ้นในเมืองนี้ก็ทำให้คาชิวาบาระสติแตก

เขาบอกว่ามันเป็นความผิดของเขาเอง เพราะระหว่างทางที่มาที่นี่คาชิวาบาระถูกพวกมันทำร้าย เขาได้เผลอหลุดปากออกไปว่า [ขืนเป็นแบบนี้นายได้กลายเป็นแบบพวกมันแน่] เขาคิดผิดที่พูดแบบนั้นออกไป หมอนั่น..คาชิวาบาระจึงตัดสินใจใช้ปืนยิงตัวเองจนตาย

เมื่อได้ฟังเรื่องราวที่น่าเศร้าของชายคนนั้นทำให้ไจแอนท์รู้สึกเห็นใจและลืมความโกรธไปจนหมดสิ้น

เขาบอกว่ามันเป็นความจริงที่ว่า หากถูกเจ้าพวกนั้นทำร้ายจะต้องตายและกลายสภาพเป็นพวกมัน แต่เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าเพื่อนของจะถูกพวกมันเล่นงานจนได้

หลังจากนั้น เขาจึงได้หันหน้าไปทางประตูเหล็กพร้อมกับบอกว่า..ประตูเหล็กนี้ถูกล็อกไว้แน่นมากด้วยกลไกพิเศษ ระหว่างที่เขามัวแต่หาวิธีเปิดประตูอยู่ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็พบว่าเพื่อนของเขาดันชิ่งฆ่าตัวตายไปแล้ว

ไจแอนท์จึงถามชายคนนั้นว่าใช้ปืนยิงตัวล็อกออกมาไม่ได้เหรอ

ชายคนนั้นก็บอกว่า เขาเองก็ลองมาแล้ว..แต่ไม่ได้ผลเลย  แต่ถึงกระนั้นเขาก็บอกว่า ยังมีอีกวิธีนึงในการสะเดาะกลอนประตูเหล็กนี้แต่มันต้องใช้เวลาสักพัก

ในระหว่างที่ไจแอนท์กับชายคนนั้นพูดคุยกันอยู่ พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องครวญครางเหมือนกับเสียงของซอมบี้ และตอนนี้เองพวกเขาก็รู้ตัวว่าตอนนี้พวกเขาถูกพวกซอมบี้ล้อมไว้ทางด้านหน้าและหลังเรียบร้อยแล้ว

"บ้าจริง สงสัยเป็นเพราะเสียงปืนแน่ๆถึงทำให้พวกมันแห่กันมาที่นี่"

ชายคนนั้นสบถออกมาพร้อมกับมอบปืนกระบอกหนึ่งให้ไจแอนท์

"นายน่ะ ช่วยจัดการพวกมันไว้ก่อน ในระหว่างที่ฉันสะเดาะกลอนประตูนี่"

เพื่อให้เขาทำหน้าที่ยิงถ่วงเวลาคุ้มกันพวกซอมบี้ที่แห่กันเข้ามา

ไจแอนท์ได้ยินเช่นนั้นจึงร้องด้วยความตกใจ..

"เอ๋....จะให้ฉันยิงคนพวกนั้นเหรอ!! แต่จะให้ฆ่าคนพวกนั้น...ฉันทำไม่ได้หรอก!!"

ถึงแม้ว่าไจแอนท์จะเคยใช้ปืนยิงจัดการพวกมันมาก่อนแล้ว แต่ความรู้สึกที่ต้องฆ่าใครสักคนสำหรับเขาเป็นเรื่องที่ทำใจได้ยาก ซึ่งคำพูดของไจแอนท์ทำให้ชายคนนั้นหันมาตะคอกใส่

"ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!! นั่นเป็นหน้าที่ของนายนะ อยากมีชีวิตรอดไม่ใช่หรือไง!! ถ้าไม่ฆ่าพวกนั้น พวกนั้นก็จะฆ่าเรา อย่าให้ความพยายามของฉันสูญเปล่าสิ"

"ฉัน...ต้องทำมัน จริงๆเหรอ....ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอ!?"

ไจแอนท์ยังคงลังเลอยู่..เพื่อหาวิธีที่ดีที่สุดโดยที่เขาไม่ต้องฆ่าคนอื่น

"ถ้านายไม่ทำ นายได้กลายเป็นแบบคาชิวาบาระแน่....!!  เร็วๆเข้า พวกมันแห่กันมาแล้ว!!"

ตอนนั้นเองไจแอนท์จึงรับหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันอย่างไม่มีทางเลือก เขาต้องตัดใจใช้ปืนยิงพวกคนที่กลายเป็นซอมบี้เข้ามา (หมายเหตุ ถ้าซอมบี้เข้ามาทำร้ายชายที่กำลังเปิดประตูอยู่เกมโอเวอร์ทันที)

ในตอนที่เขาต่อสู้นั้นเขาได้แต่คิดว่า..."เขาจะต้องรอดไปจากที่นี่ให้ได้...พวกเพื่อนทุกคนกำลังรอเขาอยู่ เขาจะมาตายที่นี่ไม่ได้..."

พวกมันบุกเข้ามาเยอะมากทั้งด้านหน้าและด้านหลัง

จนในที่สุด ชายคนนั้นก็สามารถเปิดประตูเหล็กออกได้

"เปิดแล้ว...เปิดได้แล้ว!!!"

ชายคนนั้นพูดออกมาอย่างดีใจ

เมื่อไจแอนท์เห็นดังนั้นจึงรีบบอกเขาทันที..

"นะ นี่...เปิดได้แล้วก็รีบๆเข้าไปสิ พวกมันแห่กันมาอีกแล้วนะ!!!"

ไจแอนท์คิดว่าชายคนนั้นจะเดินเข้าประตูไป แต่เขากลับยืนนิ่งและหันมามองไจแอนท์พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่แปลกไป...

"เอาปืนมาให้ฉัน..."

"เอ๋?" ไจแอนท์ประหลาดใจกับท่าที่ของเขา

"ปืนนั่นน่ะ ฉันต้องใช้มันนะ.."

ชายคนนั้นพูดทวงปืนจากไจแอนท์ขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะตัดสินใจใช้มือแย่งปืนจากไจแอนท์ไป

"เฮ้ย...นี่นายคิดจะ..."

ยังไม่ทันที่ไจแอนท์จะพูดจบ

ชายคนนั้นก็ใช้มือจับคอเสื้อของไจแอนท์พร้อมกับเหวี่ยงร่างของเขาเข้าไปด้านในประตู (เนื่องจากชายคนนั้นเป็นผู้ใหญ่จึงมีแรงมากพอในการจับทุ่มเด็กอย่างไจแอนท์อยู่แล้ว)

 
"จะเจ็บ..ว้อย  นี่นายทำบ้า..."

ตึง!!!!

ก่อนที่ไจแอนท์จะเข้าไปหาเรื่องชายคนนั้น เขาตัดสินใจปิดประตูเหล็กและตามด้วยเสียงล็อกกลอนอัตโนมัติทำให้ไจแอนท์ไม่สามารถเปิดประตูกลับไปหาเขาได้

"เฮ้ย!!! นายคิดจะทำอะไรของนายน่ะ...!!?"

ไจแอนท์ตกใจมากกับสิ่งที่คนๆนั้นทำ

"สำหรับฉันน่ะ มันจบแล้วล่ะ... ฉันอยู่มานานพอแล้ว"  ชายคนนั้นพูดออกมา..พร้อมกับสารภาพความจริงว่า เขาเองก็ถูกพวกมันกัดเหมือนกันและคิดว่าอีกไม่นานเขาคงจะกลายเป็นแบบเพื่อนของเขาแน่ๆ

เมื่อได้ยินเช่นนั้นไจแอนท์ถึงกับพูดอะไรไม่ออก

หลังจากนั้นเขายังเล่าต่อว่า..มีเพียงคาชิวาบาระเท่านั้นที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่เขามี สำหรับเขาตอนนี้นั้นไม่เหลือใครอีกแล้ว เขาเตรียมใจที่จะตายอยู่ในซอยนี้ตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าคาชิวาบาระยิงตัวตายและประตูก็ไม่สามารถเปิดออกได้ง่ายๆแล้ว แต่การที่ไจแอนท์มาหาเขานั้น ทำให้เขาอยากจะใช้ช่วงเวลาสุดท้ายอย่างเต็มที่เพื่อช่วยใครสักคนให้รอดออกไปได้ เพื่อที่จะช่วยเหลือผู้อื่นต่อไป มันเป็นหน้าที่ที่เขาต้องทำ

เมื่อได้ยินดังนั้นไจแอนท์ก็รู้สึกโมโหมาก พร้อมกับพูดว่า... ถ้าอย่างนั้นนายคิดจะตายอยู่ที่นี่แบบนั้นเหรอ!! ทั้งๆที่นายพยายามฉันไว้แล้วแท้ๆ!! นายต้องไปให้ถึงที่สุดสิ นายยังช่วยคนได้อีกตั้งเยอะ!!

เขาก็ได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับพูดถึงไจแอนท์ว่า...นายน่ะยังมีเพื่อนพวกพ้องที่ยังมีชีวิตอยู่รอนายอยู่ที่โรงเรียนไม่ใช่เหรอ เขาได้ยินไจแอนท์พูดถึงพวกเพื่อนของเขาตอนที่สู้กับพวกซอมบี้ นั่นคือสิ่งที่ไจแอนท์พูดเตือนสติตัวเองว่า เขาจะต้องทำในสิ่งที่ต้องทำ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบการยิงปืนฆ่าคนแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำเขาก็จะไม่รอดกลับไปหาพวกเพื่อนๆที่กำลังรอเขาอยู่ได้  และนั่นคือสิ่งที่ชายคนนั้นรับรู้ว่า เด็กชายตัวใหญ่เบื้องหนาเขาตรงนี้ยังมีหน้าที่ที่ต้องแบกรับอยู่ เขาไม่อาจจะยอมให้เด็กที่มีความเชื่อมั่นแบบนี้ตายด้วยแน่ๆ เพราะพวกพ้องที่อยู่เบื้องหลังของเด็กคนนี้ นั่นคือหน้าที่ที่เขาต้องแบกรับ เด็กคนนี้จะต้องอยู่ต่อไปเพื่อช่วยเหลือเพื่อนพวกพ้องที่กำลังรออยู่

"ฉันขอร้องล่ะ...อย่าหันกลับมาที่นี่อีก...แล้วก็รีบไปหาเพื่อนๆของนายซะ"

จากนั้นชายคนนั้นก็หันหน้าไปทางพวกซอมบี้ที่กำลังบุกเข้ามาพร้อมกับใช้ปืนเล็งยิงพวกมัน

"เฮ้ย!!"  ไจแอนท์พยายามเรียกเขาอีกครั้ง

"รีบไปเดี๋ยวนี้!!"

ไจแอนท์ไม่อาจจะห้ามชายคนนี้ได้อีกแล้ว... แม้ว่าเขาจะพยายามพังประตูเพื่อไปช่วยเหลือชายคนนี้เข้ามาก็ไม่อาจจะทำได้ ไจแอนท์จึงได้แต่วิ่งออกมาตามซอยโดยที่มีเสียงปืนยิงต่อสู้ของชายคนนั้นอยู่เบื้องหลัง  ....

ในที่สุดไจแอนท์ก็เดินทะลุซอยเล็กๆออกมาบนถนนใหญ่ และที่นั่นเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเขา

"ทาเคชิซัง"

เมื่อไจแอนท์หันมามองทางต้นเสียงเขาก็พบว่าคนที่เรียกเขานั้นคือชิสุกะนั่นเอง

"โอ้ ชิสุกะจัง โชคดีจังเลยที่ไม่เป็นอะไร"

ชิสุกะก็บอกว่า ทาเคชิซังเองก็ไม่เป็นไรสินะ ค่อยยังชั่ว

ชิสุกะเธอบอกว่าคนพวกนั้นมีเยอะมาก ทำเอาเธอกลัวแทบตาย

ไจแอนท์จึงถามหาซูเนโอะว่าเธอเห็นเขาบ้างหรือเปล่า

ชิสุกะส่ายหน้าพร้อมกับบอกว่าเธอก็ยังไม่เจอเขาเลย

ไจแอนท์พยายามมองในแง่ดีพร้อมกับบอกว่า บางทีเจ้าหมอนั่นอาจจะวิ่งไปถึงโรงเรียนแล้วก็ได้ รีบไปกันดีกว่า

ชิสุกะเห็นด้วยจึงเดินไปพร้อมกับไจแอนท์จนมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน และที่นั่น...

พวกเขาได้พบกับซูเนโอะที่อีกฝั่งของถนนทันที

"ซูเนโอะ"  ชิสุกะเรียกชื่อเขาด้วยความดีใจ

ทำเอาไจแอนท์ประหลาดใจมากเหมือนกัน

"ซะ..ซูเนโอะ"

"จะ จะ จะ ไจแอนท์!!!!!!!!!!!!"

ซูเนโอะตะโกนแหกปากพร้อมกับวิ่งพุ่งเข้ามาหาไจแอนท์

พวกเขาทั้งคู่กระโดดกอดกันด้วยความดีใจ

"โอ้วว เพื่อนเลิฟ ดีใจจริงๆที่นายปลอดภัย"

"โชคดีจังที่ เธอไม่เป็นอะไร"

ชิสุกะพูดเสริม

"พะ..พอกันที...น่ากลัวเป็นบ้าเลย....ทั้งหมา ทั้งอีกา...พวกมันทั้งบ้า ทั้งเพี้ยนไปหมดแล้ว!!"

ดูเหมือนว่าซูเนโอะจะเจออะไรที่หนักกว่าสัตว์ประหลาดในร่างคนที่ไจแอนท์เจอเสียอีก

ไจแอนท์ก็พูดด้วยความเห็นใจว่า งั้นเหรอ...ทางฉันเองก็เจอเหมือนกัน

ชิสุกะก็พูดว่า น่ากลัวจริงๆ

ในตอนนั้นเองเธอนึกขึ้นได้จึงถามว่า แล้วโนบิตะล่ะ

ซูเนโอะที่เดินไปแถวๆนั้นก็บอกว่า เขาเองก็ไม่เห็น

ไจแอนท์บอกว่าไม่เห็นด้วยเช่นกัน แต่ยังไงก็แล้วแต่ อย่างน้อยเจ้าหมอนั่นก็อยู่กับโดราเอม่อนคงไม่ต้องห่วงไปหรอก
 

ซู เนโอะเองก็เริ่มเห็นด้วยพร้อมกับเริ่มอิจฉานิดๆที่เจ้าโนบิตะได้อยู่กับโดรา เอม่อนที่ดูพึ่งพาได้ ฝั่งพวกเขาต่างหากที่น่าเป็นห่วงมากกว่า

ทั้ง สามคนจึงหันหน้ามองไปทางประตูโรงเรียน ไจแอนท์ได้พูดขึ้นมาว่า จากนี้ไปอาจจะพบอันตรายอีกมากมาย ขอให้ทุกคนเกาะกลุ่มกันไว้พร้อมกับเดินนำหน้าเข้าโรงเรียนไป

ชิสุกะก็ได้เป็นห่วงอยู่ลึกๆว่าเพื่อนของพวกเธอคงจะเป็นอะไรมากนะ ทั้งโนบิตะ ทั้งโดราเอม่อน ทั้งเดคิสุงิและคนอื่นๆ

ไจแอนท์ก็บอกยืนยันว่า พวกเขาจะต้องไม่เป็นไรแน่นอน พวกเราจะต้องรอดไปจากที่นี่ให้ได้

แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าทุกคนจะปลอดภัยกันดีหรือเปล่า แต่ตอนนี้เขาจะมัวแต่ลังเลไม่ได้อีกแล้ว เพราะว่าต่อจากนี้ไป มันคือหน้าที่ของเขาที่จะต้องพาทุกคนให้รอดออกไปจากที่นี่ให้ได้

เมื่อพวกไจแอนท์เดินเข้าไปในโรงเรียนก็จบเรื่องราวของไซด์สตอรี่ที่จะนำพาพวกเขามาพบกับพวกโนบิตะที่ห้องพยาบาลในโรงเรียนแห่งนี้ในบทความ >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 2] 
 

หลังจากที่เคลียร์เนื้อเรื่องจบแล้ว... ก็มีข้อความคำสารภาพออกมาจากตัวไจแอนท์เองว่า ก่อนที่เขาจะได้เจอกับพวกโนบิตะและโดราเอม่อนในสถานการณ์แบบนี้ ตัวเขาเองก็รู้สึกกลัวและทำอะไรไม่ถูก สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้จิตใจของเขาสับสนวุ่นวายมากจนเกือบย่ำแย่ จนกระทั่งเขาได้ตระหนักว่าตนเองนั้นมีความสำคัญกับพวกพ้องมากแค่ไหน เขาจึงตัดสินใจที่จะต่อสู้กับความกลัว ความสับสนเหล่านั้นและยืนหยัดขึ้นเพื่อช่วยเหลือเพื่อนพวกพ้องคนอื่นๆให้รอดพ้นจากสถานการณ์ที่เลวร้ายนี้ไปให้ได้ 

แสดงความเห็นบน Facebook!