โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 3.5] : Side Story - ภาคเซย์นะ (ตอนจบ)

และแล้วไซด์สตอรี่ภาคเซย์นะก็ดำเนินมาจนถึงตอนจบเสียที ซึ่งถ้าใครพึ่งอ่านบทความนี้ครั้งแรก ให้ย้อนกลับไปอ่านบทความนี้ก่อนนะ >> โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 3.5] : Side Story - ภาคเซย์นะ (ตอนกลาง)

========================================================

โชคชะตาของเซย์นะ (ตอนจบ) : ความโศกเศร้าของลูกสาวคนโต

ความเดิมตอนที่แล้ว เซย์นะตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนของเธอเนื่องจากเธอได้ข้อมูลมาว่าสถานที่แห่งนั้นในตอนนี้ได้กลายเป็นสถานที่สำหรับผู้หลบภัย ซึ่งเธอหวังว่าจะได้พบกับคนที่สามารถให้ความช่วยเหลือเธอได้ที่นั่น

เส้นทางที่เธอใช้มุ่งหน้าไปคือสะพานข้ามแม่น้ำใหญ่ ซึ่งถูกกั้นด้วยรถยนต์ เธอจึงได้ปีนข้ามรถขึ้นเพื่อไปยังอีกฝั่งของสะพาน แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า..

"นะ นี่มันอะไรเนี่ย!!? พวกมันอยู่เต็มไปหมดเลย"

แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นมากนัก เธอจึงตัดสินใจวิ่งฝ่าฝูงซอมบี้เพื่อข้ามสะพานไป ซึ่งบนสะพานใหญ่นั้นเต็มไปด้วยซอมบี้จำนวนมาก แถมยังมีพวกซอมบี้ประเภทคริมสันเฮดที่มีความสามารถในการวิ่งอีกด้วย!

แต่เธอก็พยายามวิ่งหนีพวกมันจนพ้น ส่วนพวกคริมสันเฮดที่วิ่งตามมาได้ เธอก็วิ่งไปด้วยพร้อมกับยิงปืนใส่พวกมันไปด้วย บวกกับตามถนนบนสะพานนั้นมีรถยนต์คอยเป็นสิ่งกีดขวางตลอดเวลาทำให้เธอใช้เป็นสถานที่กำบังในการต่อสู้และหลบหนีพวกซอมบี้และคริมสันเฮดได้ และก่อนที่จะถึงปลายสะพานนั้นก็มีรถยนต์ตั้งเป็นแถวแนวยาวขวางไว้ เธอจึงปีนข้ามไปยังอีกฝั่งได้ทำให้เธอสามารถหนีพวกฝูงซอมบี้บนสะพานได้ทั้งหมด

"เฮ้อ...หนีพ้นสักที"

"พวกคุณพ่อจะปลอดภัยหรือเปล่านะ?"

เซย์นะเริ่มนึกเป็นห่วงคนที่บ้านขึ้นมา (โดยที่ไม่รู้ว่าคนที่บ้านได้กลายเป็นซอมบี้เรียบร้อยแล้ว) เพราะสถานการณ์แบบนี้ จะเป็นที่ไหนก็ดูท่าจะไม่ปลอดภัยเลยแม้แต่น้อย

เธอเดินมาตามถนนบนสะพานเรื่อยๆ และในขณะที่เธอกำลังจะเดินผ่านรถคันหนึ่งบนสะพาน...

ตูม!!!!!!!!!

รถคันนั้นก็เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง (เนื่องจากเปลวไฟที่ลุกท่วมรถใกล้เคียงลามไปถึงรถอีกคัน) จนทำให้เซย์นะถูกแรงระเบิดผลักกระเด็นลอยออกไปนอกสะพาน

แต่ก่อนที่เธอจะตกสะพานลงไปนั้นเธอก็ได้เอื้อมมือจับขอบสะพานได้ก่อน...

ถ้าเป็นในเกม ตอนนี้จะเป็นเหตุการณ์ที่ท่านจะต้องบริหารนิ้วมือโดยการกดปุ่มแอคชั่นรัวๆเพื่อให้เธอพยายามปีนกลับขึ้นไปบนสะพานให้ได้

(ว่าแล้วก็รัวนิ้วได้!!  ถ้ากดรัวไม่ทัน!! เธอจะตกน้ำแล้วก็เกมโอเวอร์)

ในที่สุดเธอก็พยายามใช้แรงแขนปีนกลับขึ้นมาบนสะพานได้อีกครั้ง

หลังจากที่ปีนกลับขึ้นมาได้ เซย์นะจึงทรุดนั่งลงอบนสะพานชั่วครู่ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าต้องมาผจญกับอะไรแบบนี้ด้วย และโชคดีที่ว่าเธอเป็นคนสามารถคว้าขอบสะพานได้ทัน ไม่อย่างนั้นเธออาจจะตกน้ำตายไปแล้วก็ได้...

"กะ...เกือบไปแล้ว..."

เธอได้เหลียวหลังหันไปมองเส้นทางที่ถูกปิดกั้นด้วยรถที่เธอผ่านมาเมื่อสักครู่ ซึ่งเธอเห็นว่าพวกซอมบี้ได้ตามเธอมาแล้ว เธอคงจะนั่งพักอยู่ตรงนี้ไม่ได้ จึงตัดสินใจรีบมุ่งหน้าข้ามสะพานทันที

จนกระทั่งเธอข้ามสะพานมาได้แต่ก็ยังไม่ปลอดภัยเพราะบริเวณถนนอีกเส้นที่ติดกับสะพานนั้น เต็มไปด้วยฝูงอีกามรณะที่ติดเชื้อเช่นเดียวกัน ทำให้เธอต้องคอยวิ่งหนีพวกมัน (พร้อมกับยิงไปด้วย) จนกระทั่งหลบเข้าไปในซอยเล็กๆ ที่ซึ่งพวกมันจะไม่บินตามมา

เธอวิ่งหนีมาตามซอยจนมาออกถนนใหญ่อีกเส้นหนึ่ง (ซึ่งถนนเส้นนี้ท่านผู้อ่านหลายท่านอาจจะรู้สึกคุ้นมากๆเพราะว่ามันเป็นถนนเส้นเดียวกับที่ไจแอนท์กับชิสุกะมาเจอกันในไซด์สตอรี่ของพวกเขานั่นเอง)
 - โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 1.5] : Side Story - ภาคชิสุกะ
- โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 1.5] : Side Story - ภาคไจแอนท์ (ทาเคชิ)
 

เธอคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาขณะที่กำลังวิ่งมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนมาโดยตลอด... เรื่องที่เกิดขึ้นนี้มันเหมือนกับฝันร้ายที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอทั้งชีวิต...เธอยากให้มันจบลงโดยเร็ว......สิ่งที่เธอควรทำตอนนี้คือ..ต้องตามหาคนอื่นๆที่จะช่วยกันยุติเรื่องราวพวกนี้..

เธอหวังว่าเธอจะได้พบกับคนอื่นๆที่โรงเรียนของเธอตามที่ตำรวจหนุ่มที่ช่วยชีวิตเธอคนนั้นบอก...โรงเรียนที่เขาบอกว่าตอนนี้กลายเป็นสถานที่สำหรับผู้ลี้ภัยที่เกิดขึ้นตามเมืองในตอนนี้ เธอก็ได้แต่หวังว่าสถานที่แห่งนั้นจะได้รับการคุ้มครองอย่างปลอดภัย

แต่เมื่อเธอก้าวเข้ามาถึงในโรงเรียน เธอพบว่าบรรยากาศรอบข้างนั้นเงียบเหลือเกิน....

"ที่โรงเรียนตอนนี้....ทำไมรู้สึกวังเวงแบบนี้นะ"

และมีบางสิ่งบางอย่างกองอยู่บนพื้นสนามด้านหน้าของโรงเรียน เมื่อเธอเห็นสิ่งนั้นเธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเพราะสิ่งที่กองอยู่บนพื้นเบื้องหน้า..คือศพผู้คนที่นอนจมกองเลือด!!

"หะ...โหดร้ายที่สุด.....ใครกันนะ...ที่ทำเรื่องแบบนี้..."

"นะ นี่ฉัน ยังฝันอยู่ใช่ไหม?"

เธอยังคงไม่อยากเชื่อสิ่งที่เธอเห็น แม้ว่าเธอจะผ่านอะไรที่เลวร้ายมาตั้งแต่ออกจากบ้าน เธอก็อยากให้มันเป็นเพียงฝันร้าย...

เธอเดินผ่านซากศพพวกนั้นไปและเข้าไปในอาคารเรียน ทำให้เธอรู้สึกช็อกกว่าเดิมเพราะในตอนนี้..โรงเรียนที่ควรจะมีผู้คนเดินผ่านไปมา แม้ว่าเวลานี้จะเป็นตอนกลางคืน..แต่ก็กลายเป็นสถานที่สำหรับอพยพลี้ภัย ก็ควรจะมีคนมาเดินกันอยู่บ้าง!!! ไม่ใช่ซากศพนองเลือดที่นอนเกลื่อนอาคารแบบนี้!!

"อะไรกัน.... ในตึกเรียน...ก็ด้วยเหรอ?"

เธอก็ได้แต่หวังว่าอาจจะได้เจอใครสักคนที่ยังมีชีวิตอยู่บ้าง ทำให้เธอพยายามที่จะสะกดความกลัวและความเครียดก่อนที่จะตัดสินใจออกตามหาพวกเขา

 

ห้องพยาบาลที่อยู่ใกล้ประตูทางเข้ามากที่สุด...ไม่มีใครอยู่เลย

ข้างห้องพยาบาลเธอสังเกตุเห็นป้ายประกาศแผ่นหนึ่งที่บอร์ดติดประกาศที่ทำให้เธอหันมไปมอง

"ประกาศจากชมรมเทนนิส : ในวันที่ 30 เดือนกรกฎาคมนี้จะมีการแข่งขันเทนนิสกันนะคะ ขอเชิญทุกคนไปร่วมส่งแรงเชียร์ให้กำลังใจนักกีฬาด้วยค่ะ จาก ประธานชมรม ลงชื่อ 'มิโดริคาว่า เซย์นะ' "

เซย์นะได้แต่มองประกาศแผ่นนั้น....เธอรู้ว่าการแข่งที่จะเกิดขึ้นในวันมะรืนนี้คงจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว

เธอตัดสินใจเดินขึ้นบันไดของอาคารเรียนเพื่อขึ้นไปดูชั้น 2

ทันทีที่เธอเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองเรียบร้อย เธอก็ได้ยินเสียงเครื่องจักรบางอย่างทำงานทำให้ชัตเตอร์รักษาความปลอดภัยที่ปิดกั้นระหว่างบันไดได้ปิดลงมาพอดี ทำให้เธอตกใจมากยิ่งขึ้น

 
ในตอนนี้เองเธอได้รู้ว่า เธอถูกขังอยู่บนอาคารเรียนชั้น 2 ตามลำพังเสียแล้ว...บรรยากาศในโรงเรียนตอนนี้ทั้งมืด ทั้งน่ากลัว แถมยังมีซากศพเต็มไปหมด

เธอจึงต้องรีบหาห้องที่ปลอดภัยกว่านี้ เธอพยายามไล่เช็คสำรวจดูทุกห้องและพบว่าห้องส่วนใหญ่นั้นจะถูกล็อก จนมาถึงห้องล็อคเกอร์หญิงและพบว่าเธอสามารถเปิดมันเข้าไปได้

เธอเดินเข้าไปในห้องข้างในนั้นพร้อมกับล็อคประตูจากด้านในให้เรียบร้อย

"ห้องนี้...น่าจะปลอดภัยนะ..."

ข้างในห้องล็อคเกอร์นั้นทั้งมืดทั้งเล็ก แต่อย่างน้อยก็ไม่มีศพ

"ขอพัก...สักแปปนึงนะ..." 

ตอนนี้เธอรู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าที่เกิดขึ้นตามร่างกายจนแทบยืนไม่ไหว...เพราะเธอต้องวิ่งหนีตลอดเส้นทางตั้งแต่เธอออกมาจากร้านขายยาแห่งนั้น...แถมยังเกิดเรื่องราวต่างๆมากมายที่ทำร้ายทั้งสภาพจิตใจและร่างกายของเธอจนหมดแรง

"เอ๊ะ...รู้สึก ง่วงขึ้นมาซะแล้วสิ...."

เธอเริ่มทนไม่ไหว...และเริ่มหรี่ตาลง..ตอนนี้ร่างกายของเธอเริ่มไม่มีการตอบสนองแล้ว

"ไม่ได้นะ...จะมานอนตรงนี้ไม่ได้"

ถึงเธอจะคิดเช่นนั้นแต่เธอก็ไม่อาจจะฝืนสภาพร่างกายที่อ่อนล้าของเธอ แม้แต่สภาพจิตใจของเธอก็เริ่มแย่ลง...ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงได้เกิดขึ้นกับเธอและคนอื่นๆ 

"ใครก็ได้...ช่วยที.....คุณพ่อคะ....คุณแม่คะ..."

ก่อนที่เธอจะหลับไปนั้น เธอได้แอบร้องไห้..... 

ถึงเธอจะเป็นมิโดริคาว่า เซย์นะ....ประธานนักเรียนสุดแกร่งของโรงเรียนนี้อีกทั้งยังมีพลังกายและพลังสมองที่ยอดเยี่ยมมากแค่ไหน แต่ถึงยังไงเธอก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง

ทุกอย่างเริ่มมืดไปหมด ทั้งกลัว ทั้งสับสน และเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ... 

ในที่สุดเธอก็ผลอยหลับไป ในห้องล็อกเกอร์ที่มืดมิดในโรงเรียนยามค่ำคืน...ที่รอบนอกเต็มไปด้วยกลิ่นไอแห่งความตายและกลิ่นคาวเลือดจากซากศพต่างทางเดิน

ซึ่งตอนนี้ เธอกลับไม่รู้สึกถึงอะไรอีกต่อไปแล้ว... 

จนกระทั่งเวลาผ่านไป..เริ่มเข้าสู่ช่วงวันใหม่

วันที่ 28 กรกฎาคม ปี 2004 (ซึ่งเป็นวันที่พวกโนบิตะกลับมาจากการไปเที่ยวพักร้อนพอดี)

ที่ห้องล็อคเกอร์หญิงชั้น 2 ของอาคารเรียน

 ปัง!!!!!

เสียงที่ดังลั่นปลุกให้เซย์นะตื่นขึ้นจากนิทรา

"อะ...อะไรกันน่ะ!? เสียงนั้น!?"

"เสียงเมื่อกี้มัน...เสียงปืนนี่นา?  อาจจะมีใครสักคนอยู่ที่นี่ก็ได้?"

เมื่อคิดได้ดังนั้น เซย์นะจึงมีกำลังใจเพิ่มขึ้นและเดินออกจากห้องล็อคเกอร์ไปเพื่อที่จะไปดูที่มาของเสียง

ห้องล็อคเกอร์ถูกปล่อยทิ้งว่างไว้ช่วงเวลาหนึ่งที่เซย์นะออกไป....

......

......

แล้วในที่สุดเซย์นะก็วิ่งกลับมาที่ห้องล็อคเกอร์อีกครั้งด้วยท่าทีที่ตื่นตระหนกสุดขีดพร้อมกับล็อคประตูอย่างไว!!

"จะ เจ้าพวกคนท่าทางแปลกๆพวกนั้นอยู่กันเต็มไปหมดเลย!!!"

ซึ่งที่ทำให้เธอหน้าตาตื่นวิ่งกลับมาขังตัวเองไว้ในห้องก็คือ...แทนที่เธอจะได้ไปเจอคนอื่นที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ปรากฏว่าเธอได้ไปเจอกับฝูงซอมบี้จำนวนมากแทน!! และดูเหมือนว่ามันกำลังไล่ตามเธอมาเสียด้วย!!

นอกจากนั้นเธอยังได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้บริเวณนี้อีกทำให้เธอวิตกมากขึ้น

"แย่แล้ว แบบนี้ แย่แน่ๆ ต้องหาที่ซ่อนตัวโดยด่วน!!!"

เธอจึงรีบวิ่งหาที่ซ่อนตัวที่อยู่ในห้องนั้น มันจะมีที่ตรงไหนที่ใหญ่พอจะให้เธอซ่อนตัวได้บ้าง

"อ้ะ...ล็อคเกอร์ของฉันนี่แหละ"

เซย์นะเห็นดังนั้น เธอจึงกระโดดเข้าไปในล็อคเกอร์ของตัวเองทันทีพร้อมกับขังตัวเองไว้ในนั้น

ในระหว่างที่เธอขังตัวเองอยู่ในล็อคเกอร์ เธอได้ยินเสียงหลายอย่างพร้อมกัน ทั้งเสียงของซอมบี้เดินผ่านไปมา เสียงของคนกำลังวิ่งหนี แถมยังมีเสียงปืนอีกด้วย ซึ่งฟังดูสับสนเหลือเกิน

และแล้วทุกอย่างก็เริ่มกลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง ทำให้เธอเริ่มสบายใจแล้วว่าบางทีพวกมันอาจจะไปหมดแล้ว แต่ว่า...มีเสียงหนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจคือเสียงเปิดประตูของห้องนี้!!?

จากนั้นก็มาาด้วยเสียงเปิดประตูตู้ล็อคเกอร์ที่อยู่ข้างๆ ทำให้เธอฟันธงเลยว่ามีใครบางคนอยู่ในห้องนี้และกำลังตรวจไล่เช็คตู้ล็อคเกอร์ไปทีละตู้ ซึ่งเธอคิดได้แต่เพียงว่าคนๆนั้นต้องเป็นซอมบี้แน่นอน!!

(มะ ไม่นะ!!! อย่าเข้ามา อย่าเข้ามาทางนี้นะ!!)

เซย์นะพยายามเอามือดึงตู้จากข้างในและแล้ว เธอก็สัมผัสได้ถึงแรงดึงที่พยายามเปิดตู้ล็อคเกอร์ที่เธอซ่อนตัวอยู่ เธอพยายามที่จะดึงมันไม่ให้มันเปิดตู้ออกมาได้ หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงแรงกระแทกมหาศาลที่จู่โจมตู้ล็อคเกอร์ทางด้านนอกอย่างต่อเนื่องทำให้เธอยิ่งมั่นใจเลยว่าต้องเป็นพวกซอมบี้กำลังพังเข้ามาแน่ๆ

(หยุดนะ...หยุดเดี๋ยวนี้)

เธอยื้อประตูตู้ล็อคเกอร์จากสิ่งที่อยู่ข้างนอกนั่นอยู่นานจนในที่สุด แรงนั้นก็หายไปทำเอาเธอรู้สึกเหนื่อยไม่น้อย แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างอยู่หน้าตู้ ฟังแล้วดูเหมือนกับเสียง...

....เสียงนับเลข....

 แน่นอนว่าเจ้าของเสียงนี้คือโนบิตะนั่นเอง

ซึ่งเหตุการณ์ในส่วนนี้นั้นอยู่ในจุดเชื่อมโยงในบทความนี้นั่นเอง
โดราเอม่อนกับโนบิตะลุยไบโอฮาซาร์ด Muda ni Kaizouban [เนื้อเรื่องส่วนที่ 4]

ถึงแม้จะเป็นเสียงของโนบิตะ แต่เซย์นะก็ยังเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเสียงซอมบี้ที่คิดจะทำการพังประตูเข้ามา ซึ่งตอนนั้นเองที่เธออดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว!!

"กรี๊ด!!!!!!!!!! อย่าเข้ามาน้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ว้าก!!!!!!"

 

 เปรี้ยง!!!

เซย์นะเปิดประตูตู้ล็อคเกอร์อย่างแรงจนกระแทกเข้าเต็มหน้าของโนบิตะจนกระเด็นหงายหลัง ส่วนตัวเธอนั้นก็ได้ออกมานั่งข้างนอก

และในตอนนั้นเองก็มีคนๆหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง

"โนบิตะคุง!? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

คนที่เข้ามาในห้องนั้นก็คือ เดคิสุงินั่นเอง  เขารู้สึกตกใจมากเมื่อเห็นเซย์นะ

"เอ๊ะ!!"

"คุณเซย์นะ...? ใช่ไหม?"
 

"เธอ...คงจะเป็น.....เดคิสุงิคุง?"

"ค่อยยังชั่วหน่อย ตอนที่เจอฝูงซอมบี้เมื่อครู่ดันเห็นเธอเข้าพอดี เป็นห่วงแทบแย่แน่ะ"  เดคิสุงิรู้สึกดีใจที่เซย์นะไม่เป็นอะไร

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แต่ว่า..คุณคนนี้..."

แล้วเซย์นะก็หันไปมองทางโนบิตะ

"อูยยยยย"

"โนบิตะคุง?"

โนบิตะที่โดนเซย์นะผลักประตูตู้ล็อคเกอร์ใส่เข้าเต็มหน้าจึงพูดออกมาแบบมึนๆว่า "อาห์ เดคิสุงิคุงงั้นเหรอ  ฝากบอกกับโดราเอม่อน มี่จัง และเพื่อนๆของฉันด้วยนะว่า อย่าลืมฉันนะ" ก่อนที่จะสลบไป

"เฮ้ย โนบิตะคุง!? โนบิคะคุง!?"

เดคิสุงิกับเซย์นะจึงรีบพาโนบิตะกลับไปรักษาที่ห้องพยาบาล ซึ่งตอนนั้นเองที่เซย์นะได้เจอกับพวกเพื่อนๆของโนบิตะคนอื่นๆ และแล้วการผจญภัยไปพร้อมกับพวกเขาก็ได้เริ่มต้นขึ้น และแล้วก็จบเนื้อเรื่องไซด์สตอรี่ของเซย์นะในภาคมุดะนิไคโซวบัง 1

ในตอนท้ายนั้นเซย์นะได้สารภาพความในใจว่า..ตัวเธอเองนั้นก็ไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนกับที่คนอื่นคิดกัน...จิตใจของเธอตอนนี้ทั้งรู้สึกสับสน ท้อแท้และสิ้นหวังไม่ต่างจากคนอื่นเลย แต่ว่าในตอนนี้เธอจะมามัวทำตัวอ่อนแอให้คนอื่นเห็นไม่ได้ เธอจะไม่มีวันยอมแพ้กับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอ และเธอเชื่อมั่นว่า หากได้อยู่กับทุกคนแล้ว เธอและพวกเขาจะต้องฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีอย่างแน่นอน



จบไซด์สตอรี่ของเซย์นะ... อ้อ เกือบลืม คลิปสรุปเนื้อเรื่องการผจญภัยของเซย์นะทั้งหมด

แสดงความเห็นบน Facebook!